Τελικά ήρθε η ώρα της «ανταρσίας» εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά τη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου την Κυριακή 30/8, οι οργανώσεις ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ αποχώρησαν κατευθυνόμενοι προς τη ΛΑΕ του Λαφαζάνη. Την ίδια διαδρομή νωρίτερα είχε κάνει η ΜΑΡΣ, το άλλο μισό του κοινού κατεβάσματος στις προηγούμενες εκλογές του Γενάρη. Κοινό κατέβασμα που, θυμίζουμε, και τότε πραγματοποιήθηκε μετά από πολλές εσωτερικές συζητήσεις-διαφωνίες-συγκρούσεις.
Όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρξε μια μεγάλη παραγωγή και δημοσιοποίηση ατομικών και συλλογικών κειμένων διαφορετικών προελεύσεων και διασταυρώσεων που τοποθετούνταν στο επίδικο ζήτημα της εκλογικής ή μη συνεργασίας με τον «συνεπή ΣΥΡΙΖΑ» που μας προέκυψε πρόσφατα. Συνήγοροι της συνεργασίας δεν ήταν μόνο γνωστά στελέχη των δυο οργανώσεων που αποχώρησαν, αλλά και μέλη του ΝΑΡ και της Νεολαίας του, Κομμουνιστική Απελευθέρωση, καθώς και ανένταχτοι. Μάλιστα στην ΠΕ του ΝΑΡ κατατέθηκε κείμενο που μειοψήφησε και το οποίο εισηγούνταν το ίδιο. Φυσικά, αντίστοιχα κείμενα δημοσιεύθηκαν και από την άλλη πλευρά, που είχε είτε αντιρρήσεις, είτε έβαζε όρους, είτε ήταν αρνητική στο κοινό εκλογικό κατέβασμα.
Όμως, παρότι η κατάληξη μπορεί να ήταν διαφορετική, όλες μα όλες οι απόψεις που κατατέθηκαν κινούνταν στις βασικές συντεταγμένες με τις οποίες ο χώρος αυτός έχει οριοθετήσει το σώμα των θέσεών του. Όσο για την εκτίμηση για τη ΛΑΕ, όλες τέμνονται στην αναγνώριση θετικών εξελίξεων-βημάτων από τη μεριά της και, όπως σημειώνεται στην ΠΕ του ΝΑΡ: «Η προοπτική της είναι ρευστή: είτε προς την κατεύθυνση μιας συνολικής ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής είτε προς την κατεύθυνση μιας προοδευτικά αριστερής δημοκρατικής ενσωμάτωσης». Οι αυταπάτες είναι στο DNA τους.
Επίσης αξίζει να σημειωθεί το πόσο πραγματικά εντυπωσιακό είναι να διαβάζεις κείμενα που γενικά με σωστό τρόπο (άσχετα αν από τη μεριά μας θα το διατυπώναμε διαφορετικά) τοποθετούνται στην ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής, συγκρότησης του κομμουνιστικού κόμματος της εποχής μας, συγκρότησης της εργατικής τάξης και του πρωτοπόρου ρόλου της και άλλα αντίστοιχα, για να καταλήξουν ότι όλα τα παραπάνω σήμερα-τώρα-άμεσα προωθούνται με την εκλογική συνεργασία με τη ΛΑΕ (για την οποία είναι άγνωστες οι λέξεις (αντι)καπιταλισμός, εκμετάλλευση κοκ). Χειρισμός, εξαπάτηση, προσπάθεια μπλοκαρίσματος ή και όλα μαζί, του δυναμικού που συμμετέχει ή παρακολουθεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του μέλους της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Τ. Τσίτσου «…Στον κόσμο μένουν πάντα τα «χοντρά» γράμματα. Όχι τα «ψιλά», οι υποσημειώσεις και οι αστερίσκοι των κομματικών ντοκουμέντων και σεντονιών, για να βολεύονται οι εσωτερικές ανησυχίες, ενστάσεις και διαφωνίες. Έχουμε πείρα πια από αυτό.» Πράγματι περιλαμβάνονται τα πάντα, για να μη μείνει τίποτα ή μάλλον να μείνει ο ακολουθητισμός στο γνήσιο ρεφορμισμό.
