Ανελέητη η καπιταλιστική επίθεση - Ωμοί και αδίστακτοι οι ιμπεριαλιστές
Η καρδιά των λαών χτυπάει στην Παλαιστίνη!
Τα ξεσπάσματα οργής χρειάζονται οργάνωση και προοπτική!
Ολόκληρος ο κόσμος παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις σκηνές από την πειρατική επιδρομή των σιωναζί στα πλοιάρια του στολίσκου που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην πολιορκημένη και καταματωμένη λωρίδα της Γάζας. Χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν ένα ακόμη έγκλημα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, που είναι ένα μικρό μόνο τμήμα των αναρίθμητων εγκλημάτων που διαπράττει καθημερινά σε βάρος του περήφανου και ηρωικού λαού της Παλαιστίνης και των λαών της περιοχής.
Η άθλια στάση της κυβέρνησης της ΝΔ, που έφτασε μέχρι και στην ελεεινότητα του να παρέχει άλλοθι -από κοινού με την ακροδεξιά πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μελόνι- στο προδιαγραφόμενο χτύπημα του στολίσκου, χωρίς να ψελλίσει έστω και μια φραστική καταδίκη για την απαγωγή πολιτών «της» σε διεθνή ύδατα, δεν ήταν παρά συνέχεια της διαρκούς υπόκλισής της στις εντολές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της στις ΗΠΑ και της πολιτικής της απαρέγκλιτης υπηρέτησης της «στρατηγικής σχέσης» με το κράτος των σιωνιστών, την οποία δεν έπαψε στιγμή να εκθειάζει. Δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά περισσότερα, επομένως, για να ρίξει και αυτή με τη σειρά της λάδι στη φωτιά και να πυροδοτήσει τις μεγάλες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα.
Είναι βέβαιο πως δεν ήταν μόνο η αγανάκτηση για τους φασίστες-γενοκτόνους, οι οποίοι κατέπνιξαν βίαια ακόμα και αυτή τη συμβολική κίνηση αλληλεγγύης, που ώθησε για άλλη μια φορά τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε μαζικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Η κλιμάκωση της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού από το σιωνιστικό κράτος, με τη στήριξη των ΗΠΑ και των κάθε λογής υποκριτών της Δύσης, αλλά και την ανοχή και ευμενή ουδετερότητα της Ρωσίας και της Κίνας, συγκλονίζει εδώ και καιρό τους λαούς σε ολόκληρο τον πλανήτη, λειτουργεί ως ένας κρίσιμος παράγοντας αποκάλυψης της πραγματικής φύσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος σε ολοένα και ευρύτερα τμήματα των κοινωνιών.
Η αντίθεση στο σύστημα αυτό, που δημιουργεί παντού εκτεταμένες συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, σέρνει τον κόσμο σε έναν νέο μεγάλο πόλεμο και αφαιρεί κάθε προοπτική από τον ορίζοντα των λαών και της νέας γενιάς, αποτελεί και το πραγματικό υπόβαθρο της επιμονής των μαζών να βγαίνουν ξανά και ξανά στους δρόμους σε όλο και περισσότερες περιοχές του πλανήτη, να ξεσπούν οργισμένα και τυφλά, αλλά και να αναζητούν δρόμους αγώνα, έστω και χωρίς την πλήρη συνειδητοποίηση των όρων που απαιτούνται για να διανυθεί μια πορεία αναμέτρησης με τους εκμεταλλευτές και τους δυνάστες.
Και αν κάτι μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της αναζήτησης! Γιατί πρόκειται για την πάλη ενός λαού ενάντια στον αφανισμό του, για τον δίκαιο στόχο της ελεύθερης και ανεξάρτητης πατρίδας, με το όπλο στο χέρι και κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», εχθρούς και ψεύτικους «φίλους». Γι’ αυτό και αποτελεί διαχρονική πηγή έμπνευσης για τους αγώνες των μαζών, αλλά και μόνιμο εμπόδιο για τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των υποτακτικών τους στην περιοχή.
