Τελικά δεν άργησε να απαντήσει η Ρωσία στην απόφαση της Βρετανίας να στείλει οβίδες με απεμπλουτισμένο ουράνιο στον ουκρανικό στρατό. Λίγες μέρες μετά, σύναψε συμφωνία με τη Λευκορωσία για εγκατάσταση τακτικών πυρηνικών όπλων στο έδαφος της τελευταίας (με τον έλεγχό τους να παραμένει στα χέρια της Ρωσίας), ενώ έχει ανοίξει και η συζήτηση, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Λουκασένκο, για την εγκατάσταση και στρατηγικών πυρηνικών όπλων. Οι δηλώσεις των δυτικών αξιωματούχων δεν μπόρεσαν να κρύψουν την ανησυχία που έχει μεγαλώσει στην Ουάσιγκτον και κυρίως στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι ηγεσίες των ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης διαπιστώνουν ότι η ήπειρος μετατρέπεται γοργά σε πεδίο άσκησης γεωστρατηγικών εκβιασμών και πολεμικών προκλήσεων που αγγίζουν τη χρησιμοποίηση πυρηνικών.
Καθόλου τυχαία σ’ αυτή τη συγκυρία, η ρωσική ηγεσία ανακοίνωσε το νέο δόγμα εξωτερικής απειλής. Σ’ αυτό κατανομάζονται ανοιχτά οι ΗΠΑ ως υποκινητές της «αντιρωσικής γραμμής», το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και το G7 έχουν συμπεριληφθεί στις «μη φιλικές» προς τη Ρωσία χώρες, ενώ δηλώνεται ότι η Ρωσία θα απαντά «με συμμετρικά και με ασύμμετρα μέτρα» σε «μη φιλικές πράξεις» ενάντιά της. Ο Λαβρόφ μάλιστα κάποιες μέρες αργότερα, θέλοντας να αυξήσει τα σοβαρά προβλήματα των βασικών ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να βάλει σφήνες στις αμερικανοευρωπαϊκές σχέσεις, σε συνέντευξή του σε ηλεκτρονική ρωσική εφημερίδα επιτέθηκε με σφοδρότητα ενάντιά της, λέγοντας ότι έχει μετατραπεί σε εχθρική δύναμη που επιθυμεί τη στρατηγική ήττα της Ρωσίας και γι’ αυτό η ίδια έχει το δικαίωμα να απαντήσει με «σκληρό τρόπο» στις εχθρικές της ενέργειες.
Με την ένταξη της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, το ΝΑΤΟ διπλασιάζει τα κοινά του σύνορα με τη Ρώσικη Ομοσπονδία, ενώ ήδη έχουν κλιμακωθεί οι αμερικανικές πιέσεις προς την Τουρκία για να άρει το μπλοκάρισμα της ένταξης της Σουηδίας. Έτσι οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας τη στρατηγική ήττα της Ρωσίας, όπως επί λέξει γράφει και η Έκθεση Στρατηγικής Ασφάλειας που δημοσιεύτηκε στις 12 Οκτωβρίου του 2022 («Μαζί με τους συμμάχους και τους εταίρους μας, η Αμερική βοηθά να μετατραπεί ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας σε στρατηγική ήττα»), έχουν γι’ αυτό το σκοπό εντείνει τη στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας. Παράλληλα, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, οι δυτικές χώρες, παρά τα προβλήματα που οι ίδιες έχουν δημοσιοποιήσει, συνεχίζουν την αθρόα παράδοση ολοένα και φονικότερων όπλων και πολεμικού εξοπλισμού στο Κίεβο, με τη στρατιωτική βοήθεια που έχουν έως τώρα δώσει να φτάνει στο ιλιγγιώδες ποσό των 65 δισ. ευρώ!
Γράφεται μάλιστα πως με αιχμή την αποστολή τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού, των αμερικανικών, βρετανικών και γερμανικών τανκς, καθώς και τους δεκάδες χιλιάδες Ουκρανούς που οι δυτικές χώρες έχουν εκπαιδεύσει (μερικοί μιλούν έως και για 200.000) και συνεχίζουν να εκπαιδεύουν, το καθεστώς του Κιέβου ετοιμάζει μια μεγάλη αντεπίθεση το επόμενο διάστημα στις περιοχές της Χερσώνας και της Ζαπορίζιε, με στόχο την κατάληψή τους και την αποκοπή της Κριμαίας από το Ντονμπάς.
Εν τω μεταξύ η Ρωσία με αιχμή τη διαβόητη Βάγκνερ και επίλεκτες δυνάμεις του ρωσικού στρατού προχωρούν αργά αλλά σταθερά στην πόλη του Μπαχμούτ που έχει περικυκλωθεί επιχειρησιακά. Όπως ο ίδιος ο Ζελένσκι δήλωσε, αντιδρώντας εν μέρει στις αμερικανικές παραινέσεις να την εγκαταλείψει, πως «η απώλεια του Μπαχμούτ δεν θα σημαίνει μόνο πολιτική ήττα, αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει στη γενική μας ήττα. Τότε θα υπάρξει πίεση τόσο από το λαό όσο και από τη διεθνή κοινότητα για συμβιβασμό με τη Ρωσία.»
Πάντως, και για να ξαναγυρίσουμε… στο μέλλον, φαίνεται πως τόσο το ίδιο το καθεστώς Ζελένσκι όσο και κυρίως οι αμερικανοί προστάτες του έχουν επενδύσει πολλά στην «εαρινή αντεπίθεση». Γνωρίζουν ότι έχουν ενταθεί τόσο οι προβληματισμοί στο εσωτερικό των ΗΠΑ για το «μέχρι πού» όσο και οι δυσαρέσκειες των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων. Οι τελευταίες βλέπουν να δοκιμάζεται η πολιτική αλλά και κοινωνική σταθερότητα των χωρών τους και κυρίως να συνθλίβονται οι γεωστρατηγικές τους φιλοδοξίες ανάμεσα στις αμερικανορωσικές συμπληγάδες.
Από την άλλη, και η Ρωσία δείχνει να ετοιμάζεται για έναν πόλεμο μεγάλης διάρκειας και έντασης, αξιοποιώντας όλες τις συνεργασίες και τα «όπλα» (ή όπλα) που έχει στο οικονομικό, πολιτικό-διπλωματικό αλλά στρατιωτικό-στρατηγικό πεδίο. Παράλληλα στο πεδίο των μαχών, η προσπάθειά της χωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα αφορά το κέρδισμα σημαντικών θέσεων στο μέτωπο του Ντονμπάς. Το άλλο φαίνεται να είναι στην προσπάθειά της να μετατρέψει την επικείμενη αντεπίθεση των ουκρανικών δυνάμεων σε παγίδα θανάτου γι’ αυτές.
Ενώ ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου μεγαλώνει, οι ουκρανικές στέπες συνεχίζουν να ποτίζονται με το αίμα δύο λαών…
