Σε συνθήκες… πανωλεθρίαμβου βρίσκεται η αστική τάξη της χώρας, η κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό προσωπικό! Ήταν αρκετό να «βρεθεί» -το πόσο «τυχαία» και «ακαθοδήγητη» είναι η συμφωνία του με τον Ερντογάν μένει να το δούμε- ένας «πρωθυπουργός» της κομματιασμένης και αιματοκυλισμένης από τους ιμπεριαλιστές Λιβύης, για να αποκαλυφθεί το μεγαλείο του ανερμάτιστου που χαρακτηρίζει αυτή την αστική τάξη και τα κόμματά της. Έτσι, τη μια στιγμή ομολογούν σχεδόν θρηνώντας πως «είμαστε μόνοι μας» και την επόμενη θριαμβολογούν για τις «σπουδαίες και μεγάλες συμμαχίες» τους.
Το βέβαιο είναι πως διαρκώς ενισχύεται το τυχοδιωκτικό παιχνίδι που απειλεί τον λαό μας, τους λαούς της Τουρκίας και όλης της περιοχής με τα χειρότερα, ακόμα και με μικρά ή μεγαλύτερα πολεμικά επεισόδια. Το αντιδραστικό κουβάρι δεν έχει τέλος, γιατί ξετυλίγεται μέσα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, μέσα στη «λογική» των αστικών μωροφιλοδοξιών υπό τη σκέπη των «προστατών». Όπως επίσης είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και η αστική τάξη συνολικά αξιοποιούν έτσι κι αλλιώς την επικίνδυνη ένταση απαιτώντας υποταγή από τον λαό στην ολοένα πιο άγρια επίθεση, απαιτώντας θυσίες για το «έθνος» των συμφερόντων τους.
Η υπόθεση της ανεξαρτησίας, του αμοιβαίου σεβασμού, της φιλίας και αλληλεγγύης των λαών της περιοχής βρίσκεται στην απέναντι κατεύθυνση από αυτήν της υποταγής στον ιμπεριαλισμό και στις αντιδραστικές αστικές μανούβρες και εκβιασμούς. Απέναντι από αυτή την πολιτική βρίσκεται και ο δρόμος του αγώνα ενάντια στην κλιμακούμενη αντιλαϊκή επίθεση, ενάντια στην όξυνση της τρομοκρατίας και την κατακρεούργηση των εργατικών-λαϊκών-νεολαιίστικων δικαιωμάτων, στην οργάνωση και την πάλη.
Ποιον να «ακολουθήσει» ο λαός;
Η προκλητική κίνηση του τουρκολιβυκού «συμφώνου» είναι αναμφίβολο ότι ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά που καίει στην Α.Μεσόγειο. Όμως, γιατί καίει η φωτιά; Ποιος την άναψε, ποιος τη συντηρεί, ποιος μπορεί να τη φουντώσει σε όλεθρο για τους λαούς της περιοχής; Τα ερωτήματα αυτά και οι προφανείς απαντήσεις τους έχουν βγει εκτός από τη σχετική δημόσια, επίσημη συζήτηση, ακόμα και από τις τοποθετήσεις δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά. Μπαίνει στην άκρη, δηλαδή, ότι η Α. Μεσόγειος είναι δυνάμει θέατρο πολέμου εξαιτίας του ανταγωνισμού και της παρουσίας των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ότι είναι ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας και οι επιδιώξεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών αυτές που συγκροτούν το πλαίσιο του πολέμου που διαμορφώνεται. Ότι κάτω από τις δικές τους επιδιώξεις και επεμβάσεις πλασάρονται ή επιδιώκουν να πλασάρονται οι εξαρτημένες αστικές τάξεις των χωρών της περιοχής. Σε αναφορά με αυτό το πλαίσιο ανταγωνισμού και συγκρούσεων των ιμπεριαλιστών είναι και η τελευταία κίνηση της Τουρκίας και η συμφωνία της με τον «πρωθυπουργό» Φαγιέζ Αλ Σαράτζ της Λιβύης, που διαπραγματεύεται ρόλους από τις ΗΠΑ, λειτουργώντας ως σφήνα για τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και υποσχόμενη στοίχιση απέναντι στη Ρωσία, στον βαθμό που υλοποιούνται οι επιθυμητοί για αυτήν ρόλοι.
