Ενίσχυση του αντιδραστικού πολιτικού σκηνικού αναζητά το σύστημα
Όργανα πάλης σε κομμουνιστική κατεύθυνση χρειάζεται η λαϊκή πάλη!
Σαν «μικρές ειδήσεις» επιχειρούν οι κυρίαρχοι και τα ΜΜΕ τους να περάσουν τα ασταμάτητα νέα χτυπήματα της πολιτικής του συστήματος και της κυβέρνησής του στον λαό. Ακόμα και ο νέος προϋπολογισμός των νέων ρεκόρ φοροεπιδρομής και συντριβής κοινωνικών δικαιωμάτων αναφέρεται σαν ένα …έθιμο και ενώ οι λαϊκές οικογένειες στενάζουν από την αβάσταχτη ακρίβεια. Εξάλλου και οι καθεστωτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις του συμβιβασμού, που από κοινού φρουρούν την αδράνεια των συνδικάτων, αναγγέλλουν «κλιμάκωση» με απογευματινό συλλαλητήριο! Τελικά ο λαός και η νεολαία το μόνο που... δικαιούνται είναι τα μηνύματα που απευθύνουν μέσω tiktok ο Μητσοτάκης και ο Κασσελάκης. Από δίπλα και ο Ανδρουλάκης, που παρουσιάζει «θεματικές» ανά την Ελλάδα που εξηγούν τα …οράματα του ΠΑΣΟΚ για τη χώρα! Ακριβώς πιο δίπλα υπάρχει πάντα και η «πρωτοπόρα δράση» της ηγεσίας του ΚΚΕ, που έφτασε να καταγγέλλει στην Κομισιόν -ναι, στην Κομισιόν- με επιστολή της ευρωομάδας της το νέο φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης!
Όλα αυτά και πολλά περισσότερα και ανάλογα συμβαίνουν σε αυτό που ονομάζεται κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Και συμβαίνουν στις δοσμένες συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης, εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, που όλο και απλώνονται και βαραίνουν πάνω στη ζωή του εργαζόμενου λαού.
Ωστόσο, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση εμφανίζεται σαν πανίσχυρη και προπαγανδίζει μύθους και ψέματα για την οικονομία και την κοινωνική κατάσταση στη χώρα, την ίδια ώρα που τα κόμματα της λεγόμενης αντιπολίτευσης διαγκωνίζονται σε ένα ξένο για τον λαό σκηνικό και με το βλέμμα στην ευρωκάλπη, η επίσημη συζήτηση για το «πολιτικό κενό» εντείνεται και αποτελεί μια ομολογία! Μια ομολογία της συστημικής ανησυχίας, μιας και οι ιθύνοντες ξέρουν ότι βράζει η οργή και η δυσαρέσκεια, ότι αυτό το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα με το ένα και …μερικά άλλα κόμματα δεν είναι αρκετό! Δεν είναι αρκετό σε μια χώρα που μαζί με την κλιμακούμενη εκμετάλλευση και εξαθλίωση αποτελεί και βάση εφόρμησης των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών, επεμβάσεων και πολέμων.
Ένα είναι βέβαιο. Η κάλυψη του «πολιτικού κενού» που το σύστημα θέλει, είναι το «πολιτικό φρακάρισμα» της ανάγκης και της δυνατότητας λαού και νεολαίας να βγουν στο προσκήνιο με αγώνες και εξεγέρσεις. Ήδη η «Νέα Αριστερά» των υπουργών του Τσίπρα, των υπουργών του 3ου μνημονίου και της πιο σφιχτής πρόσδεσης στις ΗΠΑ και στον άξονά τους με το κράτος του Ισραήλ και την Αίγυπτο, ανέλαβε μέρος αυτής της προσπάθειας, έστω και προσωρινά, έστω και χωρίς πολλές ελπίδες επιτυχίας.
Το «πολιτικό κενό» που αφορά στην πάλη για τα δικαιώματα και την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας είναι άλλη υπόθεση, ανταγωνιστική με τις επιδιώξεις του συστήματος. Και είναι αποκλειστικά ζήτημα των από κάτω -χωρίς καμιά προσμονή και αυταπάτη για τους όποιους από πάνω- να παλέψουν για την υπόθεση αυτή.
