ΚΚΕ(μ-λ)

Ερ.: Μίλησέ μας για την πολιτική κατάσταση σήμερα στην Ιταλία. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα αυτή τη στιγμή;
Απ.: Στην Ιταλία έχουμε κυβέρνηση της κεντροαριστεράς. Μιλάμε για μια δεξιά μετατόπιση των πολιτκών παραγμάτων, και αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή για το αστικό πολιτικό σκηνικό είναι η ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος, κατ” εικόνα και ομοίωση του αντίστοιχου της Αμερικής. Η Αριστερά, η οποία δεν συμφωνεί αυτή τη στιγμή με αυτό το σχέδιο, προσπαθεί να φτιάξει μια εναλλακτική πρόταση που ονομάζεται Κόκκινη Υπόθεση. Αυτή θα συνέλεγε όλες τις συλλογικότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικές, οικολογικές ή κινηματικές. Αυτή τη στιγμή, όσον αναφορά τις λαϊκές μάζες, η έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν τόσο προς τη Δεξιά όσο και προς την Αριστερά συνεχώς αυξάνεται. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζουν οι δύο αυτές πτέρυγες της αστικής πολιτικής: επίθεση σε όλα τα κεκτημένα δικαιώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, κατάσταση που ισχύει και στην Ελλάδα. Παράλληλα, το λαϊκό κίνημα αρχίζει να οργανώνεται αυτόνομα σε όλα τα πεδία της πολιτικής: το αντιιμπεριαλιστικό, τα δικαιώματα των φοιτητών, των γυναικών και των εργαζομένων, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις που υποστηρίζονται από εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να δράσει το κομμουνιστικό κίνημα από σήμερα μέχρι το μέλλον.
Ερ.: Η ιταλική Αριστερά έχει μεγάλη παράδοση. Στην πιο πρόσφατη ιστορία της έχουμε κομβικούς σταθμούς όπως η Γένοβα, στη συνέχεια τους αγώνες ενάντια στις αμερικανικές βάσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και τώρα τελευταία τις μεγάλες εργατικές απεργίες. Βλέπεις κάποια διαφοροποίηση όσον αφορά τις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών σε σχέση με παλαιότερες εποχές; Ποια ήταν η συνεισφορά των παραπάνω κινημάτων;
Απ.: Μια διαφορά σε σχέση με τη Γένοβα είναι ότι τότε ήταν στην κυβέρνηση η κεντροδεξιά και η Αριστερά συνεργαζόταν κατά κάποιον τρόπο με τους ρεβιζιονιστές ενάντια στην κυβέρνηση αυτή. Το σύνθημα τότε ήταν να φύγει ο Μπερλουσκόνι. Πράγματι, έφυγε. Η Αριστερά σήμερα καλείται να παλέψει ενάντια στο κοινό ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα των δύο αυτών αστικών δυνάμεων και μάλιστα σε αυτόνομη βάση. Η Γένοβα αποτέλεσε ουσιαστικά μια νίκη για το λαϊκό κίνημα μιας και ο Μπερλουσκόνι απέτυχε να το οδηγήσει σε μια τεράστια οπισθοδρόμηση που θα θύμιζε τα χρόνια του φασισμού. Μετά την αποπομπή του Μπερλουσκόνι, υπήρξε άλλη μια νίκη του κινήματος. Αρα, τόσο οι λαϊκές μάζες όσο και αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους έκαναν ένα βήμα μπροστά στην υπόθεσή τους. Γιατί αυτό που μετράει είναι το πόσο κανείς θα μπορέσει να οργανωθεί και να λειτουργήσει αυτόνομα από τους ρεβιζιονιστές και τους ψευτοκομμουνιστές που υπάρχουν στην Ιταλία.
