Η ΠΣ συζήτησε με τη Χρύσα Χοτζόγλου για τον αγώνα ενάντια στις διώξεις των εκπαιδευτικών και ειδικά ενάντια στην απόλυσή της. Στη συζήτηση επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι οι αγωνιστές εκπαιδευτικοί και όλοι όσοι βρίσκονται στο πλευρό τους όχι μόνο δεν σκοπεύουν να κάνουν πίσω, αλλά εκτιμούν πως ο αγώνας αυτός, αν και δύσκολος, μπορεί να νικήσει!
Αυτό ακριβώς περιγράφει πολύ καλά η φράση που «κλέψαμε» από τη Χρύσα και χρησιμοποιήσαμε ως τίτλο στη συνέντευξη!
ΠΣ: Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 8η Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στις Συνδικαλιστικές Διώξεις και Απολύσεις. Πώς εκτιμήσατε την κατάσταση και τι βλέπετε για τη συνέχεια του αγώνα;
Η συνέλευση ήταν αρκετά μαζική, με συμμετοχή αγωνιστών και αγωνιστριών από διάφορους χώρους, τόσο από τον ιδιωτικό όσο και από τον δημόσιο τομέα, εκπροσώπους σωματείων, συλλόγων και συλλογικοτήτων, φοιτητές/τριες.
Εκτιμήθηκε ότι η κυβέρνηση οξύνει την επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία ακόμη περισσότερο, με τις φρονηματικού τύπου δηλώσεις Μητσοτάκη ότι όποιος δε συμφωνεί «επί της αρχής» με την αξιολόγηση δεν θα έχει θέση στο δημόσιο σχολείο. Ένα μήνυμα με αποδέκτη ολόκληρο τον λαό. Μια προειδοποίηση που θέλει να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους και τους νέους. Που στην ουσία λέει ότι όποιος δεν συμφωνεί με την αντιλαϊκή, αντεργατική και αντιεκπαιδευτική τους πολιτική θα βρίσκεται… εκτός νόμου. Στο στόχαστρο βρίσκονται εκπαιδευτικοί και νεολαία. Απολύσεις για τους εργαζόμενους που αγωνίζονται και διαγραφές για τους φοιτητές που διεκδικούν.
Στον χώρο της εκπαίδευσης πρωταρχικής σημασίας ζήτημα αποτελεί η οργάνωση του απεργιακού αγώνα και η προσπάθεια ξεπεράσματος της κυβερνητικής και ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, που βάζει εμπόδια στην ανάπτυξή του, με την άρνηση να συγκαλέσει τον εκπαιδευτικό κόσμο σε γενικές συνελεύσεις, ενώ απειλείται ευθέως με απολύσεις.
Ο απολογισμός από το γλέντι οικονομικής ενίσχυσης τροφοδότησε τη συζήτηση για την άποψη ότι η οικονομική ενίσχυση του αγώνα θα πρέπει να αποτελεί σταθερή επιδίωξη της Συνέλευσης από εδώ και πέρα, αφού οι διώξεις και οι απολύσεις αποτελούν εργαλείο της κυβέρνησης για να καταστέλλει και να τιμωρεί όσους υπερασπίζονται συλλογικά τα δικαιώματά τους. Επιβεβαιώθηκε η συγκινητική έκφραση της αλληλεγγύης και ενισχύθηκε η πεποίθηση ότι η αλληλεγγύη γεννιέται μέσα στα σπλάχνα του αγώνα.
Η Συνέλευση αποφάσισε να συνεχίσει τη δράση της παρεμβαίνοντας με αίτημα-αιχμή να παύσουν τα πειθαρχικά και οι συνδικαλιστικές διώξεις, να αρθεί η αργία, να γυρίσει ο Δημήτρης Αντωνίου πίσω στη δουλειά του.
Στηρίζει: 1) την κινητοποίηση στις 9/5 στις 11:30, στο Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, όπου εκδικάζεται η πρώτη αίτηση ακύρωσης της απόφασης της δυνητικής αργίας, 2) την κινητοποίηση στις 20/5 στις 12:30 στα Προπύλαια για την επαναπρόσληψη του Δημήτρης Αντωνίου, 3) την κινητοποίηση στις 22/5, το απόγευμα στον Πειραιά, με πρωτοβουλία της Ανοιχτής Επιτροπής Αγώνα Πειραιά.
Επίσης, αποφάσισε την οικονομική στήριξη των διωκόμενων/απολυμένων συναγωνιστών για τα άμεσα έξοδά τους.
