Αμηχανία, με έντονα στοιχεία σύγχυσης, φαίνεται να επικρατεί στα διάφορα κέντρα της Ε.Ε. εξαιτίας της τροπής που πήραν οι εξελίξεις στην Ουκρανία με τη μη υπογραφή της αναμενόμενης σύνδεσής με την Ε.Ε. και την ταυτόχρονη φημολογία (γιατί επίσημα διαψεύδεται) ότι η Ουκρανία θα υπογράψει τελωνειακή σύνδεση με τη λεγόμενη «Ευρασιατική Ένωση». Ήδη σε αυτήν την τελωνειακή ένωση προχώρησαν η Λευκορωσία, το Καζακστάν αλλά και η Αρμενία, η οποία επίσης αρνήθηκε να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προτιμώντας τη Ρωσική! Όλα αυτά διαμορφώνουν νέα δεδομένα .
Η πρώτη ανοικτή αντιπαράθεση Ρωσίας–Δυτικών εκδηλώνεται με αφορμή την υπουργική σύνοδο του ΟΑΣΕ στο Κίεβο την προηγούμενη βδομάδα. Ακόμη και το ΝΑΤΟ πήρε θέση υπέρ των «ειρηνικών» κινητοποιήσεων, προκαλώντας την απορία του ρώσου ΥΠΕΞ Λαβρόφ: «Δεν καταλαβαίνω γιατί το ΝΑΤΟ εκδίδει τέτοιες ανακοινώσεις» δήλωσε. Από την πλευρά της η Μόσχα, και σε σκληρή γλώσσα, καταγγέλλει το Βερολίνο για «ανάμιξη στα εσωτερικά» της Ουκρανίας, αναφερόμενη στην παρουσία του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε σε συγκέντρωση της αντιπολίτευσης στην πλατεία Ανεξαρτησίας.
Το όλο σκηνικό, όπου ΗΠΑ και Ε.Ε. επιβεβαιώνουν τη στήριξή τους στη φιλοδυτική
αντιπολίτευση ενώ η Ρωσία καταγγέλλει τη δυτική «υστερία», στηρίζοντας τον Γιανουκόβιτς,
αντανακλά την όξυνση της αντιπαράθεσης μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης της χώρας, όπου μερίδες της επιλέγουν να συνταχτούν με την Ε.Ε. και άλλες με τη Ρωσία. Οι μερίδες τα συμφέροντα των οποίων είναι συνδεδεμένα με τη Ρωσία δείχνουν να έχουν σαφή υπεροχή σε αυτή τη φάση.
Όσο για τα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια που κάλεσε η αντιπολίτευση με βασικό αίτημα την παραίτηση του προέδρου της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και συνεχίζονται για δεύτερη βδομάδα, περιορίζονται πλέον στο Κίεβο και στην πλατεία της Ανεξαρτησίας. Πράγμα που δείχνει πως το 2004 δεν μπορεί να επαναληφθεί στις σημερινές συνθήκες. Εκ των πραγμάτων λοιπόν η Ε.Ε. αναγκάζεται να παίξει το χαρτί της μετριοπάθειας.
Έτσι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ζήτησε από τον πρόεδρο της Ουκρανίας η επίλυση των διαφορών με την αντιπολίτευση να γίνει με διάλογο και για το λόγο αυτό έστειλε την Κάθριν Άστον, υπεύθυνη για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας της Ε.Ε. στο Κίεβο να βοηθήσει.
Γενικότερα η γραμμή που φαίνεται να υιοθετείται αναγκαστικά από την Ε.Ε. είναι να κρατήσει ανοιχτές τις «πόρτες» για την Ουκρανία στη λογική πως η διαπραγμάτευση της σύνδεσης έχει ολοκληρωθεί και είναι έτοιμη προς υπογραφή οποτεδήποτε ο κ. Γιανουκόβιτς ή ο όποιος διάδοχός του βρουν τη δύναμη να αψηφήσουν τη Ρωσία! «Μέχρι τότε -γράφει το έγκυρο «Σπίγκελ»- η Ευρώπη θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους για να εκτονώσει τις άσχημες οικονομικές αναταράξεις της Ουκρανίας. Αυτό θα έδειχνε πως το να μην παίζει με τους κανόνες της Μόσχας και να κινείται δυτικότροπα δεν επιβάλλει ένα ανυπόφορο τίμημα» (εννοείται στην Ουκρανία).
Ωστόσο, όλες σχεδόν οι αναλύσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ, πέραν του ότι αντανακλούν την αμηχανία των ευρωπαίων ηγετών, επιχειρούν και έναν πρώτο απολογισμό της εξέλιξης αυτής. Το ίδιο περιοδικό στην ηλεκτρονική έκδοσή του αναφέρεται στην «ανικανότητα των ευρωπαίων γραφειοκρατών να παρακολουθήσουν τους χειρισμούς του Κρεμλίνου ή τους πολιτικούς υπολογισμούς του Κιέβου» για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και σε άλλο σημείο σημειώνει πως οι ευρωπαίοι ηγέτες «εσφαλμένα εκτιμούσαν ότι το Κίεβο θα στρεφόταν αυτόματα στη Δύση επειδή ο μισός περίπου πληθυσμός είναι υπέρ των στενότερων σχέσεων με την Ε.Ε. και γιατί περισσότεροι είναι οι ουκρανοί μετανάστες στη Δύση παρά στη Ρωσία»!