Αλλά επιπλέον και κυρίως, μιας και η αστική τάξη της χώρας μας θέλει να εμφανίζεται ως «σεβόμενη» αυτό που αποκαλείται διεθνές δίκαιο, τι είναι αυτό που η ίδια επιδίωκε και συνεχίζει να επιδιώκει μέσα στο πολεμικό σκηνικό που έχουν στήσει τα αεροπλανοφόρα και οι φρεγάτες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων; Τι ήθελε και θέλει με τους «άξονες» με Ισραήλ και Αίγυπτο; Ο αποχωρών ΥΠΕΞ Κοτζιάς πολύ ανοιχτά είχε δηλώσει το σχέδιο του «πενταπλασιασμού» της κυριαρχίας της ενώ βασικό και επίσημο «εθνικό» αφήγημα (… και της «ανάπτυξης») είναι ο αποκλεισμός της Τουρκίας και η ανάθεση από τους ιμπεριαλιστές στην Ελλάδα βασικού ρόλου στην άντληση και τη ροή των υδογονανθράκων που «θα βρεθούν» στις διαβόητες ΑΟΖ! Αλλά και τώρα, κυβέρνηση και κόμματα του συστήματος ζητωκραύγασαν μόλις ανακοινώθηκαν σχέδια της Γαλλίας και της Ιταλίας να καταπλεύσουν με τα πολεμικά τους πλοία στην περιοχή, για να «αποκρούσουν τους κινδύνους» και να «υπερασπιστούν τα ελληνικά δικαιώματα». Ελάτε, λοιπόν –λέει η αστική τάξη- Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, με τα μεγάλα και μικρότερα σιδερικά σας. Κυριαρχήστε στις χώρες και τους λαούς της περιοχής, λεηλατήστε τον πλούτο μας. Εμείς θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να βοηθήσουμε αυτή την επέλασή σας, αλλά θέλουμε προνομιακή μεταχείριση και ρόλο έναντι του ανταγωνιστή μας, της αστικής τάξης της Τουρκίας!
Αυτή είναι η περιβόητη «αμυντική στάση», η πολιτική «σεβασμού του διεθνούς δικαίου» της αστικής τάξης της χώρας. Αυτό, βέβαια, είναι και το μόνο «διεθνές δίκαιο» που μπορεί να υπηρετήσει μια εξαρτημένη αστική τάξη. Αυτό που διαμορφώνεται και εξελίσσεται με βάση την ισχύ και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών στους οποίους υπόκειται και από τους οποίους εξαρτάται. Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολιτική που τροφοδοτεί εξίσου τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των δύο αστικών τάξεων, που συμβάλλει εξίσου στο να μπλέκεται ακόμα πιο πολύ και ακόμα πιο επικίνδυνα το αντιδραστικό κουβάρι.
Μια πολιτική που επιπλέον είναι ανιστόρητη και αδιέξοδη. Γιατί μέσα στη «σοφία» της υποτέλειας και του τυχοδιωκτισμού της, «ξεχνάει» δύο σημαντικούς και κρίσιμους παράγοντες: Πρώτον, τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών, που δεν επελαύνουν ενιαία αλλά συγκρουόμενοι, τόσο αυτοί της Δύσης όσο και κυρίως οι ΗΠΑ με τη Ρωσία. Ο ανταγωνισμός αυτός, που δεν αφορά μόνο την Α. Μεσόγειο αλλά τον πλανήτη ολόκληρο, με βασικό επίκεντρο ολόκληρη την περιοχή από τα Βαλκάνια ως τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μ.Ανατολή, παράγει διαρκώς αστάθμητες παραμέτρους και ενδεχόμενα εκρήξεων. Δεύτερον, αυτό που όχι απλώς προηγείται αλλά κυριαρχεί στις ιμπεριαλιστικές επιλογές είναι τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, για τα οποία δεν διστάζουν καθόλου να θυσιάσουν χρήσιμους υποτακτικούς, όπως πολύ πρόσφατα συνέβη με τους Κούρδους στη Συρία.
