Αντεργατικές οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τα εργασιακά
Κυβερνητική προπαγάνδα στην υπηρεσία της αντεργατικής επίθεσης
Η νέα επίθεση στους εργαζόμενους απαιτεί αγωνιστική απάντηση
Αντεργατικές οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τα εργασιακά
Ένα βαθιά αντεργατικό νομοσχέδιο, με άμεσο αντίχτυπο στη ζωή των εργαζομένων, κατέθεσε προς «διαβούλευση» το υπουργείο Εργασίας. Το κείμενο του νομοσχεδίου (για το οποίο φυσικά καμία διάθεση διαβούλευσης δεν έχει η κυβέρνηση, που τις βασικές του πλευρές έχει παρουσιάσει απ’ την άνοιξη και έχει εγκρίνει απ’ τις αρχές του καλοκαιριού) επιβεβαιώνει όλα τα αντεργατικά χαρακτηριστικά που έχουν γραφτεί (και στα προηγούμενα φύλλα της ΠΣ) και ακόμα περισσότερα. Πατάει, δε, στα δεδομένα που διαμόρφωσαν οι προηγούμενοι αντεργατικοί νόμοι. Σε επίπεδο διατάξεων, προχωράει παραπέρα το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων και διευκολύνει την εργοδοσία στη χρήση και επιβολή του αντεργατικού οπλοστασίου. Σε πολιτικό επίπεδο, αξιοποιεί το ξεδόντιασμα των συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζομένων και την ποινικοποίηση της συλλογικής δράσης για να επιβάλει ακόμα περισσότερο την «ατομική διαπραγμάτευση» και την υπαγωγή συνολικά της ζωής του εργαζόμενου στις απαιτήσεις της εργοδοσίας.
Το πρώτο μέρος του νομοσχεδίου περιλαμβάνει όλες τις γνωστές διατάξεις, αλλά στις λεπτομέρειές του φαίνεται πόσο αντεργατική είναι η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής και πόσο υποκριτική η προπαγάνδα της.
Το 13ωρο, που θεσμοθετείται αυξάνοντας τις ώρες «νόμιμης υπερωρίας» από 3 σε 4 τη μέρα, γίνεται και ουσιαστικά υποχρεωτικό. Το νομοσχέδιο προσθέτει δύο νέες προτάσεις στην παράγραφο που ορίζει τι θεωρείται υπερωριακή απασχόληση: «Ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την παροχή της υπερωριακής αυτής εργασίας, όπως προβλέπεται στο άρθρο 12 του παρόντος Κώδικα […]. Η άρνηση του εργαζομένου να παράσχει την επιπλέον εργασία δεν συνιστά λόγο καταγγελίας της σύμβασης εργασίας του». Σε άλλο σημείο, τροποποιεί το άρθρο περί προστασίας από απόλυση προσθέτοντας την υποπερίπτωση: «των εργαζομένων που αρνούνται την παροχή υπερωριακής απασχόλησης και η άρνησή τους αυτή δεν είναι αντίθετη με την καλή πίστη». Η ίδια αναφορά στην «καλή πίστη» υπάρχει σχετικά με τη «διευθέτηση» χρόνου εργασίας, για την οποία εξάλλου αφαιρείται οποιοσδήποτε περιορισμός ως προς την περίοδο, αφαιρώντας ακόμα περισσότερο και οποιαδήποτε δυνατότητα των εργαζομένων να προγραμματίσουν τη ζωή τους. Την «καλή πίστη» θέτει ως προϋπόθεση για την όποια άρνηση και το άρθρο 12 του Κώδικα Εργατικού Δικαίου, το οποίο υποχρεώνει τον εργαζόμενο να παράσχει «εργασία πέρα από τη συμφωνημένη ή τη συνηθισμένη», «αν παρουσιαστεί ανάγκη».
