Η ακρίβεια ως καθημερινό πρόβλημα κυριαρχεί στη ζωή του λαού και των εργαζομένων. Αποτελεί τη βασική αγωνία και το μόνιμο άγχος όλων όσων μοχθούν για την καθημερινή επιβίωση, που γίνεται όλο και πιο δύσκολη χωρίς κανένα σημάδι βελτίωσης. Επίσημοι αναλυτές των ιμπεριαλιστικών κέντρων προσπαθούν να ερμηνεύσουν, να αναλύσουν, να κάνουν εκτιμήσεις, να προτείνουν λύσεις και τελικά καταλήγουν στο ίδιο θλιβερό συμπέρασμα. Συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα μας επιβεβαιώνουν ότι η ακρίβεια θα συνεχίσει να γιγαντώνεται και να οδηγεί στη φτώχεια και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια πληθυσμού. Σίγουρα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά όσο περνά ο καιρός και μεσαία στρώματα. Στην πραγματικότητα ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα.
Διανύουμε μια περίοδο που σε διεθνές επίπεδο ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, οι Σιωνιστές φασίστες του Ισραήλ με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα των Αμερικάνων έχουν εξαπολύσει γενοκτονία ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, που μάχεται γενναία για τη λευτεριά του, ξεσηκώνοντας κινήματα αλληλεγγύης από τους λαούς σε όλο τον πλανήτη. Στο εσωτερικό της χώρας, ζούμε την εποχή της «ισχυρής» εκλογικής εντολής και της «πολιτικής υπέροχης» της Νέας Δημοκρατίας, που με τη στήριξη της ασθενικής αντιπολίτευσης συνεχίζει την επίθεση στον λαό και την κατάργηση των δικαιωμάτων στη δουλειά, την υγεία, την παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Είναι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι μπροστά μας έχουμε έναν δύσκολο και μαύρο χειμώνα.
Η ακρίβεια τσακίζει τον λαό. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν φτάνουν ούτε για το πρώτο δεκαήμερο του μήνα, ενώ οι εξαγγελίες από τη μεριά της κυβέρνησης και του κεφαλαίου προμηνύουν ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις σε όλα τα προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, βενζίνη, αέριο και ηλεκτρικό. Τώρα δεν προσπαθούν ούτε καν να πείσουν τον λαό ότι υπάρχουν λύσεις, ότι η ακρίβεια είναι κάτι παροδικό. Κάνουν σαφές ότι η ακρίβεια μόνο να συνεχιστεί μπορεί και μάλιστα να χειροτερέψει κατά πολύ.
Η ακρίβεια δεν αποτελεί παρά άλλον έναν μηχανισμό απάνθρωπης και ανελέητης επίθεσης του συστήματος απέναντι στους εργαζόμενους. Εξασφαλίζει τη μεταφορά πλούτου από τις εξαρτημένες και πιο φτωχές χώρες στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Έχοντας διαλύσει την οικονομία και τις παραγωγικές δυνάμεις των εξαρτημένων χωρών και εξασφαλίζοντας εξευτελιστικές συμφωνίες με τις υποτελείς κυβερνήσεις σαν αυτές που κυβερνούν τον τόπο εδώ και δεκαετίες εξασφαλίζουν ότι θα πουλούν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του σε εξωφρενικές τιμές.
Παράλληλα, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο πετυχαίνουν τη βίαιη υφαρπαγή των μισθών και των συντάξεων, μεγιστοποιώντας τα κέρδη των εταιρειών και βυθίζοντας τον λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η ακρίβεια κρύβει μέσα της όλη τη βία του καπιταλιστικού συστήματος και την αναπαράγει.
Η άποψη του ΚΚΕ(μ-λ) από την αρχή αυτής της επίθεσης ήταν ότι δεν πρόκειται για κάτι παροδικό. Η βαθιά συστημική κρίση στην οποία έχει επέλθει το καπιταλιστικό σύστημα εδώ και δεκαετίες δεν επιφυλάσσει για τους λαούς τίποτε άλλο πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση και πολέμους. Η ακρίβεια όχι απλά θα συνεχιστεί, αλλά θα φέρει τον λαό σε απίστευτη ανέχεια και εξαθλίωση.
Με αυτό σαν δεδομένο, δεν θέλουμε να παρουσιάσουμε ξανά τους δείκτες, τα ποσοστά και τις τιμές των προϊόντων. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και την ζει ο καθένας, δεν χρειάζεται άλλες αποδείξεις. Αυτό που θέλουμε να θέσουμε είναι δύο ερωτήματα:
1. Αν οι εργαζόμενοι μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με την ελπίδα να μας δοθεί κάποιο επίδομα ώστε να μπορέσουμε να βγάλουμε τον μήνα ή με την προσπάθεια να κάνουμε μία καλύτερη διαχείριση ή γιατί όχι να κόψουμε από το φαγητό. Ή ελπίζοντας σε αυξήσεις στους μισθούς αυξάνοντας τις ώρες δουλειάς, όταν έχει ήδη γίνει νόμος η 12ωρη εργασία για μισθούς πείνας. Το ερώτημα, δηλαδή, είναι αν υπάρχει προοπτική μέσα από την ατομική λύση.
2. Με δεδομένο ότι η κατάσταση όπως έχει, δεν πάει άλλο, πώς μπορεί να αλλάξει; Πώς μπορούμε, δηλαδή, να σταματήσουμε την ακρίβεια και να βάλουμε φρένο στην επίθεση του συστήματος; Τι απαιτείται ώστε το σύστημα να αλλάξει στάση απέναντι στους λαούς, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και δίνοντας αξία στις ζωές τους;
Στο πρώτο ερώτημα απαντάμε σίγουρα ΌΧΙ. Δεν μπορεί ο καθένας να λύσει το πρόβλημα μόνος του, γιατί η επίθεση είναι τέτοια και τόση που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες. Η επίθεση του συστήματος έχει πραγματική βάση, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που δεν μπορεί παρά να συνεχίζει να παράγει τις κρίσεις του και να τις φορτώνει στις πλάτες του λαού.
Όσον αφορά το δεύτερο, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η κατάσταση είναι η συγκρότηση της λαϊκής πάλης. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι οφείλουν να πάρουν θέση, να κινητοποιηθούν και να παλέψουν για να απαντήσουν στη βία που δέχονται, για να αντισταθούν στην εξαθλίωση της ζωής τους. Η οργανωμένη πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, χωρίς αυταπάτες για εύκολες λύσεις συνδιαχείρισης και «συνεπών προτάσεων», αυτή είναι η απάντηση. Πολιτικά επικίνδυνο για το σύστημα και αποφασισμένο να παλέψει για να μπορέσει να ζήσει πρέπει να είναι το λαϊκό κίνημα, για να μπορέσει να ανατρέψει αυτή την κατάσταση. Και αυτό δε θα μας το χαρίσει κανείς, πρέπει να το φτιάξουμε οι δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο κίνημα αλλά και ο κάθε αγωνιστής που καλείται να πάρει θέση ενεργή.
