Για πολλοστή φορά διαψεύδονται όσοι υποτιμώντας τη σύγκρουση στην Ουκρανία και τα παγκόσμια διακυβεύματά της και έμμεσα (υποτιμώντας) την απειλή που αντιπροσωπεύει για τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ η Ρωσία, βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα για τις κινήσεις της Ουάσιγκτον. Πρώτα απ’ όλα, διαψεύστηκαν τα δυτικά ΜΜΕ, που για περίπου τρεις μέρες (τις πρώτες του Ιουλίου) κατακλύστηκαν από έναν πανικό με κύρια αιχμή «οι ΗΠΑ σταματούν την αποστολή όπλων στην Ουκρανία» και «ετοιμάζονται να φύγουν»! Για να πέσουν ξανά από τα σύννεφα και να βλέπουν πως ο Τραμπ θύμωσε τόσο πολύ με τον Πούτιν, που «άλλαξε γραμμή»! Τόσο καλά!
Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά
Βέβαια, δεν είναι ανάγκη να προσφύγουμε στον ιδεαλισμό και την ανάλυση της προσωπικότητας του Τραμπ, για να ερμηνεύσουμε όλο αυτό τον «κακό χαμό»! Αντανακλά τις παλινωδίες κάποιων κέντρων στην Ουάσιγκτον, που με την σειρά τους εκφράζουν τα αδιέξοδα που συναντά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην προώθηση των στόχων του στην ουκρανική σύγκρουση, τα οποία συναρτώνται με τον διχασμό στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ για τους τρόπους αντιμετώπισης του κεντρικού ζητήματος, που παραμένει η σχετική του αποδυνάμωση έναντι των αντιπάλων του. Αδιέξοδα και διχογνωμία που «συναντιούνται» κάποιες φορές και με τις μονομέρειες στη σκέψη υψηλά ιστάμενων παραγόντων και παράγουν έως και τραγελαφικές καταστάσεις.
Η απόφαση για το πάγωμα της αποστολής στην Ουκρανία ορισμένων όπλων, πέρα από το ότι δεν αφορούσε ένα γενικό πάγωμα, όπως αρχικά διαδόθηκε, γράφεται τώρα ότι ήταν μια μονομερή απόφαση του υπουργού Άμυνας, Πιτ Χέσγκεθ, μετά από εισήγηση του Έλμπριτζ Κόλμπι, χωρίς να ενημερώσει τον υπουργό Εξωτερικών, Μάρκ Ρούμπιο, τον Ειδικό Απεσταλμένο για την Ουκρανία, Κιθ Κέλογκ, και τον ίδιο τον Τραμπ! Ανεξαρτήτως του τι έχει συμβεί πραγματικά, γεγονός είναι πως και μόνο στο άκουσμά της (ή των διαρροών για αυτή), υπήρξε ένα «πυρ ομαδόν» από αξιωματούχους του υπουργείου Εξωτερικών, από το Κογκρέσο αλλά και από παράγοντες του Πενταγώνου, καθώς και από τα μεγάλα καθεστωτικά ΜΜΕ, εναντίον της απόφασης και με στραμμένα τα πυρά ειδικότερα στον Κόλμπι. Κι αυτό γιατί ο υφυπουργός άμυνας για θέματα πολιτικής Έλμπριτζ Κόλμπι, από τους βασικούς συντάκτες της Στρατηγικής Εθνικής Άμυνας του 2018, θεωρείται («αυτός ο τύπος»- χαρακτηρισμός από Ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή!) από σημαντικό τμήμα του αμερικάνικου κατεστημένου ότι είναι μονομερής στις αναλύσεις του, υπερτονίζοντας την κινέζικη απειλή και δεν αντιλαμβάνεται τη στρατηγική σημασία της Ευρώπης. Μάλιστα, του χρεώνουν ήδη από τώρα ότι με την αναθεώρηση της AUKUS που προτείνει, βάζει σε νέες περιπέτειες και τις στρατηγικές κινήσεις των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό! Φυσικά, τα πυρά δέχεται έμμεσα ο υπουργός Άμυνας, Χέσγκεθ, ο οποίος στις Προσωρινές Οδηγίες Εθνικής Άμυνας που το Πεντάγωνο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο περιέγραψε την Κίνα ως «τη μοναδική απειλή για το Υπουργείο»!