Ο συνδυασμός των παραπάνω, με κοινό σημείο τον νομικά θολό τον ορισμό της «καλής πίστης», αφήνει τον εργαζόμενο πρακτικά έρμαιο στις διαθέσεις της εργοδοσίας, τόσο για την υπερωρία όσο και για τη «διευθέτηση». Συνυπολογίζοντας ότι η κυβέρνηση έχει εδώ και χρόνια αφαιρέσει την υποχρέωση αιτιολόγησης μιας απόλυσης, στην περίπτωση που ένας εργαζόμενος απολυθεί επειδή δεν κάθεται 10ωρα και 13ωρα στη δουλειά πρέπει ο ίδιος να πάει στα δικαστήρια, να αποδείξει ότι απολύθηκε γι’ αυτόν τον λόγο και να αποδείξει και ότι είχε «καλή πίστη» όταν αρνήθηκε. Τα παραμύθια που δηλώνει η Κεραμέως ότι «πρέπει να συναινέσει ο άλλος» σκοπό έχουν να θολώσουν τα νερά, την ώρα που ξέρει πολύ καλά τι και γιατί αλλάζει το νομοσχέδιό της. Εξίσου παραμύθια είναι τα περί ορίου στις «37 ημέρες τον χρόνο»· αναφέρεται στο όριο των 150 ωρών υπερωρίας τον χρόνο (ήταν 120 πριν τον «νόμο Χατζηδάκη»), το οποίο όμως μπορεί να αυξηθεί με αίτηση μιας επιχείρησης στο υπουργείο. Εξάλλου, οι υπερωρίες δεν είναι υποχρεωτικό να γίνονται 4 τη μέρα, μπορούν να «σπάσουν» όπως βολεύει τον εργοδότη, με τον εργαζόμενο να μην ξέρει τι ώρα θα γυρίσει σπίτι του οποιαδήποτε μέρα. Ακόμα περισσότερο αν μπει κι η «διευθέτηση» στη μέση.
Στο μέτωπο των υπερωριών, σημασία έχει και η διάταξη που επιτρέπει την υπερωρία για πρώτη φόρα και στην εκ περιτροπής εργασία, δηλαδή δουλειά σε 8ωρο αλλά λιγότερες από 5 μέρες τη βδομάδα ή λιγότερες βδομάδες τον μήνα ή λιγότερους μήνες τον χρόνο. Κι αυτό, μεταξύ άλλων, επειδή η νομοθεσία ήδη επιτρέπει στον εργοδότη να επιβάλει μονομερώς εκ περιτροπής δουλειά σε όλους τους εργαζόμενους ή σε κάποιο τμήμα της επιχείρησης, καθώς αναφέρει ότι «αν περιοριστούν οι δραστηριότητές του, ο εργοδότης μπορεί, αντί καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, να επιβάλει σύστημα εκ περιτροπής απασχόλησης».
Συνολικά, η εργοδοσία εξοπλίζεται και νομικά, πρόσθετα στην εξ ορισμού προνομιακή της θέση απέναντι στον εργαζόμενο, ώστε να απαιτήσει δουλειά όποτε και για όσο τη χρειάζεται, ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους που ήδη έχει και γλιτώνοντας την ανάγκη νέων προσλήψεων. Παράλληλα, μειώνει το κόστος αυτής της πρόσθετης εκμετάλλευσης: με τη νομιμοποίηση της 13ης ώρας (και άρα μείωσης της προσαύξησης γι’ αυτήν), με τη «διευθέτηση» χωρίς προσαυξήσεις, με την κατάργηση των πρόσθετων ασφαλιστικών εισφορών λόγω προσαυξήσεων. Το νομοσχέδιο προχωράει παραπέρα τη διάλυση των όποιων περιορισμών παρείχαν μια –ενός επιπέδου– προστασία στους εργαζόμενους, κάνοντας λόγο για «ελευθερία» ενώ διαλύει την έννοια του ελεύθερου χρόνου.
Κι επειδή τα παραπάνω δεν αρκούν, αξιοποιείται και η ψηφιακή κάρτα εργασίας (την οποία διαφήμιζε σαν «θετική τομή» ο Χατζηδάκης με τη σύμφωνη γνώμη των κυρίαρχων συνδικαλιστικών δυνάμεων) για να καλύψει, ακόμα και να επιβάλει απλήρωτη δουλειά. Το νομοσχέδιο προσθέτει τρεις παραγράφους προβλέποντας ρητά: 2ωρο «ευέλικτης προσέλευσης», δυνατότητα τριών «μονών» χτυπημάτων τον μήνα πριν διανοηθεί η Επιθεώρηση Εργασίας να κάνει έλεγχο (αν θέλει), και απλήρωτο «χρόνο προετοιμασίας» πριν και μετά τη δουλειά («προς ανάληψη εργασίας» και «προς αποχώρηση») από 30+30 λεπτά για τον κλάδο της βιομηχανίας και 10+10 λεπτά για όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις. Στα εργοστάσια λοιπόν, προσθέτοντας και το μισάωρο διάλειμμα που ήδη είναι απλήρωτο, το 8ωρο γίνεται «μαγικά» 9μιση ώρες στη δουλειά. Το δε 13ωρο γίνεται 14 ώρες και 30 λεπτά!