Η ασταμάτητη επίθεση
Προϋπολογισμός καταλήστευσης των λαϊκών μαζών, νόμος το πλιάτσικο των funds για τα κόκκινα δάνεια, φορολογικό νομοσχέδιο που οδηγεί σε εξόντωση εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, καφενεία, περίπτερα, μικρομάγαζα. Όλα αυτά η κυβερνητική προπαγάνδα τα παρουσιάζει σαν «μεταρρυθμιστικές τομές», σαν «φορολογική δικαιοσύνη», σαν «αναγκαίους εκσυγχρονισμούς». Στην πραγματικότητα, είναι ομολογία πως στην Ελλάδα της επενδυτικής βαθμίδας, στην «Ελλάδα 2.0», στην Ελλάδα όπου «ανθούν οι επενδύσεις» δεν χωρούν ούτε εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, αλλά ούτε μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Είναι μια ομολογία των αδιεξόδων του εξαρτημένου καπιταλισμού στις δοσμένες συνθήκες της γενικευμένης κρίσης και των οξύτατων ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών αφεντικών του. Αδιέξοδα που είναι τέτοια και τόσα, ώστε το σύστημα να «καταργεί» κομμάτια της κοινωνικής βάσης από τα οποία είχε και επεδίωκε να έχει στήριξη και τα οποία θεωρούσαν ότι μπορούσαν να αναφέρονται και να προσδοκούν από το σύστημα αυτό!
Παρόλα αυτά, η επίθεση συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Για τη μεγαλοαστική τάξη δεν υπάρχει άλλη επιλογή που να μπορεί να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις των δανειστών της, μέσα στο πλαίσιο της «ξετιναγμένης» παραγωγικής βάσης της χώρας και με δοσμένο τον μεταπρατικό και αεριτζίδκο χαρακτήρα της. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος που με αυτούς τους όρους, θα διασφαλίζει πως θα συνεχίζουν να θησαυρίζουν τα μεγάλα τζάκια.
Γι’ αυτό ακριβώς η επίθεση αντιμετωπίζεται σαν «άγιο δισκοπότηρο» στο πολιτικό επίπεδο και από όλα τα κόμματα του συστήματος. Οι αντιπολιτευτικές κορώνες των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και σία για την πολιτική της επίθεσης είναι τέτοιες και τόσες που ούτε τα προσχήματα δεν σώζουν. Πολύ περισσότερο τα κόμματα αυτά -με την πολύτιμη και ενεργητική συμμετοχή των δυνάμεων του συμβιβασμού- έχουν επιβάλλει σιγή νεκροταφείου και υποταγής σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος και συνολικά στους χώρους εργασίας. Πάνω από όλα, φροντίζουν οι όποιες επιμέρους κινητοποιήσεις ελεύθερων επαγγελματιών απέναντι στο φορολογικό νομοσχέδιο να μην συνδεθούν, να μην έχουν καμιά επαφή με τον κόσμο της δουλειάς. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι μια τέτοια προοπτική συνένωσης στον αγώνα των εργαζομένων με τα εκτεταμένα στρώματα των «χαμηλών» ελεύθερων επαγγελματιών -που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με τους εργαζόμενους- θα δημιουργούσε εκρηκτικές καταστάσεις για την πολιτική του συστήματος.
Διαρκώς πιο σφιχτή η πρόσδεση στις ΗΠΑ
Αυτό είναι το άλλο «άγιο δισκοπότηρο», ο αδιαπραγμάτευτος πυλώνας της πολιτικής του συστήματος. Η συνεχιζόμενη σφαγή στην Παλαιστίνη επιβεβαίωσε με τον πιο κυνικό τρόπο ότι δεν χωρούν «εναλλακτικές» πολιτικές -όσο και αν αναζητούνται από τη λεγόμενη κεντροαριστερά- στο ζήτημα αυτό. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, είναι όλοι τους δεσμευμένοι πλήρως με τους «άξονες» που οι ΗΠΑ έχουν στήσει στην περιοχή. Είναι όλοι τους δεσμευμένοι και υπηρέτες της πολιτικής «όλα για τις ΗΠΑ» και γι’ αυτό δεν υπάρχει ούτε λέξη γκρίνιας για τη νέα βάση στην Ελευσίνα, για τους Αμερικάνους ράμπο που πλημμύρισαν και αλωνίζουν άλλη μια φορά τα Χανιά.
