Άνοδο των ακροδεξιών μορφωμάτων και εκλογικό σκαρφάλωμά τους στην 3η θέση βλέπουν οι δημοσκοπήσεις για τις επικείμενες ευρωεκλογές. Τα ακροδεξιά κόμματα σε αρκετές χώρες της Ευρώπης έχουν ανακηρυχθεί σε επίσημους συνομιλητές, συνεργάτες ή αντιπολιτευτές στα αστικά κοινοβούλια.
Το ακροδεξιό VOX στην Ισπανία, αν και σημείωσε σημαντική πτώση στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, κατάφερε να συγκυβερνήσει με το δεξιό Λαϊκό Κόμμα σε αρκετούς δήμους και έτσι να διατηρεί νομιμοποίηση στα αστικά δρώμενα. Το κόμμα της Μελόνι στην Ιταλία εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στο 30%. Το βελγικό VlaamsBelangs με επίκεντρο τη Φλάνδρα μπορεί να μην αναιρεί την κυριαρχία των παραδοσιακών αστικών κομμάτων αλλά αναδεικνύεται σε βασική δύναμη και δημοσκοπικά φαίνεται να κερδίζει έδαφος.
Στη Γαλλία το κόμμα της Μαρί Λεπέν αναμένεται να βγει πρώτο στις ευρωεκλογές και να ξεπερνάει ακόμα και το κόμμα του Μακρόν. Η Γερμανία κλονίζεται το τελευταίο διάστημα από ογκώδεις συγκεντρώσεις ενάντια στο ακροδεξιό AfD με αφορμή αποκαλύψεις για συνομιλίες με άλλα ακροδεξιά-ναζιστικά κόμματα και επεξεργασία σχεδίων για βίαιες απελάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, προς το παρόν δημοσκοπικά δεν πέφτει παραπάνω από 2 μονάδες. Στην Ελλάδα η θρησκόληπτη ακροδεξιά Νίκη με τους νεοναζί Σπαρτιάτες και τον Βελόπουλο παραμένουν στο κοινοβούλιο να δίνουν σημαντικό χέρι βοήθειας στην κυβερνητική πολιτική.
Είναι προφανές ότι η αποχή είναι βασικός παράγοντας που καταγράφεται στις ευρωεκλογές και γενικά οι λαοί της Ευρώπης μόνο εμπιστοσύνη δεν έχουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Μολαταύτα, για το ποσοστό που ψηφίζει φαίνεται πως η συντηρητική ψήφος και η στήριξη στην ακροδεξιά κερδίζει έδαφος.
Είναι γεγονός ότι η ακροδεξιά στην Ευρώπη έχει «βάλει γραβάτες», όπως καιρό τώρα γράφαμε, και μπορεί να επιτελέσει συμπληρωματικό - και όχι μόνο - ρόλο στα αστικά κοινοβούλια. Όλη αυτή η κατάσταση που έχει τροφοδοτηθεί από τη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη οικονομική και πολιτική κρίση δεν είναι καθόλου τυχαία. Εδράζεται στον πυρήνα της αντίληψης των ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων στην Ευρώπη και είναι επακόλουθο του φορτώματος της κρίσης στις πλάτες των λαών της Ευρώπης. Η άγρια ταξική επίθεση που διεξάγεται χρόνια τώρα στα φτωχά και λαϊκά στρώματα χρειάζεται τα πολιτικά κόμματα που ακόμα και αν δεν κυβερνούν θα «τραβάνε» την ατζέντα πιο δεξιά και αντιδραστικά.
Όπως και σε όλες τις περιόδους κρίσης, με τη φτώχεια, τη λιτότητα και την ανεργία να βαράνε κόκκινο, χρειάζονται οι δυνάμεις αυτές που θα αποπροσανατολίσουν την οργή και την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων. Η ακροδεξιά παρέμβαση βρήκε έδαφος στα μέτρα επίθεσης και λιτότητας που πέρασε το επίσημο σύστημα, πάτησε στη ρατσιστική-αντιμεταναστευτική ρητορεία και πολιτική της ΕΕ, δυνάμωσε με βάση την αντικομμουνιστική εκστρατεία και τα μνημόνια της υποτιθέμενης Ευρώπης των λαών.
Είναι ξεκάθαρο ότι γίνεται καθεστώς σε όλη την Ευρώπη η δεξιά στροφή και τα ακροδεξιά συμπληρώματα. Είναι η αναγκαιότητα που επιτάσσει η άγρια επίθεση. Αναγκαιότητα η οποία πηγάζει από την ανάγκη του συστήματος να πολεμήσει και να εξαλείψει κάθε φωνή αριστερή, προοδευτική και κομμουνιστική. Τα ακροδεξιά κόμματα τα οποία έχουν εισχωρήσει στα κοινοβούλια δεν εξηγούνται μόνο από την κρίση και την ένταση της επίθεσης. Είναι παράλληλα και το αποτέλεσμα της υποχώρησης και ήττας της κομμουνιστικής αριστεράς σε κοινωνικό επίπεδο και της κυριαρχίας και έπειτα διάλυσης ή υποχώρησης ρεφορμιστικών και σοσιαλδημοκρατικών μορφωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos είναι τα πιο τρανταχτά παραδείγματα κομμάτων τα οποία σπίλωσαν στα μάτια του κόσμου τα αριστερά ιδεώδη και απογοήτευσαν και δημιούργησαν αυταπάτες σε ευρύτερα στρώματα. Επιπλέον οι εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες των όποιον αριστερών κομμάτων λειτούργησαν πολλαπλασιαστικά στην αποστράτευση κόσμου από τα κινήματα και τους αγώνες. Αποτέλεσμα, η όποια οργή και δυσαρέσκεια να μη βρίσκει διέξοδο στους μαζικούς αγώνες άλλα να καλύπτεται από τις εύκολες λύσεις των ακροδεξιών κομμάτων τα οποία προσπαθούν να πλασάρουν ένα αντισυστημικό προσωπείο.
Το παραδοσιακό δίπολο δεξιά-κέντρο το οποίο κυριαρχούσε στα αστικά κοινοβούλια έχει μετατοπιστεί. Άσχετα από τον τίτλο των κομμάτων, η πολιτική τους ατζέντα είναι δεξιά- ακροδεξιά γιατί έτσι επιτάσσει ο ιμπεριαλιστικός πυρήνας της ΕΕ. Έτσι επιτάσσουν οι ανάγκες του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου που έχει πιεστεί από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη δεσπόζουσα αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ. Όλοι αυτοί λοιπόν οι αστοί αναλυτές και τα επιτελεία δεν έχουν κανένα δικαίωμα ούτε να «τρομάζουν» μπροστά στην άνοδο της ακροδεξιάς και του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού (ούτε τη λέξη ακροδεξιά δεν χρησιμοποιούν, για να παραπλανήσουν) ούτε να κάνουν τους ανήξερους. Η όποια άνοδος προκύπτει από το αβαντάρισμα της σκληρής ταξικής και αντιλαϊκής πολιτικής και την επένδυση στην αντικομμουνιστική, αντιαριστερή ρητορεία και πολιτική. Είναι απότοκο της οικονομικής και πολιτικής κρίσης του συστήματος και της στρατηγικής επίθεσής του στις λαϊκές εργατικές μάζες.
