Ανάσα δεν αφήνει αυτό το σύστημα να πάρουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Απ’ το πειθαρχικό στο δημόσιο, στον νόμο για τις διαγραφές φοιτητών και τα πειθαρχικά στα πανεπιστήμια, έως το νέο αντεργατικό «νομοσχέδιο Κεραμέως». Και δεν θα μας αφήσουν να πάρουμε άλλη ανάσα αν δεν τους σταματήσουμε εμείς. Αν δεν βγούμε στους δρόμους ν’ ανατρέψουμε την πολιτική τους και τα νέα μέτρα τους. Αυτή μπορεί να είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για τα εκατομμύρια των εργαζομένων και λαού, οι οποίοι καλούνται να σκύψουν το κεφάλι και να πουν κι ευχαριστώ στην κυβέρνηση η οποία νομοθετεί «αυτά που ζητάνε οι εργαζόμενοι» (όπως λέει η κυβερνητική προπαγάνδα). Αυτή η επιλογή, της πάλης, της οργάνωσης και του αγώνα, είναι η μόνη επιλογή η οποία μπορεί να βάλει φραγμό στην ανεξέλεγκτη πορεία ισοπέδωσης των δικαιωμάτων και κάθε σταθερά που είχε ο εργαζόμενος λαός έως τώρα. Αυτή η επιλογή απαιτεί την όσο πιο πλατιά, μαζική και οργανωμένη παρουσία των εργαζομένων στην Απεργία την 1η του Οκτώβρη.
Είναι δεδομένο γι’ αυτό το σύστημα και τα κόμματα που το εκπροσωπούν ότι η επίθεση αυτή δεν μπορεί να σταματήσει, δεν μπορεί να μπει σε παύση. Οι παγκόσμιες εξελίξεις αυτό υποδεικνύουν. Απ’ τον πόλεμο στην Ουκρανία και την πιο άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ, έως την Παλαιστίνη και την εισβολή στη Γάζα απ’ τους σιωνιστές δολοφόνους. Ότι δηλαδή τα πολεμικά σχέδια των ισχυρών για το μοίρασμα του κόσμου θέλουν θυσίες απ’ τους εργάτες και τους εργαζόμενους. Χρειάζονται να ματώσουν στη δουλειά και να χάσουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση οι εργαζόμενοι για να ενισχυθούν τα πολεμικά μέτωπα και οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών. Χρειάζονται εργαζόμενους και νεολαία να γίνουν κρέας για τα κανόνια τους.
Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο Κεραμέως θα λειτουργήσει σαν πολυεργαλείο για να μπορέσει να διευκολύνει όσο πιο πολύ μπορεί τους εργοδότες και το κεφάλαιο στο σύνολό του στο να ξεζουμίζουν όποτε, όσο και όπως θέλουν τους εργαζόμενους. Απ’ τις 13 ώρες δουλειά, τη δουλειά-λάστιχο με τις συμβάσεις μηδενικών ωρών και τη λεγόμενη διευθέτηση ωραρίου σε εβδομαδιαία βάση, μέχρι το σπάσιμο των αδειών, το χτύπημα στο 5ήμερο-8ωρο και τις απλήρωτες ώρες δουλειάς. Αυτό το έκτρωμα που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ για ψήφιση και δεν έχει καμία διάθεση να το κοντράρει κανένα κόμμα της Βουλής, είναι ακόμα ένα βήμα επέλασης στα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς και τη ζωή της εργατικής τάξης. Αυτό το νομοσχέδιο περνάει με τις ευλογίες των ιμπεριαλιστών της ΕΕ. Αυτών που προσπαθεί να μας πείσει το σύστημα ότι θα μας εξυγιάνουν, από τα «σκάνδαλα» του ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι το έγκλημα των Τεμπών. Κανένας όμως απ’ τα κόμματα της βουλής δεν λέει ότι η εργατική τάξη και η νεολαία μπορούν να μπλοκάρουν την επίθεση αυτή, μπορούν ν’ ανατρέψουν νόμους και νομοσχέδια και να κερδίσουν δικαιώματα με την πάλη τους και την οργάνωσή τους, χωρίς αυταπάτες για σωτήρες, καλές κυβερνήσεις, λύσεις απ’ τη Βουλή και την ΕΕ.
