Η ζωή των εργαζομένων θυσία στον βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου!
Να μην περάσει η πολιτική διάλυσης των δικαιωμάτων μας!
«Όλα για το κεφάλαιο» θα ήταν ο τίτλος του νέου νομοσχεδίου που αναμένεται να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, αν η κυβέρνηση ήταν ειλικρινής. Αντ’ αυτού καταφεύγει σε μια σειρά ψέματα για να αποφύγει τις αντιδράσεις λαού και εργαζομένων, που ασφυκτιούν.
Γνωρίζει ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια εντείνεται συνεχώς και, παρότι δεν αρκεί από μόνη της για να βάλει φραγμό στα σχέδιά της, έχει φανεί ότι μπορεί να τροφοδοτήσει πολύ μαζικούς αγώνες. Η κυβέρνηση, που καλείται να παρουσιάσει (αντιλαϊκό) έργο εντός και εκτός, ανησυχεί ιδιαίτερα για το ενδεχόμενο η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι να γίνουν η ραχοκοκαλιά των λαϊκών αγώνων, να βάλουν μπροστά τα εργατικά συμφέροντα και να εμποδίσουν κυβέρνηση και κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της ώστε να υπονομεύσει την πάλη των εργαζομένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο, βαφτίζοντας «προς το συμφέρον τους» τον νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης. Μπορεί η σαθρή της επιχειρηματολογία να περάσει γρήγορα στη λήθη όταν οι εργαζόμενοι δουν τις ακόμα χειρότερες συνθήκες που θα φέρει το νέο νομοσχέδιο αν γίνει νόμος, η κυβέρνηση όμως θα έχει κατοχυρώσει (για λογαριασμό συνολικά του συστήματος) αυτούς τους όρους. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να βομβαρδίσει τον κόσμο της δουλειάς με χιλιάδες λέξεις σε άρθρα-καρμπόν και στημένες συνεντεύξεις, ακόμα κι αν μπορέσει να επιδράσει μόνο προσωρινά, αλλά και να τροφοδοτήσει τις υποταγμένες στην κυρίαρχη πολιτική συνδικαλιστικές ηγεσίες με άλλοθι για την απραξία τους.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Κεραμέως παρουσιάζει το νέο νομοσχέδιο σαν αίτημα των ίδιων των εργαζομένων, μιας και «πολλές από τις ρυθμίσεις του προτάθηκαν από εργαζόμενους και επιχειρήσεις». Γενικότερα, προσπαθεί να πείσει ότι «ο εργαζόμενος είναι αυτός που θα καθορίζει το πώς και πόσο θα δουλεύει σύμφωνα με τις ανάγκες του», ότι όλα θα γίνονται «με τη σύμφωνη γνώμη του», ότι θα έχει ελεύθερο χρόνο για τον ίδιο και την οικογένειά του. Ταυτόχρονα, αγωνιά και να πείσει ότι «δεν τρέχει και τίποτα», ότι οι διατάξεις του νομοσχεδίου λίγο ως πολύ «ισχύουν ήδη», ότι «το οκτάωρο διατηρείται ως έχει».
Μια ματιά στα όσα φέρνει ο νέος αυτός γύρος επίθεσης αρκεί για να γίνει αντιληπτό πως τα παραπάνω καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση υπαγωγής της ζωής των εργαζομένων εξ ολοκλήρου στις ανάγκες του κεφαλαίου. Και επιβάλλει πολύ συγκεκριμένα μέτρα για να κάνει πράξη αυτή την κατεύθυνση.