Ερ.: Κατά το σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία, αναζητήθηκαν συμμαχίες με άλλες δυνάμεις μιας και δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση από τις εκλογές. Το ίδιο έγινε και στη Γερμανία, στο Βέλγιο πρόσφατα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Συνιστά αυτό, κατά τη γνώμη σου, μια γενικότερη αμφισβήτηση των λαών απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις;
Απ.: Στην Ιταλία, σίγουρα η έλλειψη εμπιστοσύνης στην κεντροαριστερή κυβέρνηση είναι μεγάλη. Η διαφορά σε σχέση με τις άλλες περιπτώσεις είναι ότι στην Ιταλία οι λαϊκές μάζες ήταν βαθιά συνδεδεμένες με την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας καθώς αυτή έχει τις ρίζες της στο παλιό Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Τόσο ο λαός όσο και η εργατική τάξη, κυρίως, έχουν διατηρήσει την κληρονομιά από το παλιό κομμουνιστικό κίνημα όσον αφορά την οργάνωσή του και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του. Οταν όλα αυτά βρουν αντικείμενο στη συγκρότηση ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος στην Ιταλία, τότε θα πάει μπροστά η υπόθεση του λαού.
Ερ.: Σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν μπει στο στόχαστρο τα εργατικά δικαιώματα: το ασφαλιστικό, οι μισθοί, το ωράριο, ο συνδικαλισμός και όλες οι εργατικές κατακτήσεις της προηγούμενης περιόδου. Πώς το βιώνει αυτό η εργατική τάξη της Ιταλίας;
Απ.: Στην Ιταλία αυτή η επίθεση ξεκίνησε ουσιαστικά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70. Με πολύ υπόγειο και βραδύ ρυθμό. Τα τελευταία χρόνια αυτή η επίθεση επιταχύνθηκε και έγινε άμεση. Η επανασυγκρότηση του νέου κόμματος της κεντροαριστεράς είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτή την επίθεση. Το νέο Δημοκρατικό Κόμμα που πάει να φτιαχτεί είναι ακριβώς ο φορέας αυτής της επίθεσης. Και όλες οι παραδοσιακές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού, όπως η Κομμουνιστική Επανίδρυση, το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών και άλλες ομάδες, αυτή τη στιγμή βρίσκονται τελείως αποπροσανατολισμένες, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και γι” αυτό μιλάνε γενικά για «κόκκινη υπόθεση», όπως θέλουν να ονομάσουν το σχηματισμό τους. Η επίθεση αυτή έχει προκαλέσει σοβαρές ζημιές στα δικαιώματα των εργαζομένων, έχει χειροτερεύσει τους όρους διαβίωσης της εργατικής τάξης, έχει προκαλέσει νεκρούς. Την έχουμε ονομάσει «πόλεμο εξόντωσης» που διεξάγει η αστική τάξη της Ιταλίας απέναντι στην εργατική τάξη.
Ερ.: Η Ιταλία ήταν από τις χώρες που έστειλαν στρατεύματα στο Ιράκ. Σε ποιο βαθμό αντιστάθηκε ο ιταλικός λαός σε αυτή την επιλογή και πώς το αντιμετώπισε η Αριστερά; Ποια είναι η γνώμη σου για την κατάσταση σήμερα στο Ιράκ;
