Με το νομοσχέδιο Πιερρακάκη προ των πυλών, η κυβέρνηση της ΝΔ προχωράει προς τη νομοθετική αναθεώρηση του άρθρου 16, υλοποιώντας έτσι έναν στόχο δεκαετιών της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών πατρώνων. Όσο βλέπουμε να επιβεβαιώνεται -για άλλη μια φορά- η επιδίωξη του συστήματος να βαθύνει την επίθεση απέναντι στη νεολαία και να διαλύσει κάθε έννοια δικαιώματος, τόσο αναδεικνύονται τα πολλαπλά καθήκοντα του φοιτητικού κινήματος προς την κατεύθυνση της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής που ξεδιπλώνεται. Από μεριάς του συστήματος επιδιώκεται διαχρονικά η εμπέδωση -στις συνειδήσεις της νεολαίας- της υποταγής και της ήττας και η αποδοχή του ατομικού δρόμου ως μονόδρομου. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που βρίσκει μεγαλύτερο έρεισμα σε περίοδο αποσυγκρότησης του κινήματος και ιστορικής ρεβάνς απέναντι σε λαϊκά και εργατικά δικαιώματα, αλλά που ωστόσο το διαψεύδει η ίδια η ιστορία των αγώνων του φοιτητικού κινήματος. Το οργανωμένο μαζικό φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, το οποίο μπλόκαρε την αναθεώρηση του άρθρου 16, παίρνοντας πίσω τις μεταρρυθμίσεις της τότε υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου, δεν αποτέλεσε απλά μία σελίδα στην ιστορία των νικηφόρων ημερών της νεολαίας στη χώρα. Πολύ περισσότερο -στο σήμερα- επιβεβαιώνει πως υπάρχει για τη νεολαία ο «άλλος δρόμος», εκείνος στον οποίο πρωταγωνιστεί, που συλλογικά και οργανωμένα, με μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες, κερδίζει το μέλλον της.
Είναι ο δρόμος, που από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις του ρεφορμισμού αρνούνται να «προτείνουν», επιβεβαιώνοντας την ανεμπιστοσύνη που τις διακατέχει απέναντι στις δυνάμεις των νεολαιίστικων και λαϊκών μαζών και την αντίληψη ότι η συγκρότηση του κινήματος είναι υπόθεση των λίγων πεφωτισμένων εκλεγμένων. Και επειδή ακριβώς κανένας νόμος «δεν μένει στα χαρτιά», όπως το 2006-2007, έτσι και σήμερα, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ η αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι υπόθεση του μαζικού και οργανωμένου κινήματος, μέσα από τα συλλογικά του όργανα. Κόντρα σε αυταπάτες εναλλακτικών προτάσεων και μακριά από τα τραπέζια της συνδιαλλαγής, οι φοιτητές με μαζικές γενικές συνελεύσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις σε όλες τις σχολές, μπορούν να βάλουν ξανά φραγμό στα σχέδια της κυβέρνησης.
Η υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, υπόθεση όλου του λαού
Ο πρωθυπουργός δηλώνοντας ότι συντελείται «ένα πρώτο θεμελιώδες βήμα στον δρόμο και για την αναθεώρηση του άρθρου 16…», γνωρίζει πολύ καλά πως αγγίζει ζήτημα που θίγει συνολικά τον λαό και που μπορεί να γεννήσει εκτεταμένες λαϊκές αντιδράσεις, όπως προκάλεσε και στο παρελθόν. Πρόκειται για μεθόδευση που πλήττει ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, για αυτό και πρέπει το φοιτητικό κίνημα να ενισχύσει τις δυνάμεις του μαζί με αυτά, συγκροτώντας Πανεκπαιδευτικό και Παλλαϊκό Μέτωπο για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Πλάι στους μαθητές που πετιούνται κατά δεκάδες χιλιάδες εκτός των πανεπιστημίων για να προωθηθούν στα κάτεργα της μαθητείας, δίπλα στους εκπαιδευτικούς που με την αξιολόγηση και της καταστρατήγηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων δεν σταματάνε να γίνονται δέκτες επίθεσης των εκάστοτε κυβερνήσεων. Μαζί με τους γονείς και τον λαό, που βιώνουν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται προκειμένου να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Ο αγώνας για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία θα πρέπει να εκτυλίσσεται σε κάθε φοιτητικό σύλλογο και σχολείο, σε συλλόγους εργαζομένων και σε γειτονιές, να δυναμώνει στις συλλογικές διαδικασίες, να παλεύουν από κοινού φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, λαός στους δρόμους.
Οι σπουδές δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα
«Ανοιχτό σχολείο», «ελεύθερο Πανεπιστήμιο» και «Ανώτερη Επαγγελματική Κατάρτιση» βαφτίζονται αυτή τη φορά η παιδεία των ταξικών φραγμών και το πέταγμα των λαϊκών στρωμάτων έξω από την εκπαίδευση. Η συμπίεση προς τα κάτω των δικαιωμάτων της νεολαίας που μένει εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και που προορίζεται για το αυριανό φθηνό και ελαστικό εργατικό δυναμικό των εργοδοτών, δίνει τον τόνο για το ποιο είναι το μέλλον που ετοιμάζουν για τη νεολαία μέσα και έξω από τις σχολές. Ένα μέλλον που θα είναι εχθρικό προς τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οικογενειών, στείρο από έννοιες δικαιωμάτων, συλλογικής πάλης και έκφρασης. Για αυτό και ο αγώνας που πρέπει να ξεδιπλωθεί χρειάζεται να έρχεται συνολικά απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται στην εκπαίδευση. Να διεκδικεί την κατάργηση της ΕΒΕ και της Τράπεζας Θεμάτων στα σχολεία, τη δωρεάν πρόσβαση σε συγγράμματα-σίτιση-στέγαση-μεταφορές για όλους τους φοιτητές, την παροχή ανθρώπινων ρυθμών σπουδών στις σχολές, κόντρα στην εντατικοποίηση, τα όρια σπουδών και τις διαγραφές των φοιτητών. Να κατοχυρώνει ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα μέσα σε αυτά, ενάντια στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση που προωθούνται για να φέρουν αργότερα αντιμέτωπη τη φοιτητική νεολαία με τον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν ετοιμάσει. Να υπερασπίζεται τον ελεύθερο φοιτητικό συνδικαλισμό, ενάντια στην καταπάτηση του Ασύλου και την κρατική παρέμβαση στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων.
Η φοιτητική νεολαία μπορεί και πρέπει να βάλει φραγμό στα σχέδιά τους. Όχι στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων - όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16!
