«Η θέση μας είναι ξεκάθαρη και η κατεύθυνση που έχω δώσει στο υπουργείο πολύ σαφής: εάν κάποιος αρνείται επί της αρχής να αξιολογηθεί, δεν πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης». Με αυτή του τη δήλωση, κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Παιδείας (25/4) ο Μητσοτάκης επιχείρησε να εγκαινιάσει την κλιμάκωση της επίθεσης που έχει ξεκινήσει απέναντι στην εκπαίδευση με το όχημα της αξιολόγησης.
Είχε προηγηθεί, βέβαια, η ομιλία του στη Βουλή στη συζήτηση για τα Τέμπη (5/03), όπου άνοιξε τη συζήτηση για την αξιολόγηση σαν συνταγματική υποχρέωση και για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή η ομιλία «συνέπεσε» διαβολικά με την ανακοίνωση της δυνητικής αργίας για την αγωνίστρια εκπαιδευτικό Χρύσα Χοτζόγλου, πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, για κινητοποίηση ενάντια στην αξιολόγηση.
Έτσι και τώρα, τις δηλώσεις αυτές έχει ακολουθήσει ένα μπαράζ από ρεπορτάζ σε αστικές φυλλάδες, αλλά και στα ΜΜΕ, για την αξιολόγηση τόσο στο δημόσιο συνολικά όσο -και- κυρίως στην εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς. Από την πρώτη μέρα «διέρρευσε» σε φιλοκυβερνητικά εκπαιδευτικά site ότι ετοιμάζεται νομοσχέδιο για την εκπαίδευση, για να αρχίζουν να μπαίνουν σε εφαρμογή και όλες οι παραπάνω απειλές. Ήταν «διαρροές» που επιβεβαιώθηκαν τόσο από τις ανακοινώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου όσο και από τις πιο πρόσφατες δηλώσεις της Υπουργού (07/5) για άμεση νομοθετική παρέμβαση για «αξιολόγηση παντού».
Η δήλωση για «επί της αρχής άρνηση της αξιολόγησης» καταδεικνύει μια ιδιωνυμική φρονηματική διαδικασία «διερεύνησης απόψεων», που έχει ολοένα και περισσότερο άρωμα από άλλες εποχές. Άλλωστε, τέτοια «στιγμιότυπα» έχουμε ξαναδεί με τις πειθαρχικές διώξεις αγωνιστών εκπαιδευτικών για διατύπωση δημόσιας άποψης, μέχρι και ανάκριση έγινε για το αν συνυπογράφουν περιεχόμενο προκήρυξης συνδικαλιστικής παράταξης!
Με το σύνθημα «αξιολόγηση παντού», ανάγεται το ζήτημα της επίθεσης στην εκπαίδευση σε κεντρικό πολιτικό, με την κυβέρνηση να επιχειρεί να προχωρήσει την επίθεση, εκτιμώντας ότι το αυτό το πεδίο είναι «προνομιακό» για αυτή. Άλλωστε, η έννοια της αξιολόγησης βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογίας του συστήματος: ατομική ευθύνη, πειθάρχηση, εργαλείο καταστρατήγησης εργασιακών δικαιωμάτων.
Στους εκπαιδευτικούς, βέβαια, η στοχοποίηση είναι πρόδηλη και συγκεκριμένη. Αυτό φαίνεται και από τις χιλιάδες πειθαρχικές διώξεις (έχουν φτάσει τις 2.000) ενάντια σε εκπαιδευτικούς που αντιδρούν στην αξιολόγηση. Φαίνεται από το στρώσιμο του δρόμου για τις πρώτες απολύσεις εκπαιδευτικών για συνδικαλιστικούς λόγους από το Δημόσιο Σχολείο με την περίπτωση της αργίας της Χρύσας Χοτζόγλου και με την απειλή απόλυσης του -αναπληρωτή- Δημήτρη Χαρτζουλάκη.
Η στοχοποίηση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο -και κυρίως- με την ανάγκη του συστήματος να ξεμπερδέψει με μια σειρά εργασιακών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων (όπως οι σχετικά ενιαίες -ακόμα- σχέσεις εργασίας, συνδικαλιστικές ελευθερίες κτλ) που εξακολουθούν να υπάρχουν στον μεγαλύτερο κλάδο στο δημόσιο (180.000 εκπαιδευτικοί περίπου υπηρετούν σε Α’/βάθμια και Β’/βάθμια). Φυσικά το άνοιγμα των απολύσεων στο δημόσιο σχολείο έχει και από μόνο του κομβική πολιτική σημασία, καθώς θα σηματοδοτήσει το ξήλωμα μιας σειράς λαϊκών κατακτήσεων στο σύνολο των εργαζομένων.
Όμως κυρίως αφορά τον ρόλο και τους στόχους που επιδιώκει το σύστημα να έχει το σχολείο στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Ή αλλιώς: η πλήρης εμπέδωση του μηνύματος της υποταγής προς τη νέα γενιά σε όλα τα επίπεδα, η εμπότισή της με τις σάπιες αξίες του συστήματος της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Επιδιώκουν να εμπεδωθεί από νωρίς μαζικά και αποφασιστικά η υποταγή στον εργασιακό μεσαίωνα του... «τέλους του 8ώρου» (έρχεται και άλλο εργασιακό νομοσχέδιο για τη... «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» ακριβώς για να το ξηλώσει ακόμα παραπέρα), της αποδοχής του «νόμου» του κέρδους του συστήματος σαν αντικειμενική πραγματικότητα. Επιδιώκουν την εμπέδωση των μαθητών από τις λαϊκές οικογένειες της ταξικής ανισότητας μέσα στην εκπαίδευση σαν κανονική διαδικασία.
