Από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ («Η εξέγερσις της αστικής τάξεως») μέχρι τα αντίστοιχα «οι γραβάτες επαναστάτησαν», «γέμισαν οι δρόμοι με γραβάτες» που γράφονται και μεταδίδονται στα συστημικά ΜΜΕ, κατασκευάζεται περίτεχνα μια «πραγματικότητα» που από τη μια θέλει το κυβερνητικό ασφαλιστικό σχέδιο να αφορά αποκλειστικά τους ελεύθερους επαγγελματίες-επιστήμονες (μαζί με τους αγρότες) και από την άλλη να χρίζει μοναδικό αντίπαλο ή και πρωτοπορία στον αγώνα ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης-περίθαλψης το Τεχνικό Επιμελητήριο, τους Δικηγορικούς-Ιατρικούς Συλλόγους κοκ.
Μια κατάσταση αξιοποιήσιμη από την κυβέρνηση, με τον Τσίπρα δίχως τσίπα να δηλώνει ότι δεν βάζει στο ίδιο τσουβάλι τα μπλοκάκια με τις γραβάτες και θα τηρήσει στάση κοινωνικής δικαιοσύνης(!), προστατεύοντας τους φτωχούς και αδύναμους. Επαναφέρει δηλαδή τη δοκιμασμένη -από προηγούμενες κυβερνήσεις- συνταγή του κοινωνικού αυτοματισμού, της διαίρεσης, όπου επιδιώκεται κοινωνικές ομάδες να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, αφήνοντας στο απυρόβλητο- να συνεχίζει να «βασιλεύει»- το σύστημα και οι εκάστοτε διαχειριστές του. Σ’ αυτό το σκηνικό, προστίθενται πινελιές «κατσαρόλας», με τον Αλέξη σε ρόλο …Αλιέντε να τα βάζει με τους πλούσιους που θέλουν να τον ρίξουν. Καλό το παραμύθι, μόνο που ο δράκος είναι σύμμαχος, καθώς η μόνη τάξη που εξέφρασε τη συμφωνία της με τα κυβερνητικά μέτρα είναι αυτή που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ.
Το σπάσιμο των συμβολαίων της άρχουσας τάξης με τα μεσοστρώματα και η βύθιση που βιώνουν έχει σπρώξει αυτά τα τμήματα της κοινωνίας να αντιδρούν στη συνεχόμενη και ραγδαία υποβάθμισή τους. Έκφραση αυτής της αντίδρασης ήταν και οι πλατείες. Μόνο που τα στρώματα αυτά από τη φύση τους, όταν απαιτούν την ανέλιξή τους (παλιότερα), είτε όταν όπως σήμερα επιδιώκουν να βάλουν ένα τέλος, ένα όριο στην καταστροφή τους, διαμορφώνουν και ανάλογες προτάσεις προς το σύστημα και τη μεγαλοαστική τάξη για διαπραγμάτευση. Ζητούν ιδιαίτερη μεταχείριση, μια ήπια για τους ίδιους εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα αιτήματά τους κινούνται στη λογική των λύσεων στα πλαίσια του συστήματος αποφεύγοντας να θιχτούν τα «ιερά και τα όσιά» του. Παρά το γεγονός ότι μπορεί οι αντιδράσεις- κινητοποιήσεις τους να πάρουν και μαχητικές μορφές.
Σ’ αυτή τη βάση, οι επιστημονικοί φορείς δε ζητούν την απόσυρση του νομοσχεδίου Κατρούγκαλου αλλά απόσυρση επίμαχων διατάξεων, συμμετέχοντας στο διάλογο που κάλεσε ο Τσίπρας. Κάνουν παζάρια για τις ασφαλιστικές εισφορές, ζητούν επαγγελματικά ταμεία, συνέχιση της εγγυοδοσίας της Τράπεζας Αττικής με το ΤΕΕ/ΤΣΜΕΔΕ. Διαπραγματεύονται μ’ άλλα λόγια σημεία που ενδιαφέρουν τα ψηλότερα εισοδήματα των κλάδων αυτών.