Στο ζήτημα που δυναμώνουν οι φωνές της διαμαρτυρίας είναι αυτό της ελληνοτουρκικής λεγόμενης προσέγγισης, ενόψει της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα. Στο ζήτημα αυτό εκδηλώθηκαν και στο εσωτερικό της ΝΔ αλλά και ευρύτερα από αστικές δυνάμεις έως και έντονες ενστάσεις. Εξάλλου, οι διαρκείς αναδιαμορφώσεις για τον τόπο, τη χρονική διάρκεια και το πρόγραμμα αυτής της επίσκεψης, ήταν εκφράσεις αυτών των ενστάσεων και των εγγενών αντιφάσεων που έχει αυτή η αμερικανόπνευστη «προσέγγιση». Το αμερικάνικο ΥΠΕΞ, παραμονές της επίσκεψης, εξέδωσε ανακοίνωση που «χαιρετίζει» την επίσκεψη, επισημαίνοντας τον στόχο της: «τη διασφάλιση της ηρεμίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο». Δηλαδή, τη συνοχή της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ, όρος απαραίτητος για τις ΗΠΑ με δοσμένο το μέτωπο της Ουκρανίας, την ανοιχτή πληγή της Μ. Ανατολής, συνολικά τον οξύτατο ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία αλλά και την Κίνα στην ευρύτερη περιοχή.
Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση που έφερε ήδη «8 μήνες ηρεμίας» στο Αιγαίο όλο και περισσότερο δείχνει ότι είναι σαν τον «τετραγωνισμό του κύκλου». Τα ζητήματα κυριαρχίας και ρόλων στην περιοχή που συγκροτούν τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των δύο αστικών τάξεων δεν μπορούν να «παρακαμφθούν» ώστε να εξελιχθεί η «προσέγγιση» και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να λυθούν! Οι τακτικές κινήσεις και η ενασχόληση με ζητήματα «χαμηλής πολιτικής» (τουρισμός, εμπόριο κ.λπ.) πλησιάζουν στα όριά τους και αναδύονται τα βασικά ζητήματα που αφορούν στο Αιγαίο και στους ρόλους στη ΝΑ Μεσόγειο (εκκρεμεί και το τουρκολιβυκό σύμφωνο).
Οι ενστάσεις, λοιπόν, δεν αφορούν στην άρνηση του «άγιου δισκοπότηρου», στην άρνηση δηλαδή του επικυρίαρχου ρόλου των ΗΠΑ. Τέτοια «ασέβεια» δεν διανοούνται καν στελέχη και παράγοντες της αστικής τάξης. Οι ενστάσεις αφορούν σε μια άλλη πιο «σκληρή» τακτική, που θα ζητά από τους πάτρωνες «εξαργύρωση», έστω σε κάποια ζητήματα, του ρόλου του καλού παιδιού που με τόση συνέπεια έχει υπηρετήσει η χώρα έναντι των ΗΠΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια, οι ΗΠΑ θέλουν και τους δύο πυλώνες τους στην περιοχή και δεν πρόκειται να δεχθούν ως όρο για τη συνέχιση του διαλόγου να επικυρώσουν «κέρδη» στην ελληνική πλευρά. Εξάλλου, ο Ερντογάν οξύνει την κόντρα με το Ισραήλ και καθυστερεί ακόμα την επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Ενώ και ο Μητσοτάκης -που αποτελεί την επίσημη εκδοχή στήριξης της «προσέγγισης»- δηλώνει πως «δεν είναι στον ορίζοντα η προσφυγή στη Χάγη». Το κουβάρι συνεπώς ξαναδείχνει -και είναι- μπλεγμένο και οι κίνδυνοι για τους δύο λαούς σε μια περιοχή που βράζει, δεν πρόκειται και δεν μπορούν να αρθούν από αυτούς που τους έχουν δημιουργήσει. Από τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές και τις εξαρτημένες από αυτούς αστικές τάξεις των δύο χωρών, είτε αυτές εμφανίζονται «λιγότερο» είτε «περισσότερο» θερμοκέφαλες.
