08 ΑΠΡΙΛΗ 2017

Ενέργεια: Μπίζνες και φιλοδοξίες για το κεφάλαιο – φτώχεια και κίνδυνοι για το λαό

Η ευθυγράμμιση της ελληνικής αστικής τάξης στο γενικότερο γεωστρατηγικό πλαίσιο της Δύσης αποτυπώνεται χαρακτηριστικά, στη συγκυρία, στην ενεργειακή της πολιτική. Σ’ ένα πλαίσιο εκβιασμών και ορίων που επιβάλλουν ΗΠΑ- Ε.Ε., η σημερινή κυβέρνηση επιδιώκει να υπηρετήσει τις βλέψεις και τις φιλοδοξίες μιας σειράς ομίλων (Λάτση, Μυτιληναίου, Μπόμπολα) που δραστηριοποιούνται ήδη στην ηλεκτρική ενέργεια, παρέχοντας καθεστώς λεηλασίας του φυσικού ενεργειακού πλούτου της χώρας.

Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η λεηλασία, που εσχάτως επιβάλλουν οι «θεσμοί» στο πλαίσιο της αξιολόγησης, των κοιτασμάτων λιγνίτη και ανάλογων μονάδων αλλά και τα πολύτιμα υδροηλεκτρικά εργοστάσια της ΔΕΗ, αν κατά το market του Σεπτεμβρίου δεν κατορθωθεί η πώληση του 40% των λιγνιτικών μονάδων. Στο ίδιο επίσης πλαίσιο επιβάλλεται η παραχώρηση του 50% της λιανικής αγοράς από τη ΔΕΗ στους ιδιώτες. Για να καλυφθούν χρειάζονται τον λιγνίτη (φθηνό καύσιμο) αλλά και την παραχώρηση ηλεκτρικής ενέργειας παραγόμενης από τη ΔΕΗ σε εξευτελιστική τιμή, με δημοπρασίες τύπου ΝΟΜΕ, που ήδη έχουν επιβληθεί. Κάτι τέτοιο, όπως ήδη λέγεται, ενδέχεται να οδηγήσει σε αδιέξοδο και σε ξαφνικό θάνατο τη ΔΕΗ.

Το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από τη Δύση, μέσα και από τη λειτουργία του ευρωπαϊκού πλαισίου απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας, ανοίγει τον χώρο στη δράση του κεφαλαίου. Όμως ταυτόχρονα η πολιτική ενεργειακής απεξάρτησης της Ε.Ε. από τη Ρωσία που απαιτούν οι ΗΠΑ, στερεί από την ελληνική αστική τάξη το φτηνό φυσικό αέριο σαν μια βασική πηγή ενέργειας. Ο άφθονος και φτηνός λιγνίτης είναι ρυπογόνο καύσιμο και πληρώνει ακριβά δικαιώματα στο χρηματιστήριο ρύπων της Ε.Ε. Έτσι απαξιώνεται, λεηλατείται ήδη από τους ιδιώτες εργολάβους στα ορυχεία της ΔΕΗ και σίγουρα η λεηλασία θα γνωρίσει τις μεγαλύτερες δόξες όταν περάσουν τα φιλέτα του στη χρήση ιδιωτών. Οι ιδιωτικοί όμιλοι καραδοκούν εδώ και χρόνια για το φτηνό καύσιμο, για να συμπληρώσουν το ακριβό μείγμα των Α.Π.Ε. για το οποίο εισπράττουν πλούσιες πράσινες επιδοτήσεις…

Δίπλα στους ομίλους ελληνικών συμφερόντων που ήδη κάνουν χρυσές δουλειές στην παραγωγή Α.Π.Ε., στα δίκτυα (δες διάσπαση ΔΕΗ και ιδιωτικοποίηση ΑΔΜΗΕ) και στη διανομή (Protegria κλπ.) καραδοκούν τόσο οι Γάλλοι της EDF όσο και οι Γερμανοί της RWE. Ιδιαίτερα η RWE συζητάει πλέον με όλες τις ελληνικές εταιρείες με στόχο όχι τόσο τη μικρή ελληνική αγορά αλλά τις εξαγωγές. Ακόμη πιο αδηφάγα ντόπιοι και ξένοι όμιλοι καραδοκούν για τα φιλέτα της ΔΕΗ, τα υδροηλεκτρικά, όπως αποκαλύπτεται από την παρουσία στην Αθήνα της κινέζικης LTG, που θεωρείται παγκόσμιος γίγαντας στα υδροηλεκτρικά.

