Παλαιστίνη
Συνέχιση της σιωνιστικής σφαγής - Αντοχή της αντίστασης στην Παλαιστίνη
Επέκταση και διάχυση των πολεμικών κινδύνων στη Μέση Ανατολή
Η ηρωική ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση αντέχει και προκαλεί σοβαρές απώλειες στο σιωνιστικό στρατό παρά τη συνεχιζόμενη γενοκτονική σφαγή εναντίον του άμαχου πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας. Παράλληλα οι Παλαιστίνιοι στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη δεν σταματούν τις διαδηλώσεις τους εν μέσω κλιμάκωσης των δολοφονικών επιθέσεων από τον κατοχικό στρατό και τους εποίκους. Έτσι, έχει μεγαλώσει η διεθνής κατακραυγή για τα σιωνιστικά εγκλήματα και τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές που τα στηρίζουν. Αλλά όχι μόνο αυτό! Αυτές οι εξελίξεις προκαλούν ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα στην ισραηλινή ηγεσία, στις ΗΠΑ και στις αναμεταξύ τους σχέσεις. Στα προβλήματα και στα βραχυκυκλώματά της, η ισραηλινή ηγεσία, που φαίνεται να βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με κάποια τμήματα του αμερικανικού κατεστημένου που επιδιώκουν την ένταση, απαντά με ολοένα και μεγαλύτερους τυχοδιωκτισμούς, που επεκτείνουν και διαχέουν τους πολεμικούς κινδύνους σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Αδιέξοδα και τυχοδιωκτισμοί
Στην πρόσφατη εκτέλεση του ιρανού υποστράτηγου στη Δαμασκό αλλά και την εντατικοποίηση των ισραηλινών βομβαρδισμών εναντίον αεροδρομίων στη Συρία είχαμε τη σαφέστατη κλιμάκωση με την εν ψυχρώ δολοφονία του μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς και αναπληρωτή επικεφαλής της παλαιστινιακής οργάνωσης, Σαλάχ αλ-Αρούρι, σε προάστιο της Νότιας Βηρυτού, που αποτελεί μάλιστα και προπύργιο της λιβανέζικης Χεζμπολάχ. Συνάμα είχαμε την πολύνεκρη διπλή βομβιστική επίθεση στο Ιράν, την πραγματοποίηση της οποίας ανέλαβε το «εργαλείο» ISIS. Ειδικά για την τελευταία επίθεση, το ερώτημα ποιος ακριβώς –μόνο το Ισραήλ ή και οι ΗΠΑ και «ποιες» ΗΠΑ- βρίσκεται πίσω από την επιχείρηση που πραγματοποίησε το «εργαλείο», είναι σημαντικό, διότι συνδέεται με το ποιος επιδιώκει να σύρει το Ιράν σε μια πολεμική σύγκρουση.
Η δολοφονία του αναπληρωτή επικεφαλής της Χαμάς στόχευε στον τορπιλισμό των συζητήσεων που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται για μια νέα -αυτή τη φορά μεγαλύτερη ή και διαρκή- εκεχειρία. Αν και πέτυχε βραχυπρόθεσμα το στόχο της, οι κατοπινές εξελίξεις θα δείξουν εάν τελικά γυρίσει ή όχι μπούμερανγκ στους ισραηλινούς εμπνευστές της.
Πάντως, τις μέρες που δολοφονούνταν ο Αλ Αρούρι, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ ακύρωνε μία βασική ρύθμιση της υπεραντιδραστικής «δικαστικής μεταρρύθμισης» της κυβέρνησης Νετανιάχου, που είχε προκαλέσει το πρώτο εξάμηνο του 2023 μαζικές διαμαρτυρίες ισραηλινών πολιτών. Εν τω μεταξύ, στο σιωνιστικό υπουργικό συμβούλιο επικρατούσε ένα χάος αντεγκλήσεων, με τους (πιο…) ακροδεξιούς υπουργούς να ωρύονται μετά την ανακοίνωση του επικεφαλής του στρατού ότι ξεκινά έρευνα για τις ευθύνες του αιφνιδιασμού της 7ης Οκτώβρη. Επιπλέον, οι δηλώσεις των ίδιων ακροδεξιών υπουργών για μαζικό εκτοπισμό των εκατομμυρίων της Λωρίδας, που αποκάλυπταν ακόμη μια φορά το σχέδιο συνολικά του σιωνιστικού Ισραήλ, προκαλούσε την άμεση αντίδραση των ΗΠΑ. Στις δηλώσεις αυτές η Ουάσιγκτον έβλεπε πως η κυβέρνηση Νετανιάχου συνεχίζει να αγνοεί τις αμερικανικές στοχεύσεις και να προκαλεί τα αραβικά καθεστώτα, για τα οποία φυσικά –για τους δικούς τους λόγους- η παραμονή των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας αποτελεί όρο για μια οποιαδήποτε μελλοντική συμβολή ή έστω ανοχή τους στους αμερικανικούς σχεδιασμούς για την περιοχή.
