Αν κάτι βεβαιώνουν τα γεγονότα στις ΗΠΑ από την πρώτη Παρασκευή του Ιούνη ως και το Σάββατο 14/6, είναι ότι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά εντείνεται. Επιπλέον, το κλίμα αυτό δεν αφορά μόνο στις αντιθέσεις των κέντρων εξουσίας και των δύο κομμάτων του συστήματος (Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί), αλλά «μπλέκεται» διαρκώς περισσότερο με τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αυτές οι αντιθέσεις τροφοδοτούνται και οξύνονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο από τις αντιπαραθέσεις των κέντρων εξουσίας, αλλά και από την άγρια αντιδραστική, αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική Τραμπ.
Το πογκρόμ ενάντια στους εργάτες που αποκαλούνται «παράτυποι μετανάστες» ήταν η αφορμή και η αιτία της πρώτης διαδήλωσης στο Λος Άντζελες την Παρασκευή 6 Ιούνη. Η υπηρεσία μετανάστευσης ICE έβαλε στόχο να ανεβάσει τις συλλήψεις-απελάσεις από 650 σε 3.000 την ημέρα! «Παράδοξος» στόχος για μια χώρα που η οικονομία της λειτουργεί με τα εργατικά χέρια των «παράτυπων» ή μη μεταναστών, όπως «παραδέχθηκε» τελικά και ο Λευκός Οίκος, που αναίρεσε την εντολή αυτή για τους εργαζόμενους σε αγροκτήματα, ξενοδοχεία και εστιατόρια. Σε κάθε περίπτωση, όπως πάντα και παντού, ένας τέτοιος στόχος είναι κατάλληλος για ένα ευρύτερο αντεργατικό-αντιλαϊκό κυνήγι. Έτσι πυροδοτήθηκε μαζική κινητοποίηση εργατικών και πληβειακών στρωμάτων και ξετυλίχτηκε όλο το… μεγαλείο της «μεγαλύτερης δημοκρατίας» του πλανήτη. Ωμό χτύπημα των διαδηλωτών, ανάπτυξη χιλιάδων ανδρών της εθνοφρουράς, αλλά και εκατοντάδων πεζοναυτών, απαγόρευση κυκλοφορίας, στρατιωτικός νόμος.
Πριν από τα γεγονότα αυτά, όπως είναι γνωστό, με αφορμή τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού και όχι μόνο αυτή, είχαν εκδηλωθεί μαζικές αντιδράσεις «παραπάνω στρωμάτων» (καθηγητές, διανοούμενοι, μεταπτυχιακοί κ.λπ.) απέναντι στα μέτρα δίωξης της αλληλεγγύης από τον Τραμπ. Υπήρχε, δηλαδή, μια σημαντική κοινωνική αναταραχή, που κυρίως εκφραζόταν πολιτικά -όσο και όπως- από το κόμμα των Δημοκρατικών. Το κόμμα, δηλαδή, που προέρχεται από τη βαριά ήττα των εκλογών του περασμένου Νοέμβρη και για το οποίο παραμένει ζητούμενο η ανασύνταξή του και άρα η διαμόρφωση μιας κάποιας κριτικής απέναντι στην πολιτική Τραμπ και η συγκρότηση μιας ευρύτερης κοινωνικής βάσης στήριξής του.
Στη βάση αυτών των αντιφατικών και ουσιαστικά αντιθετικών δεδομένων και με δοσμένη την «υπεροχή» -από την άποψη του πολιτικού συσχετισμού- των αστικών επιδιώξεων, εξελίχτηκαν τα γεγονότα των ημερών μετά τις πρώτες διαδηλώσεις στο Λος Άντζελες. Από τη μια, ο ξεσηκωμός μεταδιδόταν από το Λος Άντζελες σε μια σειρά πόλεις των ΗΠΑ. Οι διοργανωτές των κινητοποιήσεων του Σαββάτου 14/6 κάνουν λόγο για χιλιάδες συγκεντρώσεις και 5 εκατομμύρια διαδηλωτές. Από την άλλη, στο κοινωνικό και κυρίως στο πολιτικό μίγμα το «πάνω χέρι» το είχε η «αντι-Τραμπ» πλευρά, η πλευρά των Δημοκρατικών. Συγκροτήθηκε «μέτωπο» -όπως το ορίζει η αστική ειδησεογραφία- 18 γενικών εισαγγελέων των Δημοκρατικών, που κατήγγειλε τον «αυταρχισμό του Τραμπ». Επικεφαλής του «μετώπου» τέθηκε ο επίσης Δημοκρατικός κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, που προαλείφεται ως ο διάδοχος της Χάρις, ο νέος ηγέτης που θα ανασυγκροτήσει το κόμμα. Η οξύτητα των αντιπαραθέσεων του Νιούσαμ με τον Τραμπ και τον ρεπουμπλικάνο πρόεδρο της Βουλής («αξίζει πίσσα και πούπουλα» δήλωσε ο τελευταίος για τον Νιούσαμ) είναι ενδεικτική της οξύτητας των αντιθέσεων μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων στις ΗΠΑ. Πρόκειται για αντιθέσεις που για την πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη και στις δοσμένες συνθήκες του οξύτατου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με επίκεντρο τον πόλεμο στην Ουκρανία, με πολύ θερμή τη Μ. Ανατολή και με ανοιχτό το στρατηγικής βαρύτητας ζήτημα Κίνα-Ειρηνικός, αφορούν πριν από όλα στο πού και πώς σχεδιάζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να κινηθεί σε σχέση με όλα αυτά. Σε σχέση με αυτά τα ζητούμενα υπήρξε και προεκλογικά η εμφυλιοπολεμική κατάσταση, αυτά και πάλι τροφοδοτούν τον διχασμό και την πόλωση, που όπως αναφέραμε «μπλέκεται» και «συναντιέται» με τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις.