Μόλις τώρα πληροφορήθηκα ότι συναδέλφισσα από την Πρωτοβάθμια παραπέμπεται με το ερώτημα της δυνητικής αργίας γιατί δημοσιοποίησε ότι έλειπε από το σχολείο της αναγκαία σχολική νοσηλεύτρια! Είναι και αυτό ένα ζήτημα που πρέπει να δει η Ανοιχτή Συνέλευση.
ΠΣ: Από τις 5 Μάρτη που σου επιδόθηκε η απόφαση για τη δυνητική αργία έχει αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης ενάντια στην απόλυσή σου και σε όλες τις διώξεις, με πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Πόσο έχει φτάσει αυτό το κίνημα μέσα στα σχολεία, ποια είναι, δηλαδή, η στάση των συναδέλφων σου εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονιών απέναντι στις διώξεις και την αξιολόγηση;
Αν και υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει για να ανοίξει ακόμα περισσότερο το ζήτημα, το ζήτημα της αργίας έχει πάρει μεγάλη διάσταση, παρά την προσπάθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών να το υποβαθμίσουν. Έχει δημιουργήσει εκνευρισμό στους συναδέλφους/ισσες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πλήρως το βάθος της επίθεσης που συνιστά η απομάκρυνση μιας εκπαιδευτικού από την τάξη της, με την επίδοση ενός χαρτιού, από τη μια στιγμή στην άλλη, στο τέλος σχεδόν της σχολικής χρονιάς. Γίνεται πλήρως κατανοητό ότι αυτό συνιστά ΑΠΟΛΥΣΗ. Σαν αυτές που ακούμε και ανατριχιάζουμε όταν στον ιδιωτικό τομέα ο υπάλληλος πηγαίνει στο γραφείο του και δεν βρίσκει τα προσωπικά του αντικείμενα, επειδή ο εργοδότης του τον έχει απολύσει.
Ο λαός κατανοεί την επίθεση, την προσπάθεια ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης και την αμφισβήτηση του συνόλου των λαϊκών δικαιωμάτων, βλέποντάς τα ως αντανάκλαση των όσων και ο ίδιος βιώνει.
Οι μαθητές ζουν σε ένα σχολείο με αυστηροποίηση των ποινών τη φετινή χρονιά, με πρόσχημα την απαγόρευση των κινητών. Ήδη έχουν βιώσει την αντιδραστικότητα της τηλε-«εκπαίδευσης» σε κατάληψη, ενός μέτρου που συνιστά απεργοσπαστικό μηχανισμό των μαθητικών κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα, νιώθουν την ασφυκτική πίεση και το ατελείωτο κυνηγητό της ύλης, της Τράπεζας Θεμάτων, της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.
Οι λαϊκοί άνθρωποι, παρά την καταιγίδα παραπληροφόρησης και προπαγάνδας από το υπουργείο, την κυβέρνηση και το σύστημα, επιδεικνύουν αξιοθαύμαστες αντιστάσεις και ταξικό ένστικτο. Εξακολουθούν να μην είναι εξοικειωμένοι με την είσοδο της Αστυνομίας μέσα στα σχολεία, η οποία παραδίδει κλήσεις σε απολογία σε εκπαιδευτικούς για τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις ή στην απεργία. Αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι την τρομοκρατία της ανά πάσα στιγμής απόλυσης, καταλαβαίνουν ότι το σχολείο που διαμορφώνεται γίνεται όλο και πιο αφιλόξενο για τα πιο φτωχά παιδιά, όλο και πιο εχθρικό για όσα παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Οι γονείς στοχοποιούνται για όλα τα αδιέξοδα που παράγει το σύστημα. Η κυβέρνηση λέει ότι για τη βία φταίνε οι οικογένειες και φτιάχνει σχολεία σύγχρονα αναμορφωτήρια για 12χρονα παιδιά.
ΠΣ: Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως σχεδόν …αυταπόδεικτο ότι οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πρέπει να αξιολογούνται, μάλιστα έφτασαν να ισχυριστούν πως αν υπήρχε αξιολόγηση δεν θα γινόταν το έγκλημα στα Τέμπη. Πώς πιστεύεις ότι εισπράττει ο λαός το ζήτημα; Αντιλαμβάνεται τον αντιδραστικό ρόλο της αξιολόγησης;
Η δική τους δήθεν αντικειμενική αξιολόγηση είναι ένας καθημερινός εφιάλτης. Μια αίσθηση διαρκούς ανεπάρκειας που καλλιεργείται συνειδητά από το σύστημα, με τον ίδιο τρόπο για τους μαθητές, για τους δασκάλους τους αλλά και για τους εργαζόμενους γονείς τους. Επιπλέον, έρχονται και οι ίδιοι οι μαθητές αντιμέτωποι με απειλές, εκφοβισμό και καταστολή, στο δρόμο ή και μέσα στα σχολεία τους, όταν αγωνίζονται.
