Φοιτητικές Εκλογές 2025
Από την απογείωση και τα πανηγύρια του ρεφορμισμού στην ετοιμασία του νέου γύρου επίθεσης από το σύστημα
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη περίοδο. Από τη μία, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε μια περίοδο μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και με το περσινό φοιτητικό κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια να εξακολουθεί να υπάρχει στις συζητήσεις των φοιτητών που το έζησαν. Από την άλλη, το σύστημα διατυμπανίζει εδώ και μήνες την προετοιμασία του νέου γύρου επίθεσης στα πανεπιστήμια.
Εάν το προεκλογικό κλίμα μέσα στις σχολές μπορεί να χαρακτηριστεί ως «βουβό» με μια εικόνα άδειων σχολών, με έλλειψη συζητήσεων και διαδικασιών, το κλίμα που προσπάθησε να διαμορφώσει από την πλευρά του το σύστημα μόνο ως ήσυχο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Λίγες μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές, «ξεπήδησαν» όλως τυχαίως διάφορα περιστατικά «βίας και ανομίας» μέσα στις σχολές, από το ΑΠΘ μέχρι τη Νομική και το ΕΜΠ. Ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε περιστατικού, κοινό παρονομαστή αποτέλεσε η προσπάθεια του συστήματος και της κυβέρνησης να τα αναδείξει σε ζητήματα πρώτης γραμμής. Από την έκτακτη σύσκεψη στο Μαξίμου μέχρι τις τοποθετήσεις Μητσοτάκη, Ζαχαράκη και λοιπών, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Δεν χωράνε πλέον στα πανεπιστήμια οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, οι συλλογικές διαδικασίες και οι αγώνες. Πέρα από τα σκηνικά τρομοκρατίας και καταστολής που εξελίχθηκαν τις προηγούμενες μέρες, η κυβέρνηση έδειξε ότι είναι έτοιμη όχι απλά να προχωρήσει τις διαγραφές εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών λόγω των ορίων φοίτησης, αλλά και ότι θα «λύσει» τα χέρια από τα ιδρύματα για το προχώρημα των διαγραφών για πειθαρχικούς λόγους.
Οι τοποθετήσεις για σκηνικά «προβοκάτσιας» την ημέρα των εκλογών είχαν διπλή στόχευση. Από τη μια να τρομοκρατήσουν ένα πιο πλατύ δυναμικό, έτσι ώστε να μην συμμετάσχει στις εκλογές και από την άλλη να εντείνουν το κλίμα συκοφάντησης των Φοιτητικών Συλλόγων. Το σύστημα και η κυβέρνηση ετοιμάζονται να προχωρήσουν την επίθεση στα πανεπιστήμια με τους πιο άγριους όρους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, ακόμα και στη σημερινή κατάσταση που βρίσκονται, μπορούν να βάλουν φραγμό στα σχέδιά τους. Το Φοιτητικό Κίνημα του 2024 αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ότι ακόμα και στην περίοδο αποσυγκρότησης των συλλόγων, οι φοιτητές όχι απλά μπορούν να μαζικοποιήσουν τις διαδικασίες τους, αλλά και να ανοίξουν τον δρόμο της ανατροπής της επίθεσης. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το σύστημα έκανε και αυτό «προεκλογική» παρέμβαση, δίνοντας υπόσχεση και προετοιμάζοντας τους όρους για τον νέο γύρο της επίθεσης.
Η συμμετοχή στις φετινές εκλογές διατηρήθηκε στα ίδια περίπου επίπεδα με πέρσι (51 χιλιάδες φέτος έναντι 52 το 2024) δείχνοντας από τη μία ότι το κλίμα τρομοκρατίας δεν επικράτησε σε μεγάλο βαθμό, ενώ από την άλλη τα μεγάλα ποσοστά της αποχής δείχνουν τη χρόνια αποσυγκρότηση των συλλόγων.
Η μικρή πτώση της ΔΑΠ (12 χιλιάδες από 13) δείχνει ότι παρόλη τη φθορά που έχει υποστεί η κυβέρνηση με βάση την πολιτική που εφαρμόζει, αλλά και από το κλίμα από τις κινητοποιήσεις για Τέμπη, διατηρεί μηχανισμό μέσα στις σχολές και καταφέρνει να συσπειρώσει ένα συντηρητικό ακροατήριο. Όλη τη χρονιά, ετοιμάζει προτάσεις προς το Υπουργείο για το πώς θα προχωρήσει η επίθεση με καλύτερους όρους.
