Την πολιτική κυριαρχία της ΝΔ στο αστικό πολιτικό σκηνικό αναδεικνύουν όλες οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρονικού διαστήματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να στήσουν τα αποτελέσματα, είναι πασιφανές ότι η ΝΔ παίζει χωρίς αντίπαλο. Ταυτόχρονα, η ποσοστιαία καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να καρπωθεί σημαντικά οφέλη από την κρίση του της δίνουν περισσότερο χώρο και χρόνο ώστε να εμφανίζεται, απέναντι στα ντόπια και ξένα αφεντικά της, ως ο μοναδικός εγγυητής της πολιτικής «σταθερότητας».
Από την άλλη, όσο η διαδικασία αναδιαμόρφωσης του δευτέρου πυλώνα αστικής διαχείρισης είναι αδύνατο να δώσει άμεσα αποτελέσματα, συμβάλλοντας καθοριστικά στη ρευστότητα και την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει το αστικό πολιτικό σκηνικό, τόσο τα κέντρα εξουσίας υποχρεώνονται να εμφανίζουν τον Μητσοτάκη ως τον μεγάλο αδιαφιλονίκητο ηγέτη και την ΝΔ ως το μοναδικό κόμμα με κυβερνητικό σχέδιο.
Ακόμη και έτσι όμως, είναι πλέον ευδιάκριτο ότι και η ΝΔ είναι μέρος της ρευστότητας και της αβεβαιότητας, ότι βρίσκεται πάνω στην κινούμενη άμμο των πολιτικών εξελίξεων. Ήδη τα αποτελέσματα των Δημοτικών και Περιφερειακών Εκλογών κατέγραψαν μια πρώτη ήττα της, με σημαντικές απώλειες Δήμων και Περιφερειών, αλλά και ψηφοφόρων της. Όλα αυτά μάλιστα όταν η αποχή κατέγραφε πρωτόγνωρα ποσοστά, αναδεικνύοντας κυρίως την αποστοίχιση λαϊκών στρωμάτων από τα βασικά αστικά κόμματα.
Παράλληλα, η αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας και της λιτότητας, των μισθών και των συντάξεων της πείνας και της εξαθλίωσης γονατίζει ολοένα και πιο διευρυμένα λαϊκά στρώματα, ενώ την ίδια στιγμή τα ξένα μονοπώλια και το ντόπιο κεφάλαιο θησαυρίζουν από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια και τις συνέχεις ανατιμήσεις των βασικών προϊόντων διαβίωσης, των τιμολογίων της ενέργειας και των καυσίμων.
Σε αυτό το πλαίσιο, στο πεδίο βολής της κυβερνητικής πολιτικής τοποθετείται η λεγόμενη «μεσαία τάξη» και κυρίως τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που την απαρτίζουν. Με το νέο ασφαλιστικό, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, αλλά και τον νέο προϋπολογισμό, επιχειρείται ένας νέος γύρος αφαίμαξης, φτωχοποίησης και εξαφάνισης των ελεύθερων επαγγελματιών προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι δεδομένο ότι, ανεξάρτητα από το αν εκφραστεί με αγώνες, η οργή και η αγανάκτηση αυτών των κοινωνικών στρωμάτων θα φουντώσει πλάι σε αυτήν των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των πλημμυροπαθών, των πυρόπληκτων.
Η ένταση της ταξικής πάλης, η κλιμάκωση της επίθεσης στο δικαίωμα στη ζωή, οι συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και κοινωνικής βαρβαρότητας που διαμορφώνει το ντόπιο εξαρτημένο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι μονόδρομος για την αναπαραγωγή του. Γνωρίζει και προετοιμάζεται για τις κοινωνικές αντιστάσεις, για τους λαϊκούς ξεσηκωμούς, για τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας. Όπως γνωρίζει επίσης ότι ακόμη και αν η ΝΔ κάνει τη δουλειά της δεν μπορεί από μόνη της να διεκπεραιώσει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας. Γι’ αυτό έχει ανάγκη τον δεύτερο πυλώνα, προκειμένου από τη μια να διαμορφώνει την ευρύτερη πολιτική- ιδεολογική συναίνεση για τον μονόδρομο και από την άλλη, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, να καναλιζάρεται η οργή και η αγανάκτηση στις κυβερνητικές εναλλαγές.
