Παραδέρνουν στα αδιέξοδά τους, εντείνουν την επίθεση, προετοιμάζουν τον πόλεμο
Μόνο ο λαός στο προσκήνιο μπορεί να τους σταματήσει!
Καμία ανοχή στη γενοκτονία στη Γάζα
Με τον πιο ωμό και απροκάλυπτο τρόπο συνεχίζουν οι δυνάμεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος την καταστροφική για τους λαούς πορεία τους. Οι κτηνώδεις και προκλητικές δηλώσεις του Νετανιάχου για τη συνεχιζόμενη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, δεν είναι μία «ατυχής ιδιαιτερότητα» ούτε φυσικά «έλλειψη διπλωματίας». Είναι η στυγνή έκφραση ενός από τα τέρατα που δημιουργεί από τη φύση του αυτό το βάρβαρο σύστημα. Τέρατα που αναθρέφονται και στηρίζονται προκειμένου «να βγάλουν τη δουλειά». Τέρατα που πριμοδοτούνται ανοιχτά από τους ισχυρούς του πλανήτη, δηλαδή τα ακόμη μεγαλύτερα τέρατα. Αυτούς που δεν έχουν κανέναν δισταγμό, από τη μία, να πλασάρονται ως υπερασπιστές της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας» και, από την άλλη, να νομιμοποιούν κάθε λογής εγκληματική δράση που υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους. Και είναι πολύ πρόσφατο το παράδειγμα, του «καλλωπισμού» και του «ευπρεπισμού» του Αμπού Μοχάμαντ αλ Τζολάνι στη Συρία, που από επικηρυγμένος τζιχαντιστής «μεταμορφώθηκε» σε επίσημο συνομιλητή του Τραμπ.
Μόνο περισσότερη οργή φέρνει στους λαούς το υποκριτικό ενδιαφέρον χωρών της Δύσης που δηλώνουν «σοκαρισμένες» από τον άμεσο κίνδυνο να πεθάνουν χιλιάδες παιδιά στη Γάζα τις επόμενες μέρες. Αλήθεια, στις πόσες χιλιάδες νεκρούς σοκάρεται όλος αυτός ο εσμός, που –κατά τα άλλα– συνεχίζει να δείχνει «κατανόηση» στη «διαρκή απειλή» που αντιμετωπίζει το κράτος-δολοφόνος, αλλά και συνεχίζει να μας «υπενθυμίζει» ότι όλα αυτά ξεκίνησαν δήθεν από την «τρομοκρατική εισβολή» της Χαμάς.
Δεν πιστεύουν λέξη οι λαοί από όλη αυτήν την υποκρισία! Και η οργή τους φουντώνει ακόμη περισσότερο όταν βλέπουν τη σφαγή του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού όχι μόνο να συνεχίζεται, αλλά και να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για τις «σφήνες» που θέλουν να βάλουν μια σειρά χώρες (ανάμεσά τους και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές) στην πολιτική των ΗΠΑ. Αυτή η λαϊκή οργή εκφράστηκε ξανά, μαζικά, και στη χώρα μας, με διαδηλώσεις σε μια σειρά πόλεις, που –φυσικά– κατήγγειλαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη στάση της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και συνολικά του αστικού πολιτικού κόσμου, που –παρά τα όποια «στραμπουλήγματα» της γλώσσας– στηρίζουν ασταμάτητα και με κάθε τρόπο το σιωνιστικό Ισραήλ. Δεν χάνουν ευκαιρία οι αστοί πολιτικοί, κάθε απόχρωσης, να υπερηφανεύονται για τη «στρατηγικής σημασίας συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ» σε όλα τα επίπεδα. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν παρά τις... «σκληρές αλήθειες» που έχει μεταφέρει «απευθείας» στην ηγεσία του Ισραήλ.
Τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής και η προσπάθεια παγίδευσης του λαού
Είναι κι αυτό ένα δείγμα της πολιτικής της εξαρτημένης ντόπιας άρχουσας τάξης και των αδιεξόδων της. Πολιτική που δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να ισορροπήσει ανάμεσα στα αντικρουόμενα συμφέροντα των ξένων προστατών της. Πολιτική που αναζητά διακαώς τη στήριξη από τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, ΗΠΑ και ΕΕ, και την αναγνώριση ρόλου στην περιοχή. Πολιτική που, όμως, σκοντάφτει διαρκώς στον αναβαθμισμένο ρόλο που διεκδικεί στην περιοχή η τουρκική αστική τάξη και τον οποίο σε μεγάλο βαθμό πριμοδοτούν και οι ιμπεριαλιστές. Από τη δήλωση Τραμπ ότι η συνάντησή του με τον προσωρινό πρόεδρο της Συρίας, και η απόφαση για άρση των αμερικανικών κυρώσεων προς τη Συρία ήταν αποτέλεσμα των παρεμβάσεων του Ταγίπ Ερντογάν και του πρίγκιπα διαδόχου της Σαουδικής Αραβίας, μέχρι την πρόθεση του γερμανού καγκελάριου Μερτς να άρει το μπλοκάρισμα πώλησης Γιουροφάιτερ στην Τουρκία, είναι φανερό ότι τα πράγματα για την ντόπια άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της γίνονται όλο και πιο πιεστικά. Και βέβαια, μεσολάβησε η επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως τόπου που πραγματοποιήθηκε η πρώτη απευθείας διαπραγμάτευση Ρωσίας - Ουκρανίας, αλλά και οι συμφωνίες Ιταλίας-Τουρκίας.
Σε αυτά στηρίχτηκε και το άρθρο Σαμαρά στα «Νέα», για να κατακεραυνώσει την κυβέρνηση, που «δεν είναι της ΝΔ αλλά του Κυριάκου Μητσοτάκη» όπως ανέφερε, για να εγγράψει –πιθανώς– υποθήκες για μια νέα επάνοδό του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ακόμη και στο ενδεχόμενο νέου κόμματος από τον Σαμαρά, το πολιτικό πρόβλημα για την άρχουσα τάξη παραμένει, είναι πολύ βαθύτερο και σίγουρα δεν απαντιέται με το να ανακυκλώνει πρόσωπα.
- Και κομμάτι του προβλήματος αυτού παραμένει το ότι ούτε στην «αντιπολίτευση» μπορεί αυτή τη στιγμή να αναζητήσει λύση, έστω προσωρινή (γιατί η προοπτική δεύτερου πυλώνα φαντάζει έως και άπιαστο όνειρο). Δοκιμάζονται κάθε είδους «συγκολλήσεις» με πιο πρόσφατες τις απόπειρες Κωνσταντοπούλου με Κασελάκη και την «επαναπροσέγγιση» ΣΥΡΙΖΑ με Νέα Αριστερά. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν (δυο-τρεις κάθε εβδομάδα) μπας και καταφέρουν να ανιχνεύσουν κάποια τάση που να έχει απήχηση (έστω μικρή) στις λαϊκές μάζες, Κάτι σαν τις έρευνες αγοράς που έχουν σκοπό να δοκιμάσουν το νέο προϊόν που θα λανσάρουν! Όμως, όλα αυτά δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο τα αδιέξοδα της ντόπιας άρχουσας τάξης, αλλά και το πόσο μακριά είναι όλες αυτές οι δυνάμεις που βαφτίζονται «αντιπολιτευτικές» από τις αγωνίες και τις ανάγκες του λαού. Γιατί όλη αυτή η αναζήτηση ξεχνάει τον λαό, τον βάζει στην άκρη, στο περιθώριο, τον αντιμετωπίζει απλά και μόνο ως ψηφοφόρο, αποθεώνοντας την αστική αντίληψη περί δημοκρατίας.
- Όλη αυτή η αναζήτηση θέλει να ξεχαστεί η ιστορική απεργία της 28ης Φλεβάρη. Γιατί, προφανώς, η «θεσμική» αντιπολίτευση δεν έχει ανάγκη τον λαό στο προσκήνιο. Το αντίθετο: ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ! Δεν τον θέλει να έχει εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις, αλλά να υποτάσσεται στα στενά όρια που υπαγορεύουν τα αστικά συμφέροντα. Και κάνει ό,τι μπορεί για να τον ξεστρατίσει από το δρόμο του αγώνα και της πάλης. Όπως έγινε, για παράδειγμα, και με το «πολυαναμενόμενο» πόρισμα του ΕΜΠ, το οποίο –ούτε λίγο ούτε πολύ– είχε αναχθεί στο «Άγιο Δισκοπότηρο» το οποίο θα «έριχνε φως». Σε τι, άραγε; Μήπως στις αυτονόητες κυβερνητικές ευθύνες και την εγκληματική πολιτική που υπηρετεί, τόσο αυτή όσο και οι προηγούμενες; Κι όμως, το αυτονόητο –η πάλη ενάντια στην πολιτική που «μπαζώνει» δικαιώματα και κατακτήσεις– πήγε στην άκρη για να προβληθεί το τι προκάλεσε την πυρόσφαιρα και το εάν η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε παράνομο φορτίο! Και τώρα που το πόρισμα του ΕΜΠ (ή το πόρισμα Καρώνη, όπως προβάλλεται) απογοήτευσε όσους επένδυσαν σε αυτό, αυτό που έμεινε είναι η παγίδευση ενός κομματιού του λαού στις αδιέξοδες λογικές και τις αυταπάτες που αναζητούν τη δικαίωση του λαού μέσα από τους αστικούς μηχανισμούς: τα δικαστήρια, τις κάθε λογής επιτροπές (εξεταστικές, προανακριτικές κ.ά.), τους διάφορους «ειδικούς» κ.λπ.
