Εξαθλίωση και πόλεμος απειλούν τη ζωή του λαού
Με οργάνωση και αγώνες να παλέψουμε για τη νέα εποχή!
Όταν το 56% των μισθωτών, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, παίρνει μικτό μισθό κάτω από 900 ευρώ και το 20% λιγότερο από 500 ευρώ… Όταν οι φτωχομεσαίοι αγρότες ξεκληρίζονται και εξοντώνονται οικονομικά… Όταν εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι δεν τα βγάζουν πέρα… Όταν η στρατιά των ανέργων, παρά τα άθλια κόλπα των μετρήσεών τους, φτάνει πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους… Είναι ολοφάνερο ότι το «πακέτο μέτρων» για την «ανακούφιση των αδύναμων» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση είναι μια προκλητική κοροϊδία.
Ο λαός και οι εργαζόμενοι βρίσκονταν ήδη πριν το ξέσπασμα της πολεμικής κρίσης σε συνθήκες εξαθλίωσης, στην οποία πρέπει να συνυπολογιστεί και αυτή που αφορά στο χτύπημα και στο ρήμαγμα των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Η νέα, θηριώδης εκτίναξη των τιμών σε ενέργεια, καύσιμα και όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, που τροφοδοτείται από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις άγριες εξελίξεις που αυτός φέρνει σε όλα τα επίπεδα, ξεσπάει με πολλαπλάσια ένταση στην Ελλάδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της παραρτηματοποιημένης οικονομίας, και πνίγει τους όρους επιβίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η εξέλιξη αυτή αναδεικνύει με τον πιο επώδυνο τρόπο το ζήτημα της καταβύθισης της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά και συνολικά το τσεκούρωμα των μισθών και των συντάξεων που έχουν επιβάλει οι πολιτικές του συστήματος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όπως επίσης, αναδείχνει την άγρια φορολεηλασία που έχει επιβληθεί στο λαό για τις ανάγκες της διαβόητης «δημοσιονομικής σταθερότητας». Επιπλέον, είναι προφανές και ομολογείται διεθνώς ότι το τσουνάμι των τιμών μόνο προσωρινό δεν είναι και δεν θα ανακοπεί ακόμα και αν υπάρξει σύντομα ένας κάποιος συμβιβασμός στο πεδίο της Ουκρανίας. Με αυτά τα δεδομένα, τα ψίχουλα –της τρίμηνης μάλιστα διάρκειας– που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η μόνη «αξία» που έχουν είναι να δώσουν «επιχειρήματα» στην κυβερνητική προπαγάνδα και χρόνο στο κυβερνητικό επιτελείο για να βρει και να μετρήσει τις επόμενες κινήσεις του.
Ο λαός, όμως, που δεν παίρνει ανάσα, δεν έχει χρόνο αναμονής. Χρειάζεται επειγόντως να βγει μαζικά στο δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης, ενάντια στην εξαθλίωση, ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην μετατροπή της χώρας μας σε προγεφύρωμα των αμερικανοΝΑΤΟϊκών, στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που έφεραν στην ημερήσια διάταξη τις απειλές για το μακέλεμα των λαών.
Περιμένοντας… την ΕΕ
Το Γιούρογκρουπ της 14/3 (και όπως ήταν αναμενόμενο) δεν ξεκαθάρισε το τοπίο που θα διαμορφώσουν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ για τις εξαρτημένες χώρες και τις χώρες της περιφέρειας. Από τη μια, έγινε και πάλι σαφές ότι το λεγόμενο ευρωομόλογο, που θα κάνει «κοινή υπόθεση των 27» το χρέος των χωρών-μελών, προσκρούει στην πλήρη άρνηση πριν από όλα της Γερμανίας και ιδιαίτερα τώρα που, με την πολεμική κρίση στην Ουκρανία, έχουν αναδειχθεί στο έπακρο οι στρατηγικές ανεπάρκειες του Βερολίνου. Κυρίως, όμως, έγινε σαφές ότι είναι ανοιχτό να μην παραταθεί μετά το 2022 η «ρήτρα διαφυγής», δηλαδή να επιβληθούν άμεσα νέες σκληρές απαιτήσεις για το έλλειμμα, το χρέος και τους όρους δανεισμού. Ήδη υποδείχτηκε η ανάγκη οι χώρες με υψηλό χρέος «να αρχίσουν μια σταδιακή προσαρμογή» για τη μείωσή του.