Η μικρή αύξηση της ΠΑΣΠ δείχνει τις προσπάθειες να εκμεταλλευτεί το κενό που έχει αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές και να παίξει έναν ρόλο συσπείρωσης ενός κόσμου ο οποίος από τη μία μπορεί να προβληματίζεται για πλευρές της επίθεσης, αλλά δεν βλέπει την προοπτική του αγώνα μέσω συνελεύσεων, καταλήψεων και διαδηλώσεων. Χαρακτηριστική η στάση της στο περσινό φοιτητικό κίνημα. Η συνέχιση της πτώσης του ΔΙΚΤΥΟΥ (Νέα Αριστερά-πρώην ΣΥΡΙΖΑ) δείχνει ότι δεν υπάρχει χώρος για τις δυνάμεις που από την μία «βαφτίζονται» ως αριστερές και από την άλλη είναι διατεθειμένες να εξυπηρετήσουν το ίδιο σύστημα που υπηρετούν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.
Η ανάδειξη της ΠΚΣ ως πρώτη δύναμη για 4η συνεχόμενη χρονιά αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δεξιά μετατόπισή της. Η δημιουργία μιας παράλληλης πραγματικότητας, όπου οι σύλλογοι βρίσκονται σε μια «κόκκινη» περίοδο με τη μια νίκη να διαδέχεται την άλλη, συγκρούεται με την πραγματικότητα που δείχνει ότι τα χρόνια της «πρωτιάς» της όχι μόνο η επίθεση προχωρά κανονικότατα (νόμος Πιερρακάκη, κατάργηση Ασύλου, επικείμενες διαγραφές) αλλά οι σύλλογοι δεν συνεδριάζουν και δεν κινητοποιούνται! Αυτό αντανακλάστηκε και κατά την προεκλογική περίοδο, όπου το βασικό της μέτωπο ήταν η αντιπαράθεση στη ΔΑΠ και η αναγκαιότητα να μην «χαθεί» η πρώτη θέση! Με το κεντρικό απολίτικο σύνθημα «Τώρα μιλάμε Εμείς» δεν ακούστηκε κουβέντα για την επίθεση που έχουν μπροστά τους οι φοιτητές. Η διατήρηση της πρώτης θέσης είναι αποτέλεσμα του οργανωτικού μηχανισμού που διαθέτει, αλλά και της προσέγγισης όλο και πιο «δεξιού» ακροατηρίου με βάση τις τοποθετήσεις της.
Το ρεσιτάλ «ενότητας» που εκφράστηκε με τα τέσσερα διαφορετικά εκλογικά κατεβάσματα των πάλαι ποτέ ΕΑΑΚ (ΑΡΑΣ-ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ, ATTACK/ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΡΕΒΑΝΣ-ΑΡΑΝ/ΑΡΕΝ και ΑΡΙΣ-Συσπείρωση Αριστερών Σχημάτων) δείχνει τα πολιτικά αδιέξοδα αυτών των χώρων, όπου για χρόνια χρησιμοποιούσαν την ενότητα ως όχημα για την καλύτερη εκλογική καταγραφή, παραβλέποντας τις πολιτικές διαφωνίες που υπήρχαν. Ως καλοί μαθητές της ΠΚΣ, και αυτοί «πουλούσαν» τη δικιά τους παράλληλη πραγματικότητα, στην οποία το Φοιτητικό Κίνημα έχει ήδη νικήσει στο μέτωπο των διαγραφών, με τους Πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο να είναι στο πλευρό των φοιτητών! Επί της ουσίας δείξαν για ακόμα μια φορά την ανεμπιστοσύνη και τον φόβο τους απέναντι στις δυνάμεις των φοιτητών, αποδεχόμενοι όχι απλώς ότι η επίθεση θα περάσει, αλλά υιοθετώντας και αντιδραστικά συστημικά επιχειρήματα για «ενεργούς-ανενεργούς» φοιτητές όσον αφορά το μέτωπο των διαγραφών! Τέλος, σαν στοιχείο της συνολικής αποσυγκρότησης δεν έλειψαν οι οργανωτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, που όχι μόνο φανερώνουν το πώς αντιλαμβάνονται την «πολιτική αντιπαράθεση», αλλά και ανοίγουν τον δρόμο συκοφάντησης των διαδικασιών των συλλόγων (ΔΣ με κράνη, γενικές συνελεύσεις ροντέο κτλ).
