Συνεχίζονται οι μαζικές φοιτητικές γενικές συνελεύσεις
Οι καταλήψεις να γίνουν όπλα στα χέρια του φοιτητικού κινήματος
Συνεχίζονται για τρίτη βδομάδα οι μαζικές γενικές συνελεύσεις, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις σε μια σειρά πόλεις σε όλη τη χώρα. Ο φοιτητόκοσμος, μετά από πολύ καιρό, μπαίνει μαζικά στις γενικές του συνελεύσεις και παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις. Βλέπουμε συμμετοχή σε γενικές συνελεύσεις που έχουμε να δούμε τουλάχιστον μια δεκαετία, με εκατοντάδες φοιτητές να κατακλύζουν ολόκληρα αμφιθέατρα. Κόντρα στους εκβιασμούς κυβέρνησης, πρυτανειών και καθηγητών για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές, οι φοιτητές συνειδητοποιούν πόσο παραπάνω τσάκισμα στα δικαιώματά τους θα φέρει η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και μπαίνουν ακόμα πιο μαζικά στις συνελεύσεις τους ψηφίζοντας πλαίσια αγώνα.
Οι φοιτητές στις περισσότερες σχολές έχουν απορρίψει τα πλαίσια των συστημικών παρατάξεων. Γιατί απορρίπτουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και γιατί δε χάφτουν ότι η ΠΑΣΠ είναι «υπερασπιστής της δημόσιας και δωρεάν παιδείας», όπως παρουσιάζεται. Συντεταγμένα και κεντρικά έχουν βάλει τις συστημικές παρατάξεις μέσα στις συνελεύσεις. Γιατί προσπαθούσαν να καταστείλουν τον αγώνα των φοιτητών πριν καν ξεκινήσει. Φαίνεται όμως ότι δεν τους βγήκε, καθώς στη συντριπτική πλειοψηφία τα πλαίσιά τους απορρίφθηκαν από τον πλατύ φοιτητόκοσμο.
Το ότι βγήκαν αυτές οι μαζικές συνελεύσεις, το ότι οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις συνεχίζονται δείχνει ότι οι φοιτητές έχουν διάθεση να παλέψουν. Οι μαζικές κινητοποιήσεις φοιτητών, μαθητών και εκπαιδευτικών είναι ελπιδοφόρες και έχουν δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στο σύστημα, έχουν δημιουργήσει πιέσεις, τις οποίες η κυβέρνηση προσπαθεί να αποκρούσει ενεργοποιώντας κάθε μηχανισμό μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια.
Στις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, βέβαια, παρόλο που βγαίνουν οι γενικές συνελεύσεις παρατηρούνται σειρά από παθογένειες με ευθύνη των δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς. Η αντιμετώπιση των απαρτιών σαν ένα γραφειοκρατικό ζήτημα και όχι σαν ένα ουσιαστικό πολιτικό, η παράκαμψη οργάνων και διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που αντικρίσαμε σε μια σειρά σχολές. Και είναι ενδεικτικά του πώς αντιμετωπίζουν αυτές οι δυνάμεις τους φοιτητικούς συλλόγους και τις διαδικασίες τους.
Ειδική αναφορά μπορεί να γίνει και για τις καταλήψεις, οι οποίες αφενός αποπολιτικοποιούνται με βάση τις δράσεις που προτείνονται από ΚΝΕ-ΕΑΑΚ (καραόκε, τουρνουά τίτσου, game night κ.λπ.) και αφετέρου μένουν απεριφρούρητες μπροστά στην κρατική καταστολή, όπως μαρτυρά η εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων στο ΕΜΠ στις 15/01. Οι καταλήψεις είναι το ανώτερο μέσο πάλης που έχει στα χέρια του το φοιτητικό κίνημα. Για να γίνουν όπλα στα χέρια του φοιτητικού κινήματος πρέπει να είναι μαζικές, να τις στελεχώνει ο φοιτητόκοσμος. Να είναι χώρος πολιτικοποίησης, ζύμωσης και συζήτησης. Να μπορούν οι φοιτητές κατά τη διάρκειά τους να οργανώνουν τα επόμενα βήματα της πάλης τους.
Μία κατάληψη, επομένως, μπορεί να γίνεται μόνο μετά από απόφαση γενικής συνέλευσης. Το διευκρινίζουμε αυτό γιατί είδαμε σε διάφορους συλλόγους τις δυνάμεις των ΠΚΣ και ΕΑΑΚ να προχωράνε σε καταλήψεις με αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων. Μάλιστα ειδικά τις πρώτες βδομάδες σε κάποιες σχολές (που είχαν παρθεί αποφάσεις από την ΠΚΣ) μέσα στη σχολή βρίσκονταν μόνο μέλη της και οριακά απαγόρευαν στα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου, μέχρι και σε δυνάμεις να μπουν στο χώρο της σχολής.
Άλλο λοιπόν είναι κατάληψη και άλλο κλειστή σχολή. Και αυτό έχει απασχολήσει εδώ και καιρό το φοιτητικό κίνημα, αφού εδώ και χρόνια δυνάμεις με αναφορά στην αριστερά θεωρούν τους όρους ταυτόσημους. Στην πραγματικότητα όμως μια κλειστή σχολή δεν πιέζει κανέναν. Εκτός βέβαια αν στόχος της κατάληψης είναι να μπλοκαριστεί η «επιχειρηματική λειτουργία του πανεπιστημίου». Σε αυτή την περίπτωση αρκεί ένα λουκέτο.
Οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν πραγματικά επικίνδυνες μόνο όταν είναι μαζικές. Γιατί μπορούν να συγκροτήσουν τον φοιτητόκοσμο, να τον πολιτικοποιήσουν, να του δώσουν να καταλάβει ποιον έχει δίπλα του και ποιον απέναντί του. Σε μια ζωντανή κατάληψη θα έπρεπε να γίνονται πολιτικές εκδηλώσεις, συζητήσεις, πολιτιστικές δράσεις, που δεν τα έχουμε δει σε γενικές γραμμές. Και σε αυτό συμβάλλουν οι δυνάμεις τις ρεφορμιστικής αριστεράς που κυριάρχησαν.
Για να είμαστε ξεκάθαροι. Είναι προφανές ότι οι μαζικές συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, η στήριξη από μαθητές και εκπαιδευτικούς είναι ελπιδοφόρες. Και μπορούν να νικήσουν. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση είναι οι συλλογικές διεργασίες στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος να συνεχιστούν. Με ακόμα πιο μαζικές γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις. Μόνο έτσι κατάφεραν να πετύχουν νίκες οι φοιτητές διαχρονικά, μόνο έτσι μπορούν να πετύχουν και σήμερα.
