Πλημμύρα φτώχειας και άγριας εκμετάλλευσης σαρώνει τη χώρα!
Τείχος μαζικής αντίστασης χρειάζεται να υψώσει ο λαός!
Ποτάμια βαρβαρότητας πλημμυρίζουν τη χώρα και τη ζωή του λαού μας! Παράπλευρες απώλειες και κυρίως ατομική ευθύνη -μας λένε- οι δεκάδες χαμένες ζωές από τις φωτιές και τις πλημμύρες. Φυσικό φαινόμενο -μας λένε- η στάχτη που έγιναν εκατομμύρια στρέμματα, το κατεστραμμένο βιός χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων.
Αυτά μας λένε οι απολογητές του συστήματος που έχει θεό το κέρδος και αφεντικά τους φονιάδες του πλανήτη. Αυτά μας λέει η κυβερνητική προπαγάνδα και όλο το συστημικό πολιτικό-δημοσιογραφικό προσωπικό. Όλοι αυτοί που εφαρμόζουν και υπηρετούν την πολιτική που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για πυροπροστασία, για αντιπλημμυρικά έργα, ούτε καν για το ξεβούλωμα υπονόμων! Μια πολιτική που δολοφονεί ξανά και ξανά. Από τα Τέμπη, ως τα ασθενοφόρα που δεν υπάρχουν και αφήνουν τους ανθρώπους να πεθάνουν. Και τώρα, μια πολιτική που ρίχνει τον Αντώνη στη θάλασσα και στον θάνατο, γιατί το εισιτήριο σε μια «κανονική χώρα» είναι πιο ακριβό από την ανθρώπινη ζωή.
Αλλά τα εγκλήματα αυτής της πολιτικής είναι διαρκή και το φόντο των «ακραίων καιρικών συνθηκών» που χρησιμοποιείται σαν βολική δικαιολογία της βαρβαρότητας, δεν είναι καθόλου απαραίτητο για να εκδηλώνεται. Με αίθριο καιρό, λοιπόν, ο Μητσοτάκης παρουσιάζει στη ΔΕΘ το νομοσχέδιο που στοχεύει να βυθίσει στη σκλαβιά τους εργαζόμενους, κλιμακώνοντας την επίθεση του τερατουργήματος Χατζηδάκη, που η εφαρμογή του είναι σε πλήρη εξέλιξη! Χωρίς ψίχουλα ούτε για τα προσχήματα, η πολιτική του συστήματος εκβιάζει με τον πιο ωμό τρόπο τον εργαζόμενο λαό: Για να ζήσετε και αφού η ακρίβεια τσακίζει, πρέπει να γίνετε δούλοι χωρίς δικαιώματα!
Για να ζήσουμε, πρέπει να αγωνιστούμε! Μόνο η μαζική πάλη λαού και νεολαίας μπορεί να διαμορφώσει ζώνες και τείχη προστασίας από τις φωτιές και τις πλημμύρες που καίνε και πνίγουν τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μόνο ο μαζικός αγώνας εργατών και εργαζομένων μπορεί να απορρίψει τους χυδαίους εκβιασμούς του συστήματος και της κυβέρνησής του, να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει ζωή και δουλειά με δικαιώματα.
Η ανηλεής ειλικρίνεια του συστήματος…
Η χώρα είναι ρημαγμένη οικονομικά και παραγωγικά, όντας εξαρτημένη και παράρτημα των ιμπεριαλιστών της Δύσης, στην οποία «ανήκουμε», αφού αυτή η επιλογή ταυτίζεται με τους όρους ύπαρξης και αναπαραγωγής της άρχουσας τάξης. Ως εκ τούτου και στις δοσμένες συνθήκες της …«πολυκρίσης» του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι φτερό στον άνεμο των ανταγωνισμών και των επιταγών των «προστατών» της. Η ενεργειακή εξάρτηση επιτείνεται ελέω των «πράσινων» εντολών και συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών αφεντικών. Η διατροφική εξάρτηση βαθαίνει διαρκώς, γιατί το «παράρτημα» έχει κάνει «στρατηγική του» το ξεπάτωμα του πρωτογενή τομέα και «βαριά βιομηχανία» τον τουρισμό και τις μπίζνες με τηλεπικοινωνίες και ενέργεια (το λένε και «κόμβο», δηλαδή πέρασμα όσο και όπως χρειάζεται για τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά).