Η ακαταμάχητη γοητεία της κάλπης
«…Το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα είναι εάν στη μάχη των επικείμενων εκλογών θα εκφραστεί και θα αποκτήσει επαρκή πολιτική και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση το κοινωνικοπολιτικό ρεύμα του OXI μέχρι τέλους. Εάν αυτό δεν συμβεί, θα αποτελέσει σημαντική ήττα με σημαντικές και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.» Πρόταση της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ προς τις συνελεύσεις των ΤΕ και το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
«…Ωστόσο, η απόφαση της πλειοψηφίας του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην προχωρήσουμε σε αυτή την αναγκαία μετωπική πολιτική και εκλογική συνεργασία σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να χαθεί μια σημαντική ευκαιρία να παρέμβουμε πιο αποφασιστικά στη διαμόρφωση του συνολικού ταξικού συσχετισμού δύναμης.» Από τη δήλωση παραίτησης των μελών της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ.
Τα παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν ένα ακραίο δείγμα εκλογικού κρετινισμού. Μόνο που δεν τον παίρνουν μαζί τους αποχωρώντας. Αποτέλεσε και αποτελεί τη βασική συγκολλητική ουσία του χώρου. Διατηρείται και σε όσους παραμένουν, μόνο που αυτές οι εξελίξεις τούς οδηγούν να διατυπώνουν για τις επερχόμενες εκλογές «σεμνότερους» στόχους».
Δεν υπήρξε εκλογική διαδικασία (βουλευτικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, δημοψήφισμα) που να μη θεωρούνταν από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μεγάλη ευκαιρία να πλασαριστεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Να ξεφύγει από τον περιορισμό του εξωκοινοβουλίου και να γίνει επιτέλους πράξη η είσοδος στη Βουλή. Ποιος ξεχνά τα λεγόμενα στελεχών της για τον εφικτό στόχο του 3%, για το άλλο 0,5%-1% που χρειάζονταν για να φτάσουν τον εκλογικό τους στόχο, εκβιάζοντας ουσιαστικά και αναπαράγοντας τη λογική της χαμένης ψήφου.
Είναι τυχαίο που συνεχώς πριν από εκλογές ο συγκεκριμένος χώρος «αναστατώνεται», κάνει προτάσεις εκλογικής συνεργασίας (είτε τις θέλει πραγματικά είτε για «ξεκάρφωμα», όπως συνέβη με την οργάνωσή μας) και περιμένει να έρθει η ώρα του; Βέβαια οι προσδοκίες διαψεύστηκαν, αλλά «μυαλό δεν βάζουν».
Με την ίδια λογική κινήθηκαν απέναντι στη ΛΑΕ και της πρότειναν «μια ισότιμη εκλογική συνεργασία δύο μετώπων και όχι προσχώρηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μέτωπο της ΛΑΕ», αλλά διαπίστωσαν «διαφωνία καταρχήν στο προγραμματικό πλαίσιο και την πολιτική κατεύθυνση. Δεύτερον, στο χαρακτήρα και τον τρόπο συγκρότησης του μετώπου που πρότεινε η ΛΑΕ. Τρίτον, στην έλλειψη όρων ισοτιμίας.» Για το πρώτο θα αναφερθούμε παρακάτω, για τα υπόλοιπα η ερμηνεία είναι ότι δεν υπήρξε μεράδι σε βουλευτικές έδρες μαζί με αίσθημα αυτοσυντήρησης. Έτσι, ακόμα και στελέχη που παρέμειναν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθότι δεν υιοθετήθηκαν από τη ΛΑΕ οι όροι που έθεταν, αναφέρονται σε κοινή πορεία μετά τις εκλογές και βλέπουμε…
Είναι κατάντια να έλκονται από τη Λαφαζανοπαρέα του Γκορμπατσόφ, της συγκυβέρνησης Μητσοτάκη, της ψήφισης του Μάαστριχτ, της υπεράσπισης των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία κλπ (από κείμενο στελέχους του ΝΑΡ, Β. Νάνου), αλλά και της στάσης τους στην εφταμηνίτικη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως, στελέχη που το ’89 «δεν υπάκουσαν» στη γραμμή που και ο Λαφαζάνης στήριξε τότε, σήμερα είναι συγγραφείς του πολιτικού του προγράμματος (Π. Παπακωνσταντίνου).