Εκτός απ’ την καθημερινότητα, το νομοσχέδιο «απελευθερώνει» και τις διακοπές των εργαζομένων. Προβλέποντας ακόμα μεγαλύτερο τεμάχισμα της κανονικής άδειας, η μόνη υποχρέωση που αφήνει για τον εργοδότη είναι μέσα σε ολόκληρη τη χρονιά (για την ακρίβεια το κάθε 15μηνο μέχρι και τον Μάρτη) να δώσει μια βδομάδα συνεχόμενης άδειας. Όλες οι υπόλοιπες μέρες μπορούν να κατανεμηθούν όπως θέλει, ακόμα και μία-μία. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση προπαγανδίζει ότι στο νομοσχέδιο προβλέπεται προστασία της ψυχικής υγείας των εργαζομένων και ότι τους δίνει τη δυνατότητα να βλέπουν την οικογένειά τους. Ίδιου επιπέδου «επιχειρηματολογία» με τις… ελιές που έλεγε ο Χατζηδάκης.
Το νομοσχέδιο επιχειρεί το βάθεμα της ελαστικοποίησης και των σχέσεων εργασίας, πέρα απ’ το ωράριο. Με πρόσχημα την «καταπολέμηση της γραφειοκρατίας», διευκολύνει την πλευρά της εργοδοσίας στις προσλήψεις, ειδικά για περιπτώσεις διήμερων(!) συμβάσεων. Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες, το νομοσχέδιο διαπνέεται από μια λογική κατάργησης της σύμβασης εργασίας ως ένα συγκροτημένο έγγραφο και αντικατάστασής του με τους «ουσιώδεις όρους της σύμβασης» (που περιγράφονται από προηγούμενο νόμο). Έτσι, ο εργοδότης «εκπληρώνει την υποχρέωσή του για παροχή πληροφοριών» με τον εργαζόμενο να περιμένει να δει στην πράξη ό,τι… εκπλήξεις κρύβει η –συνολική– σύμβαση εργασίας.
Στις δε «συμβάσεις κατά παραγγελία», για τις οποίες ο «νόμος Γεωργιάδη» προέβλεπε ως ελάχιστο πλήθος ωρών το 1/4 του συνολικού αριθμού και υποχρέωση τήρησης όλων των «ελάχιστων προδιαγραφών για την οργάνωση του χρόνου εργασίας» (μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας, όροι ανάπαυσης, διαλείμματα, νυχτερινά κ.ά.), έρχεται το νομοσχέδιο να τις ισοπεδώσει. Καταργώντας τις δύο σχετικές παραγράφους, τις κάνει κυριολεκτικά «συμβάσεις μηδενικών ωρών» χωρίς κανέναν περιορισμό στο ωράριο.
Επιπλέον, το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, μαζί με τη σχετική εφαρμογή για κινητά, γίνεται το αποκλειστικό μέσο επίσημης επικοινωνίας και γνωστοποίησης. Ζήτημα που μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμο για την εργοδοσία όταν θελήσει να επικαλεστεί «αδικαιολόγητη (αυθαίρετη) αποχή του εργαζομένου από την εργασία» για να παρουσιάσει σαν παραίτηση μια μεθοδευμένη απόλυση, καθώς το νομοσχέδιο ορίζει διάστημα μόλις 3 εργάσιμων ημερών «αδικαιολόγητης αποχής» και επιπλέον 2 από την «όχληση» του εργαζόμενου μέσω ΕΡΓΑΝΗ για να θεωρηθεί ότι «αποχώρησε οικειοθελώς» και δεν δικαιούται αποζημίωση, αντί των 5+5 που ισχύει σήμερα.
