Ο σεισμός των 7,8 Ρίχτερ τα χαράματα της 6ης Φεβρουαρίου βύθισε στον θάνατο και στη δυστυχία εκατομμύρια ανθρώπους στην Τουρκία, τη Συρία και σε περιοχές του Κουρδιστάν. Ακολούθησαν τα 7,5 Ρίχτερ το μεσημέρι της ίδιας μέρας για να αποτελειώσουν την καταστροφή. Ταρακουνήθηκαν το Ντιγιάρμπακιρ, η Αλεξανδρέττα, το Παζαρτζίκ, το Ελμπιστάν, η Αντάκυα, η Οσμανίγιε, το Γκαζιαντέπ, η Ούρφα, η Μαλάτεια, Κίλις, το Αντιγιαμάν, τα Άδανα, καθώς και άλλες πόλεις και χωριά της ΝΑ Τουρκίας και της βόρειας Συρίας.
Τα αποτελέσματα όσο περνάνε οι μέρες αποδεικνύονται όλο και πιο καταστροφικά. Περισσότεροι από 20 χιλιάδες νεκροί ο απολογισμός μέχρι την Πέμπτη 9/2, δεκάδες χιλιάδες τραυματίες, χιλιάδες κάτω από τα συντρίμμια στις ισοπεδωμένες πολυκατοικίες, γκρεμισμένα νοσοκομεία, χιόνι, κρύο στους δρόμους, παγωνιά στις ψυχές των ζωντανών που ψάχνουν τα παιδιά τους, τον φίλο, τον γείτονα, τους συντοπίτες τους, τους ανθρώπους τους. Αρκετοί φοβούνται πως οι νεκροί θα ξεπεράσουν κατά πολύ αυτούς στον σεισμό του 1999 στο Ιζμίτ.
Όσο περνούν οι ώρες και οι μέρες και η ελπίδα για ζωή κάτω από τα ερείπια μικραίνει, δίνει τη θέση της στην απελπισία, στον αβάσταχτο πόνο, γίνεται θρήνος, κραυγή, οργή. Σωστικά συνεργεία δεν έχουν φτάσει σε όλες τις πληγείσες περιοχές, σε πολλές δεν έφτασε κανένα μηχάνημα. Με τα χέρια τους παλεύουν Τούρκοι και Σύριοι να βγάλουν εγκλωβισμένους. Δυστυχώς δεν σηκώνονται με τα χέρια οι τοίχοι που έπεσαν σαν να ήταν σπιρτόκουτα, ενώ οι ελλείψεις σε νερό, φαγητό, σκηνές, κουβέρτες, φάρμακα επιδεινώνει την κατάσταση. Μετά το πρώτο σοκ, το ερώτημα για το πού βρίσκεται το κράτος ακούγεται από όλο και πιο πολλά στόματα στην Τουρκία. Η οργή παίρνει τη θέση του θρήνου. Οι συνδικαλισμένοι ανθρακωρύχοι από την Άγκυρα ακόμη περιμένουν να τους μεταφέρουν για να βοηθήσουν στη διάσωση, αλλά -όπως λένε- δεν έχουν καμιά απάντηση. Και οι αποστολές ανθρωπιστικού υλικού από αριστερά συνδικάτα και κουρδικές οργανώσεις εμποδίζονται. Δημοσιογράφοι συλλαμβάνονται για κριτική της κυβέρνησης για τις καθυστερήσεις, πληγέντες απειλούνται με συλλήψεις αν μιλήσουν στα ΜΜΕ για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Σε αυτή την κατάσταση εμφανίστηκε στις σεισμόπληκτες περιοχές ο Ερντογάν και δήλωσε προκλητικά: «Μπορεί η πρώτη μέρα να ήταν δύσκολη, αλλά έχουμε πάρει την κατάσταση στα χέρια μας», έχοντας προχωρήσει στην κήρυξη της Κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης για τρεις μήνες. Χρησιμοποιώντας τον όρο φυσική καταστροφή, επιχειρεί να αποποιηθεί της ευθύνης για τα καταστροφικά αποτελέσματα του σεισμού. Ο τουρκικός και ο κουρδικός λαός φυσικά ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει κατάσταση έκτακτης ανάγκης από το 2016, με την ένταση της κρατική τρομοκρατίας και της καταστολής.
Στον σεισμό του Κοτζάελι στην περιοχή του Ιζμίτ (Νικομήδεια) με τους 18.000 νεκρούς, αποδείχθηκε ότι στην τραγωδία σημαντικό ρόλο είχε παίξει το κύκλωμα της κατασκευαστικής βιομηχανίας στην Τουρκία. Παραβιάσεις κανονισμών, άδειες χωρίς ελέγχους, στενοί δεσμοί με την κυβέρνηση, διαφθορά. Στον απόηχο αυτής της τραγωδίας, εκδόθηκαν νέοι κανονισμοί για την προστασία των κτιρίων από τους σεισμούς. Αλλά αυτά τα μέτρα υπονομεύτηκαν για άλλη μια φορά από την κυβερνητική πολιτική. Κτίρια που δεν συμμορφώνονταν με τους κανονισμούς νομιμοποιούνταν με ένα πρόστιμο, σύμφωνα με τον νόμο περί αμνηστίας των ζωνών του 2018 της κυβέρνησης Ερντογάν. Νομιμοποιήθηκαν 13 εκατομμύρια κτίρια με αυτό το σύστημα. Τέτοια φθηνότερα κτίρια έγιναν οι τάφοι των φτωχών κατοίκων. Σχολεία, δρόμοι, γέφυρες, νοσοκομεία, δημοτικά κτίρια που χτίστηκαν μετά το 2007 και εγκρίθηκαν από κρατικές υπηρεσίες, καταστράφηκαν. Η κυβέρνηση Ερντογάν ψήφισε νόμους που επιτρέπουν τις παραβιάσεις των κανονισμών ασφαλείας. Σ’ αυτές τις κατασκευές έμεναν άνθρωποι που σήμερα είναι κάτω από τα ερείπια και στον δρόμο. Η λεγόμενη οικιστική ανάπτυξη βασιζόταν στις αυθαιρεσίες δόμησης και στη ληστρική εκμετάλλευση της φύσης. Όσοι διαμαρτύρονταν και αντιστέκονταν σε αυτά, συλλαμβάνονταν, διώκονταν και φυλακίζονταν.
Ελπιδοφόρο στοιχείο το ξέσπασμα της διεθνούς αλληλεγγύης από συνδικάτα, λαϊκές οργανώσεις και φορείς από πολλές χώρες του κόσμου. Μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα, σε μια στιγμή πολύ κρίσιμη για τις αντιθέσεις των δύο αστικών τάξεων και τις σχέσεις των δυο λαών. Ο τούρκικος λαός και μαζί με αυτόν οι λαοί στη Συρία και στο Κουρδιστάν βρίσκονται μπροστά σε μια νέα μεγάλη δοκιμασία. Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει πολύ μεγάλη σημασία. Τόσο για να σωθούν ζωές, όσο και για να χτιστούν ισχυρές γέφυρες αλληλεγγύης στον κοινό αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό.
