Περισσεύει το αίμα, κραυγάζει το δίκιο του λαού! Με εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα θα κατακτηθεί
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Η έκρηξη του Παλαιστινιακού ζητήματος και η ανάδειξή του στην παγκόσμια σκηνή είναι τέτοια και τόση που ματώνει την καρδιά και συγκλονίζει το μυαλό κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Στην επιφάνεια της παγκόσμιας ειδησεογραφίας (και παρά τον καταιγισμό των παραχαράξεων) ήρθε ένα έγκλημα που συντελείται εδώ και 75 χρόνια σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και στοιχεία της βάναυσης πραγματικότητας που ζουν καθημερινά 5,5 περίπου εκατομμύρια αυτού του λαού. Αυτά που βρίσκονται στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Η πρώτη είναι η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, γεμάτη και από πλήθος προσφυγικών καταυλισμών, που υπογραμμίζουν πως οι Παλαιστίνιοι είναι πρόσφυγες και εντός της πατρίδας που δεν έχουν! Η δεύτερη είναι μια «επικράτεια» όπου οι λεγόμενοι «παλαιστινιακοί θύλακες» είναι κατακερματισμένοι και ζωσμένοι από εκατοντάδες ισραηλινούς οικισμούς. Δηλαδή και στη Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι είναι «ξένοι», πρόσφυγες, διασπαρμένοι και βάρβαρα επιτηρούμενοι από τις δυνάμεις κατοχής του σιωνιστικού-φασιστικού Ισραήλ. Και στα δύο αυτά κομμάτια της ιστορικής Παλαιστίνης, η καθημερινότητα του λαού είναι συνυφασμένη με την εξαθλίωση, την ταπείνωση και τον θάνατο. Επιπλέον, στα γειτονικά κράτη βρίσκονται ως «κανονικοί» πρόσφυγες μερικά ακόμα εκατομμύρια του πολύπαθου αυτού λαού.
Το έγκλημα είναι μεγάλο, η καθημερινή βαρβαρότητα απερίγραπτη -και όταν δεν υπάρχουν εκρήξεις όπως η τωρινή. Όπως έχει ειπωθεί, το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι μια μεγάλη πληγή, ένα μεγάλο βάρος της ανθρωπότητας. Πιο σωστά πρέπει να πούμε πως είναι ένα πραγματικό μέτρο της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που επικρατεί στον πλανήτη. Ένα πυκνό και ματωμένο σκοτάδι, που μόνο η πάλη του Παλαιστινιακού λαού, των εργατών και των λαών μπορεί να το αντιμετωπίσει, να το διαλύσει, με τον αγώνα της για λευτεριά και ανεξαρτησία, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Οι διεθνείς διαστάσεις
Η νέα έκρηξη του Παλαιστινιακού ζητήματος την 7η Οκτώβρη, τα πυκνά καταιγιστικά γεγονότα που εξελίσσονται καθημερινά μετά από αυτή την «αφετηρία» με τη φρίκη του αίματος να μεγαλώνει διαρκώς και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, όλα αυτά έχουν ασφαλώς ως «πυρήνα» τους αυτό καθαυτό το Παλαιστινιακό ζήτημα. Δηλαδή, το ζήτημα ενός έθνους και ενός λαού που οι δεκαετίες σφαγών και χτυπημάτων από τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό, τα χτυπήματα (και πάλι σε αναφορά με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα) των «αδελφών» Αραβικών-Μουσουλμανικών κρατών, οι υποχωρήσεις και οι προδοσίες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα από τις ηγεσίες του, δεν κατόρθωσαν να τον κάνουν να «πάψει να υπάρχει»! Αντίθετα, ο λαός της Παλαιστίνης συνεχίζει να δηλώνει παρών, με εθνική συνείδηση, συνεχίζει να παλεύει να διαμορφώσει τους όρους για να διεκδικήσει και να κατακτήσει τα δίκια του!