Σε αυτή τη βάση, τα κέντρα εξουσίας γνωρίζουν την σαθρότητα της πολιτικής «σταθερότητας» που προβάλουν δια της ΝΔ. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν, απουσία του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο, αλλά και χωρίς «αντίπαλο» στο αστικό πολιτικό σκηνικό, ανοίγουν τα λεγόμενα εσωκομματικά ζητήματα. Χαρακτηριστικές είναι οι παρεμβάσεις των Καραμανλή και Σαμαρά με ευθείες βολές αμφισβήτησης του Μητσοτάκη.
Βέβαια το μέιζον ζήτημα στα ΜΜΕ έγινε ο γάμος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, με τον Σαμαρά να κλείνει το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο, αξιοποιώντας το ζήτημα στη διαδικασία αναδιαμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού.
Όμως η κριτική που άσκησαν και οι δυο στον Μητσοτάκη, στα ζητήματα που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το παλαιστινιακό, αφορούν τη μήτρα του προβλήματος που αντανακλάται τόσο στο επίπεδο της κυβερνητικής διαχείρισης και των αδιέξοδων που εκφράζονται, όσο και στην κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και συνολικά στην αστάθεια του αστικού πολιτικού σκηνικού.
Πρόκειται για τα προβλήματα, τα ζόρια και τα αδιέξοδα της ντόπιας εξαρτημένης αστικής τάξης. Πρόκειται για την αβεβαιότητα που κυριαρχεί από την ένταση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, για τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών αφεντικών ΗΠΑ-ΕΕ, για τον ρόλο που διεκδικεί να της αναθέσουν τόσο σε σχέση με την ανταγωνίστρια αστική τάξη της Τουρκίας όσο και σε σχέση με τις υπόλοιπες αστικές τάξεις στην ευρύτερη περιοχή, για τα πεδία αναπαραγωγής και κερδοφορίας της που θα προσδιορίσει ο γεωπολιτικός σχεδιασμός των ιμπεριαλιστών. Όσο βέβαια αυτά τα ζητήματα βρίσκονται σε αναμονή, ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, όσο βαθαίνει η εξάρτηση και η χώρα μετατρέπεται σε στρατιωτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό εξάρτημα της ιμπεριαλιστικής μηχανής, όσο συρρικνώνονται οι βαθμοί ελευθερίας στην αστική διαχείριση από την ιμπεριαλιστική παρέμβαση και τις απαιτήσεις της, τόσο καταρρέει το «αφήγημα», τόσο γκρεμίζονται οι δυνατότητες για σύναψη κοινωνικών συμβολαίων, τόσο αποκαλύπτεται με κυνικό, προκλητικό, αλαζονικό τρόπο η καπιταλιστική βαρβαρότητα και η ιμπεριαλιστική λαίλαπα.
Σε αυτή τη βάση λοιπόν η ΝΔ δεν μπορεί να πείσει, ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει την κρίση του, το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί, ο Μητσοτάκης στηρίζεται ως ηγέτης της άγριας επίθεσης, ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης δεν τραβάνε, ενώ μέσα στα πολιτικά αδιέξοδα του ντόπιου εξαρτημένου καπιταλισμού ξαναανακαλύπτουν τον Σημίτη, λιβανίζουν την Γιαννάκου, επανεμφανίζεται ο Γιωργάκης, θέλει να φτιάξει κόμμα και ο Λοβέρδος. Η πολιτική «σταθερότητα» της ΝΔ και του συστήματος θα πνιγεί στην πρώτη καταιγίδα της λαϊκής οργής.