Με αυτά τα δεδομένα η ζωή, η πρόσβαση του λαού στα πιο στοιχειώδη (διατροφή, ενέργεια) τίθεται σε αμφιβολία! Καθώς η κρίση και οι ανταγωνισμοί φουντώνουν, καθώς απαιτείται (για τους όρους δανεισμού της άρχουσας τάξης) να «πάρουμε» την επενδυτική βαθμίδα, ακόμα και τα διάφορα «pass»-ελεημοσύνες κόβονται και καταργούνται.
Ταυτόχρονα και παράλληλα και ως βασική διάσταση αυτού του «μοντέλου ανάπτυξης», προωθείται εδώ και πολλά χρόνια η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μαζών. Προωθείται η μετατροπή της χώρας ολόκληρης -στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα- σε μια «ειδική ζώνη» χωρίς συλλογικές συμβάσεις, ωράριο, ασφάλιση, με άθλιες αμοιβές και χωρίς κανένα δικαίωμα οργάνωσης, αγωνιστικού συνδικαλισμού, μαζικής πάλης. Πρόκειται για μια αναγκαία πολιτική κατεύθυνση. Αναγκαία για να υπάρχει η «ελπίδα» των λεγόμενων μεγάλων «επενδύσεων» των διεθνών αρπακτικών, τις οποίες περιμένει για να τις «συμπληρώσει» με όρους ασφάλειας η ντόπια «επιχειρηματικότητα». Αλλά αναγκαία και για το ντόπιο κεφάλαιο και την εργοδοσία, που έχουν κάθε συμφέρον (αύξηση κερδοφορίας, ενίσχυση ταξικής κυριαρχίας) από την πολιτική αυτή.
Η υλοποίηση αυτών των πολιτικών και ενώ εξελίσσονται εδώ και χρόνια οι ανταγωνισμοί και η κρίση διεθνώς, γνωρίζει σήμερα μια νέα κορύφωση, καθώς το ένα αδιέξοδο (φτώχεια, ανεργία, άθλιοι μισθοί) συναντά το άλλο (γιγάντια κύματα ακρίβειας στα πιο πλατιά και αναγκαία είδη λαϊκής κατανάλωσης που θέτουν έως και ζήτημα επιβίωσης για σημαντικά τμήματα του λαού μας).
Το σύστημα δια της κυβέρνησης του -αλλά και με όλες τις δυνάμεις που το υπηρετούν- απαντά στο αδιέξοδο με το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας. Προφανώς απαντά από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων, των δικών του δεδομένων, των δικών του επιδιώξεων. Και πρέπει να είναι σαφές ότι από αυτές τις επιδιώξεις δεν πρόκειται να αποστεί, -ούτε καν να αποκλίνει- οικειοθελώς! Οι δηλώσεις Μητσοτάκη και Γεωργιάδη, οι αναλύσεις μιας σειράς παραγόντων σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ που παρουσιάζουν ως «φυσιολογική» ακόμα και «προοδευτική» τη «λύση» της χωρίς όρια σκλαβιάς για τους εργαζόμενους είναι θα λέγαμε (χωρίς βέβαια να τους λείπει το στοιχείο της προπαγάνδας) κατά βάση ειλικρινείς. Είναι ειλικρινείς γιατί εκφράζουν τα συμφέροντα που υπηρετούν, την ίδια τη φύση της τάξης τους και του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό ακριβώς η πολιτική τους είναι ανηλεής απέναντι στον εργαζόμενο λαό και θα γίνεται ολοένα πιο αδίστακτη απέναντί του, όσο αυτό τους το επιτρέπουν τα δεδομένα της ταξικής και πολιτικής πάλης.
Την ίδια, εξάλλου, βάση έχουν και οι υποτιθέμενες «κριτικές» της αντιπολίτευσης και «προοδευτικών» εργατολόγων, που μέσα σε αυτό το νομοσχέδιο που στέλνει τους εργαζόμενους στην κόλαση αναζητούν να διαχωρίσουν τα «θετικά» του στοιχεία! Και όλοι αυτοί έχουν ως βάση της πολιτικής τους τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις του συστήματος, ενώ στην «καλύτερη» περίπτωση κάποιοι από αυτούς φαντασιώνονται στις δοσμένες συνθήκες και στον δοσμένο συσχετισμό ένα «άλλο σύστημα» με πιο «λείες» και ανεκτικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων πολιτικές.
