Μπροστά στην 6η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ), άνοιξε μια κουβέντα για όσα μας ταλανίζουν τούτους τους καιρούς.
Η ανάγνωση της πραγματικότητας και η αναγνώριση των προβλημάτων, των αρνητικών συσχετισμών, της ήττας εντέλει του κομμουνιστικού κινήματος είναι κοινός τόπος. Τουλάχιστον γι” αυτόν τοn πολιτικό χώρο.
Ας μην μπούμε σ” αυτή τη συζήτηση. Oχι γιατί δεν θα είχε αξία. Ή γιατί δεν υπάρχουν πλευρές να αναδειχτούν. Αξίζει να τονίσουμε ότι αυτό αποτελεί μόνο τη μια όψη του νομίσματος.
Oμως χρειάζεται να τονίσουμε την άλλη. Πέρα από αδυναμίες, είτε ατομικές είτε συνολικά αυτής της οργάνωσης, αυτό που μας χαρακτήριζε και μας χαρακτηρίζει είναι ότι στην άποψή μας για τα πράγματα δηλώναμε και δηλώνουμε πίστη και εμπιστοσύνη στον πρωτοποριακό ταξικό ρόλο της εργατικής τάξης και στη δύναμη και τις δυνατότητες των εργαζόμενων και των πλατιών λαϊκών μαζών.
Σε κάθε διαδικασία κινήματος όπου συμμετέχουμε, διαπιστώνουμε ότι αυτή η καταθλιπτική κατάσταση μπορεί να ανατραπεί. Στις δυσκολίες που συναντάμε καθημερινά, στους χώρους δουλειάς, σε σχολές, γειτονιές, σε πολιτικά ζητήματα πρώτης γραμμής (πόλεμος, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εργασιακά κ.λπ.) διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος είναι καζάνι που βράζει. Κι αυτό εκδηλώνεται, τελευταία όλο και πιο συχνά, σε κάθε ευκαιρία.
Το πιο αισιόδοξο είναι ότι αγκαλιάζει όλο και περισσότερους εργαζόμενους αυτή η τάση. Δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα προβλήματα είναι πολλά, τα πισωγυρίσματα, οι ήττες, οι παλινωδίες βρίσκονται συνέχεια μπροστά μας. Ομως, μπροστά μας είναι και οι προσπάθειες αντίστασης στη διάλυση της ζωής μας, τουλάχιστον όπως τη θεωρούσαμε δεδομένη μέχρι πριν από λίγο καιρό. Αυτές οι προσπάθειες παρουσιάζουν ελλείψεις, αδυναμίες, δημιουργούν κίνηση κόσμου περιστασιακά και μόνο σε σχέση με συγκεκριμένα ζητήματα.
Είναι όμως πραγματικά απίστευτη εμπειρία η σχέση με τον κόσμο, η γείωση στις μάζες, το να λειτουργείς συλλογικά κι ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι η νίκη, αν υπάρχει μια σωστή ταξική λογική στην κίνηση αυτή, τότε όχι μόνο δεν πάει χαμένη αλλά αποτελεί την παρακαταθήκη για την επόμενη μελλοντική προσπάθεια. Η σχέση με τον κόσμο, τους εργαζόμενους, τις λαϊκές μάζες δίνει φτερά! Επιβεβαιώνει λογικές, βγάζει στον αφρό τακτικές επιλογές και βέβαια θέτει καθήκοντα.
Μόνο που αυτά τα καθήκοντα δεν είναι από κείνα που σε κάνουν να βαρυγκωμάς. Είναι από τα άλλα, που δε σ” αφήνουν να ησυχάσεις, ψάχνοντας να βρεις τρόπο να πας και παραπέρα.
Για να το κάνουμε και λίγο πιο ζωντανό. Ξεκινάς για μια κεραία κινητής τηλεφωνίας και βρίσκεσαι μπροστά στον… Μπους και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ξεκινάς για άλλη κεραία και βρίσκεσαι μπροστά στην ΤΙΜ, τις πολυεθνικές, τη «διαφθορά», το κεφάλαιο… και δεν έχει τέλος. Ξεκινάς για μια απεργία και πρέπει να απαντήσεις για το τι έφταιξε για την παλινόρθωση και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Πας για μια αντιπολεμική συζήτηση και πρέπει να απαντήσεις ζητήματα που φτάνουν μέχρι τη… Γαλλική Επανάσταση. Καλείς κάποιον σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης για το λαό του Ιράκ και του Νεπάλ και πρέπει να απαντήσεις σε ζητήματα τρομοκρατίας των ιμπεριαλιστών, ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων και των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων. Πας να γράψεις κάποιον μέλος στο σωματείο και πρέπει να μιλήσεις για τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης και την ανάγκη ανατροπής αυτού του συστήματος που δε «διορθώνεται».
Κι αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Οχι γιατί δεν έχουμε άποψη. Αλλά γιατί αυτή η άποψη μοιάζει με «κινέζικα». Ολη αυτή η φιλολογία των τελευταίων δεκαετιών από αστούς και ρεφορμιστές κάνει καταρχήν δύσκολη αυτή τη δουλειά. Το καλό όμως είναι πως όλοι αυτοί δεν μπορούν πια να σταθούν πουθενά. Οπου υπάρχουμε και μπορούμε να λέμε τη δική μας άποψη, γίνεται όλο και πιο εύκολο να το κάνουμε. Μας ακούνε, είναι πιο εύκολο να πείσουμε για τα αδιέξοδα της προτασεολογίας που τους χαρακτηρίζουν.
