Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της ομιλίας του Μητσοτάκη στο Συνέδριο του Economist στις 28 Ιουνίου. Μαζί και η διαβεβαίωση ότι μια κυβέρνηση της ΝΔ θα έκανε το επενδυτικό περιβάλλον στην Ελλάδα ακόμα πιο ευνοϊκό για τους κεφαλαιούχους που θα έπαιρναν την απόφαση να επιχειρήσουν στη χώρα μας.
Κατά βάση ο Μητσοτάκης μίλησε εκ μέρους της άρχουσας τάξης κι ας μην είναι αυτή τη στιγμή η επιλογή της για την πολιτική διαχείριση του συστήματος στη χώρα. Θέλησε να απαντήσει σε ένα από τα βασικά της προβλήματα και να παρουσιάσει τον εαυτό του και το κόμμα του ως τους πλέον κατάλληλους για να το λύσουν.
Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Οι επενδύσεις. Τα 7 χρόνια των μνημονίων και της ύφεσης έχουν, πρώτα και κύρια, τσακίσει το λαό, όμως και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας δεν είναι αλώβητη. Η κρίση έχει πλήξει την κερδοφορία της και την αντοχή της στο πολύ ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί.
Αυτό είναι που την κάνει και ακόμα πιο επικίνδυνη και επιθετική απέναντι στο λαό, γιατί προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη στις δικές του πλάτες όλο και περισσότερο. Και όσο ο λαός δεν αντιστέκεται, τόσο περισσότερα θα του φορτώνει. Κι αυτή η διαδικασία δε θα σταματήσει ακόμα κι αν έχει ήδη παράξει άλυτες αντιφάσεις, ακόμα κι αν «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»…
Οι επενδύσεις είναι μια διέξοδος για το ελληνικό κεφάλαιο. Το οποίο, βέβαια, δεν έχει ποτέ πάρει μόνο του την πρωτοβουλία να τις κάνει, παρά ακολουθούσε πάντα το ξένο με το ρόλο του υπεργολάβου, του ατζέντη, του πιστού υπαλλήλου ή όποιου άλλου χρειαζόταν για να ροκανίσει τα ψίχουλα που άφηναν τα …μεγάλα παιδιά. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με τα εξαρτημένα χαρακτηριστικά του, τα οποία το έκαναν πάντα να βλέπει το μέλλον του μόνο μέσα από την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική προστασία των ιμπεριαλιστών.
Αυτά, σήμερα, ισχύουν για έναν λόγο παραπάνω: Την κρίση, η οποία αν δημιουργεί πονοκεφάλους στους ιμπεριαλιστές, πόσο μάλλον στους υποτελείς τους. Ο Μητσοτάκης απευθύνθηκε πρώτα στους ξένους κεφαλαιοκράτες και μετά στους ντόπιους όταν τους παρότρυνε: «Ετοιμαστείτε να επενδύσετε στην Ελλάδα. Φέρτε κεφάλαια, δουλειές, τεχνογνωσία στη χώρα μας. Και εγώ θα εγγυηθώ ένα πλαίσιο σταθερότητας, χαμηλότερης φορολογίας, ανόθευτου ανταγωνισμού, λιγότερης γραφειοκρατίας».
Το θέμα, βέβαια, είναι ότι, παρότι η ελληνική άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της έχουν υλοποιήσει όλες τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών κι έχουν υποθηκεύσει τη χώρα και το λαό της για δεκαετίες στα ιμπεριαλιστικά αρπαχτικά, το ξένο κεφάλαιο εξακολουθεί να είναι αρνητικό στο να επενδύσει στην Ελλάδα.
Κι εδώ είναι που οι …δικοί μας αισθάνονται ριγμένοι. Ενώ έχουν τσακίσει κάθε λαϊκό και εργατικό δικαίωμα, ενώ μισθοί και συντάξεις πέφτουν συνεχώς, ενώ η κοινωνική ασφάλιση ίσα που υφίσταται, ενώ τα φορολογικά βάρη πέφτουν πρώτα στους εργαζόμενους, ενώ οι πιο παραγωγικοί τομείς ξεπουλιούνται, ενώ το αστικό πολιτικό σκηνικό έχει συνταραχθεί, οι ιμπεριαλιστές εξακολουθούν να κρατούν στη γωνία τους υποτελείς τους, που χάνουν και οι ίδιοι από την απουσία επενδύσεων.
Ο Μητσοτάκης έχει το δικό του αφήγημα, φυσικά. Το οποίο, ουσιαστικά, λέει ότι η δική του αμιγής νεοφιλελεύθερη πολιτική, το δικό του παραδοσιακό αστικό κόμμα μπορεί να φέρει τους επενδυτές που ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη ΝΔ, απωθεί.
