Οι δραματικές εξελίξεις στον κόσμο και την περιοχή έχουν θέσει εκ νέου και με ιδιαίτερη ένταση την αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης. Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της κοινής δράσης και του συντονισμού δυνάμεων, ως απαραίτητος όρος για τη συγκρότηση και την ενίσχυση αυτής της πάλης, όχι μόνο αποκτά αναβαθμισμένη σημασία για κάθε δύναμη που αναφέρεται στην υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών, αλλά μετατρέπεται σε καθήκον πρώτης γραμμής.
Με αφορμή τη σύσκεψη οργανώσεων και συλλογικοτήτων του κινήματος που συγκάλεσε στις 17/7 η Κομμουνιστική Απελευθέρωση, με διακηρυγμένο στόχο τον αντιπολεμικό συντονισμό, καθώς και τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των δυνάμεων που παρευρέθηκαν, θέλουμε να αποσαφηνίσουμε τη δική μας άποψη και να καταθέσουμε ορισμένα σημεία που θεωρούμε θεμελιακά:
1. Το καθήκον της αντιιμπεριαλιστικής πάλης έχει ταλαιπωρηθεί και υπονομευτεί διαχρονικά από ένα ολόκληρο σώμα απόψεων κοσμοπολιτισμού και άρνησης της ιμπεριαλιστικής διάστασης του καπιταλιστικού συστήματος, άκρατου οικονομισμού, αντιλήψεων που έφταναν μέχρι και να αποδίδουν στην κεφαλαιοκρατία ιστορικά προοδευτικά ρόλο, όντας θαμπωμένες από τα αστικά θεωρήματα της «παγκοσμιοποίησης» και της κατάργησης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων διαμέσου των υποτιθέμενων «ολοκληρώσεων». Οι πιέσεις των εξελίξεων και της πραγματικότητας, βέβαια, ουκ ολίγες φορές ανέτρεπαν τις ιεραρχήσεις που αυτές οι θεωρήσεις παράγουν, αναγκάζοντας –απρόθυμα και ευκαιριακά- μια σειρά από δυνάμεις να «ασχοληθούν» με τα πραγματικά ζητήματα.
Εκτιμάμε, δυστυχώς, ότι αυτό το σώμα απόψεων, που άνθισε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, εξακολουθεί να κυριαρχεί σε σημαντικό μέρος των δυνάμεων με αναφορά στην Αριστερά και το κίνημα. Εξηγεί γιατί σε μια πλειάδα τοποθετήσεων, κειμένων και προτάσεων πολιτικού πλαισίου επίμονα απουσιάζει μια καθαρή θέση για τις αντιθέσεις που δίνουν τον τόνο στις σημερινές παγκόσμιες εξελίξεις, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη διαπάλη των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που απειλεί να βάλει φωτιά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αντ’ αυτού, συνήθως περισσεύουν οι γενικόλογες αναφορές για τους «ανταγωνισμούς των καπιταλιστών», για τους «επιχειρηματικούς ομίλους», ενώ περιφερειακές συγκρούσεις αποκόπτονται από τη σύνδεσή τους με την κεντρική αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων για την ηγεμονία στον κόσμο. Το παραπάνω είναι και το υπόβαθρο της μεγάλης καθυστέρησης που έχει υπάρξει στην αντιμετώπιση με όρους κοινής δράσης του ζητήματος της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, καθώς και των συνεχών αρνήσεων, υποτιμήσεων ή και προσπερασμάτων που συναντούν διαρκώς και οι δικές μας πρωτοβουλίες σε σχέση με το ζήτημα αυτό.
2. Η ανθρωπότητα έχει εισέλθει ανεπιστρεπτί σε μια εποχή προετοιμασίας των όρων του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου και είναι κρίσιμο για το κίνημα να προσδιοριστεί με σαφήνεια ότι κάποιες δυνάμεις ηγούνται αυτής της πορείας: Από τη μία πλευρά οι ΗΠΑ και από την άλλη οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (και όχι απλώς… καπιταλιστικά κράτη) της Ρωσίας και της Κίνας, με τις στρατηγικές συμμαχίες να είναι ακόμα υπό διαμόρφωση, ενώ οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές αναζητούν αναβάθμιση του ρόλου τους, έχοντας, όμως, αναγνωρίσει τη στρατηγική επικυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μόνο να δει κανείς τους πρωταγωνιστές της παγκόσμιας εξοπλιστικής κούρσας, θα πάρει μια πολύ σαφή ιδέα για όλα αυτά. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα είναι που πρέπει να προταχτούν τα συνθήματα της αλληλεγγύης και των κοινών αγώνων των λαών ενάντια στους άδικους πολέμους και τον ιμπεριαλισμό, η εναντίωση στα εξοπλιστικά προγράμματα που ληστεύουν τους λαούς και τους προετοιμάζουν να γίνουν κρέας για τα κανόνια των ισχυρών.