Οι συνέπειες της σύγκρουσης και τα στρατηγικά της διακυβεύματα
Φυσικά εκτός από το γεγονός ότι -δεν χρειαζόταν η Μελόνι να το πει δημόσια- οι αποστολές όπλων στο καθεστώς του Κιέβου δεν σταμάτησαν ποτέ, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως τα επιτελεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι πάνω από και ξεπερνούν τις ατομικές μονομέρειες και τις ιδιομορφίες των προσωπικοτήτων, ακόμα και αν αυτές αφορούν ανώτατους αξιωματούχους ή και τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ και κινούνται στη βάση της πραγματικότητας που διαμορφώνεται και της ανάγκης να προωθούνται οι επιδιώξεις των ΗΠΑ!
Μέσα σε λίγες μέρες και αφού χρειάστηκαν ορισμένες δηλώσεις του Τραμπ για το πόσο θυμωμένος είναι με τον Πούτιν και άλλα ανάλογα, είχαμε τη «μεταστροφή» του με τραμπικούς βέβαια όρους. Σε δέκα δισ. κοστολογούνται τα νέα οπλικά συστήματα, μεταξύ αυτών έως και 17 συστήματα Πάτριοτ, που οι ΗΠΑ θα πουλήσουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να παραδοθούν στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ, εκτός από το ότι πολεμούν τη Ρωσία μέχρι «τον τελευταίο Ουκρανό», θα την πολεμούν «μέχρι το τελευταίο ευρώ» και με τους Ευρωπαίους συμμάχους στην πρώτη γραμμή!
Καθόλου τυχαία, θεωρούμε, τα αμερικανικά ΜΜΕ, στη φάση της «ασάφειας» για την αποστολή όπλων, επανάφεραν στο προσκήνιο μια πολυσέλιδη μελέτη της δεξαμενής σκέψης RAND Corporation, που από το 1948 συμβάλλει στη διαμόρφωση των πολιτικών αποφάσεων των ΗΠΑ, δημοσιοποιημένη στα τέλη του 2024, για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αφού τον χαρακτηρίζει ως την «πιο καταστροφική σύγκρουση στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1940» οι επιπτώσεις της οποίας «έχουν αντηχήσει σε όλο το διεθνές σύστημα», στο πρώτο από τα βασικά της ευρήματα για τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία γράφει επί λέξει:
«Η κύρια γεωστρατηγική επίδραση του πολέμου ήταν η αποδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας και, σε μικρότερο βαθμό, Ευρώπης και Κίνας, παρέχοντας παράλληλα την ευκαιρία να ενδυναμωθεί η σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους. Εάν αυτές οι αλλαγές αποδειχθούν διαρκείς, θα καθυστερήσουν τον ρωσικό και κινεζικό στόχο ενός πολυπολικού κόσμου με μειωμένη δυτική επιρροή. Πέρα από το αίμα και τον πλούτο που έχει σπαταλήσει η καθυστέρηση, αυτό θα ήταν το πιο διαρκές στρατηγικό κόστος για το Κρεμλίνο.»!
Η πολεμική «μεταστροφή» Τραμπ και η παράταση των αδιεξόδων
Η διοίκηση Τραμπ, εκτός από τις ανακοινώσεις για τη νέα γενναία προμήθεια όπλων στο Κίεβο, έκανε δύο κινήσεις, αντιφατικές, που αντανακλούν ταυτόχρονα τα σοβαρά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν στην ουκρανική σύγκρουση, τα παγκόσμια διακυβεύματά της, αλλά και τους τυχοδιωκτισμούς που μπορεί να συνοδέψουν μια προσπάθεια υπέρβασης των αδιεξόδων!
