Όλες οι εξελίξεις που συμβαίνουν στη χώρα μας και στη γύρω περιοχή βάζουν επιτακτικά δύο ερωτήματα:
Εκδήλωση - Συζήτηση
Σάββατο 1 Φλεβάρη, 7:00 π.μ. Αμφιθέατρο ΠΡΟΚΑΤ
Αν στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι λίγο πολύ κοινός τόπος για όλους, ότι δηλαδή 24 χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, ο κίνδυνος επανάληψης μιας ανάλογης, ίσως και χειρότερης κρίσης προβάλει ξανά έντονος, στο δεύτερο δε συμβαίνει το ίδιο.
Γιατί το σύνολο των παραγόντων του συστήματος, η Κυβέρνηση, η Αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ, οι διάφοροι αναλυτές, όλοι τους προσπαθούν να παραποιήσουν την πραγματικότητα. Να θολώσουν τη σκέψη μας και να ποτίσουν το μυαλό μας με το δηλητήριο του εθνικισμού. Για να κρύψουν τον τυχοδιωκτισμό τους, αλλά και την υποτέλειά τους προς τα «μεγάλα αφεντικά».
Περιορίζονται στην (υπαρκτή) όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και αποσιωπούν το γεγονός ότι η περιοχή στην οποία βρίσκεται η χώρα είναι ένα εκτεταμένο πεδίο σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Είναι ένα πύρινο τόξο που ξεκινάει από το Ιράν, περνάει από τη Συρία, ακουμπά την Κύπρο και τις ΑΟΖ και καταλήγει στη Λιβύη.
Αποκρύπτουν το γεγονός ότι πρωταγωνιστές σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό είναι οι προστάτες τους, αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Που διαθέτουν την πιο δολοφονική στρατιωτική μηχανή του πλανήτη και γίνονται πιο επιθετικοί, καθώς τα σχέδια τους σκοντάφτουν στην αναβαθμισμένη παρουσία του βασικού τους ανταγωνιστή, του ρώσικου ιμπεριαλισμού, αλλά και στη δυσφορία των ευρωπαίων «συμμάχων» τους. Αυτό δείχνει η όξυνση της αντιπαράθεσης τους με το Ιράν, το «ανακάτεμα» των ΑΟΖ στην Αν. Μεσόγειο, η διάθεση τους να μετατρέψουν την Κύπρο σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο και να ελέγξουν ενεργειακά την περιοχή.
Αυτό το εκτεταμένο πεδίο ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης τροφοδοτεί με μπόλικο εύφλεκτο υλικό το διαχρονικό ανταγωνισμό των εξαρτημένων αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Δημιουργεί κινδύνους, πιέσεις αλλά και «ευκαιρίες» (έτσι θέλουν να νομίζουν) για να «αναβαθμίσουν» το ρόλο τους (η μία σε βάρος της άλλης) και να αποτελέσουν τον προνομιακό εκπρόσωπο των δυτικών ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Η τούρκικη αστική τάξη παίζει το χαρτί του άτακτου παιδιού και ζητάει από τους ιμπεριαλιστές μια ευνοϊκότερη σχέση. Εισβάλλει στη Συρία, αρνείται να δεχτεί τη θέση του παρατηρητή στις εξελίξεις που αφορούν τους υδρογονάνθρακες, δεν αποδέχεται τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί με την ΑΟΖ της Κύπρου, «απλώνει τα πόδια» της μέχρι τη Λιβύη και μπαίνει σφήνα στους «άξονες» των ανταγωνιστών της. Προβάλλει το όραμα της «γαλάζιας πατρίδας» και απειλεί για αλλαγές συνόρων. «Υψώνει ανάστημα» περιφερειακής δύναμης και ζητάει τον ανάλογο χώρο, προχωρώντας σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς.
Από την άλλη μεριά, η αστική της τάξη της χώρας μας παίζει το χαρτί του καλού παιδιού στους αμερικάνους και παραχωρεί ολόκληρη τη χώρα για να γίνει μια τεράστια αμερικανο-νατοϊκή βάση. Ακολουθώντας τις εντολές τους συγκροτεί ενεργειακούς και στρατιωτικούς άξονες με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο, εξυπηρετώντας την πολιτική των ΗΠΑ για γεωστρατηγικό και ενεργειακό έλεγχο της περιοχής. Υποτάσσεται στα σχέδια τους και λειτουργεί σα μοχλός πίεσης για να επανακάμψει η Τουρκία στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Δύσης. Θεωρεί ότι «απωθεί» κατ’ αυτόν τον τρόπο την τουρκική αστική τάξη στα Μικρασιατικά παράλια, ότι κερδίζει πόντους σε βάρος της, ότι αναβαθμίζει το δικό της ρόλο, και την ίδια στιγμή παρακολουθεί αμήχανη την «ουδέτερη» στάση των προστατών της στην προκλητική ενέργεια του τουρκολιβυκού συμφώνου. Αναζητά διεύρυνση στηριγμάτων, δείχνει πρόθυμη και για άλλες «αποστολές» (Λιβύη, Σαουδική Αραβία), διογκώνει τις πολεμικές δαπάνες και ανεβάζει το θερμόμετρο του εθνικισμού για να κρύψει ή και να στηρίξει το μίγμα τυχοδιωκτισμού και υποταγής στα μεγάλα αφεντικά, που αποτελεί την ουσία της πολιτικής της.
Είναι αυτός ο εθνικισμός που ρίχνει άφθονο μίσος στην καρδιά και το νου του λαού και της νεολαίας μας, στρέφει τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε αντιδραστική τροχιά και υψώνει ισχυρό φραγμό στη δυνατότητα αναγνώρισης των πραγματικών προβλημάτων και των πραγματικών ενόχων:
Ότι, δηλαδή, βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να γίνει κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, και θυσία στους τυχοδιωκτισμούς των κυρίαρχων αστικών τάξεων.
Ότι εχθροί του δεν είναι οι γειτονικοί λαοί (θύματα και αυτοί των ίδιων καταστάσεων), αλλά πρώτα απ’ όλους οι ιμπεριαλιστές-φονιάδες των λαών, οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Ότι την αγανάκτηση και την οργή του δεν πρέπει να την εισπράττουν οι μετανάστες και οι «ξένοι», αλλά η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της, που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε εκτεταμένη ΝΑΤΟϊκή βάση και πλατφόρμα εξόρμησης των ΗΠΑ.
Μία, λοιπόν, μόνο απάντηση υπάρχει στο ερώτημα τι κάνουμε για να αποτρέψουν την πορεία προς τον όλεθρο.
Κι αυτή βρίσκεται στους κοινούς αγώνες των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστές - εμπρηστές του πολέμου, ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις, ενάντια στις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις, ενάντια στην πολιτική του πολέμου, της εξάρτησης και του εθνικισμού.
Για ένα ισχυρό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο των λαών της Ελλάδας, της Κύπρου και της Τουρκίας
Να αρνηθούμε να γίνουμε θυσία στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τους αστικούς τυχοδιωκτισμούς
Να μην υποταχθούμε στα εθνικιστικά, φιλοπόλεμα κηρύγματα, να παλέψουμε για ειρήνη, φιλία και συνεργασία των λαών.
Ιδιαίτερα στην περιοχή μας, να αναδείξουμε και να δυναμώσουμε την ενότητα όλων των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας, μειονότητας και πλειονότητας, ενάντια στον κοινό εχθρό: τον πόλεμο, τους ιμπεριαλιστές, και τον εθνικισμό.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