Αυτή η κατάσταση δεν αναιρείται με τη σημαντική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των «κατώτερων» στρωμάτων των κλάδων αυτών (μπλοκάκι – αυτοαπασχολούμενοι που δεν έχουν μεταναστεύσει ακόμα και δεν τα βγάζουν πέρα κλπ). Μόνο που αποτελεί πρόβλημα να συνυπάρχουν στην ίδια διαδήλωση ο εργοδότης με τον εργαζόμενο. Και οι ιδιοκτήτες μεγάλων ιδιωτικών κέντρων υγείας με τους γιατρούς υπαλλήλους τους και οι μεγαλοεργολάβοι με τους μηχανικούς εργαζόμενούς τους. Η ανάγκη συγκροτημένης και οργανωμένης έκφρασης του κόσμου αυτού και διαφοροποίησής του από τις καθεστωτικές ηγεσίες των κλάδων αυτών είναι ζητούμενο. Ο χειρισμός, το καναλιζάρισμα του δυναμικού αυτού στη λογική της εξαίρεσης και όχι της πάλης και της ανατροπής είναι σαφώς πιο εύκολο και υλοποιήσιμο στα πλαίσια των επιστημονικών φορέων και των συγκροτήσεών τους (ΤΕΕ, ΔΣΑ, ΙΣΑ, άλλα επιμελητήρια κλπ). Δεν είναι δυνατό να πιστεύει κανείς ότι οι παραπάνω, υπερασπιστές των προτάσεων Γιούνκερ και προπαγανδιστές του «ΝΑΙ», μπορούν να ηγηθούν της πάλης για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης.
Η εξέλιξη αυτή είναι βολική και για τη μνημονιακή αντιπολίτευση, που υιοθετεί τις κινητοποιήσεις αυτές, ώστε να εμφανίζεται από τη μια να διαφωνεί με τη κυβέρνηση, επιχειρώντας να ξεχαστεί ότι μαζί τα ψήφισαν και ότι παλιότερα αντίστοιχα μέτρα υλοποίησαν. Από την άλλη, θεωρεί ότι έτσι αποφεύγει να στριμωχτεί από ένα γενικότερο λαϊκό ξεσηκωμό, οριοθετώντας τις αντιδράσεις σε ακίνδυνες τελικά τροποποιήσεις πλευρών του νομοσχεδίου Κατρούγκαλου. Ο Μητσοτάκης απευθύνεται στον κόσμο αυτό προσπαθώντας να ξανασυνδεθεί μαζί του, καθώς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χτύπησαν παλιότερα τους κλάδους αυτούς. Έχει αποδειχθεί άλλωστε ότι λόγω της ανυπαρξίας εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, οι όποιες αντιδράσεις-αμφισβητήσεις αυτών των κοινωνικών τμημάτων πολλές φορές καταλήγουν ή επανέρχονται στην αγκαλιά καθεστωτικών και αντιδραστικών δυνάμεων.
Στη βάση των παραπάνω, προκύπτει και το καθήκον για τις αριστερές δυνάμεις. Όχι να φορέσουν γραβάτα (όπως αντίστοιχα κάποιες ντύθηκαν με «πολιτικά» στις πλατείες) για να αυταπατώνται ότι έτσι θα δώσουν τη μάχη για την ανατροπή του ασφαλιστικού, αλλά να κινηθούν στην κατεύθυνση να βγουν στο προσκήνιο οι εργατολαϊκές μάζες, η νεολαία, οι εργαζόμενοι υπάλληλοι στο δημόσιο (εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί, ΟΤΑ κλπ) και στον ιδιωτικό τομέα, κόντρα στις δικές τους ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και στη μάχη του ασφαλιστικού όλοι αυτοί για τους οποίους η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί στοιχείο ζωής και συγκρότησης. Αυτός είναι ο αναγκαίος και ικανός όρος ώστε και τα μεσοστρώματα να γυρίσουν την πλάτη τους στις αντιδραστικές δυνάμεις.
Κόντρα στην κατεύθυνση της «γραβάτας», δηλαδή ενάντια στη γραμμή της διαπραγμάτευσης, του συμβιβασμού και της συνδιαχείρισης, να ηγεμονεύσει η κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ-ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ. Με αυτή τη λογική κυρίαρχη, μπορεί να γίνουν συμμαχίες και να συγκροτηθεί ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης για ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ. Για να σπάσει η θηλιά που σφίγγει όλο και περισσότερο το λαιμό του λαού.
