Ήρθε την προηγούμενη Παρασκευή ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζ. Κέρι. Δεν θέλει πολύ μυαλό ούτε και καμιά βαθιά πολιτική ανάλυση για να καταλάβει κανείς ότι η επίσκεψη κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική ήταν. Σε μια περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν δημιουργήσει μια σειρά πολεμικά μέτωπα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δίνει εντολές στους υποτακτικούς του για να ενισχύσει τη θέση του. Η Συρία, η νέα αμερικάνικη βάση στην Ελλάδα, το Κυπριακό, η προώθηση των διατεταγμένων από τις ΗΠΑ αξόνων της Ελλάδας με Ισραήλ και Αίγυπτο –με το λογαριασμό να περιλαμβάνει και την Κύπρο- για να προωθηθούν οι γεωπολιτικοί-πολεμικοί στόχοι των Αμερικάνων στην περιοχή και να ενταθεί η χρήση της χώρας μας για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και ροών στην κατεύθυνση από τη μια αποκλεισμού της Ρωσίας και από την άλλη ενεργειακού εκβιασμού των συμμάχων-ανταγωνιστών τους ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ήταν σίγουρα στην αιμοσταγή ατζέντα των μεγαλύτερων χασάπηδων των λαών.
Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, μιλάμε για εκπρόσωπο ενός ιμπεριαλισμού που δηλώνει ανερυθρίαστα ότι «ο στρατός μας θα συνεχίσει να πετά, να πλέει και να επιχειρεί παντού οπουδήποτε το διεθνές δίκαιο μας το επιτρέπει» (δήλωση ναυάρχου Χάρις)! Πριν από μερικά χρόνια, μια τέτοια επίσκεψη θα ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει σωματεία, συνδικαλιστικές και άλλες λαϊκές συλλογικότητες και πολιτικές οργανώσεις για να καλέσουν σε μαζικές αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ποιος δεν θυμάται, άλλωστε, τις μαζικές διαδηλώσεις τέτοιου χαρακτήρα με αφορμή τις επισκέψεις Κλίντον, Σουλτς και άλλων υψηλόβαθμων γερακιών του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Η μακροχρόνια, όμως, κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας και των διαφόρων εκδοχών του οπορτουνισμού και της ταξικής συνεργασίας έχει επιδράσει διαλυτικά και στα (κατακτημένα στο παρελθόν) αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού. Το προσφυγικό δράμα, οι βόμβες και τα αεροπλάνα που πέφτουν είναι για την κοσμοπολίτικη Αριστερά κάτι σαν ένα δυσάρεστο ντεκόρ χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, που (γι” αυτόν ακριβώς το λόγο) θα αναλάβουν τα «φιλάνθρωπα» αισθήματα των ΜΚΟ να διαχειριστούν. Σαν τη ΜΚΟ που επισκέφτηκε ανενόχλητος ο Κέρι στο κέντρο της Αθήνας –συνοδευόμενος από έναν μίνι στρατό κατοχής- για να δώσει την αίσθηση ότι είναι από αδιάφορος έως και καλοδεχούμενος για το λαό της πόλης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από όλα, εδώ και χρόνια, για να πλησιάσει τον κυβερνητικό θώκο και να δώσει τις απαραίτητες εγγυήσεις στην αστική τάξη και στα αφεντικά της, έδινε όρκο στο δόγμα «ανήκουμε στη Δύση» και αναγόρευσε τους φονιάδες των λαών Αμερικάνους σε φίλους του ελληνικού λαού. Δεν δίστασε να πέσει στο τελευταίο σκαλί ξεφτίλας και τυχοδιωκτισμού, παραχωρώντας τους νέα στρατιωτική βάση στη χώρα μας, για να διευκολυνθεί το θεάρεστο έργο της καταστροφής χωρών και του σφαγιάσματος λαών. Ενώ, κατά τη διάρκεια του φιάσκου της κυβερνητικής «διαπραγμάτευσης», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. παρουσίασε τους Αμερικάνους ως παράγοντα εξισορρόπησης της γερμανικής πίεσης.
Καθόλου αμελητέες, όμως, δεν είναι οι ευθύνες οπορτουνιστικών ρευμάτων, όπως του ΚΚΕ και της συντριπτικής πλειοψηφίας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ούτε λόγος βέβαια για την αναρχία με τα απολίτικα, έτσι κι αλλιώς, χαρακτηριστικά της και τη νηπιακή της δυνατότητα να αναλύει την πραγματικότητα), που επίσης είχαν τη στάση εκκωφαντικής σιωπής για την επίσκεψη Κέρι.