Η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, μετά τα λοξοκοιτάγματα στους ρώσικους αγωγούς που προσγειώθηκαν και με Καραμανλή και με Λαφαζάνη απότομα, είναι συνεχώς σπασμωδική και για μια σειρά άλλους λόγους πέρα από τις κόντρες ντόπιων και ξένων ομίλων στην ενέργεια. Κυρίως γιατί θέλει να εξυπηρετήσει την πολιτική απελευθέρωσης για να δώσει χώρο δράσης σε επιχειρηματικούς ομίλους, όμως την ίδια στιγμή πρέπει να υπηρετήσει την απαίτηση ιδιαίτερα της ενεργοβόρας βιομηχανίας αλλά και του τουρισμού, για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια, που μόνο μια κρατική ΔΕΗ μπορεί να παρέχει με βάση το καθεστώς των εκπτώσεων χονδρικής που φτάνουν έως και 48% κάτω από την τιμή χρέωσης του λαϊκού καταναλωτή.

Τα τελευταία χρόνια, παρά τις αντιφάσεις, τις παλινωδίες και τις υπεκφυγές, έχουν παραχθεί πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα αν και η ΔΕΗ παραμένει κρατική. Αποτελέσματα με ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο υπέρ μιας σειράς μερίδων του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζόμενων στα ορυχεία του θανάτου, στις μονάδες της ΔΕΗ και στα δίκτυα και φυσικά στον λαϊκό καταναλωτή, που τα τελευταία 10 χρόνια είδε 157% αύξηση στο κόστος ηλεκτρικού. Η πολιτική της απελευθέρωσης της ενέργειας είχε ανάλογα αποτελέσματα σ’ όλη την Ευρώπη. Έτσι, στην Αγγλία η αντίστοιχη αύξηση στους λαϊκούς καταναλωτές είναι 142%, στην Ισπανία 110% ενώ στη Γερμανία έχουμε 331.000 διακοπές ηλεκτροδότησης. Η λεγόμενη ενεργειακή ένδεια επεκτείνεται συνεχώς (στη χώρα μας υπολογίζεται στο 30% του πληθυσμού) όσο επεκτείνονται τα κέρδη των καπιταλιστών και όσο ισχυροποιούνται τα μονοπώλια στον χώρο.

Στη ΔΕΗ, οι εργολαβίες λεηλατούν κυριολεκτικά τον λιγνίτη και τους εργαζόμενους σ’ αυτές ενώ οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, πέρα από μειώσεις μισθών και εντατικοποίηση, έχουν μειωθεί κατά 50% σ’ αυτά τα χρόνια. Η ΔΕΗ όχι μόνο δεν κάνει επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες ενάντια στη ρύπανση αλλά οδηγείται παρά τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε υπερχρέωση, κυρίως γιατί μετατράπηκε για χρόνια σε μηχανισμό είσπραξης του κράτους (χαράτσια που μετανομάστηκαν σε ΕΝΦΙΑ).

Μ’ αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση προσπαθεί να ελιχθεί, με τον υπουργό Σταθάκη να ομολογεί πρόσφατα σε ομιλία στην Κοζάνη πως στο ξεπούλημα θα μπουν και υδροηλεκτρικά εργοστάσια, παρότι επιδιώκεται ο κρατικός έλεγχος της ΔΕΗ. Είναι ένα σοβαρό πολιτικό ερώτημα αν η κυβέρνηση απαλλαχθεί με κάποιο τρόπο από την καυτή πατάτα της ΔΕΗ αξιοποιώντας την προσφυγή π.χ. της ΓΕΝΟΠ στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για να κερδίσει χρόνο. Όμως, η άρνηση των εργατοπατέρων της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για απεργίες είναι στο ίδιο ξεπουληματικό για τους εργαζόμενους πλαίσιο που κινείται και η ΓΣΕΕ υποστηρίζοντας ουσιαστικά την εργοδοσία, το κεφάλαιο και εν τέλει τα ίδια τα μνημόνια.

Για ν’ αντιμετωπίσει το εργατικό λαϊκό κίνημα αυτά τα δεδομένα με όρους ταξικής πάλης, κάθε άλλο παρά αρκούν τοποθετήσεις σαν αυτές του Λαφαζάνη π.χ. που μιλά για εθνικό έγκλημα σ’ ότι αφορά το ξεπούλημα της ΔΕΗ, χωρίς ταξική αναφορά στα συμφέροντα ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, που άλλωστε υπηρετούνται, όπως αναφέραμε, ακόμη και με το υπάρχον σχήμα της ΔΕΗ στον χώρο του ηλεκτρισμού.