Η εικόνα που αποτυπώθηκε το Σάββατο 14/6 εντός των ΗΠΑ είναι θεωρούμε χαρακτηριστική αυτής της αντιπαράθεσης, αλλά και των ορίων των απαντήσεων κάθε πλευράς στα στρατηγικά ερωτήματα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ.
Από τη μια, ο Τραμπ διοργάνωσε μια μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, όχι βέβαια για να γιορτάσει τα 79α γενέθλιά του, όπως λένε όσοι θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Η παρέλαση –που είχε να γίνει 34 χρόνια, από τη νίκη του πατέρα Μπους στον Περσικό Κόλπο- έγινε για να τιμηθεί η επέτειος των 250 χρόνων του αμερικάνικου στρατού, δηλαδή για να προβληθεί η βάση ισχύος του MAGA, που προβάλλει ο Τραμπ. Ο αμερικάνικος στρατός με τις 850 βάσεις του και τους στόλους του ανά τον πλανήτη, είναι η βάση της πολιτικής που βάζει στόχο «να γίνει ξανά μεγάλη η Αμερική»! Αυτό τον στόχο πρόβαλλε η παρέλαση και σε αυτό τον στόχο -λέει η πλευρά Τραμπ- πρέπει να στοιχηθεί με όσα αυτό μπορεί να σημαίνει, η εργατική τάξη, ο λαός και συνολικά η κοινωνία των ΗΠΑ.
Από την άλλη, οι Δημοκρατικοί έβαλαν «απέναντι» στην παρέλαση ως κεντρική πολιτική αιχμή των κινητοποιήσεων το «No Kings» (όχι βασιλιάδες). Είναι καταρχάς προφανές ότι αυτή η κριτική καθόλου δεν έχει να κάνει με τα ταξικά-κοινωνικά δικαιώματα των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, καθόλου δεν αντιστρατεύεται την άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση που τους ασκεί η πολιτική Τραμπ. Η κριτική στη «μονοκρατορία» και τον «αυταρχισμό» του Τραμπ επιδιώκει να συσπειρώσει και να εκφράσει στρώματα σαν αυτά που παραπάνω αναφέραμε, που όντως υφίστανται τον αυταρχισμό και τις διώξεις της πολιτικής Τραμπ. Δεύτερον, είναι επίσης προφανές ότι το «No Kings» δεν είναι «Όχι στο MAGA», είναι στην πραγματικότητα η -έστω σιωπηρή- συμφωνία στο MAGA. Άρα κάθε άλλο παρά «αντιπολεμικό» δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι, αν πάρουμε υπόψη μας την πολιτική που εφάρμοσαν οι Δημοκρατικοί όχι μόνο ιστορικά, αλλά και σε όλες τις τελευταίες προεδρικές τους θητείες. Τελικά, με το πρόταγμα «Όχι βασιλιάδες» οι από κάτω καλούνται να εναντιωθούν στον «βασιλιά Τραμπ», αλλά να στηρίξουν το MAGA, που μια βασική του προϋπόθεση είναι η δική τους καθυπόταξη, η κατάπνιξη των δικαιωμάτων τους, σύμφωνα με τις ανάγκες του εσωτερικού μετώπου των ΗΠΑ και καθώς αυτές βαδίζουν και πρωτοστατούν προς μια παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση.
Αυτά είναι, συνεπώς, τα όρια των απαντήσεων που ως τώρα τουλάχιστον διαθέτουν τα κυρίαρχα κέντρα των ΗΠΑ στα στρατηγικά ερωτήματά τους. Έχουν συμφωνία στον στρατηγικό στόχο (κυριαρχία/ηγεμονία των ΗΠΑ στον πλανήτη) και βρίσκονται σε μεγάλη αναταραχή -καθώς και ο χρόνος πιέζει- για το πώς θα τον προωθήσουν έναντι στρατηγικών αντιπάλων και συμμάχων.
Με αυτά τα δεδομένα και καθώς η θητεία Τραμπ δεν έχει -και δεν μπορούσε να έχει- γρήγορες και εύκολες απαντήσεις, η αντιπαράθεση θα συνεχιστεί και νέα... «Καπιτώλια» βρίσκονται στον ορίζοντα. Η δολοφονία στη Μινεσότα το πρωί του Σαββάτου 14/6 της Χάρτμαν, πρώην προέδρου της Βουλής, και του -επίσης πολιτικού στελέχους των Δημοκρατικών- συζύγου της αποτελεί ένα μέτρο της οξύτητας της αντιπαράθεσης αυτής και των στοιχείων με τα οποία τροφοδοτείται η κοινωνία. Απέναντι σε αυτόν τον αντιδραστικό καυγά -που αποτελεί κίνδυνο σε εξέλιξη για τους λαούς του πλανήτη- εξελίσσεται η διαδικασία συγκρότησης-οργάνωσης της εργατικής και λαϊκής πάλης εντός των ΗΠΑ. Είναι μια διαδικασία που θα συνεχιστεί, γιατί αποτελεί ανάγκη των εργατικών-λαϊκών μαζών. Μέσα από τη συνέχειά της θα επιδιώκει να βρει και τον δρόμο που χρειάζεται για την ανάπτυξή της. Την απόκρουση των αντιδραστικών εκβιασμών, τη χειραφέτησή της από κάθε πλευρά και κέντρο της μεγαλοαστικής ιμπεριαλιστικής τάξης των γιάνκηδων.
