Παλαιστίνη
Η σιωνιστική σφαγή γίνεται επίκεντρο μεγάλων αναταράξεων στην ευρύτερη περιοχή
«Πρόσω ολοταχώς» σε κρίσιμο σταυροδρόμι
Οι αμερικανοβρετανικές επιθέσεις ενάντια στην Υεμένη, καθώς και οι πυραυλικές επιθέσεις του Ιράν ως «απάντηση» στις δολοφονίες στελεχών του, αντικειμενικά δημιούργησαν έναν νέο πιο ευρύ και πιο επικίνδυνο κύκλο έντασης, που επεκτείνεται πέρα από την περιοχή της Μέσης Ανατολής, στο ανατολικό κομμάτι της Βόρειας Αφρικής και στην Κεντρική Ασία. Η συνεχιζόμενη σιωνιστική σφαγή έχει γίνει έτσι το επίκεντρο ενός σεισμού, που τα κύματά του επεκτείνονται, όπως και οι αναταράξεις που προκαλεί. Αυτή η συνεχής αύξηση των πιθανοτήτων για μια ευρύτερη ανάφλεξη στην περιοχή και τα μεγάλα βραχυκυκλώματα που συναντά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην προώθηση της μεσανατολικής πολιτικής του φαίνεται να οδηγούν σε μια επιτάχυνση των εξελίξεων και σε κάθε περίπτωση οδηγούν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι επιλογών, που θα κρίνουν τις εξελίξεις στην περιοχή. Στα προηγούμενα σαφέστατα παίζει τον ρόλο της η διογκούμενη διεθνή κατακραυγή και καταδίκη των εγκλημάτων του σιωνιστικού-φασιστικού κράτους του Ισραήλ, που αποτυπώνεται και στις μεγάλες διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Αυτές οι εξελίξεις μικραίνουν ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα διαχείρισης της κατάστασης από τα αμερικανικά και γενικότερα τα δυτικά επιτελεία.
Επιθέσεις ΗΠΑ-Βρετανίας στην Υεμένη: στόχοι και δυναμική των εξελίξεων
Οι πυραυλικές επιθέσεις και οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και της Βρετανίας εναντίον της Υεμένης, που ξεκίνησαν την Παρασκευή 12 Ιανουαρίου, ήταν μια ριψοκίνδυνη απόφαση των αμερικανικών επιτελείων. Οι ΗΠΑ ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα προς τους αντίπαλους ιμπεριαλιστές της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς και στις άρχουσες τάξεις της περιοχής, ότι εξακολουθούν να έχουν τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνατότητες, αλλά και να υπογραμμίσουν προς όλους πως έχουν συμφέροντα στην περιοχή, που δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς χωρίς κόστος. Εξετάζοντας τις ιδιαίτερες πλευρές των χτυπημάτων, οι ΗΠΑ επιχείρησαν να κινηθούν στο δυσδιάκριτο όριο που έχουμε περιγράψει στο άρθρο της προηγούμενης έκδοσης. Από τη μια οι Χούθι και το Ιράν να πάρουν μήνυμα περιορισμού των κινήσεών τους, αλλά από την άλλη τα χτυπήματα να είναι τέτοια που να μην προκαλέσουν επέκταση της έντασης. Από αυτή την αντιφατική τους επιδίωξη προέκυψαν και οι αντίστοιχες δηλώσεις, αλλά και η άκρως αντιφατική εκτίμηση του ίδιου του Μπάιντεν ότι εμείς θα χτυπάμε στοχευμένα, αλλά οι Χούθι θα συνεχίζουν τις «προκλήσεις». Φυσικά, αυτός ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν είναι δυνατός και γι’ αυτό οι επιθέσεις πριμοδότησαν την επέκταση της έντασης. Θα λέγαμε ότι αυτή η κίνηση πολλαπλασίασε τα προβλήματα στα οποία υποτίθεται ήθελε να δώσει μια λύση, με πιο κύριο την αναστάτωση στο παγκόσμιο εμπορικό πέρασμα της Διώρυγας του Σουέζ, που εκτός των άλλων μεγαλώνει τα οικονομικά προβλήματα και μαζί με αυτά και τη δυσαρέσκεια του στρατοκρατικού καθεστώτος Αλ Σίσι στην Αίγυπτο.