Απ.: Η ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Ιταλίας πήρε μέρος στον πόλεμο του Ιράκ για να πάρει το κομμάτι που της αναλογούσε. Ο Μπερλουσκόνι ήταν αυτός που έστειλε αρχικά τα στρατεύματα στο Ιράκ, ο Πρόντι βλέποντας το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί είπε ότι δεν χρειάζονται τα στρατεύματα εκεί, αλλά, παρ” όλα αυτά, ο ιταλικός στρατός συνεχίζει μέχρι σήμερα να έχει ρόλο στο Ιράκ. Παρ” ότι οι περισσότεροι στρατιώτες έχουν σήμερα αποσυρθεί, υπάρχουν εκατοντάδες ιταλοί μισθοφόροι. Θα πρέπει να διακρίνουμε εδώ μια διαφορά του ιταλικού ιμπεριαλισμού σε σχέση με τον αμερικάνικο: Ο ιταλικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ένα ενιαίο κέντρο αποφάσεων αλλά πολλά, όπως το Βατικανό, οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι αλλά και οι μεγάλες ομάδες του εγκλήματος. Είναι πολλές οι εξουσίες και με αντικρουόμενα συμφέροντα. Παίρνοντας αυτά υπόψη, υπάρχει θέμα υπεράσπισης της αντίστασης του ιρακινού λαού, του λαϊκού πολέμου στο Ιράκ. Το Βατικανό τήρησε αντιφατική στάση στο όλο ζήτημα: κοινοποιήθηκε μια καταδίκη και φυσικά δεν υπήρξε καμία υπεράσπιση προς εκείνες τις δυνάμεις που απαρτίζουν την ιρακινή αντίσταση και πολεμούν τον ιμπεριαλισμό. Αυτή ακριβώς η αντιμετώπιση του θέματος επεκτείνεται από την άκρα Δεξιά μέχρι και την Αριστερά, συμπεριλαμβανομένων των Cobas (συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης) και των διαφόρων πασιφιστών που διαδηλώνουν στην Ιταλία. Ακόμα και δυνάμεις και κινήματα έξω από την αστική πολιτική κράτησαν αυτή τη στάση, μια γενική αποδοκιμασία του πολέμου λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος και, όταν αυτός ξέσπασε, το αντιπολεμικό κίνημα άρχισε να φθίνει. Η μόνη ουσιαστική υποστήριξη στην ιρακινή αντίσταση συγκροτήθηκε μέσα από επιτροπές που ονομάστηκαν «ελεύθερο Ιράκ». Εμείς συνεργαστήκαμε με αυτές τις επιτροπές γιατί πιστεύουμε ότι η ιρακινή αντίσταση έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για το χτύπημα του ιμπεριαλισμού αλλά διεθνώς για την ανάπτυξη των λαϊκών κινημάτων.
Ερ.: Πες μας λίγα λόγια για την οργάνωσή σας και για τους στόχους της αυτή την περίοδο.
Απ.: Η οργάνωσή μας διεκδικεί την ανάκτηση της πολιτικής κληρονομιάς του κομμουνιστικού κινήματος τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Ειδικά την ανάκτηση της πολιτικής κληρονομιάς του Αντόνιο Γκράμσι, που φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από το θάνατό του. Εμείς είμαστε περήφανοι που αντιστεκόμαστε στην καταστολή που ασκεί το ιταλικό κράτος, την ίδια καταστολή που εφάρμοσε και στον Αντόνιο Γκράμσι. Θα συμμετέχουμε σε οποιονδήποτε αγώνα δώσει το λαϊκό κίνημα ενάντια στο κοινό πρόγραμμα της αστικής τάξης, για όλα τα αιτήματα και δικαιώματα των εργαζομένων, των γυναικών, των νέων, ολόκληρου του λαού. Αυτή τη στιγμή οργανώνουμε την πρώτη ουσιαστικά επίσκεψη ηγετικού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Νεπάλ (μαοϊστικού) στην Ιταλία. Ο πρώτος στόχος αυτή τη στιγμή για την οργάνωσή μας είναι, μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ιταλία, η δημιουργία του Νέου Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας που έχει σαν όραμα μια σοσιαλιστική Ιταλία. Αυτό έχουμε να δώσουμε και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Θέλουμε να συνεργαστούμε με οποιαδήποτε κομμουνιστική δύναμη ή οργάνωση στον κόσμο που προσπαθεί να ξαναφέρει μπροστά το κομμουνιστικό κίνημα. Είμαστε ευχαριστημένοι που συμμετέχουμε σε αυτή την πρωτοβουλία του ΚΚΕ(μ-λ), ευχαριστούμε για την πρόσκληση και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στους αγώνες σας.