Δημοκράτες και πολίτες του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης,
Με την αντιλαϊκή φόρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις των μνημονίων, με φόντο το ξεπούλημα της χώρας στους ιμπεριαλιστές-δανειστές και της παράδοσης των δημόσιων αγαθών στις ορέξεις του κεφαλαίου, προωθείται το πούλημα του νερού της πόλης σε μεγάλες εταιρείες ιμπεριαλιστικών κεφαλαίων του εξωτερικού που απ ότι φαίνεται θα συμπράξουν και με ντόπιους κεφαλαιοκράτες.
Μπορεί η πολιτική των μνημονίων και η ανηλεής επίθεση που διεξάγεται εδώ και τέσσερα χρόνια στο λαό μας να έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο για κάτι τέτοιο δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως το ξεπούλημα του νερού (όπως και η κατάργηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της δωρεάν υγείας- παιδείας κλπ) αποτελούσε διακαή στόχο όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Αυτών που προώθησαν την μετατροπή της ΕΥΑΘ σε εταιρεία «ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων», που έβαλαν στο ιδιοκτησιακό της καθεστώς τους ιδιώτες – κεφαλαιοκράτες, παρέδωσαν ένα μεγάλο κομμάτι των δραστηριοτήτων (πχ έργα αποκατάστασης) στους εργολάβους. Με αποτελέσματα ορατά τόσο σε επίπεδο αύξησης τιμών, κοψίματος παροχών αλλά και πανάκριβων υπηρεσιών αποκατάστασης ζημιών ή συντήρησης που παρέχονται με ελλείψεις και με μεγάλη καθυστέρηση.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας ούτε είναι μόνο «προνόμιο» των εξαρτημένων χωρών όπως οι χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου έφτασε να πουλιέται ακόμα και το νερό της… βροχής και της ροής των ποταμών. Στις ίδιες τις ΗΠΑ, στην Βρετανία, στην καρδιά της Ευρώπης – παράγοντες της οποίας συγκινούνται με το ελληνικό «δράμα» του ξεπουλήματος του νερού και σήμερα δηλώνουν συμπαραστάτες – το κεφάλαιο έχει βρει ένα χώρο παραγωγής κερδοφορίας με ραγδαίες και επικίνδυνες επιπτώσεις εκτός από την… τσέπη των πολιτών, αφού οι τιμές εκτινάχθηκαν στα ύψη, και στην υγεία τους (ποιότητα νερού, καρκινογόνες ουσίες, απώλειες δικτύων, κατασπατάληση πόρων, ασθένειες πολλές από τις οποίες είχαν εξαφανιστεί μετά τον πόλεμο όπως χολέρα, τύφος κλπ).
Παράλληλα το κόστος συντήρησης των δικτύων παραμένει σε μεγάλο βαθμό υποχρέωση του κράτους δηλαδή οι πολίτες πέρα από το άμεσο ξεζούμισμα που υπομένουν από τους ιδιώτες κεφαλαιοκράτες εξακολουθούν ως φορολογούμενοι να πληρώνουν το κόστος συντήρησης σε μεγάλο βαθμό!
Ένα τέτοιο μοντέλο άγριας και άμεσης ιδιωτικοποίησης του νερού μπαίνει άμεσα σε εφαρμογή στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας καθώς κρίνεται ότι σε τέτοια κλίμακα μπορούν οι άρπαγες του κεφαλαίου να έχουν «ικανοποιητικά» (δηλαδή αλόγιστα) κέρδη.
Απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα που θα φτάσει να πουλάει μέχρι και τον… αέρα που αναπνέουμε είναι ζωτική ανάγκη να αναπτυχθεί ένα κίνημα αντίστασης και αποτροπής. Ένα κίνημα που θα διεκδικήσει να είναι το νερό όχι εμπόρευμα αλλά δικαίωμα του λαού και που θα αποτρέψει σε πρώτη φάση το ξεπούλημα του άμεσα στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο!
Η ζωτική ανάγκη ενός τέτοιου κινήματος σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα που θα αναπτυχθεί στις λαϊκές γειτονιές των κεντρικών και περιφερειακών δήμων και που πρέπει να συνδεθεί με το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων της πόλης είναι φανερή και αυταπόδεικτη. Η έλλειψη της δείχνει πως κανένα άλλο υποκείμενο πέρα από τους ίδιους τους Θεσσαλονικείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει προοπτική νίκης. Αυτό συνάγεται από την παγκόσμια εμπειρία όπου σε χώρες όπως της Λατινικής Αμερικής η αντίσταση στην ιδιωτικοποίηση του νερού έφτασε να πυροδοτήσει μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις με νικηφόρα αποτελέσματα.