- Το ωράριο επεκτείνεται, όσο το έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Η άρση του σημερινού περιορισμού των 3 ωρών υπερωρίας, δηλαδή του 12ωρου δουλειάς (η 9η ώρα βαφτίζεται «υπερεργασία» και «δεν μετράει»), αφήνει ως μοναδικό περιορισμό το «11ωρο ανάπαυσης» που είχε ορίσει η ΕΕ από το 1993 και επιβλήθηκε στη χώρα μας έναντι του 12ωρου ανάπαυσης, την εποχή των μνημονίων. Η υπουργός υποστηρίζει ότι πρόκειται απλά για επέκταση του 13ωρου που ήδη επιτρέπεται σε διαφορετικούς εργοδότες, και στον έναν εργοδότη. Επιπλέον, ότι στην περίπτωση των δύο εργοδοτών, ο εργαζόμενος αμείβεται χωρίς προσαυξήσεις, ενώ τώρα θα παίρνει +40%. Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων εξακολουθούν να δουλεύουν σ’ έναν εργοδότη, επομένως τώρα προστατεύονται από το 12ωρο όριο. Επιπλέον, τυχόν δουλειά 13η ώρα σήμερα προβλέπεται ως «παράνομη υπερωρία» και αμείβεται με προσαύξηση +120%. Η κυβέρνηση αυξάνει το όριο της νόμιμης ημερήσιας δουλειάς στο 13ωρο και αυτή είναι μάλλον η διάταξη που θα χρησιμοποιηθεί πιο άμεσα και πλατιά από την εργοδοσία σε χώρους όπου οι υπερωρίες πληρώνονται. Για τους δε χώρους όπου οι υπερωρίες μένουν απλήρωτες (μια εργοδοτική αυθαιρεσία που επιβάλλεται σε χιλιάδες εργαζόμενους), το 13ωρο θα αποτελεί πλέον το νέο άτυπο «σημείο αναφοράς».
- Αφαιρείται κάθε όριο στην περίοδο αναφοράς της «ατομικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας» που εισήγαγε ο νόμος Χατζηδάκη. Σκοπός να δοθεί στο κεφάλαιο η δυνατότητα αξιοποίησης αυτού του εργαλείου χωρίς να πρέπει να ορίζει μια ολόκληρη περίοδο αυξημένου ωραρίου (μέχρι 10ωρου προβλέπει σήμερα ο νόμος) και μια άλλη ολόκληρη περίοδο μειωμένου ωραρίου. Σε διάφορες τοποθετήσεις, η Κεραμέως χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα εργαζόμενο γονέα που θα δουλεύει 4 μέρες 10ωρα ώστε την Παρασκευή «να είναι με το παιδί του». Τουλάχιστον εκτός χρόνου και τόπου, με δεδομένο ότι οι παιδικοί σταθμοί και τα σχολεία (που είναι και υποχρεωτικά) λειτουργούν Δευτέρα ως και Παρασκευή, κατά κανόνα μέχρι τις 4μμ. Το πρόβλημα για τον εργαζόμενο γονιό δεν είναι τι θα κάνει το παιδί του την Παρασκευή, αλλά πώς θα προλάβει να το πάρει όλες τις άλλες μέρες που θα δουλεύει 10ωρο! Άλλα παραδείγματα που διακινούνται είναι ακόμα πιο ύπουλα (ή τροχιοδεικτικά για το τι θα προβλέπει το κείμενο του νόμου όταν εμφανιστεί): περιγράφουν «διευθέτηση» με 12ωρα και 13ωρα, σε αντίθεση με την πρόβλεψη του νόμου Χατζηδάκη ότι «κατά την περίοδο της αυξημένης απασχόλησης το ημερήσιο ωράριο του εργαζομένου δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις δέκα (10) ώρες». Το ίδιο έχει αποσαφηνιστεί με εγκύκλιο και για σύστημα διευθέτησης με 4 μέρες 10ωρης δουλειάς. Αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι η νομιμοποίηση κάθε «συνδυασμού», ώστε ο εργαζόμενος και να ξεζουμίζεται και η αμοιβή του να είναι όσο το δυνατό μικρότερη. Στο ίδιο μήκος κύματος η αφαίρεση της απαγόρευσης υπερωριακής απασχόλησης σε εκ περιτροπής εργασία, όταν δηλαδή ο εργαζόμενος δουλεύει λιγότερες από 5 μέρες.