Με αυτά, λοιπόν, τα δεδομένα όχι μόνο δεν είναι ρεαλισμός, αλλά αντίθετα είναι παραλογισμός ο λαός να ακολουθήσει και να στοιχηθεί πίσω από την πολιτική της αστικής τάξης. Ο λαός δεν μπορεί να συμμεριστεί τις «επιτυχίες» αυτής της πολιτικής σαν αυτές που και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με την τωρινή της ΝΔ ζητωκραύγαζαν όταν ο Πομπέο τέθηκε άμεσα επικεφαλής των αξόνων με Αίγυπτο και Ισραήλ. Αλλά, επίσης, δεν μπορεί να στοιχηθεί πίσω από την αστική τάξη μπροστά στους κινδύνους που φέρνουν αυτές οι «επιτυχίες» της.
Ο λαός απαιτείται να διαμορφώσει τη δική του πάλη ενάντια σε αυτήν την πολιτική! Την πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην εξάρτηση και τη «λογική» των προστατών, την πάλη ενάντια στον εθνικισμό και τις αστικές μωροφιλοδοξίες. Αυτή είναι η πάλη που μπορεί να επιδιώκει και μπορεί ν χτίζει το αναγκαίο κοινό μέτωπο των λαών της περιοχής ενάντια στους εμπρηστές των πολέμων και τις αστικές τάξεις που τους υπηρετούν.
Αγριεύει η επίθεση
Η όξυνση των κινδύνων και η ένταση των αδιεξόδων στα αστικά σχέδια της «ανάπτυξης» μέσω των… ΑΟΖ τροφοδοτεί και την ένταση της αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα των δικαιωμάτων των μαζών. Εξάλλου, διαρκώς προκύπτει και αποκαλύπτεται ότι «δεν βγαίνει» η προεκλογική διακήρυξη της ΝΔ περί αποκατάστασης της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Χαρακτηριστικά είναι τα τελευταία στοιχεία για τα «κόκκινα», δηλαδή τα μη εξυπηρετούμενα, δάνεια. Σε απόλυτους αριθμούς βρίσκονται στα 75,4 δις ευρώ και σε ποσοστό αποτελούν το 43,6% του συνόλου των δανείων. Όμως, το πιο ενδεικτικό είναι ότι οι όποιες λογιστικές μανούβρες έχουν γίνει για τη μείωσή τους δεν αποδίδουν, κυρίως γιατί παράγονται συνεχώς νέα κόκκινα δάνεια! Πιο συγκεκριμένα, στο πρώτο εξάμηνο του 2019 προστέθηκαν 4,3 δις ευρώ στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, κυρίως από μικρομεσαίες επιχειρήσεις και νοικοκυριά, ενώ ολόκληρο το 2018 –που επίσης είχαμε μπει στην «κανονικότητα»- η αύξηση ήταν 7,7 δις ευρώ!
Αυτά τα δεδομένα προμηνύουν επιχειρήσεις βίαιων εκκαθαρίσεων στο οικονομικό πεδίο σε βάρος προφανώς μικρομεσαίων στρωμάτων, και βέβαια μεγαλύτερη ένταση στην εκμετάλλευση των εργατών, στην καταλήστευση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων. Η επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη (προϋπολογισμός, ασφαλιστικό, ΔΕΗ, απολύσεις σε Τράπεζες, συμβασιούχων στο Δημόσιο, νεολαία-παιδεία, υγεία), το ξεσάλωμα της εργοδοσίας σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις καθώς «εκκρεμεί» η υλοποίηση των αντεργατικών μέτρων του «αναπτυξιακού» νόμου που ψηφίστηκε στις 24/10, θα κάνουν ακόμα πιο άγριες τις συνθήκες του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτή την πολιτική της ολομέτωπης και πολύπλευρης επίθεσης στην εργατική τάξη και τον λαό και βέβαια την πολιτική υπηρεσίας στους ιμπεριαλιστές και των τυχοδιωκτισμών της αστικής τάξης στην περιοχή, έρχεται να υπηρετήσει και να συνοδεύσει η κλιμάκωση της τρομοκρατίας και της φασιστικοποίησης. Ενάντια στους εργάτες, τον λαό και τη νεολαία στρέφεται το πλέγμα νόμων και πρακτικών που επιδιώκουν να επιβάλλουν τον «νόμο και την τάξη» της εξαθλίωσης, της ανεργίας της ελαστικής δουλείας, της χώρας – βάσης των ΗΠΑ, της χώρας- εργαλείου και πλατφόρμας των αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών. Το ξεγύμνωμα ανθρώπων και οι έφοδοι στα Εξάρχεια είναι αναμφίβολα σύμβολα της πολιτικής της φασιστικοποίησης. Αλλά δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να «χάσουμε» τη συνολικότερη εικόνα αυτής της πολιτικής: Το «ξεγύμνωμα» σωματείων, συλλόγων, αγωνιστικών συλλογικοτήτων, πολιτικών οργανώσεων από το δικαίωμά τους στην πάλη και όπως αυτό προωθείται από το πλέγμα νόμων και πρακτικών. Ή την «έφοδο» του κράτους και της εργοδοσίας στα σωματεία σύμφωνα με τους νόμους και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Ακόμα περισσότερο, όλα αυτά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αξιολογηθούν ως «εκτροπή» από μια «δημοκρατική κανονικότητα» που θα μπορούσε το σύστημα να «μας παρέχει». Μια τέτοια προσέγγιση από τη μια ξαναζεσταίνει ξινισμένες και επώδυνες αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη κάθε άλλο παρά συγκροτεί λαό και νεολαία στις πολιτικές απαιτήσεις που ήδη βρίσκονται μπροστά μας.