Τελευταία όμως η ανάγκη αυτή έχει υποκατασταθεί μέσω της πρωτοβουλίας «SOSτε το νερό», από μια λογική μετάθεσης της πάλης για την αποτροπή του ξεπουλήματος του νερού στη διεξαγωγή άτυπου –κατά κάποιο τρόπο- δημοψηφίσματος παράλληλα με τις περιφερειακές-δημοτικές εκλογές και της ανάθεσης του στους δήμους που θα αναλάβουν την προώθηση και υλοποίηση του.
Όμως η πλειοψηφία των Καλλικρατικών δήμων και δημάρχων έχουν ήδη βεβαρυμμένο… αντικοινωνικό μητρώο καθώς έχουν αποδεχτεί λύσεις που υποβαθμίζουν το ήδη υποβαθμισμένο περιβάλλον της πόλης και των περιοχών της (όπως παράδειγμα ο κακόφημος ΣΜΑ στην Ευκαρπία) ενώ στο κεντρικό πολιτικό πεδίο στηρίζουν ένθερμα τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των μνημονίων. Καλούν σε συστράτευση μάλιστα τον γνωστό και μη εξαιρετέο Μητροπολίτη Άνθιμο που στην αρχή της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων είχε προτείνει να δοθεί από κάθε εργαζόμενο ένας μισθός για το ξεπέρασμα της κρίσης και του χρέους!
Επιπρόσθετα, όλοι αυτοί που επικαλούνται την ευρωπαϊκή εμπειρία της επαναδημοτικοποίησης (Βερολίνο, Παρίσι), ουσιαστικά σοσιαλδημοκρατικά συνδικάτα που στήριξαν στις χώρες τους τις αντεργατικές πολιτικές, περνάνε στα «ψιλά» αφενός ότι η επαναφορά της διαχείρισης του νερού στους δήμους πραγματοποιήθηκε ύστερα βέβαια από δημοψηφίσματα αλλά αφού δόθηκαν τεράστια ποσά «αποζημίωσης» στους ιδιώτες που πριν κατείχαν αυτό το προνόμιο. Από την άλλη, προσπερνούν το γεγονός ότι σε μια εξαρτημένη χώρα από τον ιμπεριαλισμό όπως η χώρας μας, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που κυβερνάται από προεδρικά διατάγματα και ενώ εντείνεται η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, ακόμα και ένα δημοψήφισμα με θετική ανταπόκριση δεν έχει καμία αξία αν οι κυβερνήσεις-οι όποιες κυβερνήσεις- δεν βρουν αντιμέτωπους τους πολίτες και τα κινήματα τους στο δρόμο. Ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε του σκληρούς και παρατεταμένους αγώνες απέναντι σε μια πολιτική που μας αφαιρεί και μας στερεί το δικαίωμα στη ζωή.
Ακόμα όμως και οι δυνάμεις της αριστεράς που είτε προωθούν σε πρώτη γραμμή το δημοψήφισμα για το νερό, είτε το καταγγέλλουν ή στέκονται «ουδέτερες» στη σημερινή συγκυρία έχουν εκχωρήσει κάθε προοπτική στην αλλαγή συσχετισμών στους δήμους και τις περιφέρειες. Και με αυτή την έννοια συμβάλλουν στην μετατόπιση του ζητήματος από το πεδίο που θα μπορούσε να έχει νικηφόρα προοπτική για το λαό, δηλαδή το δρόμο, στο πεδίο των εκλογικών αναμετρήσεων.
Στις δυνάμεις που αναφέρονται στην προοπτική των λαϊκών αντιστάσεων και στην ανατροπή των πολιτικών που μας στερούν τη ζωή, στους αγωνιστές των γειτονιών, των πρωτοβάθμιων σωματείων σε κάθε δημοκράτη πολίτη και πολίτισσα αυτής της πόλης ανοίγεται το καθήκον της συγκρότησης ενός κινήματος για την αποτροπή της πώλησης του νερού και της ΕΥΑΘ στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Το κίνημα αυτό πρέπει να ριζώσει πρώτα απ όλα στις λαϊκές γειτονιές, να ενημερώσει, να ξεσηκώσει και να αγκαλιάσει τον απλό κόσμο της δουλειάς. Πρέπει επίσης να συναντηθεί και να συντονιστεί με τα δύο μεγάλα κινήματα που εξελίσσονται στη στενή και ευρύτερη περιοχή για την ποιότητα ζωής, το κίνημα ενάντια στο ΣΜΑ και το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Αλλά και με τον αγώνα που θα ξεκινήσει στην Αθήνα.
Είναι πραγματικά στο χέρι μας να σταματήσουμε την πώληση του νερού στη Θεσσαλονίκη, όχι όμως στο χέρι που θα ρίξει την ψήφο αλλά στο χέρι, στα χέρια που ενωμένα σαν γροθιά θα διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή!
Μάης 2014
Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ (μ-λ).
