« …Το νέο όραμα (της μεγαλοαστικής τάξης) για την οικονομική φυσιογνωμία της χώρας και του είδους των επενδύσεων που θα πρέπει να προσελκύσει προβάλλεται μέσα από το τρίπτυχο: κόμβος-ενεργειακό-υπηρεσίες. Συνδέεται δε ακόμα με γεωπολιτικές προτεραιότητες των ιμπεριαλιστών και ειδικότερα των αμερικάνων στην αντιπαράθεση με τους ρώσους σε πρώτο πλάνο και τους ευρωπαίους σε δεύτερο…» [από την πολιτική εισήγηση της 9ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ)]
Ο …κόμπος των ημερών στα πλαίσια του «σχεδίου του κόμβου», λέγεται συμφωνία των Πρεσπών, γύρω από την οποία μετριούνται ξανά και ξανά τα κουκιά της Βουλής στην υπό τον ΣΥΡΙΖΑ επιχείρηση εξυπηρέτησης των αμερικάνικων σχεδίων στα Βαλκάνια και όχι μόνο. Γύρω από αυτή τη συμφωνία διατάσσονται και αναδιατάσσονται ξανά και ξανά τα κόμματα και τα κομματίδια του συστήματος ενώ δεν λείπουν οι γκρίνιες προς τα υπερατλαντικά αφεντικά για τα ανταλλάγματα που δεν φαίνονται. Με άξονα αυτό το ζήτημα θα μπει το πολιτικό προσωπικό στο 2019, και η εξέλιξη αυτού του ζητήματος θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό, τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων ενόψει των επικείμενων εκλογών.
Εν τω μεταξύ, στη χώρα των υπηρεσιών και των βαριά χτυπημένων εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων, συνεχίζουν τα δικαιώματα και οι ανάγκες των λαϊκών μαζών να αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση με ξετσίπωτη προπαγάνδα και με «έκτακτα μερίσματα». Συνεχίζει συνολικά το πολιτικό σύστημα να χρησιμοποιεί τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ανεργία, την άγρια εκμετάλλευση, ως αντικείμενο στη δικιά του αντιδραστική προεκλογική αντιπαράθεση.
ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και οι υπόλοιποι εμφανίζουν στην πραγματικότητα ως «νομοτέλεια» την πολιτική της βαρβαρότητας και διαγκωνίζονται για το ποιος θα την εφαρμόσει και ποιος θα συμβάλλει στην υλοποίηση της. Προετοιμάζουν μέσα από τους αντιδραστικούς διαγκωνισμούς τους τις εκλογές που θα δώσουν νέα φόρα στην επίθεση. Από την άλλη, ο γαλλικός λαός βεβαιώνει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα! Βεβαιώνει ότι ο μαζικός ξεσηκωμός και ο αγώνας, μπορούν και στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό που οι λαοί έχουν πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς με το σύστημα και τους δυνάστες τους, να δώσουν άμεσα αποτελέσματα. Και βέβαια να διαμορφώσουν όρους για την μακριά και παρατεταμένη πάλη που απαιτείται απέναντι σε ένα σύστημα που σαπίζει και μόνο δυστυχία μπορεί να υποσχεθεί στους λαούς και τους εργάτες.
Δεν… εξαιρείται η «Ευρώπη»
Στη Γαλλία, οι πολιτικές της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό, τη νεολαία και τους μετανάστες έχουν αγγίξει και θίξει ήδη από χρόνια και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Αυτές οι πολιτικές βρίσκονται πίσω από το μεγάλο ξεσηκωμό των τελευταίων εβδομάδων, αλλά και πίσω από την εμφανή αδυναμία του γαλλικού πολιτικού συστήματος να καταστείλει πολιτικά το κίνημα παρόλες τις αδυναμίες πολιτικής συγκρότησης που αυτό έχει!
Στη Γερμανία, ανάλογες ανησυχίες από τη μεριά του συστήματος εκδηλώθηκαν με την απεργία στους σιδηροδρόμους καθώς είναι και στο Βερολίνο και από καιρό εμφανή τα προβλήματα και τα ερωτήματα της αστικής τάξης για το «πώς θα πορευτεί». Η παραίτηση της (επιτυχημένης!) Μέρκελ, ο διχασμός που καταγράφηκε στο -κυρίαρχο- κόμμα της στην εκλογή διαδόχου, τα «συμπτώματα» που έχουν εκδηλωθεί με το ακροδεξιό AfD, αφορούν ακριβώς στα ερωτήματα των βασικών επιλογών που αντιμετωπίζει η γερμανική αστική τάξη.