Έτσι, πρώτον «έστειλε τελεσίγραφο 50 ημερών» στη Ρωσία για να τερματίσει τον πόλεμο, διαφορετικά θα επιβάλλει δασμούς 100% σε προϊόντα από τη Ρωσία και τους εμπορικούς της εταίρους. Η διορία «υπό πίεση» και ενώ, όπως θα δούμε παρακάτω, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέτουν το ζήτημα αποστολής στρατευμάτων σε ουκρανικό έδαφος, αποτελεί κίνηση στην κατεύθυνση τροποποίησης των όρων του πολέμου ή και αναζήτησης ενός συμβιβασμού, που θα επιτρέψει στις ΗΠΑ/Δύση να ανατρέψουν την πορεία των πολεμικών συγκρούσεων, που δεν βαίνουν καλώς για το Κίεβο και για τους ίδιους.
Όσον αφορά τους δασμούς, στο κάδρο, όπως άλλωστε δήλωσε ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ μετά τη συνάντησή του με τον Τραμπ, μπαίνουν η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία. Αυτό συνάδει και με τη δήλωση Τραμπ για την «αντιαμερικανική πολιτική των BRICS», που θέλουν να «επιδεινώσουν το παγκόσμιο εμπορικό ισοζύγιο εις βάρος της Αμερικής». Στόχος, ίσως και μεγαλύτερος από την πίεση στη Ρωσία, είναι να αλλάξει η στάση των υπόλοιπων δυνάμεων έναντι της Ρωσίας. Ρεαλιστικά μιλώντας, μεγαλύτερες πιθανότητες υπάρχουν στο να πιεστεί η Ινδία και η Βραζιλία. Με τον Κινέζο υπουργό Εξωτερικών, Ουάνγκ Γι, να ενημερώνει την ανώτερη διπλωμάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι το Πεκίνο δεν μπορεί να αποδεχτεί την ήττα της Ρωσίας στον πόλεμο με την Ουκρανία, είναι πολύ δύσκολο για την κινέζικη ηγεσία να υποκύψει στην αμερικάνικο εκβιασμό. Άλλωστε, δεν το έκανε πρόσφατα, όταν αντιστάθηκε και με επιτυχία στην απειλή εφαρμογής τεράστιων δασμών από τις ΗΠΑ. Από κει και πέρα, όταν και αν γίνει πράξη η απειλή των δασμών, είναι ερωτηματικό αν αυτό π.χ. βοηθάει στο κέρδισμα της Ινδίας ή την απομακρύνει από τις ΗΠΑ.
Από την άλλη, είχαμε τις δηλώσεις, δύο φορές μάλιστα, για βομβαρδισμό της Μόσχας! Η μία αναφέρεται σε μια συνομιλία Τραμπ-Πούτιν, πριν ο Τραμπ εκλεγεί, που διαψεύστηκε ότι υπήρξε από τη ρωσική πλευρά. Η άλλη αναφέρεται σε συνομιλία Τραμπ-Ζελένσκι, όπου οι «διαρροές» αναφέρουν ότι ρωτήθηκε ο Ζελένσκι αν μπορούν να χτυπήσουν τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, για να πάρει την απάντηση πως αν μας δώσετε όπλα, τότε μπορούμε να το κάνουμε! Ολοφάνερα, οι διαρροές αυτές, επί υπαρκτών ή ανύπαρκτων συνομιλιών, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν την απέναντι πλευρά, ώστε να οδηγηθεί σε έναν συμβιβασμό τέτοιο, που να ικανοποιεί τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, δείχνουν το μέγεθος των τυχοδιωκτισμών τους οποίους σκέφτονται οι ΗΠΑ, προκειμένου να «μην ηττηθούν» σ΄ αυτή τη σύγκρουση.