3. Σημείο καμπής για την είσοδο στην εποχή προετοιμασίας των όρων για τη γενικευμένη αναμέτρηση αποτέλεσε η σύγκρουση των ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία στην Ουκρανία, η οποία βρίσκεται και στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας. Κρίσιμες και επικίνδυνες περιφερειακές συγκρούσεις, όπως στη Μέση Ανατολή, αλλά και μέτωπα που «σιγοβράζουν» σε όλη την υφήλιο, στην πραγματικότητα υπάγονται γεωστρατηγικά σε αυτήν. Και όπως κανείς από τους ιμπεριαλιστές δεν μπορεί να την προσπεράσει, σε αντίθεση με τα όσα -με περισσή ελαφρότητα- ισχυρίζονταν ορισμένες εκτιμήσεις πριν από μερικούς μόνο μήνες, έτσι και δεν δικαιούται καμία αντιπολεμική προσπάθεια με αξιώσεις στοιχειώδους σοβαρότητας να την παρακάμπτει ή να θεωρεί ότι ξεμπέρδεψε με κάποιες επιφανειακές αναφορές (π.χ. η πρόταση του πλαισίου της σύσκεψης για την ουκρανική σφαγή που συνεχίζεται… ανάμεσα σε όλες τις άλλες). Χωρίς μισόλογα και ήξεις αφήξεις, καμία αντιπολεμική πάλη στη σημερινή φάση δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τον στόχο «Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία από την Ουκρανία».
Ακόμα χειρότερα, φυσικά, είναι τα πράγματα για όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν ως ελπιδοφόρες και θετικές τις εξελίξεις γύρω από το κεντρικό μέτωπο στον κόσμο, την ίδια στιγμή που με άξονα αυτό συσσωρεύονται οι όροι ενός παγκόσμιου μακελειού.
4. Με όλα τα παραπάνω δοσμένα, σε συνθήκες που διαμορφώνουν πρωτοφανέρωτους κινδύνους και ιστορικού χαρακτήρα προκλήσεις, αφετηριακό σημείο για μια επαναστατική προσέγγιση είναι ότι ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ- ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΔΕ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ- ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΙ τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Αυτή η θέση-κατεύθυνση εκφράζει και υπηρετεί την ανάγκη της αυτοτελούς συγκρότησης του λαϊκού παράγοντα, της οικοδόμησης κινήματος ανεξάρτητου από ιμπεριαλιστικές και αστικές επιρροές. Στον αντίποδά της, βρίσκονται οι τάσεις και οι λογικές επιλογής ιμπεριαλιστικού κέντρου, που κάτω από τον μανδύα ενός κούφιου «αντιαμερικανισμού» όπως αποτυπώνεται στο σύνθημα για την «Ήττα του ΝΑΤΟ» (άραγε από ποιον;), ενός κίβδηλου «αντιιμπεριαλισμού» χωρίς κανένα ταξικό περιεχόμενο, οδηγούν στην περιθωριοποίηση της εργατικής και λαϊκής πάλης και την ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.
5. Στην εμπροσθοφυλακή της πάλης των λαών βρίσκεται η ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, ο αγώνας του ενάντια στη σιωνιστική κατοχή, που υπάρχει και αναπαράγεται αποκλειστικά και μόνο χάρη στις ιμπεριαλιστικές πλάτες των ΗΠΑ και της Δύσης. Η ανοιχτή και καθαρή τοποθέτηση που κάθε προοδευτικός άνθρωπος και, ακόμα περισσότερο, κάθε δύναμη του κινήματος οφείλει να έχει σε σχέση με αυτόν τον αγώνα δεν έχει καμία σχέση με αφ’ υψηλού υποδείξεις σε έναν λαό που ματώνει για το πώς και γιατί πρέπει να παλέψει. Η θέση για «Ενιαίο παλαιστινιακό κράτος από τον Ιορδάνη ποταμό έως τη Μεσόγειο θάλασσα», πέρα από την ίδια την πραγματικότητα της περιοχής, αντλεί την ισχύ της ακριβώς από την ένδοξη ιστορία και τις ηρωϊκές επαναστατικές παραδόσεις της πάλης αυτού του λαού. Σε αντιδιαστολή με αυτή, βρίσκεται η σιωπηλή (ή και απροκάλυπτη) αποδοχή της ιμπεριαλιστικής απάτης των δύο κρατών, οι έμμεσες νουθεσίες στον παλαιστινιακό λαό προκειμένου να «νομιμοποιηθεί» με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και των αστικών κοινοβουλίων, η αποδοχή των κατοχικών τετελεσμένων από το 1948, όπως αποτυπώνεται και στη γνωστή θέση για «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967». Όλα τα προηγούμενα, φυσικά, καθόλου δεν αναιρούν ότι πρώτιστο καθήκον αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη δικιά μας χώρα, για την αποδυνάμωση των βάθρων στήριξης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της σιωνιστικής δολοφονικής δράσης που παρέχει το ντόπιο εξαρτημένο καθεστώς.