Στην Βρετανία, επικρατεί, χωρίς καμιά υπερβολή, κατάσταση πολιτικού χάους εντός των κυρίαρχων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Η …«μπλόφα» του Brexit όχι μόνο δεν πέρασε απέναντι στις άλλες ηγέτιδες δυνάμεις της ΕΕ -που δεν ήταν διατεθειμένες να δεχτούν νέους ειδικούς όρους για χάρη της Βρετανίας- αλλά αντίθετα επέστρεψε ως μπούμερανγκ για τη βρετανική αστική τάξη!
Και οι τρείς λοιπόν ιμπεριαλιστικοί πυλώνες της ΕΕ βρίσκονται σε κατάσταση τριγμών και αναταραχών. Και στις τρεις χώρες είναι οξυμένο το κοινωνικό ζήτημα (εκδηλωμένο ή όχι), το ζήτημα των ταξικών αντιθέσεων, όπως έχει φορτιστεί από την πολύχρονη επίθεση που (και) σε αυτές εξελίσσεται. Και στις τρεις εκδηλώνονται σοβαρά ζητήματα που αφορούν στο στρατηγικό τους προσανατολισμό σε διεθνείς συνθήκες κρίσης και έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με τις ΗΠΑ του Τραμπ να οξύνουν τα ζητήματα τους. Αυτός ο ανταγωνισμός τροφοδοτεί και τις δικές τους, στο πλαίσιο της ΕΕ, αντιθέσεις και παράγει τριγμούς στον ίδιο τους το συνασπισμό. Και στις τρεις, στη βάση των παραπάνω ζητημάτων, εκδηλώνονται σοβαρά προβλήματα όσον αφορά το πολιτικό τους προσωπικό και τα κόμματα του συστήματος που εμφανίζονται ανεπαρκή να διαμορφώσουν απαντήσεις και διεξόδους.
Ανάλογα και περισσότερα, βέβαια, ζητήματα μπορεί κανείς να δει στον «κουρελή ιμπεριαλισμό» της Ιταλίας και στο σύνολο των χωρών της ΕΕ, είτε της «παλιάς», είτε της -κατά Ράμσφελντ- «νέας» Ευρώπης.
Η κατάσταση αυτή παράγει -εκτός από τη δεδομένη οικονομική «ασφυξία»- σοβαρά πολιτικά κενά και προβλήματα στην αστική τάξη της χώρας και στο πολιτικό προσωπικό της. Δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως, οι επερχόμενες ευρωεκλογές στις οποίες θα καλέσουν το λαό της χώρας να πάει να ψηφίσει και να στηρίξει την «ευρωπαϊκή ιδέα». Είναι κυρίως ότι καθώς αυτή η «ιδέα» γίνεται κομμάτια, αυξάνονται και εντείνονται τα προβλήματα …ηγεσίας της ηγέτιδας αστικής τάξης της χώρας μας, που πέρασε όλες τις δεκαετίες από τη μεταπολίτευση ως τώρα στηριζόμενη πολιτικά απέναντι στο λαό με το παραμύθι της «Ενωμένης Ευρώπης» που σήμαινε δημοκρατία, πρόοδο, ανάπτυξη, ειρήνη και όλα τα καλά! Στη σημερινή κατάσταση –η οποία δεν μπορεί να αποσιωπηθεί- οι εγχώριοι αναλυτές επιστρατεύουν τους εξορκισμούς. Σκίζουν τα ρούχα τους γιατί «δεν μπορούν αυτά να συμβαίνουν στην Ευρώπη» και … βεβαιώνουν ότι η μάχη δεν έχει χαθεί, ότι θα υπάρξουν και θα εμφανιστούν εκείνες οι δυνάμεις που θα αποκαταστήσουν το «κοινωνικό, δημοκρατικό και ειρηνικό» πρόσωπο που εξ ορισμού η «Ευρώπη» έχει!
Όχι λοιπόν, η «Ευρώπη» δεν εξαιρείται! Είναι βασικό κομμάτι του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, και ως τέτοιο έχει και θα έχει όλα τα στοιχεία της βαρβαρότητας και του σαπίσματος αυτού του κόσμου. Μαζί με αυτά, θα έχει και όλα τα στοιχεία των αδιεξόδων αυτού του κόσμου και οι ιμπεριαλιστικοί πυλώνες της θα αναζητήσουν τις απαντήσεις εκεί που ήδη τις αναζητούν. Στην ένταση, δηλαδή, της καταλήστευσης των λαών της ΕΕ συνολικά, στην ένταση των επιθετικών-πολεμικών επιδιώξεων τους στις παλιές και στις νέες «αποικίες» τους και στο κομμάτιασμα των χωρών και των λαών που διεκδικούν μερτικό. Και σε αυτό το πλαίσιο, θα συνεχίσουν να κινούνται αντεργατικά, αντιλαϊκά και αντιδραστικά και όλες οι αστικές τάξεις των χωρών της περιφέρειας.