Στα προηγούμενα η Ρωσία απάντησε με ψυχραιμία πως δεν δέχεται τελεσίγραφα και πως θα δει τις δηλώσεις του Τραμπ και θα τις αξιολογήσει με τον καιρό!
Ιμπεριαλιστική διπλωματία και πόλεμος: οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
«Αποκαλύφθηκε» ότι ο θυμός του Τραμπ και οι σκληρές δηλώσεις του ήρθαν μετά από την τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πούτιν στις 4 Ιουλίου, κατά την οποία ο Ρώσος πρόεδρος φέρεται να δήλωσε πως η Ρωσία «θα έχει τελειώσει με την Ουκρανία σε δύο μήνες». Αυτή η δήλωση, ανεξάρτητα αν ειπώθηκε ακριβώς έτσι, είναι στην ίδια κατεύθυνση με αυτή των Λαβρόφ-Πεσκόφ. Ο πρώτος δήλωσε δημόσια: «ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν μπορεί να λήξει διπλωματικά, αν δεν διασφαλιστούν τα συμφέροντά μας» και ο δεύτερος πως «Θα προτιμούσαμε να το κάνουμε με διπλωματικά μέσα. Αλλά για όσο διάστημα αυτό δεν μοιάζει εφικτό, θα συνεχίσουμε την ειδική στρατιωτική επιχείρηση».
Τι μας δείχνουν τα προηγούμενα; Ότι όπως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν διανοείται να ηττηθεί στη σύγκρουση αυτή, έτσι και ο ρώσικος ιμπεριαλισμός δεν συζητάει καν το ενδεχόμενο να χάσει. Και υπό αυτούς τους όρους θα συνεχίσουμε να έχουμε μια σπειροειδή κίνηση σε ολοένα και μεγαλύτερες κλίμακες επικινδυνότητας, αλλά και εκρηκτικών αδιεξόδων. Γι’ αυτό την ίδια στιγμή που μπαίνουμε σε μια νέα κλιμάκωση, στο περιθώριό της αναζητείται ένας κάποιος συμβιβασμός και όταν προωθείται ένας έστω εύθραυστος και προσωρινός συμβιβασμός, όλα τινάζονται στον αέρα και οδηγούμαστε σε μια νέα κλιμάκωση.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι η συνομιλία Τραμπ-Πούτιν έγινε στις 4 Ιουλίου, τις μέρες δηλαδή που τα δυτικά ΜΜΕ είχαν πανικοβληθεί από την «έναρξη της αναχώρησης των ΗΠΑ από την Ουκρανία και την Ευρώπη», αυτό είναι επιπλέον ένα δωρεάν «μάθημα» για όλους εμάς που στεκόμαστε στην άλλη πλευρά από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα: ακόμα και στις πιο αντιφατικές και ρευστές εποχές, σημασία έχουν τα πραγματικά δεδομένα, η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, τα «έργα» και οι κινήσεις του καθένα.
ΗΠΑ και Δύση επί ποδός πολέμου
Από αυτή την άποψη, έχει σημασία η ακόμα μεγαλύτερη αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ή πολύ περισσότερο, η προετοιμασία, όπως μας πληροφορούν οι Financial Times, του μεγαλύτερου λιμανιού της Ευρώπης, του ολλανδικού Ρότερνταμ, σε στενή συνεργασία με το βέλγικο λιμάνι της Αμβέρσας, για την πιθανή άφιξη βρετανικών, αμερικανικών και καναδικών στρατιωτικών οχημάτων και τη μεταφορά πολεμοφοδίων, καθώς και για «το ενδεχόμενο σύγκρουσης με τη Ρωσία, δεσμεύοντας χώρους για στρατιωτικά πλοία και καταρτίζοντας σχέδια εκτροπής του εμπορικού φορτίου σε περίπτωση πολέμου»! Έχει σημασία που η Πολωνία, η Φιλανδία και οι χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία) -που σημειωτέο έχουν κοινά σύνορα με τη Ρωσία- έχουν αρχίσει μια συντονισμένη στρατιωτική ενίσχυση, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αποχώρηση από διεθνείς συνθήκες, ναρκοθετήσεις, κατασκευή οχυρωματικών έργων και μαζικές αγορές εξοπλισμού! Ταυτόχρονα, επιχειρούν με επικεφαλής το ΝΑΤΟ να μετατρέψουν τη Βαλτική Θάλασσα σε ΝΑΤΟϊκή λίμνη, μετατρέποντάς την, όπως λέει η Μόσχα, «σε μια ζώνη οξείας στρατιωτικής αντιπαλότητας, κάτι που συνιστά μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση».