Ωστόσο, ταυτόχρονα είναι φανερό ότι η έκρηξη του ζητήματος συνδέεται άμεσα με τους όρους που έχει διαμορφώσει η άγρια γεωπολιτική, στρατιωτική αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και στον πλανήτη. Τροφοδοτήθηκε από τους όρους αυτούς και αντεπιδρά στους όρους αυτούς, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο τη ρευστότητα, οξύνοντας τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και επιβαρύνοντας περισσότερο τα αδιέξοδα των ενδιάμεσων και εξαρτημένων χωρών και δυνάμεων. Η ματαίωση της Συνόδου Κορυφής που ο Μπάιντεν είχε προγραμματίσει με τους Αμπντάλα (Ιορδανία), Αλ Σίσι (Αίγυπτος) και τον Αμπας της Φατάχ, κάτω από το βάρος της φρίκης που προκάλεσε το ισραηλινό χτύπημα στο νοσοκομείο της Γάζας με τους εκατοντάδες νεκρούς, είναι ένα μόνο επεισόδιο των τριγμών που παράγονται στο σκηνικό της Μ. Ανατολής αλλά και παγκόσμια.
Εντελώς συνοπτικά και πριν εστιάσουμε στο καθαυτό Παλαιστινιακό ζήτημα, θα καταθέσουμε τρεις επισημάνσεις για τις διεθνείς διατάσεις του ζητήματος.
Πρώτον, στην περιοχή εξελισσόταν η υπό τις ΗΠΑ επιχείρηση προσέγγισης Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ, στο πλαίσιο της κατεύθυνσης των συμφωνιών του Αβραάμ, που είχε τεθεί ήδη από την προεδρία Τραμπ. Αυτή η επιχείρηση ήθελε να «προλάβει» την ανταγωνιστική επιδίωξη που είχε εκδηλώσει η Κίνα (συνεννόηση Σαουδικής Αραβίας-Ιράν) και με προφανή στόχο της την αποκατάσταση-αναβάθμιση της κυριαρχίας των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή. Βασικός όρος -για τις ΗΠΑ- αυτής της επιδίωξης ήταν και είναι η αποδοχή του βασικού τους βραχίονα, δηλαδή του Ισραήλ, από τα αραβικά καθεστώτα και άρα η «οριστική» κατάπνιξη της Παλαιστινιακής υπόθεσης. Αυτά τα δεδομένα θεωρούμε ότι δίνουν τα στοιχεία του φόντου στα πλαίσια του οποίου από δυνάμεις της περιοχής (Ιράν) αναζητήθηκε μια απάντηση στις αμερικάνικες επιδιώξεις. Βέβαια, ήταν δεδομένο ότι στο έδαφος του Παλαιστινιακού ζητήματος οξυνόταν διαρκώς η σιωνιστική βαρβαρότητα, ώστε και οι Παλαιστινιακές μάζες να αναζητούν απάντηση και η ίδια η Χαμάς, με τη δική της αντίληψη, να ζητά κινήσεις βελτίωσης των διαπραγματευτικών της όρων και για την αναπαραγωγή-διάσωση των δυνάμεων και των συμφερόντων που εκφράζει και εκπροσωπεί.