- Νομιμοποιείται και η απλήρωτη δουλειά, είτε μέσω της δυνατότητας 3 «μονών» χτυπημάτων της ψηφιακής κάρτας εργασίας (δηλαδή να μη φαίνεται ώρα εισόδου ή εξόδου), είτε με το ελαστικό χτύπημά της με περιθώριο 2 ωρών, είτε με τα δύο μισάωρα στη βιομηχανία που έχουν αναφερθεί σε μερικά δημοσιεύματα σαν «χρόνος προετοιμασίας» και «χρόνος αποχώρησης» και μάλιστα υπονοώντας ότι «έτσι γίνεται και τώρα».
- Η επιτάχυνση των διαδικασιών πρόσληψης μόνο δευτερευόντως έχει να κάνει με τα παραδείγματα που κυκλοφορούν, του τουρισμού και της εστίασης, που μπορεί να έχουν απρόσμενη ανάγκη για προσωπικό ένα σαββατοκύριακο. Άλλωστε, το ζήτημα το έλυνε η εργοδοσία παράτυπα και με μικρό ρίσκο, ενώ έτσι θα αναγκάζεται να μοιράζεται κομμάτι των κερδών της με το κράτος. Ο βασικός στόχος και η βασική χρήση της διάταξης αυτής θα αφορά τις προσλήψεις για απεργοσπασία, καθώς το σύστημα εκτιμά ότι οι απεργιακοί αγώνες θα πληθύνουν, παρά την ποινικοποίηση και την καταστολή.
Με αυτά και με τα υπόλοιπα που δεν αναφέρθηκαν (κατάτμηση της άδειας χωρίς περιορισμούς, συμβάσεις «μηδενικών ωρών» κ.ά.), το σύστημα επιδιώκει για τους εργαζόμενους να δουλεύουν όλη μέρα, μην έχοντας χρόνο και μυαλό για τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά. Να γυρίζουν σπίτι με διαλυμένο το κορμί και τον νου, ίσα για να κοιμηθούν και να ξαναπάνε την άλλη μέρα στη δουλειά. Ξεκούραση αν και όποτε βολεύεται ο εργοδότης και, αν δεν έχει δουλειά, stand by χωρίς αμοιβή.
Αυτά προσπαθεί η κυβέρνηση να αποτελέσουν νόμο του κράτους για να διαλύσουν ακόμα περισσότερο τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πού ακριβώς κρύβεται μέσα σ’ όλα αυτά η ελευθερία του εργαζόμενου και η οργάνωση της δουλειάς και της ζωής σύμφωνα με τις ανάγκες του; Το σύστημα πασχίζει να πείσει τους εργαζόμενους να ξεχάσουν το 8ωρο, τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις συνολικά, και να δουλεύουν όποτε, όσο και όπως χρειάζεται ο εργοδότης.
Άλλωστε, η λογική «όλα για το κεφάλαιο» με την οποία πάνε να ποτίσουν τη συνείδηση του λαού και των εργαζομένων δεν σχετίζεται μόνο με το νέο αυτό νομοσχέδιο. Βρίσκεται και στην κατεύθυνση να ματώσουμε «περήφανα» για τους μεγαλύτερους φονιάδες του πλανήτη «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Όπως ο εργαζόμενος θα πρέπει να θεωρεί φυσιολογικό να θυσιάζει εκτός από την ενέργειά του και τις ικανότητές του, και τον ελεύθερό του χρόνο και την υγεία του μπροστά στις ανάγκες του κεφαλαίου, το ίδιο φυσιολογικά θα πρέπει να θυσιάσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή για το συμφέρον της αστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της. Και η αλήθεια είναι ότι όσο αυτό το αφήγημα δεν βρίσκει απάντηση μέσα από μαζικούς αγώνες, τόσο απλώνεται και προσπαθεί να ριζώσει σε κομμάτια λαού και νεολαίας.
Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί στους δρόμους, χωρίς καμία αναμονή. Μαζικά, οργανωμένα και αποφασιστικά, για να μπει φραγμός στα σχέδια όλων εκείνων που θέλουν να υποθηκεύσουν τη ζωή και τα δικαιώματά μας.
