Ανατρέποντας τα δεδομένα πολλών χρόνων κινηματικής αδράνειας και απραξίας, οι μάζες των αγροτών και της σπουδάζουσας νεολαίας τις τελευταίες εβδομάδες γεμίζουν τους δρόμους με τις φωνές και το δίκιο τους. Με επιμονή και αποφασιστικότητα, κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα και τις κραυγές των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, κόντρα στους εκβιασμούς κάθε είδους και τη συκοφαντία, την κρατική καταστολή και την τρομοκρατία. Αλλά όχι μόνο. Επί της ουσίας, τα αγωνιζόμενα τμήματα του λαού στη σημερινή φάση εκ των πραγμάτων αναμετριούνται και με τις «δικές» τους ανεπάρκειες, με τα εσωτερικά προβλήματα του κινήματος, με τις συνέπειες που κληροδότησε η ήττα του εργατικού-επαναστατικού-κομμουνιστικού κινήματος τον προηγούμενο αιώνα. Αυτά είναι που εκφράζονται μεταξύ άλλων και στα ποικίλα πολιτικά και οργανωτικά εμπόδια που στήνουν οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής- με προεξάρχον το ΚΚΕ-, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν την ορμή αυτών των αγώνων και να τους εντάξουν στον κοινοβουλευτικό-εκλογικό τους σχεδιασμό.
Το μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας στις 20 του Φλεβάρη, η συγκλονιστική διαδήλωση των φοιτητών στις 8 του ίδιου μήνα, και οι δύο με τη συμμετοχή χιλιάδων λαού και νεολαίας, οι δεκάδες άλλες κινητοποιήσεις, τα μπλόκα, οι μαζικές γενικές συνελεύσεις, οι καταλήψεις αποτελούν την πιο αποστομωτική απάντηση σε όλους αυτούς! Πολύ απλά, γιατί παρά τα σοβαρά και κρίσιμα προβλήματα που έχουν αναδειχτεί στο πλαίσιο της πάλης, αποδεικνύεται ξανά και ξανά ότι η οργή και η αγανάκτηση δεν περιμένουν! Το ίδιο αποδεικνύεται και από τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα, που ανακάλυψαν μέσα στη μάχη τη σημασία της συνδικαλιστικής οργάνωσης, με ίδρυση σωματείου στο εργασιακό κάτεργο της Teleperformance.
Οι μάζες, άλλωστε, όταν επιλέγουν τον δρόμο του αγώνα, το κάνουν γιατί θέλουν να νικήσουν, όποια και αν είναι τα σχέδια και οι υπολογισμοί αυτών που εμφανίζονται κάθε φορά ως «ηγεσία» τους. Και εκεί βρίσκεται και η καλύτερη απάντηση στις κραυγές της μοιρολατρίας, σε αυτούς που αρνούνται το δικαίωμα του λαού να παλέψει έξω από τις συστημικές προδιαγραφές τους, στη θεωρία της «ματαιότητας» και «αναποτελεσματικότητας» των αγώνων. Αυτή ακριβώς η θέληση και ανάγκη πρέπει να υπηρετηθεί από τις δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν να ενισχυθεί η κατεύθυνση της αναμέτρησης στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, ενάντια στους τακτικισμούς και τη ρεφορμιστική υποταγή, στη γραμμή της αναχώρησης και του κλεισίματος της πάλης. Από αυτή τη διαδικασία θα αντλήσει ισχύ και εμβέλεια αυτή η κατεύθυνση, η οποία όσο δυναμώνει, τόσο περισσότερο θα ισχυροποιεί με τη σειρά της και την προοπτική νίκης των κινημάτων.