Οι παραπάνω τάσεις, λοιπόν, αντιγράφοντας τις αρλούμπες του Σημίτη περί «ισχυρής Ελλάδας» και του Καραμανλή περί «θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας», θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη και ιμπεριαλιστική χώρα! Ανατρέπουν τη λενινιστική θεώρηση ότι ο κόσμος χωρίζεται «σε μια χούφτα κράτη-τοκογλύφους και μια τεράστια πλειοψηφία κράτη-οφειλέτες», ότι υπάρχει «καταπίεση και κατάπνιξη της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού της γης από μια χούφτα ‘προηγμένες χώρες’», ότι «το μοίρασμα αυτής της “λείας” γίνεται ανάμεσα σε 2-3 ληστές με παγκόσμια δύναμη, οπλισμένους ως τα δόντια», ότι ο καπιταλισμός την εποχή του ιμπεριαλισμού δημιουργεί «ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και της διπλωματικής εξάρτησης».
Όλα αυτά τα ρεύματα θεωρούν ότι όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές (απλώς διαφορετικής ισχύος) και προχωράνε, έτσι, στην κατάργηση του ιμπεριαλισμού, αφού «όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές» και αφού δεν υπάρχει γι” αυτούς σχέση κυρίαρχου–κυριαρχούμενου ανάμεσα, π.χ., σε ΗΠΑ-Ελλάδα. Αν, λοιπόν, όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές, δεν υπάρχει πράγματι λόγος να διαδηλώνουμε όταν έρχονται στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστών. Για όλα αυτά τα ρεύματα, είτε έρθει στην Ελλάδα ο Ομπάμα είτε ο εκπρόσωπος της… ιμπεριαλιστικής Σιέρα Λεόνε, είναι περίπου το ίδιο.
Η παραπάνω θεωρητική σύλληψη είναι, δυστυχώς, κάτι παραπάνω από καραμπινάτη ανοησία και, ανεξαρτήτως διακηρύξεων και προθέσεων, αποτελεί επικίνδυνη φιλοσυστημική εκτροπή:
Το ότι τα γράφουμε όλα αυτά με βάση την «απλή αφορμή» μιας επίσκεψης που έμεινε ουσιαστικά αναπάντητη είναι επειδή οι «τεχνικές» αιτιάσεις για κόπωση του κινήματος μετά την απεργία ή για ανάγκη μαζικοποίησης των συγκεντρώσεων για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου που ακούγονται από διάφορες μεριές είναι υποκριτικές. Οι ιεραρχήσεις κάθε πολιτικού χώρου είναι αποτέλεσμα των εκτιμήσεων και των απόψεών του, με άλλα λόγια οι διάφορες επιλογές του καθενός είναι πολιτικές. Και, καλό είναι, αυτός ο καθένας να εξηγεί με πολιτική ειλικρίνεια τη στάση του και όχι να κρύβεται πίσω από «τεχνικές» δυσκολίες.
Με βάση όλα τα παραπάνω, το ΚΚΕ(μ-λ) και η Λαϊκή Αντίσταση ΑΑΣ πολύ καλά έκαναν και διαδήλωσαν στους δρόμους αρκετών πόλεων ενάντια στον ανεπιθύμητο εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γιατί, για μας, δεν υπάρχει ανάπτυξη ταξικού κινήματος με εξοβελισμένα τα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Όπως δεν υπάρχει αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με εξοβελισμένα τα ταξικά χαρακτηριστικά. Γιατί, όπως συμπύκνωσε η οργάνωσή μας στην τελευταία της συνδιάσκεψη, «η εργατική τάξη θα συγκροτηθεί ως τάξη για τον εαυτό της στην αντιπαράθεσή της με το κεφάλαιο και θα αποκτήσει την ηγεμονία στην κοινωνία στην αντιπαράθεσή της με τον ιμπεριαλισμό».
Γιατί, κατά την επαναστατική διαδικασία, η εργατική τάξη πρέπει να λύσει το κεφαλαιώδες ζήτημα της ανεξαρτησίας, πρέπει να αντιμετωπίσει την παρουσία αμερικάνικων βάσεων, πρέπει να αντιμετωπίσει όλους τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που είναι δέκα φορές πιο επικίνδυνοι γιατί οι ιμπεριαλιστές είναι βαθιά ριζωμένοι σε αυτούς. Και για να τα κάνει όλα αυτά, πρέπει να τα έχει θέσει από πριν ως βασικά καθήκοντα. Και γιατί αν δεν τα κάνει η εργατική τάξη και δεν στοιχίσει πίσω της σύμμαχα λαϊκά στρώματα, δεν υπάρχει κανένα άλλο στρώμα–τάξη να αναλάβει αυτήν την υποχρέωση.