6. Γιατί η ντόπια άρχουσα τάξη έχει μετατρέψει τη χώρα σε στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, που είναι και η κύρια πλευρά της εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την πορεία προετοιμασίας των όρων για τον μεγάλο πόλεμο, χωρίς να υποτιμάμε, φυσικά, τη συμμετοχή της στους αντιδραστικούς άξονες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αλλά και –δευτερευόντως- τις διάφορες στρατιωτικές αποστολές στις οποίες συμμετέχει. Ο ανταγωνισμός της με την τουρκική άρχουσα τάξη είναι αντιδραστικός, γίνεται υπό την επικυριαρχία του αμερικάνικου –κυρίως- ιμπεριαλισμού και αφορά την ανάθεση ρόλων που η κάθε πλευρά διεκδικεί στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και την υλοποίηση μεγαλοϊδεατισμών και μαξιμαλισμών (υπό τον μανδύα και των «κυριαρχικών δικαιωμάτων»), και πάντα σε αναφορά με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Γι’ αυτό και στην προμετωπίδα του λαϊκού κινήματος στη χώρα πρέπει να βρίσκονται οι στόχοι για «Καμιά διευκόλυνση των νατοϊκών δολοφονικών ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων και σχεδιασμών-Καμιά συμμετοχή της χώρας- Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ- Έξω οι βάσεις του θανάτου-Κάτω οι εθνικισμοί και το φασιστικό δηλητήριο που διαιρεί τους λαούς. Αλληλεγγύη-άσυλο- δικαιώματα σε πρόσφυγες και μετανάστες». Η συγκρότηση της πάλης σε αυτή τη βάση άπτεται και της προοπτικής του κινήματος, στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής της ιμπεριαλιστικής και αστικής κυριαρχίας.
Τα σημεία που καταθέτουμε εδώ αποτελούν για εμάς ένα πλαίσιο βασικών εκτιμήσεων και θέσεων, που θεωρούμε ότι είναι κομβικές για τη συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος. Και ξεκαθαρίζουμε ότι τίθενται ως βάση ενός αναγκαίου διαλόγου, που πρέπει να ανοίξει, με γνώμονα την προώθηση της κοινής δράσης, και όχι ως κλείσιμο των ζητημάτων. Πολλώ δε μάλλον, δεν έχουμε καμία απαίτηση να προσυπογραφούν στο σύνολό τους από τους συναγωνιστές άλλων οργανώσεων και συλλογικοτήτων, ως προϋπόθεση για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε. Οι διαφορές των θέσεων, οι αντιθέσεις μεταξύ των ποικίλων προσεγγίσεων, η αντιπαράθεση στο κίνημα και με όρους ενότητας και πάλης εξοπλίζουν τον κόσμο που αγωνίζεται, συμβάλλουν στην επίγνωση των ορίων κάθε συγκρότησης και πρωτοβουλίας που μπορεί να διαμορφωθεί, των συμφωνιών που μπορούν να προχωρήσουν, των πραγματικών βημάτων που μπορούν να γίνουν στην εκάστοτε φάση και στη βάση της κοινής συνισταμένης των δυνάμεων. Το αντίθετο, δηλαδή η απόκρυψη των διαφορών, δεν λειτουργεί παρά ως εργαλείο αποκλεισμών και μικροηγεμονισμών, ανακαλύπτει διαρκώς δήθεν «ανυπέρβλητα εμπόδια» για την κοινή συμπόρευση και φτιάχνει καρικατούρες «συντονισμών» σε σαθρές βάσεις, που διαλύονται γρήγορα εις τα εξ ων συνετέθησαν.
Στη σύσκεψη που καλέστηκε από την Κ.Α. συμμετείχαν μια σειρά δυνάμεις αλλά και μια σειρά, άλλες, δεν συμμετείχαν. Από αυτές που συμμετείχαν εκφράστηκαν μια σειρά από διαφορετικές θέσεις και εκτιμήσεις. Με αυτά τα δεδομένα αντί κάποιοι να βιαστούν να συγκροτήσουν μια "κλειστή" ομαδοποίηση, (που είναι το πιο πιθανό να αποδειχθεί και αυτή προσωρινή), αντί δηλαδή να κυριαρχήσει μια λογική διαμόρφωσης ενός "μικροσυσχετισμού", εμείς προτείνουμε να επικρατήσει μια λογική που θα ανοίγει το ζήτημα στο κίνημα, στο λαό και στη νεολαία. Μια λογική ανοιχτών συζητήσεων -εκδηλώσεων, μαζί με τον ευρύτερο δυνατό συντονισμό - στο πολιτικό επίπεδο που σήμερα μπορεί να υπάρξει - για κινηματικές πρωτοβουλίες Σε αυτή τη βάση προτείνουμε για το Σεπτέμβρη, ως εφαλτήριο για το πλάτεμα και το περαιτέρω προχώρημα της θετικής πρωτοβουλίας, για την ανίχνευση των όρων ενός αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού συντονισμού, τη συνδιοργάνωση μιας μαζικής πολιτικής εκδήλωσης, ανοιχτής σε δυνάμεις και αγωνιστές που θέλουν να αποτελέσουν μέρος αυτής της κοινής υπόθεσης.
(Το βίντεο αναρτήθηκε ξανά μετα απ΄ την διόρθωση των ηχητικών προβλημάτων που υπήρξαν)