Νεοαποικιακό σχέδιο για το θάψιμο της Παλαιστινιακής Υπόθεσης
Αν κάτι επιδιώκουν πρωτίστως με το αποκαλούμενο «ειρηνευτικό σχέδιο των 20 σημείων» η διοίκηση Τραμπ και οι ΗΠΑ, είναι ακριβώς να ξεμπερδεύουν με αυτό το εμπόδιο της Παλαιστινιακής Αντίστασης, στην οποία επιζητούν να επιβάλουν όρους που δεν κατάφερε εδώ και δύο χρόνια να πετύχει στρατιωτικά το μαντρόσκυλό τους, παρά την ολόπλευρη στήριξη και τροφοδοσία που του παρείχαν. Ταυτόχρονα, είναι σαφές πως ανιχνεύουν τις προϋποθέσεις μιας ευρύτερης προσέγγισης για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και την εδραίωση της παρουσίας τους σε αυτήν, μιας και έχει γίνει φανερό πως η «ιερή και απαραβίαστη» σταθερά της ενίσχυσης του κράτους-δολοφόνου δεν επαρκεί για κάτι τέτοιο, ενώ δημιουργεί διαρκώς τριβές και ευνοεί το μεγάλωμα της απόστασης μιας σειράς κρατών της περιοχής από την επιρροή τους. Αυτό αποτυπώνεται και στο εκτελεστικό διάταγμα του Τραμπ για τη στρατιωτική αντίδραση των ΗΠΑ σε περίπτωση που πληγεί εκ νέου το Κατάρ, που πολύ πρόσφατα χτυπήθηκε τόσο από το Ιράν, όσο και από το Ισραήλ.
Ο παντοτινός ενταφιασμός της Παλαιστινιακής Υπόθεσης, ο εξανδραποδισμός του παλαιστινιακού λαού, που πρέπει να δεχτεί τον αφοπλισμό και την υποταγή του, να διακηρύξει τον σεβασμό στον κατακτητή και να ζήσει σε ένα αμερικανικό προτεκτοράτο! Αυτή είναι η ουσία του σχεδίου Τραμπ, που τέθηκε ως απειλητικό τελεσίγραφο από κοινού με τον Νετανιάχου ενάντια στις δυνάμεις της αντίστασης, που φαίνεται να το απορρίπτουν στη συντριπτική τους πλειονότητα. Και είναι τέτοιο το μένος των σιωνιστών, που έσπευσαν να το ερμηνεύσουν με ακόμα πιο επώδυνους για την Παλαιστίνη όρους, προτού καλά-καλά περάσουν μερικές ώρες αφότου συμφώνησαν σε αυτό.
Με βάση το σχέδιο, αποκαλύφθηκε ξανά ο πραγματικός ρόλος των υπόλοιπων κρατών της Δύσης, που πρόθυμα συντάχθηκαν με το τελεσίγραφο του Τραμπ, ενώ παρίσταναν τους «φίλους» των Παλαιστινίων με τις υποκριτικές αναγνωρίσεις -για λόγους δικιάς τους παρέμβασης στην περιοχή- του παλαιστινιακού κράτους. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσία, που έσπευσε να το χαιρετίσει, σε πείσμα των αυταπατών που εξακολουθούν να σπέρνουν για αυτή ορισμένες δυνάμεις. Αποκαλύφθηκε, επίσης, ο βρώμικος ρόλος των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, αλλά και το βάθος του ξεπουλήματος των δωσίλογων της Παλαιστινιακής Αρχής, που διαπραγματεύονται ανοιχτά με τον ιμπεριαλισμό και τον κατακτητή. Τέλος, για άλλη μια φορά, αναδείχθηκε το μέγεθος της απάτης που αντιπροσωπεύει η χρεοκοπημένη γραμμή των «δύο κρατών», που γίνεται απροκάλυπτα εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών και των επιδιώξεών τους.
Μόνη σταθερά η διαρκής κλιμάκωση
Την ίδια στιγμή, άλλωστε, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κλιμακώνονται και σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι πολεμικές προετοιμασίες κάθε είδους και μορφής, που πλέον έχουν ξεπεράσει τα όρια του παροξυσμού. Έτσι, οι διακηρύξεις περί «τέλους του ηλίθιου πολέμου» που χαρακτήρισαν την έναρξη της περιόδου διακυβέρνησης Τραμπ έχουν πάει προ πολλού περίπατο και η συνάντηση με τον Πούτιν στην Αλάσκα φαντάζει πλέον κάτι αρκετά μακρινό. Και ενώ η Ρωσία προελαύνει σταθερά στο έδαφος της Ουκρανίας, καταστρέφοντας συστηματικά στοιχεία του στρατιωτικοβιομηχανικού της συμπλέγματος, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τα αδιέξοδα που έχουν ανακύψει στην αναζήτησή τους για την τροποποίηση των όρων του πολέμου δια της κλιμάκωσης!