Δεύτερον και στη βάση του προηγούμενου, η «απάντηση της Χαμάς» μέσα σε αυτό το εύφλεκτο πλαίσιο της Μ. Ανατολής ξέφυγε ήδη από τα όρια που η ίδια μπορούσε να εκτιμήσει και να αντιληφθεί και πυροδότησε ευρύτερα ζητήματα. Οι ΗΠΑ αισθάνθηκαν την ανάγκη να φέρουν αεροπλανοφόρα στην περιοχή, ο ΟΗΕ, κάτω από το βάρος της αντίθεσης στις ΗΠΑ της Ρωσίας και της Κίνας, όχι μόνο δεν πήρε «καταδικαστική» (για τους Παλαιστίνιους) απόφαση, αλλά τη δωδέκατη μέρα ο γ.γ. του Οργανισμού ζήτησε και κατάπαυση του πυρός! Τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, κάτω από το βάρος της σφαγής των Παλαιστινίων, δυσκολεύονται να συνταχθούν με τις ΗΠΑ, το Ιράν καλεί σε ενεργειακό εμπάργκο σε βάρος του Ισραήλ και η Τουρκία βρήκε και άλλο πεδίο «διαπραγμάτευσης» του ρόλου της στο ΑμερικανοΝΑΤΟϊκό πλαίσιο. Όλα αυτά το λιγότερο που θέτουν για τις ΗΠΑ -που ωστόσο δεν είναι καθόλου λίγο- είναι η «ασφάλεια» και η συνέχεια του ρόλου του Ισραήλ ως ο υπερεξοπλισμένου χωροφύλακά τους στην περιοχή. Όλα αυτά κλιμακώνουν την αγριότητα του σιωνιστικού φασιστικού κράτους σε επίπεδο κτηνωδίας -όπως επίσημα, αν και βιαστικά, ομολόγησε ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος και βοηθός του Νετανιάχου, Χανάγια Ναφτάλι, που «χαιρέτησε» τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου Αλ Αχλί. Διαμορφώνεται, συνεπώς, στην περιοχή ένα εκρηκτικό αδιέξοδο, καθώς από τη μια το Ισραήλ (και για λογαριασμό των ΗΠΑ και για τη δική του συνοχή και υπόσταση) συνεχίζει να επιδιώκει και να αναζητά «συνολική απάντηση» και από την άλλη, αυτή η γραμμή πυροδοτεί ήδη την οργή των αραβικών και μουσουλμανικών μαζών, παράγει και διαχέει ευρύτερα μεγαλύτερη ένταση και πολλαπλές παρενέργειες για τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή και στον κόσμο.
Τρίτον και από πολλές απόψεις το κυριότερο ζήτημα. Με τις εξελίξεις αυτές, οι ΗΠΑ βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο ανοίγματος ενός μεγάλου και θερμού πολεμικού μετώπου στη Μ. Ανατολή. Όμως ταυτόχρονα υπάρχει σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπου έχει καταγραφεί η σαφής στρατιωτική υπεροχή της Ρωσίας, που ήδη κατέχει ένα σημαντικό μέγεθος της χώρας αυτής. Με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στον πόλεμο αυτό και τη στρατηγική βαρύτητα που αυτός έχει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών, είναι σαφές ότι είναι ένα μέτωπο που οι ΗΠΑ δεν μπορούν να το «εγκαταλείψουν» αλλά ούτε και να επιδιώξουν το «πάγωμά» του! Θα λέγαμε, μάλιστα, πως οι αμερικάνικες επιδιώξεις στη Μ. Ανατολή υπήρχαν και εξελίσσονταν σε αναφορά με τις γεωπολιτικές ανάγκες των ΗΠΑ στο μέτωπο της Ουκρανίας. Συνεπώς, το ερώτημα «πώς θα βγουν οι ΗΠΑ» (με ποιο τρόπο και με τι όρους) από την εμπλοκή που έχει διαμορφωθεί στο πεδίο της Μ. Ανατολής αποκτά κρίσιμη σημασία για τις παγκόσμιες εξελίξεις και για όλους τους λαούς. Ήδη οι τριγμοί-διχασμοί που προϋπήρχαν εντός των κυρίαρχων κύκλων των ΗΠΑ εντείνονται (διαδήλωση στο Καπιτώλιο, παραίτηση αξιωματούχου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ…) κάτω από το επιπλέον βάρος της Μεσανατολικής εμπλοκής.
Ποιο είναι το Παλαιστινιακό ζήτημα
Επιστρέφουμε στο καθαυτό Παλαιστινιακό ζήτημα, που όπως ήδη αναφέραμε, αποτέλεσε τον πυρήνα που «συναντήθηκε» με τα διεθνή δεδομένα και πυροδότησε τις εξελίξεις που ζούμε. Ας το πούμε κι αλλιώς. Αν «δεν υπήρχε» το Παλαιστινιακό ζήτημα, αν είχε «σβηστεί» σύμφωνα με τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και όλων όσων τις υπηρέτησαν, τις προώθησαν ή «απλώς» συμμορφώνονταν με αυτές, ας αναρωτηθεί ο καθένας πόσο πιο στρωτά θα ήταν το τοπίο της Μ. Ανατολής για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σήμερα!