Τα Βαλκάνια σε μαύρο φόντο
Η συμφωνία των Πρεσπών συνέργησε μαζί με μια σειρά άλλες εξελίξεις στην περιοχή για να έρθει στην επικαιρότητα και στην επιφάνεια η πραγματική εικόνα του βαλκανικού τοπίου, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές και άλλες επεμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών. Κατεστραμμένες παραγωγικές δυνάμεις, εκτεταμένη εξαθλίωση και λαοί που σπρώχνονται να «ζήσουν» από τα κάθε λογής παρεμπόρια της παρά-οικονομίας των ντόπιων αστικών δυνάμεων είναι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της πολύπαθης περιοχής. Ταυτόχρονα βέβαια, και με τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους και με εντεινόμενους τους ανταγωνισμούς τους, όχι μόνο παραμένουν ισχυροί οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί αλλά φαίνεται ότι η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική γραμμή επιδιώκει και άλλες διαιρέσεις και προσβλέπει σε ακόμα περισσότερους τεμαχισμούς.
Όσοι -από την αριστερά!- εκτιμούσαν ότι οι επεμβάσεις της δεκαετίας του 1990 ήταν προάγγελος της ανάπτυξης των Βαλκανίων σε μια καπιταλιστική, βέβαια, τροχιά διαψεύδονται με τον πιο έντονο τρόπο. Αυτό που ουσιαστικά διαψεύδεται είναι η οικονομίστικη αντίληψη του συστήματος, των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της κρίσης. Στο πλαίσιο των γενικότερων αδιεξόδων και αντιθέσεων, θα λέγαμε ότι ο καπιταλισμός δεν έχει και δεν πρόκειται να δώσει καμιά λύση και καμιά προοπτική για τις χώρες και τους λαούς της Βαλκανικής.
Και είναι ακριβώς σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο που πρέπει να ενταχθούν και όλες οι τελευταίες εξελίξεις, με τις οποίες όχι μόνο δεν προάγεται «η συνεννόηση και η φιλία των λαών», όπως αναίσχυντα προπαγάνδιζε η κυβέρνηση για τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά αντίθετα δυναμώνουν οι εθνικισμοί και οι αντιπαραθέσεις. Οι δηλώσεις Ζάεφ μπορεί και να υπαγορεύτηκαν από τις ανάγκες του να συγκροτήσει εκ νέου τους «ογδόντα» που χρειάζεται στην ψηφοφορία που στα μέσα Γενάρη θα γίνει στην Βουλή της πΓΔΜ για την επικύρωση της συμφωνίας. Είτε μπορεί και να υποδείχθηκαν από τον αμερικάνικο παράγοντα ως φρένο στις αλβανικές και βουλγάρικες επιδιώξεις, μιας και οι ΗΠΑ έχουν σαφώς τη γραμμή των «πολλών μικρών κρατιδίων» και όχι τη γραμμή της μεγάλης Ελλάδας, Αλβανίας, Βουλγαρίας, όπως ανιστόρητα θέλουν να πιστεύουν οι αστικοί τυχοδιωκτισμοί. Μπορεί ακόμα να κρίθηκαν ως «αναγκαία επίπληξη» για το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα που έτσι κι αλλιώς ήταν -και δεν μπορούσε να μην είναι- άβολο για τον ίδιο και χωρίς αποτελέσματα. Ωστόσο, οι δηλώσεις αυτές και οι ανάλογες απαντήσεις της ελληνικής πλευράς επιβεβαιώνουν τον φαύλο κύκλο των αντιθέσεων που ούτε επιδιώκει, ούτε μπορεί, να υπερβεί η συμφωνία των Πρεσπών.