Το πολιτικό κενό για το σύστημα…
Τα ζητήματα που αναφέραμε παραπάνω αποτελούν τη βάση του πολιτικού κενού που πράγματι υπάρχει στο πολιτικό σύστημα. Τα «άγια δισκοπότηρα» της επίθεσης και της εξάρτησης, που όλα τα κόμματα που αναλαμβάνουν ή επιδιώκουν να αναλάβουν, έστω συμπληρωματικά, κυβερνητικό ρόλο βρίσκονται «πίσω» από την εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και την περιδίνηση –ενόψει της επιδιωκόμενης αναμόρφωσής του– στην οποία μπήκε και βρίσκεται. Ανάλογα συνέβησαν στο ΠΑΣΟΚ, που ήταν μια πολύ πιο στέρεα περίπτωση ως κόμμα του συστήματος. Μια σειρά άλλες δυνάμεις «διαφόρων αποχρώσεων» (ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι…) «κάηκαν» τα προηγούμενα χρόνια υπηρετώντας αυτά τα «δισκοπότηρα».
Η πιο συγκεκριμένη βάση του όλου ζητήματος θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: Από τα μνημόνια και μετά, με την ένταση της επίθεσης και όσα αυτή έχει παράξει και παράγει σε κοινωνικό επίπεδο, η κυβερνητική θητεία κομμάτων που εκλέχτηκαν-αναδείχτηκαν στο όνομα «μιας άλλης» πολιτικής για τον λαό, αποτελεί το κύκνειο άσμα τους.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, τις συνέπειες υπέστησαν πρώτες οι πιο «ευάλωτες» δυνάμεις. Αυτές που από θέσεις «πιο αριστερές» υποστήριξαν τον κυβερνητισμό ως διέξοδο για τον λαό και για το κίνημα! Έτσι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολύ πριν την εκλογική κατάρρευση που υπέστη το 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ, κατακερματίστηκε, αφού το πραγματικό περιεχόμενο της ενότητάς της είχε παταγωδώς διαψευστεί. Παρόλα αυτά και ενόσω οι δυνάμεις αυτές δεν αναγνωρίζουν το πραγματικό πρόβλημα, η κατάσταση αυτή εξελίσσεται όλο και πιο αρνητικά. Εξελίσσεται έτσι εδώ και χρόνια μια ρευστοποίηση και μια εκ νέου δορυφοριοποίηση δυνάμεων στον «μεγάλο ρεφορμισμό και συμβιβασμό» (π.χ. η ΑΡΑΣ πάει στον Βαρουφάκη, η ΑΡΙΣ στο ΚΚΕ κ.λπ.).
Στην εικόνα των «μεγάλων δυνάμεων», θα λέγαμε ότι εκκινεί μια «επανάληψη». Η «Νέα Αριστερά» θέλει λέει να φτιάξει εκ νέου μια «ενότητα» της οικολογίας, του φεμινισμού, της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, που θα φέρει απαντήσεις για τον λαό και τη χώρα… Σε απλά ελληνικά, η «Νέα Αριστερά» (που «δεν είναι ακόμα κόμμα») θέλει να συνεργαστεί-συνενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, με το ΠΑΣΟΚ, με άλλα κομμάτια που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Κόκαλης) και όλοι αυτοί και ίσως και άλλοι να φτιάξουν τη «νέα ελπίδα»!
Πρόκειται, λοιπόν, ακριβώς για μια «επανάληψη» της συνταγής με την οποία 20 και περισσότερα χρόνια πριν ξεκίνησε να συγκροτείται ο «ΣΥΡΙΖΑ της οικολογίας και των κινημάτων». Μια επανάληψη που εγείρει δύο βασικά ζητήματα.
Πρώτον, η συγκρότηση-συγκόλληση αυτών των δυνάμεων μπορεί να γίνει στις παρούσες -πολύ διαφορετικές από κάθε άποψη- συνθήκες; Η δυσκολία όλων αυτών και του καθένα χωριστά να βρουν «αφήγημα» που θα τους παρουσιάζει σαν «εναλλακτική» δύναμη στον λαό και στη νεολαία δεν οφείλεται στον περιορισμό της ευρηματικότητάς τους. Οφείλεται στη σημερινή κοινωνική, ταξική πραγματικότητα, που δεν σηκώνει «αφηγήσεις», αλλά απαιτεί πραγματικές απαντήσεις που καθόλου δεν προτίθενται όλοι αυτοί να υπηρετήσουν. Οφείλεται, επίσης, στο ότι όλοι αυτοί έχουν καεί ως δυνάμεις που υπηρέτησαν τη διαμόρφωση αυτής της πραγματικότητας.
Δεύτερον, ακόμα και αν υποθέταμε ότι «πετυχαίνει το εγχείρημα», είναι παραπάνω από σαφές ποιο θα ήταν το αποτέλεσμά του. Για άλλη μια φορά, αυτός ο «συνασπισμός» θα υπηρετούσε από κυβερνητικές θέσεις και ρόλους την ίδια και χειρότερη πολιτική!