Αυτό σηματοδοτεί η συζήτηση που άνοιξε για τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς Τόμαχοκ, που φέρονται διατεθειμένοι να παρέχουν στο καθεστώς Ζελένσκι, με ταυτόχρονη πληροφοριακή υποστήριξη για χτυπήματα στο βάθος της Ρωσίας. «Όταν ο εχθρός κοιτάζει προς τις ΗΠΑ, να βλέπει μια δύναμη που δεν μπορεί να νικηθεί», ζήτησε εξάλλου ο υπουργός Πολέμου των ΗΠΑ, Χέγκσεθ, στη συνάντηση με τους αξιωματικούς του αμερικανικού στρατού, επιβεβαιώνοντας τη βασική συνιστώσα της πολιτικής MAGA. Και ενώ ο διχασμός στο εσωτερικό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού φτάνει σε νέα ύψη μετά τη δολοφονία Κερκ, με παράλληλη ένταση της φασιστικοποίησης και της αντιδραστικής στροφής σε πρωτοφανέρωτα επίπεδα, γίνεται όλο και πιο σαφές πως το διακύβευμά του δεν είναι άλλο από την αντιμετώπιση της σχετικής αποδυνάμωσής του και της απομάκρυνσής του από τον στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Και αν κάτι ξεκαθαρίζεται όλο και περισσότερο είναι πως το ουκρανικό μέτωπο κάθε άλλο παρά είναι κάτι «περιττό» για τις ΗΠΑ σε αυτήν την κατεύθυνση, που μπορεί να αναβληθεί ή να προσπεραστεί. Το αντίθετο, μάλιστα, ισχύει, αφού με επίκεντρο τον πόλεμο στην Ουκρανία συνεχίζεται αμείωτη η πορεία διαμόρφωσης των όρων για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό αποτυπώθηκε πλήρως και στην πολεμική υστερία των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών με αφορμή τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μιας σειράς κρατών της ΕΕ, που οδήγησε σε μια νέα ένταση της πολεμικής προπαρασκευής και της αντιρωσικής γραμμής, όπως καταγράφηκε και στην τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο.
Πολιτικό σύστημα σε παραζάλη και… έτοιμο για όλα
Σε αυτό το περιβάλλον, η ντόπια άρχουσα τάξη εξακολουθεί να πλέει σε πελάγη αβεβαιότητας, αντιλαμβανόμενη πλήρως ότι μόνο τα δυτικά αφεντικά της μπορούν να ορίσουν το μέλλον και τους ρόλους που αυτή θα αναλάβει, σε συνθήκες, όμως, όξυνσης των αντιθέσεων και εντάσεων στις μεταξύ τους σχέσεις. Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ με αφορμή τη συνέλευση του ΟΗΕ, όπου μετά την «ανεξήγητη» ακύρωση του ραντεβού του με τον Ερντογάν επέλεξε να θέσει το θέμα του casus belli, απέβη άκαρπη και επιβεβαίωσε τις ανησυχίες μερίδων της αστικής τάξης για τα όρια που πιάνει η καθοδηγούμενη από τους Αμερικάνους ελληνοτουρκική προσέγγιση. Από την άλλη, η καρατόμηση σημαίνοντος δημοσιογράφου στην Τουρκία επειδή πιάστηκε να ασκεί σκληρή κριτική στους όρους που απαίτησε ο Τραμπ από τον Ερντογάν, στο πλαίσιο της επιδίωξης πλήρους επανένταξης τής Τουρκίας στο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο, αναδεικνύει και τον πραγματικό χαρακτήρα της γειτονικής άρχουσας τάξης, καθώς και το ποιος κανοναρχεί τελικά τον άδικο ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Για την ντόπια άρχουσα τάξη, εντούτοις, δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη γραμμή της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό! Το νομοσχέδιο Δένδια για τις φρεγάτες Belharra, εξάλλου, που στηρίχθηκε και από τις ψήφους της αστικής αντιπολίτευσης των ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνει τη σύμπλευση όλων των βασικών αστικών κομμάτων στην κατεύθυνση της απογείωσης των εξοπλισμών και της μετατροπής της χώρας σε πλατφόρμα εξόρμησης των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών. Όλοι τους κατανοούν ότι για την άρχουσα τάξη είναι μονόδρομος η στοίχιση στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών αφεντικών και σε αυτήν την κατεύθυνση σπεύδουν να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους.
Τα αδιέξοδα για το εγχώριο αστικό πολιτικό σκηνικό, βέβαια, παραμένουν, ακόμα και αν η ευρωπαία εισαγγελέας επέλεξε να χαλαρώσει, ως ένα σημείο, την πίεση που ασκούν στην κυβέρνηση οι -δυσαρεστημένοι από την… αχαλίνωτη αμερικανική στροφή- ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές όλο το τελευταίο διάστημα διαμέσου της υπόθεσης του ΟΠΕΚΕΠΕ, κάνοντας λόγο για «πανευρωπαϊκή διαφθορά». Η έλλειψη δεύτερου πυλώνα διακυβέρνησης εξακολουθεί να είναι σημαντικό πρόβλημα, που δεν μπορεί να απαντηθεί μέχρι στιγμής με την ατελείωτη σεναριολογία για το κόμμα και το εκδοτικό πόνημα που προετοιμάζει ο Τσίπρας, ενώ στη «δεξιά πολυκατοικία» εντείνονται οι αντιπαραθέσεις και προετοιμάζονται κινήσεις από τον Σαμαρά στη βάση και της ασταμάτητης κυβερνητικής φθοράς.
