Κάθε μήνα η κυβέρνηση ανακοινώνει για τον… μεθεπόμενο μήνα ένα κάποιο «pass», που υποτίθεται θα καταπραΰνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την πείνα που όλο και περισσότερο χτυπά και κυκλώνει τον λαό μας. Πρόκειται από τη μια για ομολογία ότι το τούνελ της βαρβαρότητας δεν έχει ορατό τέλος. Ότι η βαρυχειμωνιά στη ζωή του λαού δεν είναι «έκτακτη», αλλά είναι η νέα κανονικότητα στην οποία καλείται να προσαρμόσει τη ζωή του. Και ταυτόχρονα από την άλλη, πρόκειται για την επίσημη (και προεκλογική!) ομολογία ότι οι πολιτικές του συστήματος θα αντιμετωπίζουν τον λαό σαν επαίτη, χωρίς δικαιώματα.
Εξάλλου, ο προϋπολογισμός επιβεβαιώνει ότι για την κυβέρνηση, τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα που απέμειναν «περισσεύουν» και πρέπει να κοπούν. Ταυτόχρονα, τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης τόσο με τις εξαγγελίες των δικών τους «επιδομάτων», όσο και με την παθητική αλλά ουσιαστική, στήριξη του προϋπολογισμού -ούτε που διανοήθηκαν κινητοποιήσεις και απεργία απέναντι στον προϋπολογισμό- επιβεβαίωσαν και αυτά πως υπηρετούν την ίδια πολιτική. Την εικόνα συμπλήρωσε -αρμονικά για το σύστημα- η ηγεσία του ΚΚΕ, που επίσης ούτε που διανοήθηκε να επιχειρήσει ένα πραγματικό βήμα αγώνα και κρύφτηκε πίσω από μια προεκλογικού τύπου συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Φαίνεται πως τα εκατοντάδες σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες που ελέγχει είναι διατεταγμένα για πρόθυμη και άμεση στοίχιση στις αποφάσεις της ΓΣΕΕ για ακύρωση απεργιών (όπως έκαναν με το νομοσχέδιο -τότε- Χατζηδάκη), αλλά καθόλου κατάλληλα προσανατολισμένα για βήματα αγώνα κόντρα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Επιπλέον, η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν απασχολημένη να αναζητά ποιες από τις δυνάμεις της καταστολής «δικαιούνται» τα 600 ευρώ, με τα οποία η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Ελληνική Λύση, επιβράβευσαν τον δολοφόνο του 16χρόνου Ρομά, τον οποίο στη συνέχεια άφησαν και ελεύθερο!
Οι δηλώσεις του δικηγόρου του δολοφόνου πως η απόφαση της απελευθέρωσής του αποτελεί μήνυμα «για κάθε ανώριμο νέο» είναι η πιο κυνική συνόψιση της πολιτικής του συστήματος. Καθώς στη μεγάλη διεθνή εικόνα αγριεύουν διαρκώς οι συγκρούσεις των ιμπεριαλιστών, οι ντόπιοι υποτελείς τους περιμένουν αυτό που τους ξημερώνει, κάνοντας το μόνο που μπορούν. Προωθούν τη βαρβαρότητα και κλιμακώνουν την αγριότητα ενάντια στον λαό. Όμως ο λαός και η νεολαία δεν έχουν τίποτε να περιμένουν! Χρειάζεται να συνεχίσουν αυτό που «ξεκίνησαν» με τους αγώνες τους τον Νοέμβρη. Εκεί και μόνο εκεί βρίσκεται η πραγματική ελπίδα και η προοπτική για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.
