| Η ζωή του Πάνου Ρούτσι βρίσκεται ήδη σε σοβαρό κίνδυνο, όπως επισημαίνουν οι γιατροί που τον παρακολουθούν. Για ό,τι του συμβεί υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση και οι δικαστικές αρχές. |
Η απόφαση του Πάνου Ρούτσι (Π.Ρ.) να προχωρήσει σε απεργία πείνας και να απαιτήσει να γίνει δεκτό το αίτημα για εκταφή του παιδιού του, προκειμένου να γίνουν τοξικολογικές και DNA εξετάσεις, δημιούργησε κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης από τους νέους και τους εργαζόμενους σε όλη τη χώρα. Εκατοντάδες περνούν καθημερινά από το Σύνταγμα, προκειμένου να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Στις συγκεντρώσεις που έγιναν στις 21 και 28 Σεπτέμβρη, χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα και σε όλη τη χώρα, ζητώντας να δικαιωθούν τα θύματα των Τεμπών και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Επιβεβαίωσαν, έτσι, ότι το έγκλημα στα Τέμπη που έβγαλε εκατομμύρια λαού στους δρόμους όλης της χώρας στις 28 Φλεβάρη, δεν έχει ξεχαστεί, όσο και αν το προσπαθούν αυτοί που ευθύνονται. Συμπυκνώνει στις λαϊκές συνειδήσεις την αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης, την απαξίωση της δικαιοσύνης, το καθεστώς γενικευμένης φασιστικοποίησης, την αντιλαϊκή πολιτική που καταργεί δικαιώματα, την έλλειψη προοπτικής σε ένα σύστημα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και σαπίζει μέρα με τη μέρα.
Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη στην υπηρεσία των συμφερόντων της αστικής τάξης
Αρχικά η εισαγγελία απέρριψε το αίτημα, επικαλούμενη νομικά κολλήματα και κατηγόρησε συγγενείς και δικηγόρους ότι επιδιώκουν την καθυστέρηση της δίκης. Μετά από 12 μέρες απεργίας πείνας, στις 27 Σεπτέμβρη, η εισαγγελέας Πρωτοδικών Λάρισας, αφού πρώτα πήρε το πράσινο φώς από τον υπουργό Δικαιοσύνης, αναγκάστηκε να αποδεχτεί το αίτημα της εκταφής, αλλά μόνο για ταυτοποίηση και όχι για τοξικολογικές εξετάσεις. Αναμενόμενο ήταν να μην γίνει αποδεκτός από τον Π.Ρ. αυτός ο εμπαιγμός και να αποφασίσει τη συνέχιση της απεργίας πείνας, ενώ αναμένεται η εκταφή την επόμενη εβδομάδα.
Επί δυόμισι χρόνια ανακριτές, εισαγγελείς, ιατροδικαστές και αστυνομία κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατέψουν το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του διαχειριστές από τη λαϊκή οργή. Καταστρέφουν αποδεικτικά στοιχεία, κατασκευάζουν ενόχους, απορρίπτουν αιτήματα των συγγενών, κατασκευάζουν αμφιλεγόμενες μελέτες και αξιοποιούν νόμους και θεσμούς προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον λαό και να μετατρέψουν ένα έγκλημα του συστήματος σε νομική παρωδία. Όσο μας αφορά, δεν ξαφνιαζόμαστε καθόλου. Αυτός είναι, άλλωστε, ο ρόλος της αστικής δικαιοσύνης, να στηρίζει τα αφεντικά, να προστατεύει τα κέρδη τους και να τιμωρεί τον εχθρό λαό. Μόνο με πολιτική πίεση και με το κίνημα στον δρόμο αναγκάζονται να κάνουν πίσω, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο.
Η κυβέρνηση στριμωγμένη
1η Οκτώβρη, ημέρα γενικής απεργίας και η απεργιακή διαδήλωση, φτάνοντας στη Βουλή για να απαιτήσει να παρθεί πίσω το αντεργατικό νομοσχέδιο, χαιρέτησε τον αγώνα του Π.Ρ., ο οποίος συνέχιζε την απεργία πείνας για 17η μέρα. Και ενώ η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα ήθελε να είχε ξεμπερδέψει με τα Τέμπη, όπως συνέβη στο Μάτι, στη Μάνδρα και σε άλλα μεγάλα εγκλήματα, η αυξημένη οργή του κόσμου δεν της επιτρέπει να αγγίξει τον απεργό πείνας, αλλά ούτε και την απεργιακή διαδήλωση. Οι δηλώσεις διαφόρων στελεχών της κυβέρνησης, όπως του Γεωργιάδη, που κατηγορεί την Κωνσταντοπούλου ότι παρέσυρε τον Π.Ρ. στο να κάνει απεργία πείνας, μόνο χειροτερεύουν την εικόνα της κυβέρνησης και δεν πείθουν ούτε τους ψηφοφόρους τους. Η λαϊκή οργή έχει στριμώξει την κυβέρνηση, που βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να χρεωθεί άλλο ένα θύμα στο έγκλημα των Τεμπών.