Η ελληνική αστική τάξη είναι εξαρτημένη και παρ’ ότι το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης συχνά την πνίγει, ωστόσο δε θέλει και δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω απ’ αυτό. Δεν είναι όμως ούτε υπό κατοχή, ούτε αποικία, ούτε πιόνι των ιμπεριαλιστών. Αντίθετα, στο πλαίσιο πάντα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, έχει βλέψεις και φιλοδοξίες και δεν υπολείπεται σε τυχοδιωκτισμό. Στην περίπτωση της απελευθέρωσης της ενέργειας και της ΔΕΗ, το πλαίσιο είναι ασφυκτικό και δύσκολα διαχειρίσιμο και δεν μπορεί ως εκ τούτου να προβλέψει κανείς τι θα προκύψει μέσα από πιέσεις, εκβιασμούς και ελιγμούς, με πιθανές αντιδράσεις ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο. Όμως, η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει… Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ανακαλύπτει ξανά την πολιτική διεκδίκησης ρόλου ενεργειακού κόμβου για τη χώρα, αυτή τη φορά με επίκεντρο τον αγωγό φυσικού αερίου από Ισραήλ- Κύπρο– Ελλάδα- Ιταλία (EAST MED), σε συνδυασμό με φιλολογία για μια σειρά κοιτάσματα στον ελλαδικό χώρο.

Οι φιλοδοξίες είναι παλιές για τη διεκδίκηση μιας τέτοιας διαδρομής για το φυσικό αέριο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αναθερμάνθηκαν με τη συνάντηση στο Τελ Αβίδ των υπουργών ενέργειας Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας, Ιταλίας, παρουσία του επιτρόπου επί ενεργειακών θεμάτων της Ε.Ε. Μ. Κανιέτε. Το ενδιαφέρον των Ιταλών είναι έντονο μέσω και γεωτρήσεων στην ΑΟΖ της Κύπρου από την ΕΝΙ. Και ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη του πλούσιου αιγυπτιακού κοιτάσματος ΖΟΡ, ο EAST MED αποκτά και οικονομικό ενδιαφέρον πέρα από γεωστρατηγικό, κόντρα στην όδευση του φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας, όπως συνεχίζει να ζητάει παράλληλα με τον EAST MED το Ισραήλ.

Πέρα από το ενδιαφέρον των Άγγλων, στη συγκυρία, για προχώρημα των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό, το Ισραήλ, η EXXON MOBIL αλλά και η Γαλλική TOTAL και από δίπλα ο γίγαντας του φυσικού αερίου του Κατάρ επιθυμούν μια ιμπεριαλιστική ρύθμιση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και πιέζουν και παρεμβαίνουν ανάλογα. Εδώ βέβαια τα ζητήματα θα κριθούν συνολικότερα με καθοριστική την εξέλιξη της γεωπολιτικής σύγκρουσης ΗΠΑ- Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή. Όμως, όπως γράψαμε στην Π.Σ. μιλώντας για τα πρόσφατα ταξίδια Κοτζιά – Καμένου στις ΗΠΑ, η ελληνική αστική τάξη εκδηλώνει σαφώς διάθεση να εμπλακεί στα πιο επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ έχει για το Ισραήλ κύρια επιδίωξη την στρατιωτική συνεργασία. Το τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ στα ενεργειακά μένει να το δούμε…

Όμως, η ελληνική αστική τάξη, αφενός σαν ισχυρή θαλάσσια δύναμη αφετέρου σαν σταθερή χώρα της Δύσης, διεκδικεί με βάση αντιδραστικές και επικίνδυνες για τον λαό συμμαχίες θαλάσσιο χώρο για την πλεύση τάνκερ και εμπορικών πλοίων των εφοπλιστών, αλλά και διαδρομές με αγωγούς για το φυσικό αέριο. Η συμμαχία με το κράτος δολοφόνο και εχθρό όλων των γύρω λαών του Ισραήλ είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον λαό μας και ήδη παράλληλα με τη συνεχή χρήση της βάσης της Σούδας υπονομεύει τις σχέσεις της ιστορικής φιλίας του λαού μας με τους γύρω λαούς. Αντίστοιχα επικίνδυνες και στην ίδια κατεύθυνση είναι και οι συνεργασίες που γίνονται με το φασιστικό καθεστώς του Αλ Σίσι της Αιγύπτου και το βαθιά αντιδραστικό Κατάρ. Όλες αυτές οι συμμαχίες αλλά και η επιδίωξη της συγκεκριμένης όδευσης του φυσικού αερίου έχουν την έγκριση των ΗΠΑ και προσφέρονται για την υπηρέτηση των σχεδιασμών τους. Τόσο των ενεργειακών για την ενεργειακή απεξάρτηση της Ε.Ε. από τη Ρωσία όσο και των γεωστρατηγικών σχεδίων των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Να, λοιπόν, ποιο είναι το νέο ενεργειακό Ελντοράντο της ελληνικής αστικής τάξης και οι νέες της προσδοκίες, χρόνια μετά την απόρριψη από τις ΗΠΑ των ρωσικών αγωγών. Να ποια είναι σε μεγάλο βαθμό και η βάση του επικίνδυνου ανταγωνισμού από τη Θράκη μέχρι το Καστελόριζο και την Κύπρο με την τούρκικη αστική τάξη.

