Παλαιστίνη – Μέση Ανατολή
Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι περιφερειακής ανάφλεξης
Η σιωνιστική γενοκτονία συνεχίζεται
Τελικά η προβοκατόρικη και έξω από κάθε πλαίσιο διεθνών σχέσεων, δολοφονική επίθεση του σιωνιστικού Ισραήλ στην πρεσβεία του Ιράν, διεύρυνε τον κύκλο της αναταραχής στη Μέση Ανατολή, με το επίκεντρό της να παραμένει η γενοκτονική σφαγή που οι σιωνιστές, με τη στήριξη των αφεντικών τους στην Ουάσιγκτον, συνεχίζουν εναντίον του ηρωικού λαού της Παλαιστίνης.
Η ιρανική ηγεσία, αφού για μέρες ζύγισε τα υπέρ και τα κατά, επέλεξε στα ξημερώματα της 14ης του Απρίλη, να επιτεθεί στο Ισραήλ, στέλνοντας περισσότερα από 300 ντρόουνς και βαλλιστικούς πυραύλους ενάντιά του. Είχε προηγηθεί την προηγούμενη μέρα, η κατάληψη ενός φορτηγού πλοίου ισραηλινών συμφερόντων στα Στενά του Ορμούζ, από το ιρανικό σώμα των «Φρουρών της Επανάστασης».
Θα λέγαμε πως με τον τρόπο που εξελίσσονταν η κατάσταση, ενώ η ιρανική ηγεσία δεν ήθελε να συρθεί από το Ισραήλ σε μια αντιπαράθεση, ωστόσο η επίθεση ήταν τέτοιου χαρακτήρα (επίθεση σε χώρο πρεσβείας) που το Ιράν δεν θα μπορούσε να μην απαντήσει. Δεν ήταν μόνο το πώς θα εκλαμβάνονταν αυτό στο εσωτερικό του Ιράν και πώς θα χρησιμοποιούνταν στους συσχετισμούς εντός του καθεστώτος, αλλά και το σημαντικό γεγονός πως μια τέτοια στάση άδειαζε τις δυνάμεις που επηρεάζει (τον λεγόμενο «Άξονα της Αντίστασης») και πολύ περισσότερο θα έθετε τις βάσεις για αμφισβήτηση των δυνατοτήτων του και του κύρους του Ιράν προς αυτές.
Αντανακλάστηκε, λοιπόν, στην επίθεση αυτή του Ιράν, η αντίφαση που πριν περιγράφηκε. Έτσι, ενώ ήταν από κάθε άποψη εντυπωσιακή και φυσικά ήταν η πρώτη φορά που το Ιράν στόχευσε το σιωνιστικό κράτος, πράγμα καθόλου αμελητέο, από την άλλη τα συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν έδιναν τη δυνατότητα στο Ισραήλ και στους δυτικούς προστάτες του να την αντιμετωπίσουν σε μεγάλο βαθμό. Και ήταν από πριν σε γνώση της ιρανικής ηγεσίας, όπως και έγινε, ότι θα υπάρξει σημαντική συμβολή των ΗΠΑ, της Βρετανίας -που απογείωσε τα αεροπλάνα της από την Κύπρο- και της Γαλλίας, στην αναχαίτιση της επίθεσης. Η εσπευσμένη, μάλιστα, ανακοίνωση του Ιράν ότι με την επίθεση αυτή ολοκλήρωσε την απάντησή του στον βομβαρδισμό της πρεσβείας του στη Δαμασκό, είναι νομίζουμε, ενδεικτική των δικών του προθέσεων, για να μην υπάρξει συνέχεια και κλιμάκωση.
Αν εκείνη την νύχτα οι λαοί της περιοχής κρατούσαν την ανάσα τους για το πού μπορούν να οδηγηθούν οι εξελίξεις, θα θέλαμε -δυστυχώς- να υπογραμμίσουμε πως ο κίνδυνος μιας ευρύτερης περιφερειακής ανάφλεξης όχι μόνο δεν έχει εκλείψει, αλλά έρχεται πιο κοντά. Η σιωνιστική ηγεσία, υποκρινόμενη το θύμα, δήλωσε από την πρώτη στιγμή πως θα δώσει σκληρή απάντηση. Από κοντά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, οι εξαρτημένες σ’ αυτούς χώρες όπως η Ελλάδα και τα κατάπτυστα ΜΜΕ τους, ενώ δεν έβγαλαν λέξη για το χτύπημα στην ιρανική πρεσβεία, έσπευσαν να δηλώσουν την στήριξή τους στο κράτος δολοφόνο. Αξίζει να σημειωθεί η ντροπιαστική χρησιμοποίηση των βάσεων στη χώρα αλλά και της αγγλικής βάσης στην Κύπρο, στο πλευρό του κατοχικού Ισραήλ, όπως επίσης και η υποτακτική στάση του αστικού πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα, να διαγκωνίζονται σε δουλοπρέπεια για τους σιωνιστές και τις ΗΠΑ. Και φυσικά, να επισημανθούν οι κίνδυνοι που μεγαλώνουν για την εργατική τάξη και τον λαό της χώρας από τη στήριξη που η άρχουσα τάξη παρέχει στους σιωνιστές και στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές.