Συνεπώς, η διατήρηση του Παλαιστινιακού ζητήματος ως πολιτικά και ιστορικά ενεργού ζητήματος -παρά τα μεγάλα χτυπήματα και την υποχώρηση της πάλης για αυτό- είναι προσφορά και σημαντική θετική συμβολή στην υπόθεση των λαών! Και για αυτό είναι ανάγκη όχι μόνο των Παλαιστινίων αλλά της πάλης των λαών σε όλη την περιοχή να προσδιοριστεί ξανά ενάντια στον αρνητικό συσχετισμό, κόντρα στη γραμμή υποταγής και συμβιβασμού που επικρατεί στην Αριστερά απέναντι στον ιμπεριαλισμό και την άρχουσα τάξη, ποιο είναι το Παλαιστινιακό ζήτημα.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα αφορά, λοιπόν, από τη μία την άρνηση του δικαιώματος για πατρίδα, για κρατική οντότητα, στον λαό της Παλαιστίνης και από την άλλη τη δημιουργία με ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επιβολή μιας κρατικής οντότητας (κράτος του Ισραήλ), α) σε βάρος του δικαιώματος των Παλαιστινίων που αναφέρθηκε πριν, β) φυτεμένης ως φυλάκιο των ΗΠΑ στην περιοχή. Άρα αφορά τον σφετερισμό και την κατοχή μιας περιοχής από ένα κράτος ενεργούμενο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ένα κράτος που έχει από την κατασκευή του στοιχεία διαχωρισμού, αντιπαράθεσης, διχόνοιας με τους λαούς της περιοχής.
Σε αυτή τη βάση θεωρούμε ότι είναι δίκαιος ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας για τη δημιουργία μιας λεύτερης και ανεξάρτητης πατρίδας για τους Παλαιστίνιους, ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, μέσα στο οποίο να συνυπάρχουν ισότιμα και με πλήρη δικαιώματα Άραβες, Παλαιστίνιοι και Εβραίοι. Αυτός ο αγώνας, που ταυτόχρονα στοχεύει στην επιστροφή των προσφύγων και δεν αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ και τους εποικισμούς, πρέπει να έχει την ολόπλευρη αλληλεγγύη του λαού μας, όλων των λαών της περιοχής και με όσα αυτή η αλληλεγγύη σημαίνει σε στόχους πάλης για κάθε λαό.
Επιπλέον, θεωρούμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα, πρωτοστατώντας στην πάλη για τη δημιουργία μιας λεύτερης και ανεξάρτητης πατρίδας των Παλαιστινίων, οφείλει να συνδέσει αυτή την πάλη με την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, ώστε η ανεξαρτησία να ανοίγει τον δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού συστήματος να στηρίζει και να κατοχυρώνει την ανεξαρτησία της χώρας αυτής.
«Ρεαλισμοί» υποταγής και πραγματικές αναγκαιότητες
Έχουμε, βέβαια, επίγνωση των αρνητικών συσχετισμών και γενικά και μέσα στο ίδιο το Παλαιστινιακό κίνημα, στο οποίο έχει χτυπηθεί και υποχωρήσει η επαναστατική Αριστερά, που η ισχυροποίησή της είναι βασικός όρος για να υποστηριχθεί και να προχωρήσει ο αγώνας που παραπάνω περιγράφουμε. Εξάλλου, η ίδια η ανάδειξη της Χαμάς είναι μια έκφραση αυτού του «κενού», είναι μια απάντηση που παράχθηκε από τη γραμμή συμβιβασμού της Φατάχ, που μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες εξελίχθηκε σε γραμμή ανοιχτής υποταγής στους ιμπεριαλιστές και ξεπουλήματος της Παλαιστινιακής υπόθεσης. Με άλλα λόγια, θα λέγαμε ότι η πορεία επιδείνωσης των όρων του Παλαιστινιακού ζητήματος είναι πορεία παράλληλη με αυτή της υποχώρησης, αποσυγκρότησης και ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Πρέπει, λοιπόν, να γίνει σαφές ότι η αιτία του προβλήματος δεν μπορεί να γίνει η «γιατρειά» του! Η όξυνση της αντίθεσης ιμπεριαλισμού-λαών, όπως τη ζούμε στις μέρες μας και η οποία