Από αυτή την άποψη, έχει επίσης μεγάλη σημασία ότι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αφού υπέστησαν και υποτάχθηκαν στον στρατηγικό εκβιασμό από τις ΗΠΑ, κινούνται εδώ και αρκετό καιρό σε σαφή αντιρωσική κατεύθυνση, διεκδικώντας ρόλο και θέση στη δυτική συμμαχία, σε μια πολύ δύσκολη για δεύτερης και τρίτης τάξης ιμπεριαλιστές διεθνή συγκυρία. Ακόμα και όταν επιχειρούν να διαφοροποιηθούν, πολύ γρήγορα ξαναμαζεύονται. Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι ο ελάχιστος χρόνος που απαιτήθηκε ώστε ο Μακρόν, από εκεί που φαίνονταν να ανοίγει ξανά -έστω δειλά- την πόρτα της συνεννόησης με την Μόσχα, να ξαναγυρίσει στα… χαρακώματα. Δεν είναι μόνο ή κυρίως οι δηλώσεις του ότι «η Ρωσία είναι επικίνδυνη χώρα και αποτελεί μεγάλη απειλή για την Ευρώπη» ή ότι «οι Ευρωπαίοι θα παραμείνουν στην Ουκρανία για πάντα». Αλλά είναι η επαναφορά στο προσκήνιο, από τον ίδιο και τον Βρετανό πρωθυπουργό, Στάρμερ, του γαλλοβρετανικού σχεδίου για: α) αποστολή 50.000 στρατιωτών στην Ουκρανία (η Ρωσική Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού μιλά για 100.000 στρατιώτες) και β) αποστολή αεροπλάνων ώστε να περιπολούν τον ουκρανικό εναέριο χώρο! Πρόκειται για σχέδιο που η Ρωσία έχει απορρίψει, με τον Λαβρόφ να δηλώνει πως «δεν βλέπει καμιά πιθανότητα συμβιβασμού σε αυτό το ζήτημα». Από την πλευρά της Γερμανίας, ο Μερτζ έχει πενταπλασιάσει το ποσό για τον επανεξοπλισμό του γερμανικού ιμπεριαλισμού σε σχέση με την απόφαση του Σολτς για 100 δισ. ευρώ (που όμως ακόμα μένει στα χαρτιά). Υποστηρίζει ότι «τα διπλωματικά μέσα για την επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης έχουν εξαντληθεί» και ετοιμάζεται να υπογράψει με τη Βρετανία συμφωνία που περιλαμβάνει ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής βοήθειας σε περίπτωση «στρατηγικής απειλής». Στο κλίμα αυτό, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας δηλώνει προκλητικά ότι «τα γερμανικά στρατεύματα θα ήταν διατεθειμένα να σκοτώσουν Ρώσους στρατιώτες σε περίπτωση επίθεσης της Μόσχας σε κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ»!