… και το ερώτημα του καιρού μας
Τίθεται έτσι ξανά και με βάση τη βαρύτητα του νομοσχεδίου αυτού το ερώτημα του καιρού μας. Αντίσταση ή υποταγή; Πρόκειται για ένα ερώτημα που τέθηκε πολλές φορές με ένταση και τα προηγούμενα χρόνια, αλλά γίνεται όλο και πιο πιεστικό για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ακριβώς γιατί η υποχώρηση και η αποσυγκρότηση της πάλης προσθέτει διαρκώς νέα αδιέξοδα, επιδεινώνει τους όρους της ζωής του λαού. Είναι ένα ερώτημα που επειδή δεν μπορεί να απαντηθεί «συνολικά» και «καθολικά» και σε μια μέρα, έχει και τις πιο συγκεκριμένες πολιτικές εκφράσεις του: Οργάνωση και συγκρότηση δυνάμεων αντίστασης και πάλης ή παραίτηση/διάχυση/ακτιβισμοί με λιγότερες ή περισσότερες κοινοβουλευτικές αυταπάτες;
Αυτό που οπωσδήποτε χρειάζεται (ξανά) να επισημανθεί σε σχέση με το ερώτημα αυτό και τους όρους απάντησης του, είναι ότι το ερώτημα αυτό δεν πρόεκυψε αιφνιδίως ούτε «στα καλά καθούμενα». Δεν δημιουργήθηκε «ξαφνικά» η πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας και με όσα αυτή σημαίνει για τα σωματεία, τους συλλόγους, τις γειτονιές, την καθημερινή πολιτική και ταξική πάλη. Δεν έπεσε από τον ουρανό η τάση των «χαμηλών προσδοκιών», όπως λέγεται, που στη βάση της έχει ένα μίγμα «αποδοχής» των (οικονομικών, κοινωνικών, κ.λπ.) ορίων που βάζει η εκάστοτε πολιτική του συστήματος μαζί (και κυρίως αυτό) με τη μοιρολατρική θεώρηση «δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτε». Όλα αυτά δεν είναι «εγγενή στοιχεία» των λαϊκών μαζών και της νεολαίας, που όπως το ζήσαμε και όλα τα τελευταία χρόνια αναζητούν όρους να εκφράσουν την οργή τους, την αντίθεσή τους στις πολιτικές του συστήματος. Όλα αυτά παράχθηκαν μέσα από μια διαδρομή δεκαετιών, που «αφετηρία» της είχε τη δεξιά ρεβιζιονιστική στροφή στα μέσα του 20ου αιώνα, την υποχώρηση και την ήττα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Αυτού που υπήρξε ο νους και η καρδιά της πάλης των μαζών στον πλανήτη.
Αν αυτή η προσέγγιση δείχνει «μακρινή» ίσως και άσχετη με τη σημερινή πραγματικότητα και τα ζητήματά της, μπορεί ο καθένας να δει την κατάσταση που επικρατεί στις δυνάμεις που υποτίθεται ότι είναι ή αναφέρονται στην Αριστερά.
- Στον ΣΥΡΙΖΑ (που είναι ένα κόμμα του συστήματος, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο ακόμα, ακόμα και στο εξωκοινοβούλιο…) ένας μέχρι πρότινος άγνωστος στα ίδια τα μέλη του κόμματος αυτού, εξ Αμερικής ορμώμενος, έχει τη δυνατότητα να είναι αν μη τι άλλο υποψήφιος πρόεδρός του. Εκτός, λοιπόν, από τους γνωστούς υποψηφίους με τη γνωστή πολιτική διαδρομή όλων των προηγούμενων χρόνων, και ο Κασελάκης φέρνει «απαντήσεις» για τις ζητούμενες «προοδευτικές πολιτικές» που …χρειάζεται ο λαός και η χώρα!
- Η έλευση του νομοσχέδιου «Γεωργιάδη» είναι προφανές ότι πάτησε στα δεδομένα που διαμόρφωσε ο νόμος Χατζηδάκη (4808/21) και πιο σωστά στα δεδομένα που δεν διαμόρφωσε η πάλη ενάντια στον νόμο αυτό. Η γραμμή της …αγωνιστικής αποδοχής του νόμου 4808 με το διαβόητο «να μείνει στα χαρτιά» (ΚΚΕ) συνοδεύτηκε και από την έμπρακτη αποδοχή του σε μια σειρά περιπτώσεις. Ανάλογη στάση αποδοχής και σιωπηρής συμμόρφωσης είχε τηρηθεί από την πλειοψηφία των δυνάμεων και με τις προηγούμενες αντισυνδικαλιστικές διατάξεις (ΓΕΜΗΣΟΕ κ.λπ.) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτά τα δεδομένα, το σύστημα και η κυβέρνησή του προχωρούν παραπέρα την αντεργατική επίθεση, η οποία προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με ανέξοδες φωνασκίες, κόλπα και συμβολικούς ακτιβισμούς, αλλά απαιτεί πραγματικό αγώνα.