Είναι πλέον εμφανές το πολιτικό πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στην κυβέρνηση. Μετά από 18 μέρες απεργίας πείνας του Π.Ρ., την Πέμπτη 2/10 ο υπουργός Άμυνας, αναγνώρισε «το δικαίωμα ενός πατέρα να διερευνήσει οτιδήποτε αυτός κρίνει, με όποιο τρόπο κρίνει, για το θάνατο του παιδιού του». Οι εκτός κυβερνητικής γραμμής δηλώσεις του Ν. Δένδια έγιναν στον απόηχο των δημοσκοπήσεων που τον παρουσιάζουν ως τον πιο δημοφιλή διάδοχο του Μητσοτάκη, τουλάχιστον μεταξύ των ερωτηθέντων που εξακολουθούν να στηρίζουν εκλογικά τη Ν.Δ. Δεν τον έπιασε ξαφνικά ο πόνος. Προσπαθεί να διώξει από πάνω του τις ευθύνες που τον βαραίνουν ως στέλεχος αυτή της κυβέρνησης και να χειριστεί τη λαϊκή οργή που φουντώνει κάθε μέρα και φοβάται το ξέσπασμά της.
Η αντιπολίτευση σε αμηχανία
Το ΠΑΣΟΚ, άμεσα εμπλεκόμενο στο έγκλημα των Τεμπών, ως μια από τις κυβερνήσεις που ευθύνονται για τη μετατροπή των σιδηροδρόμων σε παγίδα θανάτου, βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ενδεικτική είναι η πρόσφατη απάντηση της Διαμαντοπούλου σε σχετικό ερώτημα. Δεν πήρε θέση για το ζήτημα και περιορίστηκε να υπερασπιστεί τον θεσμικό ρόλο του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική ηρεμία σε μια περίοδο πλήρους αναστάτωσης, ρευστότητας και αντιλαϊκής επίθεσης. Σε αντίστοιχη θέση βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη σύντομη κυβερνητική του θητεία, έχει χρεωθεί το έγκλημα στο Μάτι και φέρει μέρος της ευθύνης για την κατάσταση στους σιδηρόδρομους, ενώ παράλληλα προσπαθεί να πείσει τα κέντρα εξουσίας πως είναι μια συνεπής συστημική δύναμη. Όσο για το ΚΚΕ, δεν φαίνεται να πείθει ούτε τα μέλη του για τη μη συμμετοχή του στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης.
Πώς θα δικαιωθούν και από ποιον τα θύματα των Τεμπών;
Το κάλεσμα χωρίς κόμματα και χρώματα από την Καρυστιανού υιοθετείται και από την ομάδα «Μέχρι Τέλους», που ζητά δικαιοσύνη χωρίς πολιτικό ή ταξικό πρόσημο και βρίσκεται στο πλευρό του Π.Ρ. Αυτό διαμορφώνει αντιφατικά χαρακτηριστικά στις συγκεντρώσεις. Υπέρ ή κατά της Παλαιστίνης; Με ή χωρίς κόμματα; Και δεξιοί και αριστεροί παλεύουμε όλοι για το ίδιο πράγμα; Και τελικά, γιατί ήρθαμε εδώ;
Ορισμένοι μιλούν για αναβίωση των πλατειών. Κάποιες δυνάμεις δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, επικαλούμενες την πολιτική καθαρότητα. Κατά τη γνώμη μας, η εικόνα αυτή αποτυπώνει τη γενικότερη αποσυγκρότηση του κινήματος και την έλλειψη πολιτικής κατεύθυνσης. Στα ξεσπάσματα που γεννούν οι ανάγκες της περιόδου, ο λαός βρίσκεται στον δρόμο με όλες τις αντιφάσεις του. Ο ρόλος της αριστεράς είναι να παρέμβει και να δώσει κατεύθυνση. Δεν βοηθούν η αμηχανία και ο αυτό-αποκλεισμός. Αυτό που έλλειψε από την τελευταία συγκέντρωση στο Σύνταγμα και ενόψει της πανελλαδικής απεργίας της 1ης Οκτώβρη ήταν τοποθετήσεις και ψηφίσματα από σωματεία, που θα μπορούσαν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους και να καλούν στην απεργία. Αυτό θα έδινε άλλο περιεχόμενο στη συγκέντρωση και προοπτική για πραγματική δικαίωση. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες συνελεύσεις δεν έγιναν ενόψει της απεργίας. Αυτό είναι που πρέπει να απαντηθεί.