Για την Ελλάδα, με το δημόσιο χρέος να είναι της τάξης του 200% του ΑΕΠ και με την οικονομία της να ζει στη βάση του δανεισμού, είναι φανερό τι προδιαγράφουν όλα αυτά που έρχονται από τις Βρυξέλλες, στις νέες πολύ οξύτερες συνθήκες της κρίσης που διαμορφώνεται διεθνώς και σε όλα τα ζητήματα. Οι «κατανοήσεις» περιορίζονται και μια νέα έφοδος των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για τη λεηλασία της χώρας και του λαού είναι επί θύραις. Εξάλλου, ξεκαθαρίζεται ξανά πως η πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα δεν πρόκειται να δοθεί και η χώρα θα παραμένει έρμαιο των λεγόμενων αγορών στις «εξόδους» της για δανεισμό.
Συνεπώς, οι διακηρύξεις της κυβέρνησης για την οικοδόμηση της «νέας Ελλάδας», της «ανάπτυξης» κλπ, γκρεμίζονται ακόμα περισσότερο και ο ορίζοντας μαυρίζει απειλητικά. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει (πριν από όλα για την κυβέρνηση, αλλά και συνολικά για το πολιτικό σύστημα) ένα άμεσο ζήτημα: Στενεύουν πολύ τα περιθώρια των πολιτικών χειρισμών που μπορεί να κάνει απέναντι στην έκρηξη της ακρίβειας που οδηγεί στη ραγδαία εξαθλίωση του λαού, ενώ ταυτόχρονα το ερώτημα των εκλογών γίνεται οξύτερο και πιο πιεστικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ανακοίνωση του πακέτου κοροϊδίας της 16/3 ο Μητσοτάκης τη συνόδευσε με την έντονη αναφορά «στα στενά δημοσιονομικά περιθώρια» της χώρας και με υποδείξεις στην αντιπολίτευση (δηλαδή στα άλλα κόμματα του συστήματος) να «αποφύγουν τις εύκολες κριτικές». Έτσι κι αλλιώς, αυτή την αλήθεια την αντιλαμβάνεται πλατιά ο λαός μας: Τα αδιέξοδα αυτά δεν είναι αδιέξοδα «της πολιτικής της ΝΔ», αλλά αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Και αυτή την αλήθεια την ομολογούν με τον τρόπο τους και την πολιτική τους ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και οι λοιποί υπηρέτες και κολαούζοι αυτού του συστήματος.
Αν, λοιπόν, από τη μια, είναι βέβαιο ότι οι επόμενοι μήνες και όλο το επόμενο διάστημα θα μεγαλώνουν τα οικονομικά αδιέξοδα και με όσα αυτά θα σημαίνουν στο κοινωνικό πεδίο, από την άλλη, δεν υπάρχουν για την κυβέρνηση περιθώρια άμεσων ελιγμών που θα βοηθούσαν να συγκρατηθεί η φθορά και να κατασκευαστεί μια «καλή» προεκλογική εικόνα. Με το «πακέτο των μέτρων» η κυβέρνηση επιδιώκει να κερδίσει χρόνο και να φτάσει ως το Μάιο, οπότε περιμένει τη νέα απόφαση του Γιούρογκρουπ που (σε συνάρτηση βέβαια με τα σήματα και από τα υπερατλαντικά κέντρα) θα δρομολογήσουν πιο «τελικές» πολιτικές αποφάσεις.
…Και τρέχοντας πίσω από τους Αμερικάνους
Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, στη συζήτηση στη Βουλή για την επικύρωση της αγοράς των φρεγατών και των Ραφάλ από τη Γαλλία, η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα είχαν τους πιο υψηλούς και επιθετικούς τόνους απέναντι στην Τουρκία. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης την κατήγγειλε ότι βρίσκεται «σε κατάσταση αμόκ» για τα νησιά του Αιγαίου και ουσιαστικά δήλωνε πως η αγορά των γαλλικών όπλων είναι προετοιμασία για την αντιμετώπιση του «τούρκικου αναθεωρητισμού». Τώρα, στα πλαίσια της συνάντησής του με τον Ερντογάν στην Τουρκία, όλα αυτά «ξεχάστηκαν» και «ανατράπηκαν»! Ο ίδιος δήλωσε πως «μπήκαν τα θεμέλια καλών σχέσεων», οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι προεξοφλούν «ηρεμία στη ΝΑ Μεσόγειο» τους επόμενους μήνες και προγραμματίστηκαν νέα ραντεβού για τα περίφημα ΜΟΕ, αλλά και για την εξέλιξη του διαλόγου μεταξύ Μητσοτάκη-Ερντογάν!