- Ενόψει δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, αποθεώνονται και ξανασερβίρονται στον λαό, από τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, οι χειρότερες αυταπάτες και αποπροσανατολισμοί. Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει καταρτίσει «ολοκληρωμένα προγράμματα» για τον ρόλο και τις πολιτικές που «οφείλουν να έχουν» Δήμοι και Περιφέρειες! «Προγράμματα» που αποστρέφονται και ξορκίζουν την ανάγκη οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων και της νεολαίας σε επίπεδο γειτονιών και Δήμων (εξάλλου αυτή είναι σταθερά η πρακτική της Λαϊκής Συσπείρωσης) και παρουσιάζουν σαν διέξοδο απέναντι στα προβλήματα που πνίγουν τον λαό σε αστικά κέντρα και στην περιφέρεια την ανάδειξη ή την ισχυροποίηση της κατάλληλης δημοτικής αρχής ή δύναμης! Ανάλογα οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «ενώνονται» σε κοινό ψηφοδέλτιο στην Αθήνα και στην Αττική (αλλά όχι αλλού!) για να φέρουν ούτε λίγο ούτε πολύ την «ανατροπή» που …ξεκινάει από τις κάλπες του Οκτώβρη.
Με όλα αυτά βομβαρδίζεται ο κόσμος του αγώνα και του κινήματος, συνολικά ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία. Το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί, με όλα αυτά εμποδίζονται να συγκροτήσουν τις απαντήσεις που απαιτεί η βαρβαρότητα του συστήματος. Με δεδομένα όλα αυτά που είναι κάθε άλλο παρά πραγματικές απαντήσεις στην άγρια επίθεση και στα αδιέξοδα του εργαζόμενου λαού, βρίσκουν έδαφος οι πιο αντιδραστικές, φασιστικές και φασίζουσες δυνάμεις και κραυγές. Τέτοια παραδείγματα είναι οι συγκεντρώσεις για τις «ταυτότητες», που ξεχειλίζουν από εθνικισμό και μισαλλοδοξία, οι δηλητηριώδεις για τη λαϊκή υπόθεση δράσεις και παρεμβάσεις των ακροδεξιών-φασιστικών μορφωμάτων που βρίσκονται στη Βουλή. Και γίνεται όλο και πιο φανερό ότι τα μορφώματα αυτά είναι στην κυριολεξία ευπρόσδεκτα από την κυβέρνηση και τα «κλασικά» κόμματα του συστήματος, ακόμα και αν χρειάζονται μια κάποια «επεξεργασία» (όπως δείχνουν οι παρεμβάσεις κέντρων στους «Σπαρτιάτες»), ώστε να γίνουν ακόμα πιο χρήσιμα για την πολιτική και τις στοχεύσεις του συστήματος.
Για να επιστρέψουμε στο ερώτημα του καιρού μας, με όλα αυτά θεωρούμε ότι και σήμερα η θετική απάντηση του ερωτήματος αυτού συνδέεται με το ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος. Με το ζήτημα δηλαδή, της εκ νέου συγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος και κινήματος στην εποχή μας και στη βάση των όρων που σήμερα τίθενται. Η κατεύθυνση της Αντίστασης, της Διεκδίκησης και της μαζικής πάλης, και όσα αυτή η κατεύθυνση απαιτεί και προωθεί, μόνο στην επαναστατική κομμουνιστική προοπτική μπορεί να «προσβλέπει» και μόνο από αυτήν μπορεί να εμπνέεται και να τροφοδοτείται. Τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και προοπτική έχουν θα λέγαμε δύο πλευρές, διαλεκτικά συνδεόμενες. Πρώτον, την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ενίσχυση και αναβάθμιση των δυνάμεων -όπως το ΚΚΕ(μ-λ)- που αγωνίζονται και υπηρετούν την κατεύθυνση αυτή. Και δεύτερο, την ανάπτυξη πρωτοβουλιών και προσπαθειών για να βγει στον δρόμο μαζικά η λαϊκή οργή με όρους αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στην άγρια καπιταλιστική επίθεση και τη φασιστικοποίηση, ενάντια στην εξάρτηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