Πολλαπλά τα καθήκοντα του κινήματος
Οι μαζικές διαδηλώσεις στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου αποτελούν άλλη μια επιβεβαίωση των αγωνιστικών διεργασιών μέσα στη νεολαία αλλά και σε τμήματα του λαού. Διεργασίες που αντικειμενικά έχουν ως υπόβαθρο ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής του συστήματος και της κυβέρνησής του, παρ’ όλο που μπορεί να δείχνουν ότι εκδηλώνονται με καταλύτη την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές για μας ότι για να παραμείνει αυτός ο κόσμος στο δρόμο και τον αγώνα και ακόμα περισσότερο για να τραβηχτούν σε αυτό τον δρόμο ευρύτερα κομμάτια εργαζομένων και νεολαίας, υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές προϋποθέσεις που πρέπει σταθερά να παλεύονται.
Προϋποθέσεις που αφορούν πριν από όλα στην ανάδειξη του συνολικού φάσματος της πολιτικής του συστήματος και στη διαμόρφωση στόχων πάλης που θα στρέφονται ενάντια σε αυτή την πολιτική. Ο στενός και στείρος «αντικατασταλτισμός», πέρα από πολιτικά «ύποπτος», ως προσπάθεια ανανέωσης των φιλοσυριζαίικων αυταπατών όπως ήδη αναφέραμε, είναι σε κάθε περίπτωση πολύ πίσω από τις ανάγκες που αντικειμενικά μπαίνουν, είναι θέση άρνησης της αναγκαίας πολιτικοποίησης και εξοπλισμού της πάλης. Ακόμα περισσότερο, είναι προσαρμογή και αποδοχή της επίθεσης του συστήματος, αφού δεν φτάνει ούτε να αγγίξει βασικά ζητήματα της φασιστικοποίησης και της κατάργησης των όρων οργάνωσης και πάλης των εργατών και των εργαζομένων. Η υποτίμηση, ή και η αγνόηση της ανάγκης ανάδειξης των πολιτικών ζητημάτων είναι παλιά «αρρώστια», που αναζητά την εύκολη λύση συγκρότησης ακροατηρίου και διαμόρφωσης ενός «συσχετισμού» που, όπως έχει παταγωδώς αποδειχτεί, ούτε στο κίνημα συμβάλλει ούτε τους εμπνευστές του «σώζει». Είναι ταυτόχρονα και βοήθεια στην πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που, με περισσή υπευθυνότητα στις ανάγκες της αστικής τάξης, επιδιώκει να αναπαράγει τον συσχετισμό που σήμερα έχει σε βάρος κάθε δυνατότητας κίνησης και πάλης των μαζών.
Συνεπώς, εμείς επιμένουμε και θα επιμένουμε στον δύσκολο αλλά πραγματικό δρόμο. Κόντρα στον αρνητικό συσχετισμό και για να τον αντιμετωπίσουμε και για να απαντήσουμε -μέσα στο κίνημα και με όρους πάλης- τις αιτίες της πολύχρονης απογοήτευσης και υποχώρησης του κινήματος. Επιμένουμε στην ανάγκη και στην κατεύθυνση βημάτων και πρωτοβουλιών ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, απέναντι στην επίθεση στους εργάτες, τη νεολαία και το λαό, κόντρα στην πολιτική της τρομοκρατίας και της φασιστικοποίησης.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
