Ελληνοτουρκικά
Σενάρια πολέμου για δικαιολόγηση ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αμερικανικών βάσεων και εξοπλισμών μαμούθ
Δεν είναι η πρώτη φορά που διακινούνται στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο αλλά και σε τηλεοπτικούς σταθμούς σενάρια πολεμικής εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας. Κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν (2023-2024) είχαν δει το φως της δημοσιότητας ανάλογα «τουρκικά σχέδια». Σε μια μάλιστα περίπτωση, γαλλική εφημερίδα προέβλεπε πολεμική σύρραξη Τουρκίας-Ελλάδας το 2027!
Πρόσφατο δημοσίευμα γνωστής ελληνικής ιστοσελίδας μεταφέρει, όπως λέει, άποψη ξένου ιστότοπου που κάνει λόγο για αποκάλυψη τουρκικών απόρρητων σχεδίων κατά τη διάρκεια της επονομαζόμενης δίκης «Βαριοπούλα» στην Ιστανμπούλ το 2010! Τα σχέδια αυτά είχαν συζητηθεί στο πλαίσιο ενός, επίσης απόρρητου, στρατιωτικού σεμιναρίου ακόμη πιο παλιά, το… 2003! Το δημοσίευμα επικαλείται την ύπαρξη σχεδίων εισβολής της Τουρκίας στην Ελλάδα, με στρατιωτική επιχείρηση σε νησιά του Αιγαίου και «υποστηρικτικά» στη Δυτική Θράκη. Η «εισβολή» φέρεται ως πολύ καλά σχεδιασμένη, που όμως «αποτράπηκε» από την παρουσία των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στη χώρα μας.
Αυτές οι στρατιωτικές δυνάμεις και οι πάμπολλες αμερικανικές βάσεις εκθειάζονται ως σπουδαίος «αποτρεπτικός παράγοντας» των τουρκικών στρατιωτικών σχεδίων. Η προβολή ενός στρατιωτικού σχεδίου του παρελθόντος στο παρόν και το μέλλον συνδυάζεται με τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα που έχει δημιουργήσει η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη χώρα και ιδιαίτερα την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας αλλά και τη δημιουργία της βάσης στην Αλεξανδρούπολη. Αυτή η τελευταία «αναβαθμίζει» γεωστρατηγικά τη χώρα μας, αφού παρακάμπτεται έτσι ο Βόσπορος. Συνδυαστικά γίνεται αναφορά στην ανανέωση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» ΗΠΑ-Ελλάδας αλλά και στην ανάλογη μεταξύ Γαλλίας-Ελλάδας. «Έχουμε» ισχυρούς προστάτες, λοιπόν, και μπορούμε να… κοιμόμαστε ήσυχοι.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί επανέρχονται με χρονοκαθυστέρηση αυτά τα σενάρια. Ποιοι τα διακινούν και σε τι προσβλέπουν. Και, βέβαια, γιατί επιλέγεται η παρούσα χρονική στιγμή για τη διακίνησή τους. Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ορισμένα πολιτικά δεδομένα:
Πρώτον, ότι η χώρα μας είναι βαθιά εξαρτημένη από τη Δύση, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Ότι οι στρατιωτικές συμφωνίες που υπογράφονται δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο από έκφραση αυτής της σχέσης πραγμάτων μεταξύ ιμπεριαλιστικών κρατών και εξαρτημένων χωρών. Ότι η παρουσία αυτών των ιμπεριαλιστών-προστατών της άρχουσας τάξης αναβαθμίζεται, ενισχύεται και παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στη χώρα και την περιοχή. Ότι το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος και η εκάστοτε αστική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διαχειρίζεται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης ως συμπληρωματικά των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών που την εξαρτούν. Ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται ενάντια στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, το λαό και τη νεολαία οφείλουν, πριν απ’ όλα, να λαμβάνουν υπόψη τις δικές τους απαιτήσεις κ.λπ. κ.λπ.
Δεύτερον, ότι ολόκληρη η επικράτεια έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση. Τα αμερικανικά στρατεύματα «αλωνίζουν» σε στεριά, αέρα και θάλασσα. Το βλέπουμε ξεκάθαρα με τη συμμετοχή στην άδικη σύγκρουση στην Ουκρανία αλλά και με τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και την υποστήριξη, πολιτική και στρατιωτική, του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ. Ότι η πολιτική τής διπλής (αμερικανικής-ευρωπαϊκής) εξάρτησης έχει οδηγήσει σε νέα «επεισόδια», με τον γαλλικό ιμπεριαλισμό να παίρνει με τη σειρά του πιο ενεργή, σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους «συμμάχους», θέση. Η στάθμευση και διέλευση στρατιωτικών δυνάμεων και υλικού ομολογείται ανοιχτά από το σύνολο του αστικού προσωπικού, ενώ πολιτικές, στρατιωτικές, ακόμη και οικονομικές κινήσεις προαναγγέλλονται στην… Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες.