είναι η κύρια αντίθεση που καθορίζει το Παλαιστινιακό ζήτημα, δεν μπορεί να αντιπαλευτεί από τον παλαιστινιακό λαό με τη γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό! Αυτή τη γραμμή εκφράζει η θέση για τα «σύνορα του 1967». Πρόκειται για μια θέση που στο όνομα του «ρεαλισμού» αναζητά «απάντηση» στο Παλαιστινιακό ζήτημα στη βάση της διαβόητης «διεθνούς νομιμότητας» (ΟΗΕ) και τελικά σε εκείνους τους ιμπεριαλιστές (Ρωσία, Κίνα, Ευρωπαίοι) που έχουν αντιθέσεις με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δηλαδή είναι μια θέση που ορίζει το Παλαιστινιακό κίνημα ως «διαπραγματευτικό χαρτί» στο πεδίο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Με αυτή τη θέση πορεύεται και αναζητά την αναπαραγωγή της η ξεπουλημένη Παλαστινιακή Αρχή (Αμπάς), που έφτασε εν μέσω της σφαγής να έχει αποδεχτεί Σύνοδο Κορυφής με τον Μπάιντεν! Αυτή τη θέση εκφωνεί ο Α. Τσίπρας απηχώντας τις «ενστάσεις» των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που μέσα στην ένταση της κρίσης αναζητούν ρόλο και την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων. Αυτή τη θέση επαναλαμβάνει «σταθερά» και η ηγεσία του ΚΚΕ, για να μένει εντός των πλαισίων της πολιτικής νομιμότητας που ορίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στη χώρα μας. Αυτή η θέση διαχέεται και σε δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που σύρονται και αντιγράφουν τον κυρίαρχο ρεφορμισμό. Και θα λέγαμε πως η λογική αυτής της θέσης απηχείται και στο σύνθημα «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», που όσο «εύηχο» και αν ακούγεται, παραπέμπει σε πασιφιστικές αυταπάτες, σε «έναν άλλο κόσμο» που «είναι εφικτός» εντός του σημερινού κόσμου. Του κόσμου στον οποίο κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός και το ματοκύλισμα των λαών.
Η γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής είναι ιστορικά χρεωκοπημένη. Είναι η γραμμή που μέσα από μια σειρά σταθμούς υποχώρησης, πολιτικού αφοπλισμού και αφοπλισμού του παλαιστινιακού κινήματος έφτασε στην προδοσία της συμφωνίας του Όσλο και από εκεί στην απάνθρωπη φυλακή της Γάζας και στους «θύλακες» της Δυτικής Όχθης. Δηλαδή ο «ρεαλισμός» της υποταγής όχι μόνο δεν οικοδομεί απαντήσεις στις αγωνίες για ζωή και πατρίδα αυτού του λαού, αλλά αντίθετα συσσωρεύει δεινά, φρίκη, σφαγές.
Ο νέος κύκλος της πάλης του Παλαιστινιακού λαού -που επιτακτικά απαιτούν οι εξελίξεις- για ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ μπορεί να συγκροτηθεί μόνο στη βάση της δύναμης της λαϊκής πάλης. Δηλαδή στη βάση της θέσης «Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» και μπορούν με την πάλη τους να νικήσουν τον ιμπεριαλισμό, να κατακτήσουν ένα δικό τους λεύτερο μέλλον.
Σε αυτόν τον νέο κύκλο της πάλης χρειάζεται να πάρουν μέρος όλοι οι λαοί, χρειάζεται να πρωταγωνιστήσει και ο δικός μας λαός. Η αλληλεγγύη και η υπεράσπιση της Παλαιστινιακής υπόθεσης περνάει μέσα από την ενίσχυση της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, ενάντια στη μετατροπή της σε αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση και σε πλατφόρμα εξορμήσεων των φονιάδων των λαών, ενάντια στους αντιδραστικούς αμερικανόπνευστους «άξονες» με το σιωνιστικό κράτος και τα άλλα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, που είναι εργαλεία που φέρνουν διχασμό και μίσος μεταξύ των λαών.
