Η λάμψη της εξέγερσης του Νοέμβρη φωτίζει τα σκοτάδια ακόμα και αν κάποιοι θέλουν να… «σβήσουν τα φώτα»
Εδώ και πέντε δεκαετίες οι καθεστωτικές δυνάμεις στη χώρα, ακόμη από την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών μέχρι σήμερα, από το αστικό πολιτικό προσωπικό και τα εξαπτέρυγά του γίνεται μία μανιασμένη επίθεση σπίλωσης, λάσπης, παραχάραξης και υπονόμευσης του χαρακτήρα της εξέγερσης, των στόχων της, της μαζικής συμμετοχής σε αυτήν, των νεκρών της.
Ταυτόχρονα έγιναν πολλές προσπάθειες ενσωμάτωσής της σε ανώδυνα για το σύστημα πλαίσια αστικοδημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά, ρεβιζιονιστικά, είτε σαν «εθνική γιορτή», είτε με το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», είτε με ακατάσχετη προβοκατορολογία και τότε και μετά.
Παρά αυτή τη μανιασμένη επίθεση που έχει δεχθεί η λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη από εχθρούς και «φίλους», τα συνθήματα και οι στόχοι του Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, Έξω το ΝΑΤΟ, Έξω οι ΗΠΑ όχι μόνο παραμένουν επίκαιρα αλλά έρχονται να συναντήσουν και να ενωθούν με τις γενιές του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας που ακολούθησαν, καθώς δίνουν περιεχόμενο και διέξοδο στην πάλη τους, φωτίζουν την προοπτική της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Στόχοι που δεν μπορούν ενσωματωθούν και ακόμα περισσότερο δεν μπορούν να υπηρετήσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και αυτή η συνάντηση και η ένωση έχει σφραγιστεί ανεξίτηλα με το αίμα τού Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Καλτεζά αλλά και εκατοντάδων τραυματιών και συλληφθέντων στους «Νοέμβρηδες» που ακολούθησαν.
Από χρόνια στον εσμό των συκοφαντών της εξέγερσης έχουν προσέλθει «αυτοβούλως» και διάφοροι «μετανοημένοι» για τις «νεανικές τους τρέλες», που με το πρόσχημα της αποτίμησης προσπαθούν να την απαξιώσουν. Συνήθως πρόκειται για «πρωταγωνιστές» που έπαιξαν άλλος μεγαλύτερο και άλλος μικρότερο ρόλο στην εξέγερση αλλά πλέον έχουν μεταλλαχτεί σε «κατοικίδια» του συστήματος.
Και εδώ είναι που και το ίδιο το σύστημα τους χρησιμοποιεί από τη μία για να καταδείξει το «μάταιο του πράγματος» και από την άλλη να συκοφαντήσει την εξέγερση με το γεγονός ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν είναι τίποτα άλλο από μια γενιά βολεμένων σήμερα.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι χιλιάδες που συμμετείχαν στην εξέγερση μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973 ήταν ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ που αψήφησαν την τρομοκρατία και ρίχτηκαν με αυταπάρνηση στον αγώνα χωρίς να υπολογίζουν κόστος και θυσίες. Ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους εκτιμήσεις και κατευθύνσεις τότε καθώς και από την εξέλιξη που είχαν στα χρόνια που ακολούθησαν. Βέβαια η συμμετοχή σε έναν σημαντικό ΑΓΩΝΑ δεν εξιλεώνει κανέναν ούτε για τις λάθος κατευθύνσεις και τις υπονομευτικές πρακτικές του ούτε για την πορεία ενσωμάτωσής του στο σύστημα και την υποταγή του σε αυτό.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης στο νέο του βιβλίο «Πριν σβήσουν τα φώτα» που παρουσιάστηκε στις παραμονές των εκδηλώσεων και των πορειών για την εξέγερση του Νοέμβρη υποτίθεται ότι κάνει προσπάθεια να αποκαλύψει «πρόσωπα και πράγματα» γύρω και μέσα σε αυτή. Τήρησε την υπόσχεσή του ότι «θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο μετά από 50 χρόνια» και μας… αποκάλυψε το συντάκτη τού κειμένου της «Πανσπουδαστικής Νο 8» που με υπογραφή της Συντονιστικής Επιτροπής της Κατάληψης έλεγε ότι στο Πολυτεχνείο συμμετείχαν την Τετάρτη 14/11/1973 «350 προβοκάτορες των Ρουφογάλη – ΚΥΠ – Καραγιαννόπουλου».
Αλήθεια, πού αποσκοπεί μια τέτοια «αποκάλυψη» σχεδόν 50 χρόνια μετά και όταν ο κατονομαζόμενος αγωνιστής της Αριστεράς δεν είναι πια στη ζωή για να μιλήσει και να ξεσκεπάσει τις δήθεν αποκαλύψεις; Ο οποίος υπήρξε από τους πρωτεργάτες του διαχωρισμού και της ρήξης με τη δεξιά πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ των συγκυβερνήσεων Τζαννετάκη και Ζολώτα. Δεξιά πολιτική, της οποίας ο Ανδρουλάκης υπήρξε από τους εμπνευστές και ακραιφνής υποστηρικτής των «κοινών πορισμάτων» ΚΚΕ-ΕΑΡ, για να οδηγηθεί, τελικά, μέσω ΣΥΝ, στο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ.