Συγκοινωνούντα δοχεία-συμπληρωματικές δυνάμεις και τελικά κυβερνητισμός
Από το «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ» μέχρι το λεγόμενο «μεταβατικό πρόγραμμα» υπάρχει τεράστιος κοινός τόπος αναφοράς αυτών των δυνάμεων, κοινοί δίαυλοι επικοινωνίας τους.
Για το «Όχι μέχρι τέλους» (αλήθεια, ποιο ορίζεται ως τέτοιο, και εννοείται το ίδιο από τις δυνάμεις που το εκφωνούν;) να θυμίσουμε την εκτίμηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριν από το δημοψήφισμα, ότι «δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αντιλαϊκά μέτρα αν επικρατήσει το ΟΧΙ». Αυτό συνέβη με μεγάλο ποσοστό μάλιστα, μόνο που ήρθε και το 3ο μνημόνιο. Είναι τέτοια η σύγχυση του χώρου που δεν μπόρεσε -ούτε ακόμη και σήμερα μπορεί ή θέλει- να κατανοήσει το πολιτικό σχέδιο Τσίπρα με το δημοψήφισμα και το ανακηρύσσει σαν τον οδηγό, το φάρο που θα φωτίζει την πορεία της λαϊκής πάλης το επόμενο διάστημα. Συνεχίζουν να αναζητούν «σωσίβια» για την αντιλαϊκή καταιγίδα στην κάλπη και όχι εκεί που πραγματικά αλλά δύσκολα και βασανιστικά υπάρχουν, στο κίνημα και την ταξική πάλη.
Φυσικά, στη κίνηση γύρω από το «Όχι», στις επιτροπές και εκδηλώσεις που έγιναν επένδυσε πολιτικά η Αριστερή Πλατφόρμα, καταφέρνοντας να σύρει πίσω της σημαντικό κομμάτι στο οποίο απευθυνόταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρότι «…Ο χαρακτήρας του μετώπου που προτείνεται από τη ΛΑΕ ορίζεται ως «αντιμημονιακός, δημοκρατικός, πατριωτικός, προοδευτικός», πράγμα που δεν εκφράζει τον ριζοσπαστισμό, την ταξικότητα και το πολιτικό βάθος του ΟΧΙ». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμά ότι το πρόγραμμα της ΛΑΕ «κινείται σε κατεύθυνση προοδευτικής, ριζοσπαστικής διαχείρισης και διακυβέρνησης, παρά τις όποιες θετικές ή αρνητικές διατυπώσεις, που κι αυτές έχουν τη σημασία τους».
Πρόγραμμα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό, σκέτο αντικαπιταλιστικό κοκ. Αυτή η σύλληψη που διαπερνά όλες αυτές τις δυνάμεις και οι οποίες συχνά-πυκνά και τυχοδιωκτικά την αναπροσαρμόζουν, ανανεώνουν, διαφοροποιούν με λεκτικά σχήματα, για να εξυπηρετήσουν τους εκάστοτε σχεδιασμούς τους, είναι ο φερετζές του κυβερνητισμού.
Μπορεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις να δηλώνεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ «Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση για φιλολαϊκές αλλαγές μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ. (…) Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση για φιλολαϊκές αλλαγές χωρίς ρήξη με την αστική τάξη, ντόπια και ξένη (…) Δεν μπορεί να γίνει «εργαλείο» και «όχημα» για την ανατροπή μια «αριστερή κυβέρνηση», που θα εγκλωβίζεται στα όρια του «κοινοβουλευτικού δρόμου» και θα δρα μέσα στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ), της εξουσίας του κεφαλαίου και του σημερινού αστικού κράτους», αλλά δεν νομίζουμε ότι έβγαλε τα κατάλληλα συμπεράσματα. Όχι μόνο γιατί δεν βλέπουμε καμιά αυτοκριτική για τις αντιφατικές κυβερνήσεις που με λαϊκή πίεση θα υλοποιούσαν πλευρές του μεταβατικού προγράμματος. Δεν είναι γιατί θυμόμαστε ότι στην κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα συμμετέχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά μπορεί να συμμετέχουν σύντροφοί μας (Χάγιος). Δεν είναι γιατί δεν ξεχνάμε πως στήριξε-σιγόνταρε ο χώρος αυτός τις συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης και πίεσης να μην υποκύψει στους εκβιασμούς των δανειστών. Είναι γιατί έχει παγιδευτεί σ’ αυτό το κατασκεύασμα (μεταβατικό πρόγραμμα) που συντηρεί τον κυβερνητισμό, άσχετα αν τον βαφτίζει εργαλείο ρήξης και ανατροπής και όχι αστικής έστω φιλολαϊκής διαχείρισης. Είναι γιατί το «εδώ και τώρα», το «άμεσα» για τη διαγραφή του χρέους και την κρατικοποίηση των τραπεζικών επιχειρήσεων συνδέονται με το κράτος (ποιο κράτος) που θα τα υποδεχθεί. Είναι γιατί, αν και ισχυρίζεται ότι θα τα υλοποιήσει το κίνημα, αδυνατούμε να αντιληφθούμε γιατί αυτό θα δίνει κρατικές ενισχύσεις σε επιχειρήσεις που έχουν προβλήματα αλλά θα διατηρήσουν θέσεις εργασίας!
Ναι, υπάρχει η αναγκαιότητα διατύπωσης και υλοποίησης μεταβατικού προγράμματος, όταν βρεθούμε στην περίοδο …μετάβασης. Και με δεδομένη την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Αυτή τη στιγμή, στο σήμερα, «εδώ και τώρα», εντός του συστήματος και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αποτελεί άρνηση της αναγκαιότητας να οικοδομηθούν οι πολιτικές, ιδεολογικές, κινηματικές, προϋποθέσεις συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, της εργατικής τάξης σε «τάξη για τον εαυτό της», ώστε να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά στο σήμερα και προοπτικά να αναμετρηθούν νικηφόρα με τις δυνάμεις του συστήματος.
Όσο για το ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, δεν είναι ζήτημα ρητής ή άλλης διατύπωσης. Δεν είναι ζήτημα κομματικών ντοκουμέντων η ευέλικτων φράσεων που καλύπτουν τους πάντες, δημιουργώντας παράλληλα σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Είναι απαράγραπτος στόχος του λαϊκού κινήματος που από τη μεριά μας το αντιμετωπίζουμε σαν κομμάτι της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό, που φυσικά δεν θα «ξεχνά» τον εταίρο-προστάτη πέραν του Ατλαντικού, που η υποτίμησή του από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο κάθε άλλο παρά συγκροτεί τη λαϊκή πάλη απέναντι στον κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή.
Κλείνοντας, δεν χαιρόμαστε για τα παθήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί ενισχύεται το κλίμα απογοήτευσης που πάει συνολικά να επικρατήσει είτε οδηγώντας αγωνιστές στην παραίτηση είτε χαρίζοντάς τους στο ρεφορμισμό. Επιμένουμε ότι η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ για την ανατροπή της επίθεσης και η πάλη ενάντια σε ΕΕ ΝΑΤΟ ΔΝΤ θα συμβάλει να συνεχίσει αυτό το δυναμικό να βαδίζει το δρόμο του αγώνα, επιμένοντας να δρούμε από κοινού και ταυτόχρονα να αντιπαλεύουμε απόψεις και λογικές που θεωρούμε λανθασμένες.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