Τρίτον, ότι καθημερινά ανακοινώνονται από την κυβέρνηση καινούργια εξοπλιστικά προγράμματα, με ορίζοντα πότε πενταετίας, πότε επταετίας, πότε δωδεκαετίας και βλέπουμε. Έχει χαθεί ο λογαριασμός των δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ που «γδέρνουν» μόνιμα και σταθερά τις λαϊκές μάζες. Είναι λεφτά που προέρχονται από την ένταση της εκμετάλλευσης, την γιγάντωση της ακρίβειας, του πληθωρισμού και της φτώχειας, την εκτόξευση των ανελαστικών δαπανών διαβίωσης, τη φοροεπιδρομή και φοροληστείαι, τη μείωση ή ακόμη και κατάργηση κονδυλίων που αφορούν την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τη στέγη, την κοινωνική ασφάλιση, τους ανέργους. Πρώτα και κύρια, είναι χρήματα που απομυζούν το κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις τους από την επί δεκαετίες πολιτική της λιτότητας, με τη συνεχή μείωση των μισθών, των μεροκάματων και των συντάξεων. Από τους αλλεπάλληλους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους που έχουν διαμορφώσει τον σύγχρονο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.
Δεν χρειάζεται, επομένως, και ιδιαίτερη «οξυδέρκεια» για να αντιληφθεί ο καθένας γιατί επανέρχονται ξανά και ξανά αυτά τα σενάρια πολεμικής εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας. Όχι ότι δεν υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Ίσα ίσα. Οι αντιθέσεις και ο αντιδραστικός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αρχουσών τάξεων είναι επικίνδυνος για τους δύο λαούς και μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να οδηγήσει σε πολεμικό επεισόδιο, ακόμη και σε πόλεμο. Η σημερινή επίκλησή του, ωστόσο, η διακίνηση «σχεδίων» και «σεναρίων» γίνονται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Γιατί πρέπει να δικαιολογηθεί η παρουσία και ο ρόλος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών ως τάχα μου «επωφελής» για τη χώρα και το λαό μας. Διότι οι ιμπεριαλιστικές αλυσίδες πρέπει να παρουσιαστούν ως «συνεργασία για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία» στην περιοχή. Γιατί η εξαρτημένη φύση της άρχουσας τάξης πρέπει να γίνει «εθνικό» χαρακτηριστικό και πρόταγμα. Επειδή η λογική και πρακτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης απαιτείται να γίνει «θέσφατο» και για το λαό.
Επιπρόσθετα, τα σύγχρονο αφήγημα του αστικού ραγιαδισμού περιλαμβάνει υποχρεωτικά τη «νομιμοποίηση», πρώτα και κύρια στις συνειδήσεις, του «χρήσιμου» ρόλου που παίζει η παρουσία των αμερικανικών-νατοϊκών βάσεων, προβάλλοντας τον «μπαμπούλα» της Τουρκίας και την «αναγκαιότητα» ύπαρξης των βάσεων αυτών και γενικότερα της μετατροπής ολόκληρης της χώρας μας σε μια απέραντη στρατιωτική βάση. Τι κι αν, κατά το παρελθόν, αυτές οι βάσεις και η αμερικανική παρουσία λειτούργησαν ακόμη κι ενάντια στα αστικά συμφέροντα - γιατί για τα λαϊκά δεν γεννάται ζήτημα. Η άρχουσα τάξη παραμένει ασπόνδυλη, ανερμάτιστη, χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης. Γνωρίζει πολύ καλά σε ποιους οφείλει την ύπαρξή της ως ιθύνουσα τάξη και φροντίζει να το επιβεβαιώνει, με το αζημίωτο, καθημερινά.
Ο κύριος λόγος, ίσως, της σημερινής έντασης της «τουρκοφοβίας» και της συνακόλουθης «αμερικανοφιλίας» να είναι η δικαιολόγηση της εξαγγελίας των νέων θηριωδών εξοπλιστικών προγραμμάτων. Το αστικό αφήγημα ότι «υπερασπιζόμαστε την ειρήνη μέσω της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών» δεν δείχνει να πολυπείθει το λαό στις μέρες μας. Ιδιαίτερα όταν η καθημερινότητα, για την οποία δήθεν κόπτονται οι κρατούντες, γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη. Οι εξοπλισμοί δεν τρώγονται κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ολιγαρχίας του πλούτου!
