Οι… αριστεροί (που δεν είναι αριστεροί), οι… κυβερνητικές θέσεις (εξουσίας;) και η λύση που βλέπουν οι δεξιοί!
«Εμείς δεν είμαστε κόμμα της αριστεράς, είμαστε κομμουνιστές», βροντοφώναζε η προηγούμενη Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ το μακρινό 2012, ατάκα που αναπαρήγαγαν με μπόλικο πάθος στελέχη (βασικά φοιτητές) του κόμματος αυτού για χρόνια. Εκεί, λοιπόν, που δεν ήταν αριστεροί, τώρα όχι μόνο είναι αριστεροί, αλλά είναι τόσο αριστεροί, που δεν υπάρχει και κανένας άλλος αριστερός! «Η καρδιά που χτυπάει δυνατά, αριστερά, δεν μπορεί παρά να είναι μόνον ΚΚΕ!», δήλωσε ο τωρινός ΓΓ μπροστά στη μητέρα όλων των μαχών της ταξικής πάλης (για κάθε οπορτουνιστή που σέβεται τον εαυτό του), τις εκλογές. Και συμπληρώνει: «Δυνατά μπορεί να χτυπήσει η καρδιά όλων και το βράδυ των εκλογών, αν το ΚΚΕ βρεθεί πολύ πιο ψηλά!». Τόση τρομερή σημασία!
Το ρεύμα, μάλιστα, των κομμουνιστών που… δεν είναι αριστεροί (αλλά είναι!), ακουμπάει και «τον κόσμο που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα κόμματα, ακόμα και ΝΔ», ο οποίος «βλέπει μια λύση στο ΚΚΕ». Μάλλον η πολιτική επιλογή είναι κάπως σαν επιλογή προϊόντος στο σουπερμάρκετ, που θα μας δώσει μια κάποια λύση…
Δεν μας κάνουν, βέβαια, εντύπωση οι τακτικές ενός κόμματος που είναι μάστορας στις οβιδιακές μεταμορφώσεις με μοναδικό κριτήριο την αναπαραγωγή του στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. Ούτε που αυτός ο πολιτικός σχηματισμός που έχει λοιδορήσει άπειρους αγώνες (και αγωνιστές), επειδή δεν ήταν τάχα προωθημένοι ιδεολογικά, έχει ξεχειλώσει χωρίς κανένα μα κανένα όριο.
Θα κάνουμε, όμως, ένα σύντομο σχόλιο πάνω σε ένα πιο σοβαρό πολιτικό ζήτημα: αυτό της κυβέρνησης. Από την προηγούμενη τοποθέτηση του ΚΚΕ ότι δεν υπάρχει προοδευτική κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, στελέχη του κόμματος αυτού σήμερα παίρνουν σβάρνα τα κανάλια για να διατυπώσουν τη σιβυλλική θέση της πρότασης εξουσίας-διακυβέρνησης και να βεβαιώσουν ότι το ΚΚΕ «διαθέτει σύγχρονο, επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας-διακυβέρνησης, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και είναι έτοιμο να το υπηρετήσει από κυβερνητικές θέσεις, όταν ο λαός το επιλέξει». Αξιοσημείωτες οι λεκτικές ακροβασίες, αλλά ας σταθούμε λίγο παραπάνω, εξηγώντας, καταρχάς, τη δική μας άποψη…
Καταρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η κοινωνία θα αλλάξει επαναστατικά και μόνο έτσι.