Το ευρύτερο σκηνικό επιδεινώθηκε και με το ζήτημα των περιουσιών στη Χειμάρρα της Αλβανίας, όπου πάλι οι υποτιθέμενες «μετριοπάθειες» και ευρύτερες «συνεννοήσεις» που τάχα εδώ και χρόνια γίνονται μεταξύ αλβανικής και ελληνικής κυβέρνησης εξαφανίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους σε ανοιχτή εχθρότητα. Εύκολα λοιπόν, πολύ εύκολα, προκύπτουν διαρκώς υπαρκτά ή κατασκευασμένα ζητήματα που συντηρούν ή και ενισχύουν τους εθνικισμούς ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο «επιδιαιτητικός», δηλαδή ο κυρίαρχος ρόλος των Αμερικάνων. Παράλληλα, μια ανάλογη κατάσταση εξελίσσεται και στην Κύπρο, με τον Αναστασιάδη να δηλώνει -μετά τη συμφωνία με τις ΗΠΑ- πως μπορεί το ΝΑΤΟ να αναλάβει ρόλο εγγυητή της λύσης του Κυπριακού! Εδώ βέβαια εκτός από τους Ρώσους -που αντέδρασαν ιδιαίτερα έντονα με τις δηλώσεις της Ζαχάροβα- θίγονται και απειλούνται και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Τόσο οι της ΕΕ που έχουν την Κύπρο και στην ΟΝΕ τους, όσο και οι υπό αποχώρηση από την ΕΕ Άγγλοι, που βλέπουν τη βάση τους να «στριμώχνεται» από τις ΗΠΑ.
Με όλα αυτά βέβαια, αυτοί που περισσότερο στριμώχνονται και απειλούνται να πληρώσουν ακόμα και με τη ζωή τους τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και επιδιώξεις και τους αστικούς τυχοδιωκτισμούς, είναι ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής! Αυτοί χρειάζεται να κινηθούν στην αντίθετη πορεία, στη βάση της πεποίθησης ότι η περιοχή «χωράει» όλους τους λαούς και τα έθνη που θα συμβιώνουν με ειρήνη και σεβασμό ο ένας για τον άλλον μαζί με όλα τα δικαιώματα τους. Αυτούς που δεν χωράει η περιοχή είναι οι ιμπεριαλιστές και οι στρατιωτικές δυνάμεις τους, οι αστικές τάξεις, οι εθνικισμοί και τα μίση που καλλιεργούνται!
Ελπιδοφόρα μηνύματα από το Παρίσι!
Στο αστέρι του Μακρόν είχαν υποκλιθεί, μόλις ενάμιση χρόνο πριν, στελέχη από όλα τα κόμματα του συστήματος. Σήμερα, με ξεσηκωμένο και αγωνιζόμενο το γαλλικό λαό, το αστέρι αυτό και κυρίως η πολιτική που εφαρμόζει δεν μοιάζει και τόσο ακαταμάχητο! Ο αγώνας του γαλλικού λαού -αλλά και οι κινητοποιήσεις της αλβανικής φοιτητικής νεολαίας- μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και δύναμης για το λαό και τη νεολαία της χώρας μας. Θεωρούμε έτσι κι αλλιώς χωρίς νόημα -όταν δεν είναι πολιτικά ύποπτη- κάθε προσέγγιση που επιδιώκει είτε να εξιδανικεύσει, είτε να μηδενίσει μια κινητοποίηση και μάλιστα με τέτοια διάρκεια και μαζικότητα σαν αυτή στη Γαλλία. Είναι το λιγότερο αντιδιαλεκτικό και μεταφυσικό να αναζητά κανείς έναν αγώνα «αψεγάδιαστο» σε οποιαδήποτε εποχή, αλλά ιδιαίτερα στις δοσμένες διεθνώς συνθήκες που σήμερα επικρατούν στο εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα. Ο αγώνας των μαζών στη Γαλλία, εκτός από τις επιτυχίες που καθαυτός ήδη έχει, προσφέρει μια σημαντική υπηρεσία σε κάθε λαό. Επιβεβαιώνει στην πράξη και στις δοσμένες αρνητικές συνθήκες ότι οι λύσεις των ζητημάτων του λαού βρίσκονται στα χέρια του ίδιου του λαού. Δεν βρίσκονται στις εκλογές και στις κυβερνήσεις, δεν βρίσκονται στις φαντασιώσεις των μεταβατιστών ή στις ουρανόπεμπτες «λαϊκές εξουσίες». Βρίσκονται στη μαζική πάλη, η οποία μπορεί να υπάρξει κόντρα στον αρνητικό συσχετισμό, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών και των ρεφορμιστικών δυνάμεων. Αυτή τη σπουδαία λαϊκή δύναμη πρέπει να ευνοήσουμε ώστε να βγει στο δρόμο της μαζικής πάλης. Αυτή είναι και η αναγκαία προϋπόθεση για να γίνουν παραπέρα βήματα συγκρότησης της αντιιμπεριαλιστικής – αντικαπιταλιστικής – αντιδιαχειριστικής κατεύθυνσης στην πάλη των εργατών, του λαού και της νεολαίας!