Η ανάλυση των διατάξεων που θέλει η κυβέρνηση να περάσει με τον νέο νομοσχέδιο αποκαλύπτει τον βαθιά αντεργατικό του χαρακτήρα. Σε επόμενο φύλλο θα αναδείξουμε πόσο υποκριτική είναι η κυβερνητική προπαγάνδα και στα μέρη που αφορούν πχ. την υγιεινή και την ασφάλεια (που πρακτικά αφήνεται στο έλεος των 13ωρων και των 6ήμερων) ή τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, για τα οποία υποστηρίζει ότι «ενδυναμώνουν» τους εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα, όλες οι διατάξεις του νομοσχεδίου και τα συνολικά χαρακτηριστικά του αναδεικνύουν ένα πράγμα: ότι η αντεργατική επίθεση δεν έχει «τέλος» και μπορεί να οδηγεί τους εργάτες και τους εργαζόμενους σε ολοένα χειρότερη θέση. Μόνο η δική τους πάλη μπορεί να την ανακόψει. Κι αυτή σήμερα κρίνεται στον αγώνα για να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα.
Κυβερνητική προπαγάνδα στην υπηρεσία της αντεργατικής επίθεσης
Η κυβέρνηση, αμέσως μετά το καλοκαίρι, ετοιμάζεται να ψηφίσει ένα νέο αντεργατικό τερατούργημα πηγαίνοντας την επίθεση πολλά ακόμη βήματα παραπέρα. Την ίδια στιγμή, αξιοποιώντας κάθε δυνατό μέσο και κάθε επίδοξο καλοθελητή, επιδιώκει να πείσει ότι τα νέα μέτρα είναι θετικά. Μάλιστα, με περίσσιο αντεργατικό θράσος, διακηρύσσει πως οι νέες διατάξεις που διαλύουν το 8ωρο και εξαπλώνουν την απόλυτη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, λίγο ως πολύ είναι αίτημα των ίδιων των εργαζομένων που ζητούν δουλειά και οι αγκυλώσεις του συστήματος δεν το επιτρέπουν. Στην πραγματικότητα «βαφτίζουν το κρέας ψάρι» προσπαθώντας να μπερδέψουν, να αποπροσανατολίσουν και κυρίως να δώσουν επιχειρήματα σε όσους ψεύτικους «φίλους» θέλουν να διαφύγουν από το βασικότερο ζήτημα, που είναι η αντίσταση στη νέα αντεργατική λαίλαπα.
Διατυμπανίζουν προς κάθε κατεύθυνση πως δεν υπάρχει λόγος να δημιουργείται ντόρος αφού τα μέτρα δεν είναι κάτι το καινούργιο. Πράγματι, αποτελούν συνέχεια και εξέλιξη των νόμων που προηγήθηκαν, ενώ ταυτόχρονα όλες οι διατάξεις και ακόμη περισσότερες ενυπάρχουν άτυπα στη σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα. Όμως, αυτό ακριβώς είναι το σημείο που η κυβερνητική επίθεση «στη ρύμη του λόγου» αποκαλύπτει τον χαρακτήρα της, τη διάρκειά της και το βάθος της.
Με δεδομένο τον αντεργατικό χαρακτήρα του νομοσχεδίου, η κυβερνητική προπαγάνδα του υπουργείου Εργασίας, που έχει αναλάβει να λειάνει τις γωνίες, έφτασε στο σημείο να εκδώσει δελτίο Τύπου με σειρά ερωταπαντήσεων γύρω από τις διατάξεις του νομοσχεδίου. Το συγκεκριμένο δελτίο Τύπου, αλλά και συνολικά οι κυβερνητικές τοποθετήσεις, επιδιώκουν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα στο όνομα της αντεργατικής επίθεσης.
Βασικό στοιχείο της προπαγάνδας αποτελεί η «αύξηση της ελευθερίας στην επιλογή των εργασιακών σχέσεων» και η «συναίνεση». «Ελευθερία στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας», «ελευθερία στην κατανομή της ετήσιας άδειας», «ελευθερία στην επιλογή της εκ περιτροπής εργασίας με υπερωρίες», «ελευθερία στην επιλογή 13 ωρών εργασίας την ημέρα σε έναν εργοδότη». Όλα τα παραπάνω με τη «συναίνεση» του εργαζόμενου και με «δεδομένο» ότι σε περίπτωση άρνησης προβλέπεται ρητή προστασία από την απόλυση.