Με ανάλογο τρόπο κινήθηκε και ο Κώστας Λαλιώτης στην παρουσίαση του βιβλίου, από τη μια μεριά κατήγγειλε την «Πανσπουδαστική Νο 8» και από την άλλη εξάγνισε τη γραμμή ΚΝΕ – ΑντιΕΦΕΕ λόγω της συμμετοχής των μελών και στελεχών της στην εξέγερση.
Γιατί και οι δύο τους ενδιαφέρονται τόσο πολύ να προφυλάξουν τη γραμμή του ΚΚΕ στο πλαίσιο της εξέγερσης του Νοέμβρη; Πολύ απλά, γιατί συμφωνούσαν και τότε και σήμερα μαζί της. «Το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν από τη συνεδρίαση της ΣΕ, ο τότε Γραμματέας ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της ΣΕ και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο. Ωστόσο, ο Γραμματέας του Πολυτεχνείου δεν είχε πειστεί για τη γραμμή αυτή, δεν την προώθησε συγκεκριμένα και άμεσα για εφαρμογή. Αλλά, φαίνεται ότι και ο καθοδηγητής του επίσης, που του την είχε μεταφέρει λίγη ώρα πριν, δεν είχε καθαρή αντίληψη για το τι θα γινόταν, πώς και με ποιο στόχο θα εφαρμοζόταν. Αυτή η γραμμή για απαγκίστρωση από το Πολυτεχνείο χάθηκε μέσα στις ανάλογες θέσεις που άρχισαν να διαμορφώνονται κείνες τις ώρες. Δεν έφτασε στα μέλη της ΣΕ, αλλά ούτε και στα μέλη του Γραφείου Σπουδάζουσας (πλην του συντρόφου που την είχε μεταφέρει, υστέρα από επικοινωνία του με το Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ), ούτε στο μέλος του Γραφείου ΚΣ της ΚΝΕ που κρατούσε τη Σπουδάζουσα.» (Απόσπασμα από την απόφαση της 4ηςΟλομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ – Ιούλης 1976, οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Η «Πανσπουδαστική Νο 8» που κυκλοφόρησε Γενάρη-Φλεβάρη του 1974, εν μέσω χούντας Ιωαννίδη, είναι προϊόν αυτής της αντίληψης και πρακτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ για την εξέγερση του Νοέμβρη, που εκφράστηκε ολοκάθαρα στην περίοδο της μεταπολίτευσης (1976) και καταγράφεται στην παραπάνω απόφαση. Αναγκάσθηκαν να συμμετέχουν σε μία υπόθεση που ούτε την επιδίωξαν, πολιτικά και οργανωτικά, ούτε την ήθελαν να συνεχίσει, κάτω από το βάρος της συμμετοχής χιλιάδων φοιτητών και λαού και δεν έπειθε ακόμα και τα στελέχη τους να την ακολουθήσουν. Για αυτό, εν μέσω χούντας, εξέδωσαν την «Πανσπουδαστική Νο8» με τους «350 προβοκάτορες», πλαστογραφώντας την υπογραφή της εκλεγμένης, από μαζικές συνελεύσεις μέσα στην κατάληψη, Συντονιστικής Επιτροπής όπου ΔΕΝ είχαν την πλειοψηφία, με αυτή που είχαν οι ίδιοι στήσει, τη λεγόμενη «προσωρινή», για να ελέγχουν την κατάσταση (συνθήματα, πομπός, εισόδους κ.λπ.) Σε αυτές τις πρακτικές του ρεβιζιονισμού, σε αυτές τις «παραδόσεις» συνεχίζει να κινείται μέχρι τα σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ που σήμερα καμώνεται ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αποτελούσε τη «ραχοκοκαλιά» της εξέγερσης.
Για τον Ανδρουλάκη, τον Λαλιώτη και τους όμοιούς τους η κάλυψη της γραμμής της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού και της υποχώρησης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της σημερινής «προσφοράς» τους στο σύστημα, για να βγει αλώβητο από την οργή και την αγανάκτηση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας για τη βαρβαρότητα που ζουν. Και για αυτό και οι δύο «ξέχασαν» να μιλήσουν για τη Δεξιά που ανέλαβε τη διακυβέρνηση μετά την πτώση της χούντας, με εκλογές που έστησε ο Καραμανλής στις 17 Νοέμβρη 1974, με στόχο να «αναβαπτισθεί» στη λαϊκή ψήφο και να πάρει δημοκρατικά εύσημα σε μια ιστορική μέρα για το λαό. Όπως και για τη συνολική στάση της Δεξιάς απέναντι στο Πολυτεχνείο, τη λάσπη, την «απομυθοποίηση», τις απαγορεύσεις, την ωμή βία και την καταστολή των διαδηλώσεων προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Την απάντηση σε αυτούς που θέλουν να… «σβήσουν τα φώτα» την έδωσαν οι χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενου λαού και νεολαίας που συμμετείχαν στις αγωνιστικές συγκεντρώσεις και πορείες στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις. Θα συνεχίσουν να τη δίνουν όλοι αυτοί που έχουν πάρει την αγωνιστική σκυτάλη από την εξέγερση του Νοέμβρη και σήμερα παλεύουν για να οικοδομήσουν κίνημα ενάντια στη φτώχεια, την ακρίβεια, την καταστολή, τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
