Ποιο είναι πιο «δίκαιο»; Το αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας» σε Αιγαίο Πέλαγος, Ανατολική Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα που προβάλλει η άρχουσα τάξη της Τουρκίας ή ο «Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός» που επισημοποίησε η ντόπια άρχουσα τάξη; Οι «χάρτες» της Άγκυρας που «εξαφανίζουν» τα νησιά του Αιγαίου ή ο πρόσφατος «επίσημος χάρτης» που κατέθεσε στην ΕΕ η ελληνική κυβέρνηση και τετραπλασιάζει(!) την έκταση της χώρας; Για κάθε λογικό δημοκρατικό άνθρωπο και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, πρόκειται για επικίνδυνους μαξιμαλισμούς που στηρίζονται στα χαρακτηριστικά των δύο ολιγαρχιών του πλούτου (Ελλάδας και Τουρκίας) που βρίσκονται σε μόνιμη κόντρα, διεκδικώντας ρόλους στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής τους εξάρτησης από τη Δύση και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ.
Η επικινδυνότητα έγκειται στο γεγονός ότι τα αντιλαϊκά φιλοπόλεμα αστικά «επιχειρήματα» -που συνοδεύονται από τους σχετικούς χάρτες- απειλούν να μετατρέψουν τους δύο λαούς σε κρέας για τα κανόνια των δύο αρχουσών τάξεων και των προστατών τους. Ποτίζουν συνεχώς το «μίσος» μεταξύ των δύο λαών με βάση τον εθνικισμό-σοβινισμό, που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό των αντιδραστικών τάξεων που έχουν την πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό πρέπει και τα δύο «αφηγήματα» να αποτελούν μόνιμα στοιχεία καταγγελίας ως ξένα και αντίθετα με τα συμφέροντα ελλήνων και τούρκων λαϊκών ανθρώπων. Γιατί η προέκτασή τους οδηγεί στον πόλεμο κι όχι στην ειρηνική συμβίωση. Διότι στρέφονται ενάντια στην κοινή προοπτική τους να ζήσουν ανεξάρτητοι, οικοδομώντας τη δική τους κοινωνία.
Ο λόγος, λοιπόν, για την πρόσφατη κίνηση της ελληνικής πλευράς να καταρτίσει τον επονομαζόμενο Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, αποτυπώνοντας τις θαλάσσιες εκτάσεις που θεωρεί ότι «δυνητικά της ανήκουν». Τα εγχώρια ΜΜΕ έσπευσαν να παπαγαλίσουν τα κυβερνητικά δελτία Τύπου, αναφέροντας πως είναι «το μέγιστο που μπορεί να περιμένει η χώρα». Με τον τρόπο αυτό θέτουν -τουλάχιστον έμμεσα- θέμα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, παρόλο που διακηρύσσουν ότι η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή δεν έχει σχέση με αυτές. Μάλιστα, για να της προσδώσουν «αυξημένο κύρος και αιτιολογική βάση», επικαλούνται Οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που απαιτούσε τη σχετική «ρύθμιση», προκειμένου να μην υπάρξει (και νέα) καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Μια ματιά, ωστόσο, στον σχετικό χάρτη που δόθηκε στη δημοσιότητα αποκαλύπτει το μέγεθος της «επέκτασης των ελληνικών θαλασσίων εκτάσεων» και τον αποκλεισμό της Τουρκίας, που «περιορίζεται» στα παράλιά της.
Ο ελληνικός χάρτης
Την ίδια μέρα με την κίνηση της Αθήνας, η Άγκυρα διοχέτευσε στον τουρκικό Τύπο τη δική της «εκδοχή» πάνω στο ζήτημα. Ο δικός της χάρτης περιλαμβάνει το μισό Αιγαίο, δεν αναγνωρίζει επήρεια των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και «διακόπτει τις εφαπτόμενες» ελληνική και κυπριακή, επαναφέροντας το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Μπορεί η Τουρκία να μην είναι μέλος της ΕΕ, αυτό όμως δεν την εμποδίζει να στρογγυλοκάθεται σε διάφορα φόρουμ ως επίσημη προσκεκλημένη από τα όργανα αυτής. Η επιδίωξη των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων να «εμπλέξουν» την Ευρωπαϊκή Ένωση στις ελληνοτουρκικές διαφορές δεν φαίνεται να έχει κάποιο απτό αποτέλεσμα. Αξίζει να ιδωθεί και ο τουρκικός χάρτης, που αποτελεί αποτύπωση των επικαλούμενων από τουρκικής πλευράς «γκρίζων ζωνών» αλλά και της «γαλάζιας πατρίδας».