Παράλληλα οι εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας δεν ήταν οι καλύτερες για τους σιωνιστές. Μπορεί, εξαπολύοντας τερατώδεις βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών, να προκαλούν καθημερινά εκατόμβες νεκρών, παιδιών και γυναικών ως επί το πλείστον, αλλά και να στερεί εγκληματικά το φαγητό, το νερό, το ρεύμα, την ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη από τους Παλαιστίνιους, οδηγώντας τους στην πείνα και στον θάνατο. Όμως ο αδούλωτος λαός της Παλαιστίνης δεν σκύβει το κεφάλι, αγωνίζεται. Όπως καταδεικνύει η ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού για αποχώρηση πέντε ταξιαρχιών (μεταξύ αυτών και των επίλεκτων) από τη Βόρεια Γάζα, οι ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις του παλαιστινιακού λαού έχουν προκαλέσει σοβαρές απώλειες στα κατοχικά στρατεύματα, κάτι που φαίνεται να επαναλαμβάνεται τώρα και στη Νότια Γάζα (Χαν Γιουνίς και όχι μόνο).
Έτσι, δίπλα στην εσωτερική πολιτική κρίση που βιώνει το Ισραήλ και τη δυσαρέσκεια των μεγάλου αφεντικού στην Ουάσιγκτον, ήρθε να προστεθεί και το εντεινόμενο στρατιωτικό αδιέξοδο που από την αρχή επισήμαιναν, πάντα κεκλεισμένων των θυρών, στην κυβέρνηση Νετανιάχου οι ιμπεριαλιστές προστάτες της.
Ισραήλ-ΗΠΑ: αντιθέσεις, προβλήματα και σχεδιασμοί
Η επίσκεψη Μπλίνκεν στην περιοχή –η πέμπτη από τη στρατιωτική επιχείρηση της 7ης Οκτώβρη- είχε πολλαπλούς στόχους, όλοι τους εστιασμένοι στο σκοπό της επανάκτησης της πρωτοβουλίας των κινήσεων και της επικυριαρχίας των ΗΠΑ στην περιοχή. Πρωταρχικός στόχος, να κλιμακώσουν την πίεση στην ηγεσία του Ισραήλ, ώστε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο και να αναζητηθεί ένας δρόμος απεμπλοκής από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Εξίσου σημαντικός στόχος ήταν να πιέσει τις ηγεσίες των αραβικών καθεστώτων αλλά και την Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά και να διαπιστώσει με ποιες προϋποθέσεις είναι διατεθειμένες να συνδράμουν στο σχεδιασμό της «επόμενης μέρας». Αυτοί οι στόχοι έχουν δύο βασικές και αλληλένδετες πλευρές: την υπονόμευση/απομόνωση του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του παλαιστινιακού λαού και την επανέναρξη της προσέγγισης αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ μέσω του λεγόμενου σχεδίου των «δύο κρατών».
Το ταξίδι του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής στο Αμάν της Ιορδανίας αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Μπλίνκεν, για να παραστεί στην τριμερή συνάντηση με τον ιορδανό μονάρχη και τον αιγύπτιο πρόεδρο, και η ανακοίνωση των στόχων της συνάντησης (για την επίτευξη εκεχειρίας, την αποτροπή του εκτοπισμού των Παλαιστινίων και την εισροή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα) δείχνει να είναι ένα πλαίσιο που συμφωνήθηκε με τις ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ, όπως δεν θα κουραστούμε να επισημαίνουμε, δεν διαπραγματεύονται τη στήριξή τους στο σιωνιστικό κράτος. Οι εξελίξεις όμως από την 7η Οκτώβρη και έπειτα δημιουργούν ολοένα και μεγαλύτερα βραχυκυκλώματα στη μεσανατολική τους πολιτική, εν μέσω μάλιστα σοβαρών ανακατατάξεων που προκαλούν τα «χωσίματα» Ρωσίας και Κίνας, τα οποία πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα.
Οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» και ειδικότερα η προσέγγιση Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας που προωθούνταν το Σεπτέμβρη έχει παγώσει επ’ αόριστον. Σε πλήρη αντίστιξη από την προηγούμενη εξέλιξη, στις αρχές του νέου χρόνου η Σαουδική Αραβία μαζί με τον «προαιώνιο εχθρό» της, Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αιθιοπία και την Αίγυπτο εντάσσονταν και επίσημα στο σχήμα των BRICS.
Σαν να μην έφταναν τα υπόλοιπα προβλήματα και βραχυκυκλώματα, την προηγούμενη εβδομάδα η ιρακινή κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι σχηματίζει μια επιτροπή η οποία θα προετοιμάσει τον τερματισμό τής υπό τις ΗΠΑ αποστολής τού «διεθνούς συνασπισμού ενάντια στον ISIS» στη χώρα!
Σημαντική πλευρά των εξελίξεων αποτέλεσε και το γεγονός πως η ατελείωτη σφαγή στη Γάζα ενεργοποίησε (είτε αυτόνομα είτε μετά από ιρανική παραίνεση) δυνάμεις όπως οι Χούθι, που πρόσθεσαν έναν ακόμη πονοκέφαλο στα αμερικανικά και γενικότερα δυτικά επιτελεία - με τις επιθέσεις τους στα πλοία που κατευθύνονταν ή συνδέονταν με το σιωνιστικό Ισραήλ και με δεδομένο ότι από την Ερυθρά Θάλασσα και τη Διώρυγα του Σουέζ περνά το 10% του παγκόσμιου εμπορίου. Επιπρόσθετα, η Ερυθρά Θάλασσα και η Διώρυγα του Σουέζ ήταν κομβικό τμήμα τής ανταγωνιστικής προς τον κινέζικο «δρόμο του μεταξιού» διαδρομής που οι ΗΠΑ συμφώνησαν μεταξύ άλλων κρατών και με την Ινδία, επίσης τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Η ναυτική επιχείρηση που σκάρωσαν οι ΗΠΑ για την «προστασία του ασφάλειας του εμπορίου» σίγουρα αποτελεί μια επίδειξη δύναμης προς τους Χούθι και όχι μόνο. Ωστόσο, δεν κατάφεραν να σύρουν στην επιχείρηση παρά μόνο τη Γερμανία, με τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία να διαφοροποιούνται. Γεγονός που, ανεξάρτητα εάν αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τη στρατηγική αναπηρία της ΕΕ, δεν είναι και η πιο καλή εξέλιξη για την Ουάσιγκτον. Αλλά και η συμμετοχή, από τις αραβικές χώρες, μόνο του Μπαχρέιν δείχνει το μέγεθος της δυσαρέσκειας των τοπικών κλικών έναντι των ΗΠΑ.
Επιπρόσθετα θα επισημαίναμε πως τόσο αυτή όσο και όλες οι κινήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, αν δεν θέλουν να αυτοτραυματίσουν τους σχεδιασμούς τους για την περιοχή, είναι αναγκασμένες να μην ξεπερνούν ένα όριο. Με άλλα λόγια, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να ισορροπήσουν σε ένα ολοένα και πιο δυσδιάκριτο πλαίσιο υποστήριξης του Ισραήλ από τη μια και από την άλλη κινήσεων επανάκτησης του ελέγχου και της επιρροής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, για την οποία δεν φτάνει μόνο το σιωνιστικό μαντρόσκυλο.
Αυτό το δυσδιάκριτο όριο, συνολικότερα η δυναμική των εξελίξεων αλλά και το γεγονός πως μια σπίθα αρκεί για να αναφλεγεί η περιοχή δημιουργούν σοβαρή ανησυχία στις ΗΠΑ μιας και, τουλάχιστον μέχρι τώρα, φαίνεται ότι η κυρίαρχη προσέγγιση των αμερικανικών επιτελείων δείχνει την εξής κατεύθυνση: δεν είναι προς το συμφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού το άνοιγμα ενός τέτοιου μετώπου. Την ίδια στιγμή μάλιστα που οι έως τώρα εξελίξεις ήδη έχουν προκαλέσει σοβαρά μπλοκαρίσματα στο μέτωπο της Ουκρανίας, εντείνοντας με τη σειρά τους τους εσωτερικούς διχασμούς.
Βέβαια, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί αφού, όπως μας έχει αποδείξει πολλές φορές, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός λειτουργεί τυχοδιωκτικά, επιλέγει τη «φυγή προς τα εμπρός», πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα αδιέξοδά του. Ίδωμεν.