Θα λέγαμε ότι η εργασιακή πραγματικότητα στη χώρα μας δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανόησης για τις προθέσεις της κυβέρνησης και του υπουργείου. Στη σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα της ατομικής διαπραγμάτευσης και του κατακερματισμού, «συναίνεση» σημαίνει απόλυτη κυριαρχία του ισχυρού. Δίνουν ελευθερία στο κεφάλαιο να προσλαμβάνει και να απολύει χωρίς κανέναν περιορισμό. Άλλωστε, οι φαστ-τρακ συμβάσεις των 2 ημερών με ένα κλικ επιβάλλουν και αντίστοιχες φαστ-τρακ απολύσεις. Εξαναγκάζουν σε δουλειά χωρίς χρονικό όριο, για όσο και όποτε χρειάζεται η παραγωγή και οι ανάγκες της εργοδοσίας. Βάζουν χέρι μέχρι και στις άδειες, τις οποίες θα μπορεί η εργοδοσία να μοιράζει σκόρπιες, όποτε και όταν τη βολεύει. Η κυβέρνηση προωθεί την εργασιακή βαρβαρότητα με τη σφραγίδα του νόμου, χωρίς αυτός να επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, αφού οι πρόσφατες αντισυνδικαλιστικές νομοθετικές ρυθμίσεις απειλούν ως και με ποινικές διώξεις για παρακώλυση της παραγωγής και άσκηση ψυχολογικής βίας.
Οι δήθεν προβλέψεις για την «ασφάλεια και την υγιεινή» στους χώρους εργασίας αποτελούν σημαντικό στοιχείο της κυβερνητικής προπαγάνδας. «Υποχρεωτική παρουσία συντονιστή υγείας και ασφάλειας για την πρόληψη των ατυχημάτων». Το αντεργατικό θράσος δεν έχει όριο. Το υπουργείο Εργασίας στήνει την άθλια προπαγάνδα του επάνω στους εκατοντάδες νεκρούς και σακατεμένους εργάτες. Όσο επεκτείνουν τα ωράρια, συνθλίβουν τους μισθούς προς τα κάτω και εντείνουν την πίεση στην εργατική τάξη, στην πραγματικότητα εκτινάσσουν τις αιτίες και τους όρους για τα μικρά και μεγάλα εργοδοτικά εγκλήματα. Μόνο το πρώτο 6μηνο του 25 καταγράφηκαν 114 θάνατοι στην ώρα της δουλειάς. Το κεφάλαιο με τις νέες διατάξεις ζητά νέες θυσίες για τα αιματοβαμμένα κέρδη του.
Η κυβερνητική προπαγάνδα σε κάθε της πτυχή συγκρούεται με την ίδια την πραγματικότητα. Είναι εμφανές ότι η επίθεση δεν χρειάζεται ούτε την αλήθεια ούτε την πραγματικότητα· στηρίζεται στον φόβο, την απογοήτευση και την τρομοκρατία. Μόνο ο συλλογικός δρόμος και ο μαζικός αγώνας μπορούν αποτρέψουν να περάσουν οι νέες αντεργατικές ρυθμίσεις, μπορούν να ανακόψουν την επίθεση.
Η νέα επίθεση στους εργαζόμενους απαιτεί αγωνιστική απάντηση
Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης βρίσκεται σε τροχιά ψήφισης. Αν και οι αναγγελίες για το περιεχόμενό του έγιναν πριν το καλοκαίρι, οι αντιδράσεις από τα συλλογικά όργανα κάθε επιπέδου ήταν… ανύπαρκτες. Λογικό, θα πει κάποιος με βάση τις δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτά. Όμως το νέο νομοσχέδιο που έχει παρουσιάσει η Κεραμέως είναι ένα σοβαρό βήμα στο χτύπημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, στην καταστρατήγηση του 5ήμερου-8ωρου και στην ακόμα παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να είναι αιτία πολέμου για τα σωματεία. Η κυβέρνηση νομοθετεί έναν νέο νόμο-πολυεργαλείο, που εφαρμόζει 13ωρο, συμβάσεις μηδενικών ωρών, κατακερματισμό της άδειας, εβδομαδιαία «διευθέτηση» εργάσιμου χρόνου κλπ. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να βρει απέναντί της το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Τι δεν συνιστά απάντηση στο νέο νομοσχέδιο. Η στάση της ΓΣΕΕ και του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, που για ακόμα μια φορά αρκούνται σε μια ανακοίνωση ζητώντας από την κυβέρνηση να αποσύρει τις «κακές» διατάξεις του νόμου για την εβδομαδιαία λεγόμενη «διευθέτηση» και μετά από αυτό σιγή ιχθύος. Απάντηση δεν είναι ούτε η στάση και κατεύθυνση των σωματείων που ελέγχει το ΠΑΜΕ, που παρά τις «αγωνιστικές» κορώνες και τις κριτικές στον νέο νόμο, το μόνο που έχει κάνει (ελέγχοντας πλήθος σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών) είναι μια πρωινή συγκέντρωση τον Ιούλιο, μεσοβδόμαδα, για τα συνδικαλιστικά στελέχη του (χωρίς απεργία ή στάση εργασίας) τα οποία προχώρησαν σε κινήσεις εντυπωσιασμού μιμούμενοι τον τρόπο που το αστικό σύστημα κάνει πολιτική («Οι εργαζόμενοι δεν είναι τα γίδια του ΟΠΕΚΕΠΕ» έλεγε το πανό που περίφερε πανελλαδικά το ΠΑΜΕ). Η αναγγελία πριν λίγες μέρες για ένα απογευματινό συλλαλητήριο από το ΠΑΜΕ στις 8/9 είναι στην ίδια κατεύθυνση δημιουργίας «φασαρίας» και όχι όρων μάχης για την απόσυρση του νέου νομοσχεδίου. Στην ίδια κατεύθυνση και η αμηχανία των σωματείων που ελέγχονται από τις δυνάμεις τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάποια προσπάθεια συντονισμού και, απέναντι στην πρωτοβουλία που πήρε η Ταξική Πορεία για σύσκεψη κοινής δράσης και συντονισμού μπροστά στο νέο νομοσχέδιο, οι δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου έλαμψαν δια της απουσίας τους.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο ζήτημα σχεδιασμού δράσης. Όχι γιατί δεν έχει σημασία το πώς θα κινηθούν τα σωματεία και οι συλλογικότητες· έτσι κι αλλιώς η μη-κίνηση (ή το ένα απογευματινό συλλαλητήριο και βλέπουμε τι θα κάνουμε όταν ψηφίζεται) υποδηλώνει και παραίτηση. Αλλά γιατί η κατεύθυνση που πρέπει να μπει είναι η άμεση συζήτηση στους χώρους δουλειάς, η προσπάθεια να γίνουν γενικές συνελεύσεις και να παρθούν άμεσα αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις. Πάντα με στόχο να μην κατατεθεί για ψήφιση το νομοσχέδιο. Είναι, λοιπόν, ερώτημα, προς όλες τις δυνάμεις: Τι θα κάνουν μπροστά στη νέα αυτή επίθεση; Θα αρκεστούν στην πεπατημένη; Θα πάνε πάλι με τη λογική που πήγαν στον νόμο Χατζηδάκη, τον νόμο Γεωργιάδη, τον νόμο για τον κατώτατο μισθό και τόσους άλλους νόμους που πέρασαν; Διατρανώνοντας ότι και να ψηφιστεί «θα μείνει στα χαρτιά» και «δεν θα εφαρμοστεί»; Η λογική αυτή, εκτός από ζημιογόνα σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, σ’ αυτή τη φάση που η κυβερνητική προπαγάνδα οργιάζει ότι το νέο νομοσχέδιο δεν έχει καταναγκασμούς και αν θέλει ο εργαζόμενος μπορεί να μην δεχτεί τις διατάξεις του, είναι βούτυρο στο ψωμί της επιχειρηματολογίας της κυβέρνησης. Το ΠΑΜΕ έτρεξε ήδη από το καλοκαίρι να προκαταβάλει την ψήφιση του νόμου και να δηλώσει ότι ο νόμος «θα μείνει στα χαρτιά». Τόσο αγωνιστικά!
Το βασικό ζήτημα δεν είναι να κατανοούμε τον αρνητικό ταξικό συσχετισμό για να προκαταβάλουμε την ψήφιση του νόμου. Αλλά να αναγνωρίζουμε τις συνθήκες για να μπορούμε μέσα από την κίνηση να δημιουργούμε τους όρους ανατροπής τους. Με αυτή τη λογική πρέπει τις επόμενες μέρες να υπάρξει πλατιά συζήτηση με τους εργαζόμενους για το νομοσχέδιο, τις αλλαγές που φέρνει και τον χαρακτήρα της επίθεσης. Παράλληλα, να αποφασιστούν εργατικές κινητοποιήσεις και απεργιακά καλέσματα για την ανατροπή της νέας αυτής επίθεσης.