Αυτή η οβιδιακή μεταμόρφωση (δήθεν υπέρ της ειρήνης) της ελληνικής αλλά και της τουρκικής πλευράς, έχει βέβαια την ερμηνεία της. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη διατεταγμένη στράτευση και των δύο πλευρών στις πολεμικές ανάγκες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στη βάση του ουκρανικού μετώπου. Οι Αμερικάνοι διέταξαν και απαίτησαν (και έχουν πολλούς τρόπους να το απαιτήσουν) και από τις δύο πλευρές να έχουν την πλήρη συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, την πλήρη σύνταξη των δύο υποτακτικών τους στο μεγάλο μέτωπο που αντιμετωπίζουν έναντι της Ρωσίας. Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ποιος επικυριαρχεί καθοριστικά στον αντιδραστικό ανταγωνισμό των δύο αστικών τάξεων. Ταυτόχρονα, η εξέλιξη αυτή καθόλου δεν σημαίνει ότι αίρονται και καταργούνται οι αντιθέσεις των δύο αστικών τάξεων, ότι πράγματι «μπήκαν τα θεμέλια» για τη φιλία και την συναδέλφωση των δύο χωρών και των λαών μας. Οι δύο χώρες (πιο σωστά, οι δύο αστικές τάξεις) συνεχίζουν να βρίσκονται σε μια κούρσα ανταγωνισμού, και όλα τα ζητήματα (για το Αιγαίο, για ρόλους στη ΝΑ Μεσόγειο και στα Βαλκάνια) παραμένουν ανοιχτά και υπό ενεργοποίηση ανάλογα με τις εξελίξεις. Αλλά στη βάση των εξελίξεων στην Ουκρανία, αυτό που αναδεικνύεται ως πρώτο και καθοριστικό είναι το ποια από τις δύο θα υπηρετήσει καλύτερα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στη σύγκρουσή του με τη Ρωσία. Σε αυτό το ζήτημα η κάθε μια από τις δύο αστικές τάξεις έχει τα δικά της «πλεονεκτήματα», τις δικές της δυνατότητες, που όλες θέλει και απαιτεί να τις αξιοποιήσει στο έπακρο ο αμερικάνικος παράγοντας. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό μπήκαν οι δύο αστικές τάξεις σε αυτή τη φάση με την αιφνίδια «φιλία» τους, στοχεύοντας η κάθε μια να επανέλθει με καλύτερους όρους στο μεταξύ τους αντιδραστικό και τυχοδιωκτικό καυγά.
Ειδικότερα, και όσον αφορά τη «δική μας» αστική τάξη, και ιστορικά αλλά και στη σημερινή περίοδο έχει αναδειχθεί ότι αυτό που κυρίως έχει να «πουλήσει» στους προστάτες της είναι η γεωπολιτική αξία της χώρας. Στη σημερινή περίοδο και φάση, η παρατεταμένη αμερικάνικη στροφή όλων των κυβερνήσεων γίνεται στη βάση αυτής της εκτίμησης και κατεύθυνσης. Η αποτυχία του Καραμανλή (του «μικρού») το 2008 και ο συνακόλουθος «παραμερισμός» του από τις ΗΠΑ επιβεβαίωσαν στα ντόπια αστικά κέντρα την κατεύθυνση αυτή. Έτσι, στις επόμενες κυβερνήσεις –από το ΓΑΠ ως το ΣΥΡΙΖΑ και τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ– επικρατεί η αμερικάνικη στροφή, παρ’ όλο που φέρνει και αυτή αρνητικές παρενέργειες, που μόνο αμελητέες δεν είναι. Πριν απ’ όλα, στην ισορροπία της εξάρτησης από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, που έφτασαν ως την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη και στη διατύπωση Σόιμπλε περί «ανταλλαγής» της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο! Σήμερα μένει να «διευκρινιστεί» (με βάση τις εξελίξεις στην Ουκρανία) πώς θα διαμορφωθεί η νέα ισορροπία αυτής της διπλής εξάρτησης. Παράλληλα, όμως, η σημερινή ανοιχτή έκθεση της Ελλάδας σε χώρα-προπύργιο των ΗΠΑ για την περικύκλωση της Ρωσίας, έχει διαμορφώσει πολύ σοβαρά ρήγματα στη σχέση της με τη Μόσχα, που οι συνέπειές τους (οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές) μέλλει να εξελιχθούν στο επόμενο διάστημα.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση και συνολικά οι αστικές δυνάμεις βρίσκονται σε μια πορεία που, με βάση τις συνολικότερες εξελίξεις, δεν μπορεί να ανακοπεί όσον αφορά την υπηρέτηση των ΗΠΑ. Τρέχουν και θα τρέχουν πίσω από τις αμερικάνικες απαιτήσεις και καθορίζουν τη στάση τους στην περιοχή, αλλά και στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα της χώρας, με βάση αυτές.
