Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες,
Με οδύνη αποχαιρετούμε σήμερα τον σ. Αντρέα Βογιατζόγλου. Έναν σύντροφο πολύτιμο. Έναν άνθρωπο που από τα νεανικά του χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Έναν αγωνιστή, που υπηρέτησε με ταξική συνέπεια την υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος. Έναν κομμουνιστή, που ανάλωσε όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία της οργάνωσής μας, του ΚΚΕ(μ-λ).
Αγαπητοί φίλοι,
Ο Ανδρέας από πολύ νωρίς επέλεξε τον δρόμο του. Σαν μαθητής ακόμα συμμετείχε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973. Σαν φοιτητής οργανώνεται το 1974 στην ΠΠΣΠ Θεσσαλονίκης και σύντομα, με την αγωνιστική του συνέπεια, αναδεικνύεται σε στέλεχός της και λίγο μετά στο ΚΚΕ(μ-λ).
Είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι την καθοριστική συμβολή του στην πιο πρωτοπόρα μάχη που έδωσε η ΠΠΣΠ Θεσσαλονίκης και την καταλυτική επίδραση που είχε ο αγώνας της στην κατάργηση του νόμου 815. Άλλο τόσο γνωρίζω το πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του στα πλαίσια της νεολαίας του ΚΚΕ(μ-λ) ενάντια στις διαλυτικές τάσεις και την υπεράσπιση της κομμουνιστικής κατεύθυνσης στην οργάνωση. Τη σημασία που είχε αυτή η πάλη στο εγχείρημα ανασυγκρότησης του ΚΚΕ(μ-λ).
Μετά την απόλυσή του από τον στρατό το 1983 και επειδή η οργάνωση ήδη γνώριζε ποιος ήταν ο Ανδρέας, εκλέγεται στο ΚΟ και σχεδόν άμεσα προωθείται στο Πολιτικό της Γραφείο. Στις νέες και δύσκολες συνθήκες, μαζί με τους σ. Γρηγόρη Κωσταντόπουλο, Βασίλη Γεμιστό και λίγους ακόμη συντρόφους, ανέλαβαν το έργο της συγκρότησης σχεδόν από το μηδέν της κομματικής οργάνωσης της Αθήνας. Με την ακούραστη δουλειά τους, τη συνέπεια, την προσήλωσή τους στην κομμουνιστική υπόθεση, κατόρθωσαν να συγκροτήσουν μια οργάνωση αξιόμαχη και κομμουνιστική.
Τα όρια, ωστόσο, της προσφοράς του Ανδρέα ήσαν ευρύτερα. Σαν καθοδηγητικό στέλεχος της οργάνωσης, όλο και ανέβαινε στην εκτίμηση των συντρόφων για τη συνέπεια, το πολιτικό του κριτήριο, την αποφασιστικότητα, το πνεύμα πρωτοβουλίας που τον χαρακτήριζε, την τάση του να αναλαμβάνει όλο και ευρύτερα καθήκοντα.
Ήταν χαρακτηριστικά που τον ανέδειξαν σε ένα από τα βασικά στηρίγματα της οργάνωσής μας. Και ακριβώς με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, πρόβαλε σαν το στέλεχος που μπορούσε να πάρει τη σκυτάλη και το βάρος της καθοδήγησης της οργάνωσης, αναδεικνυόμενος σε Γραμματέα της. Ένα βάρος που ο σ. Αντρέας το ανέλαβε πρόθυμα και αποφασιστικά. Ένα καθήκον, στην εκπλήρωση του οποίου αφιερώθηκε με συνέπεια και αφοσίωση για όλα τα επόμενα χρόνια.
Καθοριστικός ο ρόλος του στις πολιτικές εκτιμήσεις και αποφάσεις της οργάνωσης, στον προσδιορισμό των πολιτικών της καθηκόντων. Καθολική η συμβολή του στην άμεση καθοδήγηση της οργάνωσης στα διάφορα μέτωπα πάλης.
Της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη.
Της πάλης ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση και τους ντόπιους λακέδες τους.
Την οργάνωση της παρέμβασης στην πλατεία Συντάγματος κόντρα σε δεξιούς και «αριστερούς» της πλατείας.
Στη διαρκή μέριμνά του για τη συγκρότηση και λειτουργία της οργάνωσης και τη βελτίωση των προπαγανδιστικών της μέσων.
Στο πάρσιμο πρωτοβουλιών για την προώθηση της κοινής δράσης και την οικοδόμηση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης.
Της οργάνωσης παρεμβάσεων σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους.
Στις διαδηλώσεις και τις αναμετρήσεις με τις δυνάμεις καταστολής.
Και πάντα στην πρώτη γραμμή.
Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι χαρακτηριστικό. Στη σχετικά πρόσφατη επίθεση των ΜΑΤ στο βιβλιοπωλείο, ο σ. Ανδρέας παρότι ήταν ήδη επιβαρυμένος με την αρρώστια, μπήκε μπροστά με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Σε τηλεφωνική μας επικοινωνία τις επόμενες μέρες, του είπα ότι με βάση την κατάσταση της υγείας του ίσως έπρεπε να προσέχει περισσότερο. Δεν μπορώ σ., μου απάντησε. Δεν μπορώ να βλέπω τα ΜΑΤ να χτυπάν τους συντρόφους μου κι εγώ να κάθομαι στην άκρη. Αυτός ήταν ο Ανδρέας. Και έτσι θα τον θυμόμαστε.
Και επειδή αυτός ήταν ο Ανδρέας, γι’ αυτό και κέρδισε την αναγνώριση και το σεβασμό όχι μόνο των μελών της οργάνωσής μας, αλλά και ενός ευρύτερου κόσμου και ιδιαίτερα της αριστεράς των αγώνων.
Γι’ αυτό και η απώλειά του δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ(μ-λ), αλλά συνολικά το κίνημα.
Θα πονέσουμε, λοιπόν, γι’ αυτή την απώλεια. Θα τη δούμε, όμως, και σαν ένα χρέος. Να συνεχίσουμε στον δρόμο που για χρόνια βαδίζαμε μαζί με τον Ανδρέα.
Θα ήθελα να απευθυνθώ στη συντρόφισσα της ζωής του, Ρένα, και στην κόρη του Δήμητρα, που μάλιστα χάρισε στον Ανδρέα την τελευταία μεγάλη χαρά της ζωής του. Το εγγονάκι του.
Ρένα και Δήμητρα,
Ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να απαλύνω τον πόνο σας.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η θύμηση του Ανδρέα θα βρίσκεται πάντα ανάμεσά μας.