Άραγε, υπάρχει περίπτωση η ταξική πάλη, μέσω του πλούτου με τον οποίο εξελίσσεται, να φέρει τα πράγματα έτσι, ώστε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα (μόνο του ή στο πλαίσιο ενός Μετώπου) να βρεθεί -μέσα από εκλογική διαδικασία- στην κυβέρνηση; Αν και το θεωρούμε μάλλον εξαίρεση (και σοβαρά πιο απίθανο από παλιότερα), δεν μπορούμε κατηγορηματικά να αποκλείσουμε κάτι τέτοιο. Το ζήτημα, ωστόσο, έχει ως εξής: Σε μια τέτοια περίπτωση, η εργατική τάξη και το κόμμα της θα βρεθούν -θέλουν δεν θέλουν- μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (κάποιες μέρες, εβδομάδες ή το πολύ μήνες) απέναντι σε όλα τα πραγματικά κέντρα εξουσίας. Γιατί όλα τα κέντρα ιμπεριαλιστικής και αστικής εξουσίας, όλοι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί ελέγχου της χώρας, όλοι οι μηχανισμοί ταξικής καταπίεσης της άρχουσας τάξης, όλοι οι κρατικοί και παρακρατικοί στρατοί και παραστρατοί θα κινητοποιηθούν με κάθε τρόπο βίαια για να πνίξουν κάθε προοδευτικό μέτρο της, ας πούμε, αριστερής κυβέρνησης. Γιατί καμία τάξη που έχει την εξουσία όχι μόνο δεν την παραδίδει ειρηνικά, αλλά ούτε επιδέχεται την αμφισβήτησή της, σεβόμενη… πλειοψηφίες. Με την έννοια αυτή, ακόμα και στην εξαιρετική περίπτωση που ο λαός, η εργατική τάξη και το κόμμα της οδηγηθούν εκλογικά στο κυβερνητικό τιμόνι, πολύ πολύ σύντομα θα είναι μπροστά στο πραγματικό ζήτημα: στην ανάγκη κατάληψης της πολιτικής εξουσίας, της βίαιης ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, τη συντριβή της καπιταλιστικής κοινωνίας και του κράτους της και την αρχή της οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας. Και αυτού του τύπου τα «βαριά» καθήκοντα δεν αντιμετωπίζονται σε εβδομάδες.
Στη φάση που διανύουμε, δεν έχει νόημα να προβάλλει κανείς κανένα «επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα» (πραγματικά ασύλληπτης ρεφορμιστικής ανοησίας φράση). Αν θέλει κάποιος να είναι σοβαρός, προβάλλει πρόγραμμα πάλης του κινήματος και όχι κυβερνητικά προγράμματα και προτάσεις νόμου που τάχα θα φέρουν… ανακούφιση. Προτάσεις νόμου στην υποστήριξη, μάλιστα, των οποίων πρέπει να σέρνεται η εργατική τάξη και ο λαός, για να διαλυθεί πλήρως η συνείδησή του σε σχέση με το πώς κερδίζονται τα δικαιώματα και πώς διεξάγεται η ταξική πάλη.
Καμία ανακούφιση δεν θα δει ο λαός αν ανέβει εκλογικά το ΚΚΕ, όπως ακριβώς δεν θα δει αν ανέβει εκλογικά το ΚΚΕ(μ-λ). Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια. Είναι μια αλήθεια που αντιστρέφει ανερυθρίαστα η καθοδήγηση του ΚΚΕ. Αντί λοιπόν να προβάλλει κυβερνητικά προγράμματα και να εκπαιδεύει το δυναμικό του σε μελλοντικές «υπεύθυνες» στάσεις και πιθανές επικουρίες σε αστικές διακυβερνήσεις, ας κάτσει να εξηγήσει πώς η «δεύτερη δύναμη σε πανεθνικό επίπεδο στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, με περίπου 25%, η πρώτη δύναμη στο φοιτητικό κίνημα με ποσοστό πάνω από 35%-36% και σε μια σειρά τομείς πολύ σημαντικούς» (που λέει ο Κουτσούμπας) ούτε καν προβληματίζει τα κέντρα εξουσίας του συστήματος.
Αν πάλι δεν βρουν τις απαντήσεις, ας ρωτήσουν την Ξηροτύρη ή τον Μηλιό, που θα έχουν καταλάβει κάτι παραπάνω από εμάς!