Οι δηλώσεις αντίθεσης τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας στις κινήσεις αυτές βρίσκονται στην κατεύθυνση εκμετάλλευσης της δυσαρέσκειας των αραβικών καθεστώτων, όπως η Σαουδική Αραβία, που ζήτησε αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές, όταν ενάμιση χρόνο πριν πρωτοστατούσε σε σαρωτικούς βομβαρδισμούς εναντίον της Υεμένης! Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, προς απογοήτευση των υποστηρικτών του στη χώρα μας, συνεχίζει έτσι να ακολουθεί μια κυνική πολιτική, παρακολούθησης της σιωνιστικής σφαγής και αφήνοντας τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ να βουλιάζουν στα αδιέξοδά τους.
Επιπλέον, οι σημαντικές αντιρρήσεις της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας τόσο για την επιχείρηση «Φρουρός Ευημερίας» με επικεφαλής τις ΗΠΑ, όσο και περισσότερο για τις επιθέσεις εναντίον της Υεμένης, την ίδια στιγμή που Γερμανία και Ολλανδία συμμετέχουν στην επιχείρηση αυτή, έδειξαν για μια ακόμη φορά τον στρατηγικό νανισμό της ΕΕ. Ωστόσο, ανέδειξαν ταυτόχρονα την αδυναμία των ΗΠΑ να σύρουν όλους τους Ευρωπαίους, ενώ δεν είναι χωρίς σημασία η αυτόνομη παρουσία της Γαλλίας στην Ερυθρά Θάλασσα. Αποτελούν κι αυτές οι εξελίξεις δείγματα γραφής για τη συνεχιζόμενη σχετική υποχώρηση των ΗΠΑ έναντι συμμάχων, ανταγωνιστών και αντιπάλων.
Όσο για την ΕΕ, θα δούμε κατά πόσο θα μπορέσει να υλοποιήσει την απόφαση να στείλει υπό τη δική της «σημαία» πολεμικά πλοία στην περιοχή. Πάντως η κυβέρνηση της ΝΔ και η άρχουσα τάξη, ακολουθώντας την πολιτική της περήφανης πολυδιάστατης… εξάρτησης, πρόλαβε να δηλώσει πως η φρεγάτα που θα στείλει θα συμμετέχει ταυτόχρονα και στις δύο αποστολές!
Διεύρυνση της έντασης
Η ιρανική ηγεσία από την πρώτη στιγμή με τις δηλώσεις της και κυρίως με τις πράξεις της έδειξε ότι δεν θα επιθυμεί την άμεση εμπλοκή της κόντρα στη σιωνιστική σφαγή. Το ίδιο και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Χεζμπολάχ, της λιβανέζικης οργάνωσης που διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την ιρανική ηγεσία, έως τώρα δεν μπορούν να θεωρηθούν παρά κινήσεις χαμηλής έντασης, που περισσότερο έχουν τον χαρακτήρα παρενόχλησης των σιωνιστικών στρατευμάτων στον Βορρά παρά δεύτερου μετώπου.
Αντίθετα, η σιωνιστική ηγεσία τους τελευταίους μήνες έχει πυκνώσει τους τυχοδιωκτισμούς με τις συνεχείς δολοφονίες ηγετών των ιρανών «Φρουρών της Επανάστασης», ενώ εμπλέκεται και στο λουτρό αίματος που προκάλεσε η βομβιστική επίθεση στο Κερμάν.
Η ιρανική ηγεσία με τα στοχευμένα χτυπήματα όχι μόνο ήθελε να δείξει ότι «ξεχείλισε το ποτήρι», αλλά κυρίως ήθελε και αυτή να στείλει ένα μήνυμα των αναβαθμισμένων δυνατοτήτων της. Το χτύπημα, βέβαια, στην τζιχαντιστική οργάνωση που εδρεύει στην περιοχή Μπαλουχιστάν στο Πακιστάν και η οποία κατηγορείται για σχέσεις με το Ισραήλ, έφερε στο προσκήνιο και την πολυετή έριδα μεταξύ Ιράν και Πακιστάν για την περιοχή αυτή. Το χτύπημα σε κτίριο στην πρωτεύουσα Ερμπίλ της αυτόνομης περιοχής του Ιρακινού Κουρδιστάν και η ανακοίνωση της Τεχεράνης πως διέλυσε αρχηγείο της Μοσάντ, ήταν μια ευθεία προειδοποίηση και στον Μπαρζανί, που ηγείται των Κούρδων στο Ιράκ, γνωστό για τις σχέσεις του με το σιωνιστικό κράτος. Ταυτόχρονα, το χτύπημα στο Ιντλίμπ, σε περιοχή που ελέγχουν ακόμη οι αντικαθεστωτικοί, χτύπημα που δεν φαίνεται να δυσαρέστησε τη συριακή ηγεσία, έδειξε επιπλέον προς το Ισραήλ το βεληνεκές των σύγχρονων οπλικών του συστημάτων.