Και βέβαια, στο ίδιο μήκος κύματος φροντίζει να κινηθεί για μια ακόμη φορά το ρεφορμιστικό ΚΚΕ, το οποίο κατέθεσε τη δική του πρόταση για σύσταση προανακριτικής επιτροπής της Βουλής.
Παρά τα αδιέξοδα η αντιλαϊκή επίθεση προχωρά
Δεν αποτελεί, λοιπόν, παράδοξο το ότι εντείνεται η επίθεση ενάντια στον λαό, τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Επίθεση σφοδρή και σε όλα τα επίπεδα.
Στους εργαζόμενους, με την παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του ωραρίου. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που ο ίδιος ο Μερτς δήλωσε ότι «μπορούμε πραγματικά να διδαχθούμε από την Ελλάδα» καθώς «έκαναν πολλά παραπάνω από αυτά όσον αφορά στο εβδομαδιαίο όριο εργασίας»!!! Αλλά και με την «εκστρατεία» διώξεων και πειθαρχικών που έχει εξαπολύσει ενάντια στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, με όχημα και ιδεολογικό προκάλυμμα την αξιολόγηση. Αυτήν που όλη η αστική αντιπολίτευση (αλλά και το ρεφορμιστικό ΚΚΕ) δήθεν καταγγέλλει χάριν μιας «άλλης», «καλύτερης» αξιολόγησης!
Στη νεολαία, για την οποία επιφυλάσσει από τα σχολεία-αναμορφωτήρια έως τις διαγραφές και το σκηνικό καταστολής στα ΑΕΙ.
Στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, όπου οι επιθέσεις των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, διαδέχονται τις απαγορεύσεις συναυλιών, τις διώξεις συνδικαλιστών και την κήρυξη των απεργιών ως παράνομες όπως έγινε με τους ναυτεργάτες, με τους εργαζόμενους στο Allou Fun Park, στην Attica Bank κ.λπ.
Είναι όλο αυτό το πλαίσιο που θέλει να καθυποτάξει τον λαό και την εργατική τάξη, όχι μόνο για την εξασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αλλά και για την προετοιμασία του εφιαλτικού πολεμικού σκηνικού στο οποίο μας οδηγούν τα συνολικότερα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και οι ανταγωνισμοί των ισχυρών. Οι λαοί πρέπει να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα και ως αυτονόητα τα διάφορα προγράμματα τύπου Readiness 2030 (πρώην Rearm Europe) και SAFE. Οι λαοί πρέπει να αποδεχτούν τα εθνικιστικά και σοβινιστικά κηρύγματα των αστικών τάξεων, όπως αυτά που συνοδεύουν τον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Οι λαοί πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα ώστε να γίνουν θυσία για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα!
Μόνο που οι λαοί ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Αυτόν που πραγματικά φοβούνται οι ιμπεριαλιστές και οι κολαούζοι τους. Τον δρόμο της μαζικής και ανυποχώρητης πάλης. Αυτόν που είδε να ανοίγεται μπροστά του στις 28 Φλεβάρη. Αυτόν που υπαγορεύει τη στήριξη κάθε εργαζόμενου που παλεύει για το δικαίωμα του στην πλήρη και σταθερή δουλειά, με δικαιώματα και με μισθό που θα του επιτρέπει να ζήσει. Αυτόν που υπαγορεύει την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Αυτόν που υπαγορεύει την καταγγελία της σφαγής του ουκρανικού λαού. Αυτόν που υπαγορεύει την καταγγελία των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδίων. Και αυτός ο δρόμος δεν περνάει μέσα από τις διάφορες «θεσμικές» αναζητήσεις και τις κάθε λογής αυταπάτες.