Και φυσικά στόχος είναι η ευθυγράμμιση -και- της εκπαίδευσης στην υπηρέτηση των πολεμικών σχεδίων και επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών αφεντικών (ΗΠΑ-ΕΕ) της άρχουσας τάξης. Και όχι βασικά στο πόσα δισ. ξοδεύονται για τους πολεμικούς εξοπλισμούς αντί να ρίχνονται (;) στην παιδεία. Αλλά στη στοίχιση της κοινωνίας και της νεολαίας, στην περίοδο της προετοιμασίας των όρων για τη γενίκευση του πολέμου.
Σε αυτό το σχολείο, οι μαθητές πρέπει να διδαχθούν ότι η δασκάλα που αναρτά πανό σε σχολείο που λέει για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», διώκεται και της επιβάλλεται πειθαρχική ποινή. Σε αυτό το σχολείο μπορούν να διοργανώνονται εκδηλώσεις ξεπλύματος των φονιάδων, όπως αυτή που οργάνωσε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά στις 6 & 7/5 σε σχολεία της περιοχής του Πειραιά, μαζί με πρέσβη και αξιωματούχους του Ισραήλ.
Όλο αυτό το μάθημα υποταγής πρέπει να περάσει στους μαθητές από τους εκπαιδευτικούς. Για αυτό οφείλουν και οι ίδιοι να «πειθαρχήσουν».
Γιατί μια νέα γενιά, που βιώνει και κατακλύζεται από τα αδιέξοδα που της βάζει συνεχώς το σύστημα, θα υποταχθεί μέσα από την καταστολή. Σε αυτή την κατεύθυνση εναρμονίζονται τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την παιδεία και προβλέπουν την επιβολή κοινωνικής εργασίας (!) στα σχολεία σαν ποινές -αντί των αποβολών-, ενώ παράλληλα ανακοινώνουν ότι θα προχωρήσουν στην ίδρυση τεχνικών γυμνασίων για μαθητές που δεν... αποδίδουν βαθμολογικά και έχουν αποκλίνουσες ή παραβατικές συμπεριφορές! Δίπλα δηλαδή στα «κυριλέ» Ωνάσεια σχολεία-βιτρίνα, θα φυτρώνουν τα σύγχρονα αναμορφωτήρια της νεολαίας για παραβατικούς. Για αυτά, μάλιστα, η Υπουργός έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν θα είναι «σχολεία-γκέτο». Καταλάβαμε!
Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν είναι απορίας άξιο που το σύστημα έχει στήσει τόσους μηχανισμούς (κύριους και εφεδρικούς) καταστολής των μαθητικών κινητοποιήσεων!
Όπως αντίστοιχα είναι πρόκληση για τους φοιτητές η συνέντευξη του Μητσοτάκη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, όπου ανάμεσα σε άλλα αναφέρθηκε σε μέτρα για αξιοποίηση των διαγραφών στα Πανεπιστήμια για πειθαρχικούς λόγους, ενώ ετοιμάζεται ο δρόμος για την επιβολή μιας σειράς «μέτρων ασφαλείας» μέσα στις σχολές (κάμερες, ελεγχόμενη είσοδος κτλ).
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προχωρά σε αυτές τις επιθετικές κινήσεις, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι δεν μπορεί να φτιάξει ένα πειστικό αφήγημα. Η νεολαία δεν θα «κάτσει καλά» υπό τον φόβο της καταστολής. Οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και αυτοί που πειθαναγκάζονται υπό το βάρος των απειλών να συμμετάσχουν στην αξιολόγηση, εξακολουθούν να μην πείθονται. Η ίδια η επίθεση θα παράξει και άλλα αδιέξοδα. Η ποικίλη έκφραση αλληλεγγύης (από μαθητές-φοιτητές-εκπαιδευτικούς αλλά και συνολικά τον λαό), με εκατοντάδες ψηφίσματα σωματείων και φορέων, με μαζική καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης για τον αγώνα για να παρθεί πίσω η δυνητική αργία της Χρύσας, αποδεικνύει ότι υπάρχουν δυνατότητες να στηθούν ευρύτερα μέτωπα αγώνα. Μπορούν να παραχθούν ρωγμές στην επίθεση!
Η επίθεση που ξεδιπλώνεται δεν είναι εκπαιδευτικό ζήτημα. Αποτελεί υπόθεση όλου του λαού. Οι δηλώσεις για το τι ετοιμάζεται είναι πρόκληση για κάθε λαϊκό άνθρωπο. Η κυβέρνηση θα επιλέξει και θα ζυγίσει τις αντιδράσεις το επόμενο διάστημα. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός το ξέρει, για αυτό σιωπά. Το ΚΚΕ το καταλαβαίνει, για αυτό προχωράει σε δηλώσεις υποταγής («...οι εκπαιδευτικοί δεν αρνούμαστε την αξιολόγηση...»). Η μάχη είναι μπροστά. Οφείλουν να παρθούν ευρύτερες πρωτοβουλίες ξεπεράσματος των μπλοκαρισμάτων στα σωματεία. Να γίνει η αντίσταση υπόθεση του λαού. Απεργιακή οφείλει να είναι η απάντηση. Οι πρωτοβουλίες ενάντια στις διώξεις που έχουν συγκροτηθεί ανά πόλεις, οι συλλογικότητες, οι αγωνιστές να κινηθούν για να δημιουργηθεί πλατύ μέτωπο, για να μην περάσει η βαρβαρότητα.