Οι σιωνιστές και οι ΗΠΑ μπροστά σε εκρηκτικό αδιέξοδο
Η σιωνιστική ηγεσία του Ισραήλ δολοφονεί μαζικά και με ναζιστικού χαρακτήρα επιλογές χιλιάδες Παλαιστίνιους αμάχους, κυρίως μικρά παιδιά και γυναίκες. Ο μέχρι τώρα τραγικός απολογισμός έχει ξεπεράσει τους 25.000 νεκρούς και τους 60.000 τραυματίες. Έχει ισοπεδώσει το 70% των κατοικιών στη Γάζα, ενώ στερεί το νερό, το φαγητό, το ρεύμα και τα φάρμακα στα 2,5 εκατομμύρια που προσπαθούν να επιβιώσουν στη ματωμένη Λωρίδα της Γάζας. Το ίδιο και στη Δυτική όχθη, κλιμακώνει τα πογκρόμ και τις δολοφονίες Παλαιστινίων, ενώ όλο και πιο συχνά ο κατοχικός στρατός επιδίδεται σε πράξεις βαρβαρότητας.
Ωστόσο, όπως διαρρέουν για δικούς τους λόγους αμερικανικά ΜΜΕ, δεν μπορεί να κερδίσει τους ηρωικούς μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης μέσα στη Λωρίδα της Γάζας. Οι ένοπλες ταξιαρχίες των αντιστασιακών παλαιστινιακών οργανώσεων καταφέρνουν βαριά πλήγματα στον εισβολέα, ενώ οι βομβαρδισμοί δεν έχουν καταφέρει να πλήξουν την επιχειρησιακή τους δυνατότητα να εκτοξεύουν ρουκέτες εναντίον του Τελ Αβίβ και κυρίως εναντίον των στρατιωτικοποιημένων πόλεων και κιμπούτς που έφτιαξαν οι σιωνιστές γύρω από τη Γάζα. Οι νεκροί στρατιώτες του κατοχικού στρατού ξεπερνούν κατά πολύ τους 520 που επίσημα έχει δηλώσει η σιωνιστική ηγεσία, ενώ αραβικά αλλά και ισραηλινά ΜΜΕ αναφέρουν πως οι τραυματίες ξεπερνούν τους 5.000.
Η αύξηση του στρατιωτικού αδιεξόδου και κυρίως η ολοένα και πιο μεγάλη πίεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού οδηγούν τη σιωνιστική ηγεσία σε σπασμωδικές κινήσεις, που εντείνουν και το αδιέξοδο και την αμερικανική και δυτική δυσαρέσκεια (έως και η Βρετανία «γκρίνιαξε»). Οι απροκάλυπτες και επαναλαμβανόμενες δηλώσεις Νετανιάχου πως η ισραηλινή ασφάλεια και το παλαιστινιακό κράτος είναι ασύμβατα μεταξύ τους, έχει εξοργίσει τις ΗΠΑ αλλά και τη Δύση. Ειδικότερα, η διοίκηση Μπάιντεν, στις δηλώσεις αυτές βλέπει τον Νετανιάχου να κουρελιάζει την πολιτική των «δύο κρατών», το πλαίσιο δηλαδή μέσω του οποίου θέλει να επιχειρήσει μια ευρεία συνεννόηση με τα αραβικά κράτη και με στόχο την επανάκτηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Οι διαρροές σε αμερικανικά ΜΜΕ για μεγάλες κόντρες ακόμα και στο σιωνιστικό πολεμικό συμβούλιο, αλλά και απόψεων ανώτατων στρατιωτικών πως ο Νετανιάχου και η στρατηγική του στη Γάζα απέτυχε, είναι δείγματα πως οι ΗΠΑ δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη, όσον αφορά την πειθάρχηση του σιωνιστικού μαντρόσκυλου. Την ίδια ώρα, η πίεση των συγγενών των ομήρων, πάνω στο έδαφος των αδιεξόδων που αυξάνονται, επιδρά κι αυτή στη διεύρυνση της εσωτερικής πολιτικής κρίσης και δίνει στις ΗΠΑ ακόμα μεγαλύτερη νομιμοποιητική βάση, είτε για τη συμμόρφωση του Νετανιάχου είτε για τον παραμερισμό του. Ωστόσο, πρέπει να είναι σαφές πως αυτή η αντιθετική συνάντηση αδιεξόδων και επιδιώξεων είναι τόσο εκρηκτική όσο και απρόβλεπτη. Και κυρίως επικίνδυνη!