Απ’ το καλοκαίρι ξεκίνησε η κυβέρνηση την προπαγάνδα για το νομοσχέδιο που «οι εργαζόμενοι δεν θα απολυθούν αν δεν δεχτούν τις διατάξεις του» (λες κι οι εργοδότες χρειάζεται να δώσουν λόγο για ν’ απολύσουν κάποιον από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος Χατζηδάκη) και που «οι εργαζόμενοι το ζήτησαν». Είναι μάλλον οι ίδιοι εργαζόμενοι όπως κι οι τυχαίοι φοιτητές (ΔΑΠίτες) που περιφέρονται στα τηλεοπτικά πάνελ κι ευχαριστούν την κυβέρνηση για τις ευκαιρίες που τους δίνει. Αυτή την προπαγάνδα, που συνόδευσε τις πρώτες εξαγγελίες της Κεραμέως, κανείς δεν σήκωσε το γάντι να την απαντήσει. Δεν το σήκωσε σίγουρα η καθεστωτική ΓΣΕΕ, η οποία το μόνο κακό που είδε στο νομοσχέδιο αρχικά ήταν οι διατάξεις για την «εβδομαδιαία διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου». Στη συνέχεια βέβαια, βλέποντας ότι έχει χάσει κάθε δυνατότητα να είναι ο επίσημος συνομιλητής του συστήματος για τα εργασιακά, ζητάει την απόσυρση του νομοσχεδίου και απαιτεί «ουσιαστική φορολογική μεταρρύθμιση και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της ακρίβειας». Τόσο ταξικά! Λες και η ακρίβεια είναι κάτι ουδέτερο το οποίο έπεσε απ’ τον ουρανό σε κυβέρνηση και εργαζόμενους και δεν είναι πολιτική επιλογή, λες και το κεφάλαιο και τα κόμματά του θα νομοθετήσουν την… αναίρεσή τους με «φορολογικές μεταρρυθμίσεις» που θα είναι «δίκαιες» για τους εργαζόμενους και θα «φορολογούν το μεγάλο κεφάλαιο». Ακόμα κι η απεργία που προκήρυξε η ΓΣΕΕ για να μην εκτεθεί για ακόμα μια φορά με την απραξία της, συνοδεύεται με την πλήρη υποταγή και έγινε όταν η κοινωνική κατακραυγή για το νομοσχέδιο είχε ήδη πάρει διαστάσεις.
Απ’ την άλλη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. που έχουν σημαντικές δυνάμεις σε σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, δεν έκαναν κανένα ουσιαστικό βήμα ενίσχυσης της πάλης και δημιουργίας όρων απάντησης στην επίθεση. Ουσιαστικά κάλεσαν σε μία απογευματινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα και κρύφτηκαν πίσω απ’ την απεργία της ΓΣΕΕ, διοργανώνοντας και μια σύσκεψη σωματείων πριν λίγες μέρες. Τόσους μήνες καμία πρωτοβουλία δεν πήραν στη βάση των εργαζομένων, αντίθετα κινήθηκαν στη λογική των σφραγίδων των σωματείων και των εκπροσώπων. Καμία μαζική διαδικασία δεν έκαναν στα σωματεία και τους συλλόγους, καμία συνέλευση δεν κάλεσαν τόσους μήνες και τώρα προετοιμάζουν την απεργία με τη λογική του «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά» και «να μην εφαρμοστεί». Αίτημα το οποίο έθεσαν απ’ την πρώτη στιγμή, υπονομεύοντας έτσι την πάλη για απόσυρση του νομοσχεδίου και αβαντάροντας τα κυβερνητικά επιχειρήματα που λένε ότι ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί αν δεν συμφωνούν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Στο ίδιο μήκος κύματος ακινησίας οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι οποίες εδώ και μήνες βρίσκονται σε φανερή αμηχανία να πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο και συνεχίζουν να κωλυσιεργούν για οποιαδήποτε κίνηση. Ενδεικτικό είναι ότι έγινε σύσκεψη σωματείων την προηγούμενη εβδομάδα και αποφάσισε κινητοποίηση για τις 23/9 και, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια ανακοίνωση για τα αποτελέσματα της σύσκεψης δεν έχει βγει.
Η απεργία της 1ης Οκτώβρη δεν πρέπει να προσπεραστεί σαν μια ακόμα απεργία τη μέρα ψήφισης ενός νόμου. Αυτό θέλουν οι βασικές δυνάμεις σήμερα, απ’ την κυβέρνηση και την επίσημη αντιπολίτευση μέχρι τη ΓΣΕΕ, που την κάλεσε, και την ΑΔΕΔΥ, που ακολούθησε. Πρέπει να είναι μια μέρα πάλης, όπως και έγινε με την απεργία για το έγκλημα στα Τέμπη στις 28/2 αλλά και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, η οποία θα τραντάξει συθέμελα το αστικό πολιτικό σύστημα. Να είναι η αφορμή και η αρχή να ξετυλιχτεί ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα και να προχωρήσουν οι εργαζόμενοι σε νέες κινητοποιήσεις απαιτώντας την απόσυρσή του. Αυτή η αντίληψη πρέπει να οικοδομηθεί. Η αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να νικήσουν και να κερδίσουν ζωή με δικαιώματα.