Όταν ο Πούτιν ξεκαθάρισε τελεσιγραφικά πως, από τη στιγμή που η συμφωνία με την Ε.Ε., θα είναι με όρους ελεύθερης αγοράς, τότε και η Ρωσία για όλα τα οικονομικά και εμπορικά ζητήματα που αφορούν τη διμερή της συνεργασία με την Ουκρανία θα «παίζει» επίσης με όρους αγοράς, δεν απειλούσε μόνο το λαό της Ουκρανίας (άσχετα αν οι συνέπειες κύρια αυτόν θα έπλητταν). Απειλούσε πρώτα και κύρια ένα δυναμικό κομμάτι της άρχουσας τάξης και ιδιαίτερα αυτούς που κρατούν το εμπόριο και τη βιομηχανία της χώρας στα χέρια τους και οι οποίοι εξαρτώνται σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Ρωσία.
Η πρόταση των Βρυξελλών υπηρετούσε κατά βάση έναν πολιτικό στόχο που μεταφράζεται: «Υπογράψτε τώρα τη συμφωνία και στη συνέχεια βλέπουμε». Πάνω σε αυτό λέγεται επίσης πως ουκρανοί διπλωμάτες από τις Βρυξέλλες υποστήριζαν πως σε όλες τις συζητήσεις πριν το ναυάγιο οι Ευρωπαίοι έλεγαν πως οι όροι για τη μεσολάβησή τους προκειμένου το ΔΝΤ να στηρίξει την ουκρανική οικονομία θα ήταν χειρότεροι από αυτούς που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα!
Ενώ λοιπόν η Ε.Ε. δεν μπορούσε παρά να προσφέρει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θεωρητικά πλεονεκτήματα, η Ρωσία τα πρόσφερε άμεσα και εκβιαστικά. Έτσι και τα ο¬φέ¬λη από τη σύ¬ν¬δε¬ση με την Ε.Ε. (αν το Κίε¬βο πα¬ρ’ ό¬λα αυ¬τά α¬πο¬φα¬σί¬σει να την υ¬πο¬γρά¬ψει) δεν θα μπο¬ρούσαν να κα¬λύ¬ψουν τις α¬πώ¬λειες που θα υπήρχαν α¬πό τη Ρω¬σία. Και η Ρωσία το ξεκαθάρισε. Δεν θα έπαιζε το ρόλο της «πονόψυχης μητέρας», από τη στιγμή μάλιστα που οι αντίπαλοί της στο συγκεκριμένο παιγνίδι όλα τα χτυπήματα τα ρίχνανε «κάτω από τη ζώνη». Στη βάση όλων αυτών, αν γινόταν πραγματικότητα η σύνδεση της Ουκρανίας με την Ε.Ε., τότε πιθανά οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που βλέπουμε σήμερα να ωχριούσαν μπροστά σε αυτές που θα εκδηλώνονταν.
Σίγουρα οι εξελίξεις σχετικά με τον στρατηγικό (και όχι απλά το οικονομικό) προσανατολισμό της Ουκρανίας υπερβαίνουν τα όρια της εξωτερικής πολιτικής του Κιέβου. Αφορούν από τη μια τις επιδιώξεις της Ρωσίας να οριοθετήσει το στρατηγικό της χώρο επανεντάσσοντας τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στη σφαίρα επιρροής της (αυτό που η ρωσική διπλωματία αποκαλεί «εγγύς εξωτερικό») και από την άλλη τις επιδιώξεις της Δύσης, συνολικά, για ένα δυναμικό άνοιγμά της προς τα ανατολικά. Σήμερα αυτό μοιάζει να ακυρώνεται, αναγκάζοντας διπλωμάτες και αναλυτές να μιλούν για αναγκαιότητα επανακαθορισμού των σχέσεων πρωταρχικά με τη Ρωσία.
Η Σύνοδος λοιπόν στο Βίλνιους που ετοιμάζανε οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, σύμφωνα με τον αναλυτή της «Ελ Παΐς», ήταν στην πραγματικότητα «σύνοδος για γεωπολιτική αναμέτρηση», αλλά «δεν είχε διοργανωθεί για να είναι τέτοια». Έτσι έχουμε μια τα¬κτι¬κή νί¬κη για τη Ρω¬σία με στρατηγικές προδιαγραφές. Το Κίεβο γύρισε την πλάτη στη Δύση και η ΕΕ είναι αντιμέτωπη με ένα διπλωματικό χάος, με ένα επιπλέον δεδομένο: «ότι η διπλωματία του χρήματος έχει κλονιστεί και από τον απόηχο της κρίσης του ευρώ». Χρειάζεται μια νέα γεωπολιτική στρατηγική απέναντι στη Ρωσία, και επειδή η ΕΕ μόνη της δεν το μπορεί, έρχονται τα παρήγορα λόγια από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, όπως τα διατυπώνει ο αρθρογράφος των «Τάιμς της Ν. Υόρκης», που αμφιβάλλει ότι «η Ρωσία κέρδισε τη διελκυστίνδα για την Ουκρανία» από τη Δύση και προβλέπει πως «η αντιπαράθεση αυτή δεν αποκλείεται να καταλήξει μέχρι και στη διαίρεση» της χώρας σε «Ανατολική» και «Δυτική»! Είναι φανερό ότι η διεκδίκηση σφαιρών επιρροής των ιμπεριαλιστών θα συνεχιστεί και στο πεδίο της Ανατολικής Ευρώπης και αλλού. Η Ου¬κρα¬νία σήμερα αποτελεί ένα σημαντικό πε¬δίο αναμέτρησης με¬τα¬ξύ της Ρω¬σίας, α¬πό τη μία, και των Η¬ΠΑ-Ευ¬ρω¬παϊκής Ένω¬σης, α¬πό την ά-λ¬λη, με «στρατιώτες–θύματα» τον ίδιο το λαό της.
Χ.Β.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
