ΚΚΕ(μ-λ)

Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 890)

Η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 ήταν μια ανολοκλήρωτη αστικοδημοκρατική επανάσταση. Η ποιότητα και ο βαθμός διαμόρφωσης των αστικών δυνάμεων που υπήρχαν ήταν τέτοιοι που η εξέλιξή τους από την πρώτη στιγμή καθορίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, από τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τις συγκρούσεις τους με την καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όπως γράφει ο Δ. Μάνος (περιοδικό «Αντίθεση» τεύχος 18), «Το κράτος που ιδρύεται πρώτα ως ηγεμονία υπό… κηδεμονία και ύστερα ως τυπικά ανεξάρτητο κράτος δεν είναι πραγματικά τέτοιο. Είναι μια εξαρτημένη κρατική υπόσταση οικονομικά υποθηκευμένη στους Άγγλους, στρατιωτικά ελεγχόμενη από Γάλλους και Βαυαρούς.»

Αυτό το «γενετικό υλικό» των πολλών προστατών της Δύσης -που στους επίσημους γιορτασμούς των 200 χρόνων αποκρύβεται ή διαστρέφεται για να εμφανιστεί ως «ωριμότητα» και «δύναμη»- εκδηλώνεται και σφραγίζει όλες τις επόμενες εξελίξεις. Για παράδειγμα, στα πλαίσια του Κριμαϊκού πολέμου και ενώ βασιλεύει ο Όθωνας, επιβάλλεται σε Αθήνα και Πειραιά τρίχρονη στρατιωτική κατοχή (1854-1857) από Γάλλους και Άγγλους για να αποκρουστούν οι ρώσικες επιδιώξεις έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ με το κίνημα στο Γουδί το 1909 «ολοκληρώνεται» στο πολιτικό επίπεδο αυτή η σχέση πραγμάτων: τη θέση των κομμάτων των Μεγάλων Δυνάμεων που το καθένα είχε και το αντίστοιχο όνομα (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό) παίρνουν τα εξαρτημένα κόμματα της αστικής τάξης.

Σε όλο τον μακρύ 20^ό αιώνα και στην πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα, σε όλα τα «μπρος-πίσω» της κοινωνικής-οικονομικής κατάστασης, σε όλες τις καμπές και τις εξάρσεις της πολιτικής και ταξικής πάλης, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της άρχουσας τάξης αναδεικνύεται ως κύριος παράγοντας. Ενδεικτικά και μόνο:

Οι δύο προπολεμικές και η μεταπολεμική δικτατορία κλήθηκαν να καταπνίξουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα και να προσαρμόσουν τη χώρα στη βάση των απαιτήσεων του ξένου παράγοντα από τον οποίο και κινήθηκαν, οργανώθηκαν. Αλλά και μια σειρά άλλες «λιγότερο βίαιες» εξελίξεις (από τα Ιουλιανά του 1965 ώς τον δοτό Παπαδήμα του 2011) είχαν τη σφραγίδα των παρεμβάσεων-αντιθέσεων των προστατών της χώρας.
Η επαναστατική πάλη του λαού με ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ-ΔΣΕ τη δεκαετία 1940-50 βρήκε απέναντι στους Αγγλοαμερικάνους οι οποίοι «επέστρεψαν» τελικά την εξουσία στην αστική τάξη που είτε βρισκόταν στο Κάιρο είτε συνεργαζόταν με τους φασίστες καταχτητές. Κύρια αιτία της ήττας αυτής της επαναστατικής πάλης ήταν ακριβώς η υποτίμηση του ρόλου του ξένου παράγοντα.
Η ανόρθωση του μετεμφυλιακού κράτους και η μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη–επέκταση στη χώρα είχε πάλι ως βάθρο της το πλαίσιο που παρείχαν οι ιμπεριαλιστές προστάτες. Ένταξη στο ΝΑΤΟ, σχέδιο Μάρσαλ και με φόντο τη «χρυσή εικοσαετία» (1950-70) του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος με ατμομηχανή τις ΗΠΑ.
Ο συμβιβασμός ΗΠΑ-ευρωπαίων ιμπεριαλιστών του 1974 αποτέλεσε τη βάση της μεταπολίτευσης, που συνδέθηκε και με τη νέα «μεγάλη ιδέα» της ΕΟΚ-ΕΕ-ΟΝΕ. Η υποτιθέμενη πορεία «πολιτικής ωρίμανσης» της άρχουσας τάξης και «οικονομικής ανόδου» της χώρας αποδείχτηκε πορεία διάλυσης κάθε παραγωγικής δυνατότητας και οικονομικής παραρτημοποίησης της χώρας, πορεία νέων πολιτικών τυχοδιωκτισμών στη βάση της υπηρέτησης των αμερικανονατοϊκών πολέμων και επεμβάσεων σε Βαλκάνια και Μ. Ανατολή. Η πορεία αυτή αποτέλεσε και την εκ νέου βάση της μνημονιακής λαίλαπας του 2010-20. Με αυτήν, από τη μια στη βάση των έντονων ανταγωνισμών των ΗΠΑ-ΕΕ αλλά και με «όργανό» τους τους διαχρονικούς πόθους της άρχουσας τάξης, σαρώθηκαν ιστορικές κατακτήσεις και επιβλήθηκαν νέα βαριά δεσμά στους εργάτες και στο λαό.

Με το κράτος που προέκυψε από την επανάσταση του 1821 αλλά βέβαια και με όλη τη διαδρομή από τότε έως σήμερα κάθε άλλο παρά δικαιώθηκαν οι εθνικοί και κοινωνικοί πόθοι των λαϊκών μαζών που πότισαν με το αίμα τους την επανάσταση αυτή και αποτέλεσαν τον κινητήρα της. Οι συστημικοί γιορτασμοί των 200 χρόνων στοχεύουν να κλέψουν την Ιστορία της πάλης του λαού μας για λόγους που αφορούν τις σημερινές ανάγκες της αστικής τάξης. Η αστική τάξη, στις συνθήκες ζόφου και εξαθλίωσης που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και στα πλατιά λαϊκά στρώματα, επιχειρεί να συγκαλύψει τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Επιχειρεί να παρουσιάσει ότι δικαιούται από την ιστορία να είναι η άρχουσα τάξη και ότι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση είναι σοφή επιλογή αλλά και αντικειμενική πραγματικότητα!

Αναζήτηση

10η Συνδιάσκεψη

ΚΕΙΜΕΝΑ - ΔΙΑΛΟΓΟΣ