Ο τουρκικός χάρτης
Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό μια ανάλογη κίνηση από ελληνικής πλευράς πριν από ένα χρόνο με τα περιβόητα «Θαλάσσια Πάρκα», δήθεν ντυμένη με «οικολογική ευαισθησία». Και τότε είχε γίνει πολύς θόρυβος, ενώ υπήρξαν αντεγκλήσεις και από τις δύο άρχουσες τάξεις. Το ζήτημα, ωστόσο, έκτοτε παραμένει «εν υπνώσει». Η παγιοποιημένη άποψη της κυβέρνησης της ΝΔ και όλων των ντόπιων αστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα αυτών που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι ότι «διατηρούμε το δικαίωμα για τα 12 ναυτικά μίλια, την ενεργοποίηση των Οικονομικών Ζωνών, των Πάρκων κ.λπ.», με τη μόνιμη επωδό περί «κατάλληλου χρόνου άσκησής του». Ποιος είναι, όμως, αυτός; Προφανώς η συμβάδιση με τις επιδιώξεις των αμερικάνων κι ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Ακόμη κι αν αυτές αποκλίνουν σε πολλά ζητήματα. Αυτό είναι και το… δράμα της Αθήνας.
Είναι προφανές ότι και οι δύο αντιδραστικές και τυχοδιωκτικές άρχουσες τάξεις που διαφεντεύουν τις δύο χώρες για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών που τις εξαρτούν προσπαθούν να δημιουργήσουν «τετελεσμένα» σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Τα μυαλά τους έχουν πάρει πολύ αέρα από τους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς ανέμους που φυσούν και ονειρεύονται «επεκτάσεις» και «μεγεθύνσεις». Μόνο που άλλοι, πολύ μεγαλύτεροι, «παίκτες» έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, ενώ πολλές φορές το έχουν στρέψει κατά το παρελθόν ενάντια σε εκείνους που θεωρούσαν ότι έχουν την υποστήριξή τους.
Από την άποψη αυτή, όσο κι αν φαντασιώνονται «αναβαθμίσεις και ρόλους» και αύξηση της «μεσιτείας» τους, τα γεγονότα λένε πως τα μεγάλα αφεντικά τους δεν θέλουν την ισχυροποίηση καμιάς από τις δύο σε βαθμό πραγματικής υπεροχής έναντι της άλλης. Εξ ου και τα ίδιας περίπου ισχύος οπλικά συστήματα που τους πουλάνε. Το στοιχείο αυτό, για όσους καταθέτουν άποψη με όρους «πεδίου», είναι αρκετά διαφωτιστικό για την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Οι έλληνες υπουργοί Εξωτερικών και Ενέργειας, με δηλώσεις τους, έσπευσαν να αποσυσχετίσουν τη συγκεκριμένη πολιτική κίνηση τόσο από το θέμα της «εκδήλωσης ενδιαφέροντος» ερευνών υδρογονανθράκων (και πιθανής εξόρυξης) της Exxon Mobil και της Chevron γύρω από την Κρήτη όσο και από αυτό της πόντισης του περιβόητου καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ιταλίας, Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ. Ποιος τους πιστεύει, όταν μάλιστα μια από τις βασικές λειτουργίες του «Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού» είναι η «εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών» κάθε έκτασης που χωροθετήθηκε; Τα υπόλοιπα περί δήθεν προστασίας του περιβάλλοντος ή δυνατότητας αλιείας είναι για… ξεκάρφωμα. Ορισμένοι αστοί δημοσιογράφοι και αναλυτές θεωρούν αυτές τις κινήσεις από ελληνικής πλευράς ως «προπαρασκευαστικές» για μια ενδεχόμενη προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Μόνο που η τουρκική πλευρά επιδιώκει «ολιστική» αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών διαφορών και αντιθέσεων. Πράγμα που αυτομάτως απομακρύνει τη Χάγη.
Όλοι, επομένως, οι εκπρόσωποι των αστών σε Ελλάδα και Τουρκία «λαμβάνουν θέση» για την επόμενη μέρα. Συσσωρεύουν όρους και προϋποθέσεις σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. «Μικρή λεπτομέρεια»: όλες οι δηλώσεις ελλήνων και τούρκων αξιωματούχων με αφορμή την ελληνική κίνηση -που, σημειωτέον, προαναγγέλθηκε από την κυβέρνηση του ΓΑΠ το… μακρινό 2011, επί υπουργίας Μανιάτη ο οποίος διεκδικεί την πατρότητα της κίνησης και δηλώνει δικαιωμένος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κοκορεύεται ότι ψήφισε και σχετικό νόμο (οποία σύμπνοια!)- έχουν ως απαραίτητο όρο (τι άλλο;) τη στρατιωτική ενίσχυση! Πάρε, λοιπόν, λαέ -για αρχή- 28 δισεκατομμύρια εξοπλιστικά, υποβάθμισε το επίπεδο ζωής σου, δέξου τη λιτότητα, την ακρίβεια και τη φτωχοποίηση, γιατί η «θαλάσσια χωροταξία» -μεταξύ των άλλων- έχει κόστος. Όχι, δεν θα πάρουμε!