Ποιος θα χαρτογραφήσει τη νέα εποχή;
Για «αχαρτογράφητες εποχές» που βρίσκονται μπροστά μας μίλησε (και) ο Μητσοτάκης, παρουσιάζοντας τα κυβερνητικά μέτρα. Θα μπορούσαμε και να συμφωνήσουμε με τον όρο, με βάση το εύρος των ζητημάτων που βάζει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός που έχει εκδηλωθεί με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ζητήματα στα οποία εμπλέκονται όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ζητήματα που θέτουν ανοιχτά το ερώτημα «ποιος κάνει κουμάντο στον πλανήτη», ποια είναι και θα είναι η διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στον κόσμο.
Ωστόσο, έτσι διατυπωμένο το ζήτημα είναι «μισό», «ξεχνάει» την τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, «ξεχνάει» την εργατική τάξη και τους λαούς αυτού του κόσμου! Ο ιμπεριαλισμός, οι αστικές και οι αντιδραστικές δυνάμεις θέλουν βέβαια να προεξοφλούν ότι όποιες και να είναι οι εξελίξεις και οι ανατροπές που φέρνουν η κρίση, ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών και ο πόλεμος, οι χαρτογράφοι της νέας εποχής θα είναι οι ίδιοι με τους σημερινούς. Θα είναι το κεφάλαιο, κυρίαρχο και αδηφάγο, με το προλεταριάτο πισθάγκωνα δεμένο στην πιο βαριά εκμετάλλευση. Θα είναι ο ιμπεριαλισμός, με τους λαούς ηττημένους, διαιρεμένους, υποτακτικούς στη ληστεία του και στην ηγεμονία του. Η Ιστορία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, η νέα Ιστορία της ανθρωπότητας που βγήκε στο προσκήνιο το 1917, θα έχει απωθηθεί, θα έχει σβηστεί από την κοινωνική συνείδηση.
Στη βάση αυτής και μόνο αυτής της κατεύθυνσης ο Μητσοτάκης και όλοι οι ομογάλακτοί του αναρωτιούνται και συζητούν για τη χαρτογράφηση της νέας εποχής.
Στον αντίποδα αυτής της κατεύθυνσης βρίσκονται οι ανάγκες, η ίδια η σημερινή πάλη και, βέβαια, η διέξοδος για τους εργάτες και τους λαούς του κόσμου. Η έκρηξη των αδιεξόδων και της βαρβαρότητας του συστήματος όχι μόνο δεν πρέπει να προεξοφλεί μια νέα ιστορική παράταση της κυριαρχίας του, αλλά –αντίθετα– θέτει αντικειμενικά το ζήτημα να πάρουν οι εργάτες και οι λαοί τις τύχες στα χέρια τους. Αυτοί χρειάζεται και δικαιούνται να είναι οι χαρτογράφοι της νέας εποχής!
Σε αυτή τη βάση χρειάζεται να κινητοποιηθεί και να αγωνιστεί και ο λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία της χώρας μας. Να παλέψει μαζικά για να ζήσει ενάντια στην εξαθλίωση που επιβάλλεται, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση που σέρνει τη χώρα στον πόλεμο και το λαό σε αλληλοσφαγή με τους άλλους λαούς. Στην πάλη αυτή δεν θα ματώσει για τους δυνάστες του, παλιούς ή νέους, αλλά για τα δικαιώματά του και για να ορίζει αυτός τη ζωή του!