Αντίστοιχα σχέδια υπηρετούν οι τριγωνικές σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης στα Βαλκάνια, ιδιαίτερα με Βουλγαρία και Ρουμανία, που ο IGB (ελληνοβουλγάρικος) αγωγός θα τροφοδοτεί με αέριο από τάνκερ μέσω του τερματικού σταθμού της Αλεξανδρούπολης, που μπήκε σε φάση υλοποίησης. Ο καθένας καταλαβαίνει στις κρίσιμες πλέον εξελίξεις στα Βαλκάνια, τη σημασία της ενεργειακής τροφοδότησης της Βουλγαρίας σε σχέση με τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της. Ο TAP, ο IGB τώρα και ο EAST MED και πάντα τα τάνκερ των εφοπλιστών είναι το «ενεργειακό» Ελντοράντο, που αυτή τη φορά βάσιμα ποντάρει η αστική τάξη, μιας και είναι εντός των σχεδιασμών όλης της Δύσης. Ο ρόλος ενεργειακού κόμβου (upstream χώρας) είναι το ζητούμενο για την αστική τάξη και σ’ αυτό το πλαίσιο διεκδικεί ΑΟΖ και ρισκάρει τις πιο αντιδραστικές και επικίνδυνες συμμαχίες για τον λαό και τη χώρα. Όσο για τις γεωτρήσεις στον ευρύτερο χερσαίο και θαλάσσιο ελλαδικό χώρο, το βάθος του κοιτάσματος και το κόστος άντλησης σε σχέση και με την τιμή πετρελαίου – αερίου θα κρίνουν τι αξίζουν, γιατί διαφορετικά κοιτάσματα υπάρχουν παντού.

Κλείνοντας από την πλευρά μας, θα τονίσουμε πως και στο ζήτημα της ενέργειας αποκαλύπτεται πως η εργατική τάξη και ο κόσμος της δουλειάς όχι μόνο δεν έχουν κοινά συμφέροντα με την αστική τάξη, μα ισχύει, όπως και σ’ όλο το υπόλοιπο κοινωνικό πεδίο, ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός πως οι τρεις όμιλοι που ενδιαφέρονται για το λιγνίτη, άσκησαν παρέμβαση στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, υπέρ της ευρωπαϊκής επιτροπής, στην υπόθεση προσφυγής που είχαν ασκήσει η ΔΕΗ και το ελληνικό δημόσιο, ζητώντας ν’ ανατραπεί η απόφαση της επιτροπής για κατάργηση του μονοπωλίου της ΔΕΗ στον λιγνίτη, αποκαλύπτει πως βολεύεται τελικά η αστική τάξη στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Πρόκειται για τα ΕΛΠΕ (elpedison) και τους ομίλους Μπόμπολα και Μυτιλιναίου. Όχι, δεν πρόκειται για απάτριδες, είναι επιφανείς εκπρόσωποι των λεγόμενων παραγωγικών τάξεων στον τόπο μας.

Ο κόσμος που αληθινά παράγει τον πλούτο, δικαιούται θέρμανση, ηλεκτρικό και ο τόπος μας είναι πλούσιος και σε ενέργεια και σε κάθε λογής πρώτες ύλες και δυνατότητες για παραγωγή αγαθών. Φτάνει αυτά να τα διεκδικήσει με όρους ταξικής πάλης κόντρα στο σύστημα που τον εκμεταλλεύεται, τον καταδυναστεύει σε κάθε τομέα της ζωής του, την ίδια ώρα που τον εμπλέκει σε σοβαρούς πολεμικούς κινδύνους…

Ν.Κ.

Αναζήτηση
Social Media

Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση

 
Κατηγορίες
Βιβλιοπωλείο-Καφέ

Γραβιάς 10-12 - Εξάρχεια
Τηλ. 210-3303348
E-mail: ett.books@yahoo.com
Site: ektostonteixon.gr