Σε αυτές τις δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες καλέστηκαν να παρέμβουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις. Προσπάθησαν να αναδείξουν ότι το κλίμα της οργής που εκφράστηκε από τη νεολαία στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη πρέπει να μετατραπεί σε αγώνα ενάντια στην επίθεση που ετοιμάζεται. Να αναδείξουν το κεντρικό ζήτημα των διαγραφών ως κεντρική αιχμή της επίθεσης στα πανεπιστήμια, με όρους τομής όσον αφορά την πραγματικότητα που προσπαθούν να διαμορφώσουν, για ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς. Κόντρα σε ΟΛΕΣ τις δυνάμεις, προέβαλαν το αίτημα για «ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ» και το «ΚΑΤΩ ο νόμος Κεραμέως» αναδεικνύοντας τις αδιέξοδες και ηττοπαθείς κατευθύνσεις που προβάλει η ρεφορμιστική Αριστερά αποδεχόμενη ότι οι διαγραφές θα γίνουν. Κόντρα στις λογικές της ανάθεσης σε σωτήρες, που τάχα θα υπερασπιστούν τους φοιτητές εάν ανέβουν σε ψήφους στις εκλογές. Κόντρα στις αυταπάτες για τον ρόλο των Πρυτάνεων και του καθηγητικού κατεστημένου, το οποίο ο ρεφορμισμός ανέδειξε όχι μόνο σε σύμμαχο (!) αλλά σε υποκείμενο της πάλης ενάντια στις διαγραφές! Κόντρα στις αυταπάτες για άλλες κυβερνήσεις ή άλλους υπουργούς, οι οποίοι τάχα θα βάλουν φραγμό στην επίθεση. Ανέδειξαν τον πραγματικό αρνητικό συσχετισμό στους Συλλόγους κόντρα στις εικονικές πραγματικότητες που πλασάρουν οι υπόλοιπες δυνάμεις. Αλλά ταυτόχρονα έθεσαν ότι ακόμα και μέσα σε αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό, οι φοιτητές μπορούν να ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ εάν βγουν στον δρόμο του ΑΓΩΝΑ.
Η πτώση που κατέγραψαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις στις εκλογές (375 ψήφους από 463) φανερώνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια άποψη η οποία προσπαθεί κόντρα στην παρέμβαση του συστήματος, αλλά και στη σύγχυση που προκαλούν οι ρεφορμιστές, να προωθήσει στους Συλλόγους την κατεύθυνση του κινήματος και της οργάνωσης. Ιδιαίτερα σε μία χρονιά η οποία χαρακτηρίστηκε από τη μια από τη μαζική κίνηση της νεολαίας στους δρόμους με βάση τα Τέμπη και ταυτόχρονα από την εικόνα αποσυγκρότησης των συλλόγων με έλλειψη κινηματικών διαδικασιών στις σχολές και με ελάχιστες Γενικές Συνελεύσεις να πραγματοποιούνται. Σε μια περίοδο που σύσσωμος ο ρεφορμισμός τάζει υποσχέσεις μέσω της ανάθεσης και παρουσιάζει «νίκες» που έρχονται χωρίς τη συμμετοχή των φοιτητών στην πάλη. Ταυτόχρονα, όμως, το κατέβασμα σε 9 νέους συλλόγους (34 από 28) αλλά και η συμμετοχή αρκετών νέων συναγωνιστών στα ψηφοδέλτια των Αγωνιστικών Κινήσεων, φανερώνει σοβαρές δυνατότητες για την επόμενη ημέρα!
Υπάρχει μια σοβαρή μάζα φοιτητών η οποία ασφυκτιά από την επίθεση που δέχεται και ταυτόχρονα δεν πείθεται από τους βερμπαλισμούς και τις εικονικές «νίκες» που του παρουσιάζουν. Μια μάζα που εξέφρασε την οργή της στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, αλλά ακόμα δεν έχει «μάθει» τη σημασία και τον ρόλο των Φοιτητικών Συλλόγων ως εργαλεία ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ. Την ίδια στιγμή, σύσσωμος ο ρεφορμισμός πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα. Τι και εάν από τον Σεπτέμβρη θα διαγραφούν πάνω από 300.000 φοιτητές, θα παγιωθούν οι διαγραφές ως πειθαρχική ποινή σε όσους σηκώνουν το κεφάλι τους, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζουν σχολές «φρούρια» με κάμερες, τουρνικέ και ΜΑΤ;
Είναι χρέος των Αγωνιστικών Κινήσεων να δώσουν τη μάχη ώστε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες που παρουσιάζονται και να αναβαθμίσουν τον ρόλο τους στις σχολές! Να αναδείξουν ότι οι φοιτητές ΜΠΟΡΟΥΝ με ΑΓΩΝΕΣ να βάλουν φραγμό στην επίθεση. Να γνωρίσουν ξανά τα συλλογικά τους όργανα, τις Γενικές Συνελεύσεις τους και να εμπιστευτούν τις δικές τους δυνάμεις! Να γυρίσουν την πλάτη τους στα «κόλπα» και στον «ρεαλισμό» της ήττας. Να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Τον δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης!