Με μια κουβέντα, όλη αυτή η επιδιωκόμενη και αναζητούμενη «επανάληψη» τι ζητά από τον λαό και τη νεολαία; Ζητά από τον λαό και τη νεολαία στο όνομα της «κάλυψης του πολιτικού κενού», να γίνει ένας Σίσυφος που θα κουβαλήσει τις άνωθεν (αυτ)απάτες, για να κατρακυλήσει ξανά και πιο επώδυνα με πιο πολλά δεσμά εκμετάλλευσης και εξάρτησης, με ακόμα πιο μεγάλα χτυπήματα στα δικαιώματά του και στη ζωή του.
Ωστόσο, στο πολιτικό σύστημα υπάρχει και μια άλλη υποψήφια δύναμη που φιλοδοξεί και επιδιώκει να «καλύψει το πολιτικό κενό». Πρόκειται για την ηγεσία του ΚΚΕ, που με ολοένα πιο καθαρό τρόπο διαμορφώνει πολιτικές προϋποθέσεις για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δεν πρόκειται για μια καινούρια ρότα για την ηγεσία αυτή. Από τα γεγονότα στον Έβρο τον Φεβρουάριο του 2020 με τον Κουτσούμπα να μιλάει τη γλώσσα Μητσοτάκη («υβριδική απειλή») ως τη συναυλία με τον Ξαρχάκο, η ηγεσία αυτή δίνει διαπιστευτήρια αστικής νομιμότητας. Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ επιταχύνει τον βηματισμό αυτό. Η στάση της στο παλαιστινιακό ζήτημα «εδραιώθηκε» στη νομιμότητα της ομόφωνης απόφασης της Βουλής το 2015. Για τα Τέμπη, οι αυταπάτες που καλλιέργησε από την πρώτη στιγμή περί «μη συγκάλυψης» αναβαθμίστηκαν με τον πρωταγωνιστικό της ρόλο για εξεταστική επιτροπή στο πρόσφατο κοινοβουλευτικό θέατρο, που στόχο είχε την «αθώωση» του συστήματος. Η πρόταση νόμου «για την ανακούφιση των ΕΒΕ και των αγροτών» που κατέθεσε την ίδια ώρα που εξαπολύεται η επίθεση του συστήματος είναι άλλο ένα «μάθημα» για τον λαό για το ότι τα ζητήματα κρίνονται στη Βουλή και όχι στον δρόμο!
Το πλεονέκτημα της υποψηφιότητας της ηγεσίας του ΚΚΕ για κεντρικό συνδιαχειριστικό πολιτικό ρόλο είναι ότι αυτή δεν βαρύνεται -όπως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ- από πρόσφατη κυβερνητική διαχείριση. Οι συγκυβερνήσεις του 1989-90 είναι μακριά για να παίζουν σημαντικό ανασχετικό ρόλο. Το μειονέκτημα, όμως, αυτής της υποψηφιότητας είναι ότι το σύστημα θα χάσει μια δύναμη με την οποία «συγκυβερνά» εδώ και χρόνια στους χώρους της νεολαίας (στα ΑΕΙ έχει αναδειχτεί πρώτη δύναμη η ΚΝΕ) και των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση, η «υποψηφιότητα» της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι χρήσιμη για το σύστημα, που θα κρίνει με βάση τις ανάγκες του και τα ζητήματα που θα αντιμετωπίσει αν θα την χρησιμοποιήσει.
…και το ζητούμενο για τον λαό
Έξω και απέναντι από αυτές τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες του συστήματος βρίσκονται οι ανάγκες και οι απαντήσεις που χρειάζεται να οικοδομήσει ο λαός και η νεολαία. Η κατάσταση που αντιμετωπίζουν και η τροχιά των εξελίξεων είναι τέτοια που απαιτεί επιτακτικά εστίες αντίστασης, μαζική διεκδίκηση, αγώνες, εξεγέρσεις. Για αυτά και μέσα σε αυτά απαιτούνται η ενίσχυση της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης και βήματα συγκρότησης μιας αξιόμαχης κομμουνιστικής δύναμης. Αυτό είναι το πολιτικό κενό των αγώνων και του κινήματος, αυτό είναι το πολιτικό κενό που αφορά στην υπόθεση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