Για να ξαναγυρίσουμε στις εξελίξεις, η κάθετη τοποθέτηση των ΗΠΑ, πως το Ισραήλ «πρέπει να αποδεχτεί τη νίκη του» και πως δεν θα το στηρίξει σε μια επίθεσή εναντίον του Ιράν, υπογραμμίζοντας τον κομβικό ρόλο της Ουάσιγκτον στην αναχαίτιση των ιρανικών ντρόουνς και πυραύλων, οδήγησε αρχικά το σιωνιστικό πολεμικό συμβούλιο σε ταλάντευση. Αυτό εκφράστηκε με αλλεπάλληλες συσκέψεις του, από τις οποίες έβγαιναν ειδήσεις που περιελάμβαναν ένα μεγάλο φάσμα επιλογών, το οποίο εκτείνονταν από μια σκληρή επίθεση έως στήριξη μιας διπλωματικής προσπάθειας απομόνωσης του Ιράν. Ως δέλεαρ για την τελευταία επιλογή, χρησιμοποιήθηκε και η στάση της μοναρχίας της Ιορδανίας, που κατέρριψε ιρανικά ντρόουνς και πυραύλους, με το πρόσχημα της ασφάλειας της επικράτειάς της, αλλά και η -σε διαφορετικό βαθμό- συμβολή μια σειράς αραβικών καθεστώτων (Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Αίγυπτος) στην αναχαίτηση της ιρανικής απάντησης. Ενδεικτικές της ταλάντευσης ήταν οι δηλώσεις του στυλ «το Ισραήλ θα απαντήσει με τον τρόπο και τη στιγμή που αυτό θα επιλέξει».
Ωστόσο, όσο περνούν οι μέρες, φαίνεται να διαμορφώνεται μέσα στη σιωνιστική ηγεσία, μια τάση προς τη σκλήρυνση και τον πολεμικό τυχοδιωκτισμό. Αυτή η τάση δεν είναι απίθανο -ίσα ίσα- να συνδέεται με κέντρα εντός των ΗΠΑ, που πριμοδοτούν την αντιμετώπιση του Ιράν, θεωρώντας κατάλληλη τη στιγμή για το άνοιγμα της αντιπαράθεσης. Το ενδεχόμενο αυτό έχει φανερά θορυβήσει τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και τη διοίκηση Μπάιντεν, που -όχι από φιλειρηνική διάθεση- καλούν το Ισραήλ σε αυτοσυγκράτηση, ενώ επιδίδονται σε έναν διπλωματικό αγώνα δρόμου, για να αποφύγουν το άνοιγμα ενός δεύτερου μετώπου και ενώ στην Ουκρανία οι εξελίξεις στα πεδία των μαχών, πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο για τους δυτικούς.
Φυσικά. μια τέτοια επιλογή στον βαθμό που επικρατήσει, θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ο πρόεδρος του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί, προειδοποίησε την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ότι το πιο μικροσκοπικό χτύπημα από το Ισραήλ σε ιρανικό έδαφος θα έφερνε μια «μαζική και σκληρή» απάντηση, για να προσθέσει πως «η επίθεση του Σαββατοκύριακου ήταν περιορισμένη» και ότι αν το Ιράν ήθελε να πραγματοποιήσει μεγαλύτερη επίθεση, «δεν θα έμενε τίποτα από το σιωνιστικό καθεστώς». Ανεξάρτητα σε ποιο βαθμό τα προηγούμενα ενδέχεται να γίνουν πράξη, το σίγουρο είναι πως η επικινδυνότητα έχει αλλάξει επίπεδο. Έχει, επίσης, μεγάλη σημασία πως η Ρωσία έδωσε πολιτική στήριξη στο Ιράν, ενώ κάποια ΜΜΕ αναφέρουν ότι βοηθάει στην αμυντική θωράκιση της ιρανικής επικράτειας.
Εν τω μεταξύ, στη ματωμένη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί και η πολιορκία του παλαιστινιακού λαού και παράλληλα στη Δυτική Όχθη καλά κρατούν οι δολοφονίες και οι συνεχείς επεκτάσεις των εποικισμών. Όσον αφορά τώρα, το -πραγματικά σημαντικό- ερωτηματικό των αιτιών της αποχώρησης σημαντικού μέρους των ισραηλινών στρατευμάτων από την Χαν Γιουνίς, την προηγούμενη εβδομάδα, μάλλον δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε μια μονοσήμαντη απάντηση. Σίγουρα δείχνει τα αδιέξοδα του ισραηλινού στρατού στην εξάλειψη της παλαιστινιακής αντίστασης, αλλά και την ανάγκη του κατοχικού στρατού να ενισχύσει τη συνολική του άμυνα ενόψει της επίθεσης που αναμένονταν από το Ιράν. Ωστόσο, δεν πρέπει να βγει από την οπτική μας η πιθανότητα, η κίνηση αυτή να είναι επιπλέον μια τακτική κίνηση των σιωνιστών με στόχο την επιστροφή στη Χαν Γιουνίς των προσφυγών που διαμένουν στη Ράφα, ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την εισβολή στη Ράφα, κάτι που δεν παύουν κατηγορηματικά να δηλώνουν ο Νετανιάχου και η σιωνιστική εγκληματική ηγεσία.