Το κράτος πετάει από πάνω του την ευθύνη και την μετακυλύει σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς προσπαθώντας να στρέψει τους μεν ενάντια στους δε.
Το κοινό μέτωπο όλων των παραπάνω ενάντια στο πολυεργαλείο επίθεσης που λέγεται «αξιολόγηση» μπορεί να χτιστεί γιατί η επίθεση είναι ενιαία και αυτό γίνεται αντιληπτό. Ιδιαίτερα όταν ο κόσμος βρίσκεται σε μαζικές διαδικασίες και συζητά. Γι αυτό και δική μας επιδίωξη, για την ανάσχεση της επίθεσης, παραμένει η δημιουργία και η ανάπτυξή του!
Άλλωστε, το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται. Θυμίζω την θετική μεταστροφή του κλίματος απέναντι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, από τη στιγμή που άρχισαν να ξεδιπλώνονται φοιτητικοί αγώνες.
ΠΣ: Ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση και τις συνδικαλιστικές διώξεις έχει αιχμή τους εκπαιδευτικούς, αλλά δεν αφορά μόνο αυτούς. Σε έχουμε ακούσει πολλές φορές να λες πως στόχος της κυβέρνησης είναι η νεολαία, αλλά και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Άρα αφορά όλους τους εργαζόμενους και όλο τον λαό. Αυτόν τον αγώνα μπορεί ο λαός να τον κερδίσει, με δεδομένο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν καν να δοθεί;
Ναι, αυτός ο αγώνας μπορεί και πρέπει να κερδηθεί κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αλλά και κόντρα στη χρόνια διάλυση των συλλογικών διαδικασιών και των λαϊκών εργαλείων πάλης.
Η αναβαθμισμένη επίθεση υποχρεώνει σε αναβαθμισμένα καθήκοντα. Η πραγματικότητα μας επιβάλει να βγούμε στον δρόμο και πεισματικά να συμβάλλουμε στη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης πάλης.
Με την πεποίθηση ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, ότι αυτό το δίκιο εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία, οφείλουμε να μπούμε στα σωματεία μας και να απαιτήσουμε να συγκληθούν γενικές συνελεύσεις με αιχμή τις απολύσεις και τα πειθαρχικά, ενάντια στην αξιολόγηση. Όπου βρίσκουμε τείχος προχωράμε σε επιτροπές αγώνα.
Παρεμβαίνουμε μόνιμα και σταθερά στους εργασιακούς μας χώρους. Πρέπει οι συνάδελφοί μας να μας γνωρίζουν, να βλέπουν ότι είμαστε αδιάλειπτα στο μετερίζι του αγώνα και καλούμε και τους ίδιους να κάνουν το ίδιο. Αυτή είναι και η μόνη μας άμυνα απέναντι στην καταστολή. Έτσι νομιμοποιούμαστε και επιβάλουμε την παρουσία μας, με την επίμονη και τίμια παρουσία μας στο κίνημα.
Στις γειτονιές να πάρουμε πρωτοβουλίες για να ανοίξει το ζήτημα πλατιά και να καλεστεί ο κόσμος να συμμετέχει ενεργητικά. Με δημοκρατικές διαδικασίες, με συγκεκριμένους στόχους πάλης, με όση συμφωνία μπορεί να κατακτιέται κάθε φορά. Με επιμονή και συνέπεια, μπορούν να παραχθούν κινηματικά γεγονότα και να πετύχουμε νίκες,
Η ομόφωνη απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου (5-0) στις 23 του Οκτώβρη ήταν αποτέλεσμα της επίμονης προετοιμασίας για μια μεγάλη συγκέντρωση και των πιέσεων που ασκήθηκαν από την Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στις Συνδικαλιστικές Διώξεις και Απολύσεις και τα μέλη της, στα σωματεία τους και τις Ομοσπονδίες.
Προχωράμε, είναι φανερό ότι ο δρόμος ανοίγει όσο τον περπατάμε!
