Στις 29 Αυγούστου το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την έγκριση στις άδειες λειτουργίας των τεσσάρων πρώτων ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα οποία θα δημιουργηθούν με βάση τον νόμο Πιερρακάκη. Η έγκριση των αδειών έγινε με δεδομένο την εκκίνηση της λειτουργίας τους το ακαδημαϊκό έτος 2025-2026. Συγκεκριμένα, τα ιδρύματα που αδειοδοτήθηκαν είναι τα εξής: The Open University, The University of York, The University of Keele και University of Nicosia. Οι fast-track διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για την έγκρισή τους είναι ενδεικτικές, με την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘ.Α.Α.Ε.) να μην έχει καν πιστοποιήσει τα προγράμματα σπουδών τους. Ήταν μια διαδικασία που δημιούργησε «ενστάσεις» και «προβληματισμούς» ακόμα και στον αστικό τύπο. Ταυτόχρονα, το υπουργείο μιλά για «ιστορική μέρα», με τη Ζαχαράκη να λέει ότι: «Δίνουμε την ευκαιρία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα να συμβαδίσει με τις διεθνείς τάσεις, ενισχύουμε την εξωστρέφεια και παρέχουμε περισσότερες επιλογές στους νέους μας». Για να συνεχίσει «απειλώντας» ότι η κυβέρνηση «θέτει ως ύψιστη προτεραιότητα τη στήριξη του δημόσιου Πανεπιστημίου».
Σύσσωμη η αντιπολίτευση προσπαθεί να «αποδομήσει» το εγχείρημα, με επιχειρήματα για το γνωστικό επίπεδο, την έλλειψη «αξιολόγησής» τους, την έλλειψη αξιοκρατίας, ενώ επικαλούνται «ηθικούς», «συνταγματικούς» και «κοινωνικούς» λόγους. Από τα «ναι μεν αλλά…» του ΠΑΣΟΚ μέχρι τα «δεν μιλάμε για το Harvard» του Τσίπρα, είναι φανερό ότι η ουσία της επίθεσης δεν αμφισβητείται από κανέναν και οι ενστάσεις βρίσκονται σε «τεχνικά» ζητήματα. Ταυτόχρονα, η ρεφορμιστική αριστερά βλέπει «business για τους λίγους», «χτύπημα στην αξιοπιστία των πτυχίων», «παζάρι πτυχίων», ενώ ακόμα αναζητείται το πώς ο νόμος Πιερρακάκη «θα μείνει στα χαρτιά», όπως διατυμπάνιζε.
Βασική έλλειψη στη συζήτηση γύρω από την αδειοδότηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι το πραγματικό περιεχόμενο της επίθεσης. Η αναθεώρηση του άρθρου 16 (μια συζήτηση που συνεχίζει να επανέρχεται) αποτελεί χρόνια επιδίωξη του συστήματος. Οι προσπάθειες του συστήματος το 2006-2007 να προχωρήσει στην αναθεώρηση δείχνουν το βάθος των επιδιώξεων, που δεν έχουν σαν κύρια πλευρά την «κερδοφορία» ή την «ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης». Βασική επιδίωξη αποτελεί η κατάργηση του δικαιώματος στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και το συνολικό χτύπημα των δικαιωμάτων που έχει κατακτήσει ο λαός και η νεολαία.
Με την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων θέλουν να νομιμοποιήσουν την ύπαρξη ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στις σχολές (σίτιση, στέγαση, μεταφορές και σύγγραμμα), να εισάγουν τα δίδακτρα στα προπτυχιακά (από τα μεταπτυχιακά στα ξενόγλωσσα προπτυχιακά και προσεχώς στα ελληνόφωνα), να προωθήσουν ακόμα πιο αποφασιστικά την πολιτική της αξιολόγησης και της «αξιοκρατίας». Να ετοιμάσουν τη νεολαία για τον εργασιακό μεσαίωνα και την ιδεολογική πειθάρχηση μέσω των διαγραφών και της εντατικοποίησης. Να χτυπήσουν το δικαίωμα στο πτυχίο, με το σπάσιμο σε κύκλους σπουδών, δημιουργώντας κατακερματισμένα πτυχία, χτυπώντας τα επαγγελματικά δικαιώματα και σαλπίζοντας την έναρξη για το κυνήγι πιστοποιήσεων και ECTS. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση για την εφαρμογή του ευρωπαϊκού προτύπου «3-2-3» (Συνθήκη της Μπολόνια) για δημιουργία τριετών προγραμμάτων σπουδών στα δημόσια ΑΕΙ ως αποτέλεσμα του «ανταγωνισμού» που θα φέρουν τα ιδιωτικά.
Ταυτόχρονα, ανοίγουν και διευκολύνουν τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων (από τους «χιλιάδες άνεργους δικηγόρους» λόγω της ύπαρξης τέταρτης Νομικής στην Πάτρα στη δημιουργία τριών νέων ιδιωτικών στο πλαίσιο των «αναγκών της αγοράς»!). Η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων φέρνει το «καλό παράδειγμα» σχολών «αποστειρωμένων» από την πολιτική δράση, τους Φοιτητικούς Συλλόγους, τον συνδικαλισμό και την αριστερά. Τέλος, στο πλαίσιο της εξάρτησης, φέρνει πιο κοντά την τριτοβάθμιά εκπαίδευση στις επιταγές των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΗΠΑ, ενώ ανοίγει και ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο (τα δίδακτρα μπορούν να φτάσουν -για την ώρα- μέχρι 29.000 ευρώ τον χρόνο).
Μόνο «τυχαία» δεν μπορεί να είναι η «βιασύνη» για την αδειοδότηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων σε αυτή τη συγκυρία. Τη φετινή ακαδημαϊκή χρόνια θα έχουμε την προώθηση της επίθεσης σε πολλαπλά επίπεδα στην τριτοβάθμια, με την εφαρμογή του νόμου Πιερρακάκη (ιδιωτικά πανεπιστήμια), του νόμου Κεραμέως (διαγραφή 330.000 χιλιάδων φοιτητών), αλλά και του νόμου Ζαχαράκη (μέτρα ασφαλείας στα ΑΕΙ και εξειδίκευση των διαγραφών)! Θέλουν να προωθήσουν τις ιστορικές τους επιδιώξεις και να φτιάξουν πανεπιστήμια για λίγους, εκλεκτούς και πειθαρχημένους. Θέλουν πανεπιστήμια αποστειρωμένα, που θα προετοιμάζουν τη νεολαία για τον εργασιακό μεσαίωνα και την προοπτική του πολέμου. Μόνος φραγμός σε αυτή τη «μαύρη» πραγματικότητα που διαμορφώνουν μπορεί να είναι το Φοιτητικό Κίνημα! Με «οδηγό» το κίνημα του 2006-2007, αλλά και τα συμπεράσματα του κινήματος του Γενάρη-Φλεβάρη-Μάρτη του 2023 μπορούν οι φοιτητές να σηκώσουν το ανάστημά τους και να βάλουν φραγμό στα σχέδιά τους. Να εμπιστευτούν τις δικές τους δυνάμεις, κόντρα σε αυταπάτες για πρυτάνεις-καθηγητές-εναλλακτικές κυβερνήσεις. Να πετάξουν μακριά τον εικονικό συνδικαλισμό, τις ψεύτικες νίκες και την ανάθεση σε σωτήρες. Να οικοδομήσουν τον δικό τους δρόμο πλάι στον λαό και να παλέψουν για ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ και ενάντια στα αντιδραστικά σχέδια «ασφαλείας» στα ΑΕΙ.