Η σύγκρουση στο πεδίο και οι ρωσικές κινήσεις
Όλα αυτό το διάστημα, τα ρωσικά στρατεύματα προχωρούν προς όλες τις βασικές κατευθύνσεις, δημιουργούν «ζώνες ασφαλείας», ενώ οι αεροδιαστημικές δυνάμεις της Ρωσίας πλήττουν σχεδόν καθημερινά και με ιδιαίτερη σφοδρότητα σημεία προσωρινής ανάπτυξης σχηματισμών των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων και ξένων μισθοφόρων, καθώς και πλήθος σημαντικών εγκαταστάσεων και υποδομών του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος της Ουκρανίας, της αεράμυνάς της και των αεροδρομίων της. Παράλληλα, βέβαια, όπως υποστήριξε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, η Μόσχα αναμένει από το Κίεβο τις προτάσεις του για έναν τρίτο γύρο διαπραγματεύσεων!
Δεν είναι ότι δεν κοστίζει στη Μόσχα όλη αυτή η παράταση του πολέμου και μια διαρκή φθορά που υφίσταται, αλλά και τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι δυτικές κυρώσεις, παρά το γεγονός ότι έως τώρα τις αντιμετωπίζει με το λιγότερο δυνατό κόστος γι’ αυτήν. Ούτε αγνοεί τις στρατηγικές συνέπειες από τον βαθύ τραυματισμό των ευρωρωσικών σχέσεων. Όμως, ο πόλεμος στην Ουκρανία αφορά την υπόστασή της ως ιμπεριαλιστική δύναμη, ενώ δια μέσω αυτού του πολέμου αμφισβητεί ανοιχτά και στα πεδία των μαχών την αμερικανική και δυτική πρωτοκαθεδρία. «Η Δύση έχει λάβει εδώ και καιρό αδικαιολόγητα περισσότερες θέσεις από ό,τι δικαιούται με βάση την πραγματική ισορροπία δυνάμεων και τη συσχέτιση δυνάμεων στη διεθνή αρένα», δήλωσε ο Ρώσος ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, μετά τη συμμετοχή του στη Σύνοδο Κορυφής των BRICS στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Άρα, χωρίς να παραλείπει τους αναγκαίους ελιγμούς, μένει σταθερή στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές που χάραξε με την εισβολή της στην Ουκρανία. Και δεν δείχνει διατεθειμένη να μπει σε έναν συμβιβασμό που θα την αναγκάζει να θυσιάσει κάποιες από αυτές, χωρίς παράλληλα να αρνείται τακτικά αλλά και ουσιαστικά μια διαπραγμάτευση. Μάλιστα, σύμφωνα ξανά με τον Λαβρόφ, φέρνει στο τραπέζι, από θέση ισχύος λέμε εμείς, «μια νέα και διαφορετική προσέγγιση» για το ουκρανικό ζήτημα, της οποίας οι λεπτομέρειες δεν έχουν αποκαλυφθεί. Έτσι κι αλλιώς, η ρωσική ηγεσία θεωρεί πως ο χρόνος κυλάει με το μέρος της και στο πεδίο των μαχών και επειδή εκτιμά πως θα πολλαπλασιαστούν οι ήδη υπαρκτές ρηγματώσεις εντός της Δύσης από τη συνέχιση και την κλιμάκωση της σύγκρουσης. «Υπάρχουν βαθύτερες διαφωνίες, μια μορφή ήπιας ανταρσίας ετοιμάζεται στο πλοίο, καθώς όλο και περισσότερες χώρες θέλουν να καθοδηγούνται όχι από κάποιες ιδεολογικές κατευθύνσεις που επιβάλλονται από τον ιδιοκτήτη, αλλά από τα δικά τους εθνικά συμφέροντα» επισήμανε ο επικεφαλής του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, αναφερόμενος σε Δύση-ΝΑΤΟ.
Συμπερασματικά
Μπαίνουμε σε μια ακόμα πιο επικίνδυνη φάση νέας κλιμάκωσης του άδικου πολέμου, με νέα παράταση των εκρηκτικών αδιεξόδων για ΗΠΑ-Δύση και με την αναζήτηση ενός συμβιβασμού να παραμένει μια αδύναμη προοπτική, σε έναν ορίζοντα που δεν αποκλείει τυχοδιωκτισμούς κάθε είδους!