Το αφήγημα αυτό, όπως το ανέπτυξε στο Συνέδριο του Economist, περιλαμβάνει πέντε βήματα και ανάπτυξη σε τρεις άξονες. Τα πέντε βήματα είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις αγορές, η βελτίωση της ρευστότητας και η άρση των capital controls, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (προφανώς!), η μείωση της φορολογίας και των δαπανών και το αποτελεσματικότερο κράτος και η μείωση του δημοσίου χρέους.
Μετάφραση: Αν υπάρχουν κάποια πράγματα που σας ακόμα σας εμποδίζουν να επενδύσετε, μόνο εγώ μπορώ να τα διορθώσω. Μόνο εγώ μπορώ να διαλύσω τελείως την αγορά εργασίας, έτσι ώστε οι μισθοί Βουλγαρίας να θεωρούνται μεγάλοι στην Ελλάδα. Μόνο εγώ μπορώ να μειώσω τη φορολογία των επιχειρήσεων (όχι των εργαζόμενων!) και να κάνω τα …Κέιμαν να ωχριούν μπροστά στην Ελλάδα. Μόνο εγώ μπορώ να απολύσω δημοσίους υπαλλήλους, εκτός από τους ένστολους που τους χρειαζόμαστε… Και μόνο εγώ μπορώ να πετύχω κάτι για το χρέος.
Οι τρεις άξονες της ανάπτυξης είναι ο τουρισμός, ο πρωτογενής τομέας και η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μεταξύ άλλων, για τον τουρισμό ανέφερε: «Προτάσσοντας ιδιαίτερα την δεύτερη κατοικία και προσφέροντας ισχυρά φορολογικά κίνητρα σε όσους ξένους επιλέξουν την Ελλάδα ως τόπο φορολογικής κατοικίας, υπό την προϋπόθεση ότι έχουν αποκτήσει ακίνητη περιουσία στη χώρα μας». Τι λέγαμε για τα Κέιμαν;
Για τα Πανεπιστήμια τα είπε όλα σε λίγες λέξεις: «Ποιοτική αξιολόγηση. Εξωστρέφεια. Βγάζοντας τα Κόμματα από τη διοίκηση των ιδρυμάτων (…) δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η επαναφορά οποιασδήποτε στρεβλής αντίληψης για το άσυλο, η οποία τείνει να μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε χώρους ανομίας. Τα Πανεπιστήμιά μας πρέπει να συνδεθούν περισσότερο με τον κόσμο των επιχειρήσεων και τις τοπικές κοινωνίες».
Ο Μητσοτάκης έχει τους προφανείς του λόγους που προωθεί το αφήγημα του πολλά υποσχόμενου διαχειριστή της εξουσίας. Είναι εξίσου προφανές, όμως, ότι το αφήγημα αυτό σφύζει από υποτέλεια. Γιατί, βασικά, θέλει να λύσει το πρόβλημα της τάξης που υπηρετεί με τίμημα τη χώρα και το λαό της. Και από αυτή την άποψη, μιλά για λογαριασμό όλων και όχι μόνο της ΝΔ.
Ταυτόχρονα, απευθύνεται και στο λαό με έναν χυδαία εκβιαστικό τρόπο, λέγοντάς του, ουσιαστικά, ότι η μόνη πιθανότητα που υπάρχει για να βελτιωθεί η ζωή του είναι η προσέλκυση επενδύσεων. Και άρα αυτός είναι ένας στόχος για τον οποίο αξίζει κάθε θυσία. Του λαού, βέβαια, όχι της άρχουσας τάξης!
Κι αν υποθέσουμε ότι προχωρούν οι επενδύσεις (κάτι που εξαρτάται από ένα πολύπλοκο πλέγμα οικονομικών και πολιτικών σχέσεων και ανταγωνισμών) δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι θα γίνουν σε αυτό το πλαίσιο εργασιακών σχέσεων που έχει διαμορφωθεί. Με τους μισθούς πείνας, τις μαζικές απολύσεις, την εργοδοτική αυθαιρεσία. ΟΙ όποιοι επενδυτές θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον»!
Ετσι, ο λαός δεν έχει καμιά δουλειά ούτε να συμμεριστεί τα προβλήματα της αστικής τάξης, ούτε να …επιλέξει ανάμεσα σε …επενδύσεις ή την τωρινή κατάσταση. Εχει να αγωνιστεί για να σταματήσει τη βάρβαρη επίθεση που δέχεται και να για να κατακτήσει ξανά τα δικαιώματα που του αφαιρέθηκαν βίαια. Γιατί αυτή είναι η μόνη πραγματική διέξοδος για τον ίδιο και τα παιδιά του.