Η γενικευμένη απαξίωση των κομμάτων του συστήματος από τις λαϊκές μάζες, άλλωστε, όχι μόνο δεν μπορεί να προσπεραστεί από κανέναν, αλλά φαίνεται να εκφράζεται με διάφορες ευκαιρίες και στον δρόμο. Οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στον Πάνο Ρούτσι και τους υπόλοιπους απεργούς πείνας, η μαζική λαϊκή στήριξη στα δίκαια αιτήματά τους, δείχνουν ότι η οργή των μαζών, που εκδηλώθηκε με την ιστορικών διαστάσεων συγκέντρωση για τα Τέμπη στις 28 του Φλεβάρη, παραμένει μια βασική σταθερά των εξελίξεων, που εξακολουθεί να πονοκεφαλιάζει τα αστικά επιτελεία. Και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο, δεδομένου ότι στα σκαριά βρίσκεται το νομοσχέδιο Κεραμέως της 13ωρης σκλαβιάς και του εργασιακού μεσαίωνα, ενώ νέοι γύροι επίθεσης προετοιμάζονται.
Και ακόμα και αν η γραμμή υποταγής των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και του ΠΑΜΕ, φρόντισε ώστε να μη δοθεί απεργιακή απάντηση αντίστοιχη των περιστάσεων την 1η του Οκτώβρη, κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρεί δεδομένους τους εργαζόμενους και τη νεολαία η κυβέρνηση! Οι αγωνιστικές διαθέσεις είναι εδώ και αναζητούν τρόπους έκφρασης!
Συγκρότηση δυνάμεων και γραμμή αναμέτρησης!
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του κινήματος με αφορμή την απεργία και την επικείμενη ψήφιση του αντεργατικού εκτρώματος είναι αποκαλυπτική… από την ανάποδη για αυτά που λείπουν.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη ρεφορμιστική γραμμή, το νομοσχέδιο θα καταστεί άκυρο στην πράξη, «μένοντας στα χαρτιά». Εξάλλου, βάσει αυτής της γραμμής, η επιστημονικοτεχνική εξέλιξη είναι που βελτιώνει τους όρους ζωής των μαζών και φέρνει μέχρι και μείωση του εργάσιμου χρόνου.
Από καμία άποψη δεν χωράει η ταξική πάλη στα σχέδια των εργατοπατέρων και του ρεφορμισμού, ως ο καθοριστικός παράγοντας που κρίνει τις εξελίξεις. Η μάχη ενάντια στο τερατούργημα της κυβέρνησης έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί, αφού υπάρχει το κοινοβούλιο, οι επερωτήσεις και τα σχέδια νόμου που μπορούν να καταθέτουν τα σωματεία και οι ομοσπονδίες και η «πίεση» για να πειστεί το κεφάλαιο να μην εφαρμόσει έναν νόμο για τον οποίο κάνει τα πάντα ώστε να γίνει η νέα κανονικότητα στους χώρους δουλειάς!
Ποιος είναι ο ρόλος, επομένως, των οργάνων πάλης των εργαζομένων; Πού μπορεί να βρει χώρο σε αυτό το «μοντέλο» συνδιαλλαγής και ηττοπάθειας η αντιπαράθεση για την ανατροπή του νομοσχεδίου;
Αυτά είναι που πρέπει να ανακαλύψουν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, η νέα γενιά, όμως, για να δώσουν τη μάχη. Τη δύναμη της οργάνωσής τους και της συλλογικής πάλης, της συγκρότησης των δυνάμεών τους σε όλα τα επίπεδα για την αναμέτρηση με την πολιτική του συστήματος.
Τα ξεσπάσματα οργής σε όλον τον κόσμο, από τις Φιλιππίνες μέχρι τη Γαλλία και από το Νεπάλ μέχρι το Μαρόκο, δείχνουν ότι οι μάζες -με ιδιαίτερο τον ρόλο της νεολαίας- δεν βολεύονται με την πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι δυνάμεις του συστήματος και πασχίζουν ελλείψει πολιτικού υποκειμένου και κατεύθυνσης να βρουν τον βηματισμό τους. Σε αυτές τις συνθήκες, η ενίσχυση των αγωνιστικών διεργασιών, παράλληλα με την προσπάθεια για την οικοδόμηση της επαναστατικής προοπτικής, αναδεικνύονται ως καθήκοντα πρώτης γραμμής.