Αλλωστε όλοι αυτοί, αστοί και ρεφορμιστές, δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στον κόσμο. Τον θέλουν στη γωνία, αμέτοχο, απλό ψηφοφόρο στην καλύτερη περίπτωση. Τρομάζουν με τα ξεσπάσματα της οργής του. Σε τέτοιες συνθήκες μόνο, ανυπαρξίας κινήματος μπορούν να επιπλέουν. Βέβαια δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι έχουμε, σαν οργάνωση, συνδεθεί με τις μάζες και την εργατική τάξη. Κάθε προσπάθεια, σε κάθε χώρο, έχει να δείξει κάποια αποτελέσματα. Είναι ανάγκη αυτές οι προσπάθειες που ήδη υπάρχουν να αγκαλιάσουν περισσότερο κόσμο και αλλού να ξεκινήσουν. Υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να απαντήσουμε και ίσως και για το κίνημα συνολικά.
Ακόμη πρέπει να αναδεικνύουμε, όπου υπάρχουν, έστω και κατά συνθήκη νίκες. Να τις προβάλλουμε όσο και όπως μπορούμε περισσότερο.
Και νίκη μπορεί να είναι η απεργία και η απεργιακή συγκέντρωση που έγινε στις 22/11/05 των υπαλλήλων ΟΤΑ στους παιδικούς σταθμούς, καθώς και όλη η προσπάθεια που προηγήθηκε. Το γεγονός ότι αγκαλιάστηκε από τους εργαζόμενους, που ξεπέρασαν σε φαντασία, δημιουργικότητα, σωστή προσέγγιση και ολοκληρωμένη κατανόηση της κατάστασης από κάθε «φωτισμένο» νου.
Νίκη είναι το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στη «Θεμελιοδομή» έκαναν σωματείο και πληρώθηκαν τα μηνιάτικα που τους χρωστούσαν. Που αλλάζοντας εργοδότη, πήραν κανονικά τις αποζημιώσεις τους, την ίδια στιγμή που άλλοι εργαζόμενοι συναινούν και αποποιούνται των δικαιωμάτων τους μπροστά στους εκβιασμούς της εργοδοσίας.
Εχουμε κάθε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι. Δεν μπορείς να αφαιρέσεις από κάποιον την αίσθηση της δύναμης της συλλογικής δράσης που ένιωσε όταν αγωνίζεται και διεκδικεί το δίκιο του σε έναν μαζικό αγώνα. Γιατί οι εργαζόμενοι, παρ” όλες τις δυσκολίες, όπου μπορούν, εκφράζουν και την αγανάκτηση και την οργή τους. Είμαι σίγουρη ότι θα δούμε και την έκφραση της δύναμης που κρύβουν μέσα τους. Γιατί αυτό το σύστημα φτιάχνει μόνο του αυτούς που θα το ανατρέψουν. Να βάλουμε ένα χεράκι κι εμείς.
Η αντίσταση στην επίθεση είναι το πρώτο, το βασικό καθήκον. Οταν πάρει σάρκα και οστά, τότε θα μπορούμε να πούμε και περισσότερα, γιατί κι εμείς θα είμαστε αλλιώς.
Σ” αυτό το σημείο χρειάζεται να πούμε και κάποια πράγματα για την πρωτοβουλία που έχουμε πάρει για τη διοργάνωση του αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού τριημέρου στην Αθήνα το Μάη. Υπάρχουν βέβαια σημαντικές εκκρεμότητες προς το παρόν, που αφορούν και το χαρακτήρα αυτής της πρωτοβουλίας. Υπάρχει όμως μια ακόμη πιο σημαντική εκκρεμότητα. Ανεξάρτητα από το αν θα είναι από κοινού με άλλες δυνάμεις, εμείς έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει ήδη αυτό που μας αναλογεί.
Ενα πρόβλημα είναι η υποβάθμιση στο ζήτημα των διεθνών σχέσεων. Είναι πολύ σημαντικό να το ανοίξουμε με μια συνέπεια και μια συνέχεια. Μια στοιχειώδης προσπάθεια έγινε κύρια μετά τη «Θεσσαλονίκη-Αντίσταση 2003» και ήδη η διαφορά είναι ολοφάνερη ακόμη και για όποιον ξεφυλλίζει την «Προλεταριακή Σημαία».
Η «Αντίσταση 2003» υπήρξε μια καταπληκτική εμπειρία για την Οργάνωση Θεσσαλονίκης και ειδικά για τους εργαζόμενους. Αλλη οργάνωση την ξεκίνησε κι άλλη την τελείωσε. Κι αυτή η διαδικασία δεν έχει τελειώσει. Ενα από τα βασικά αποτελέσματα ήταν η τόνωση της αυτοπεποίθησης των συντρόφων που πολλές φορές ξεπέρασαν τον εαυτό τους και είδαν τις απόψεις μας, το κύρος και τις δυνατότητες της οργάνωσής μας να εκτινάσσονται.
Σύντροφοι, έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν έγινε κατανοητό στο βαθμό που θα έπρεπε από το σύνολο της οργάνωσης. Υποτιμάμε και τις δυνατότητές μας και την άποψή μας κι αυτό σημαίνει ότι υποτιμάμε τις δυνατότητες του κόσμου. Ή, σε μια άλλη εκδοχή, καλά και το κάναμε, θα πετύχει όμως; Τι γίνεται μετά; Είναι σαν να μπορείς να απευθυνθείς σε όλο τον κόσμο και να διαλέγεις να μιλήσεις στο χωριό σου.
Η πρωτοβουλία της Αθήνας μπορεί να αναδείξει μια σειρά ζητήματα. Το ζήτημα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της αντίστασης των λαών. Το ζήτημα της επίθεσης στην εργατική τάξη. Πώς τίθεται και ποια είναι η δική μας εξήγηση και απάντηση.
Το ζήτημα των μεταναστών, των προσφύγων και των μειονοτήτων σε σχέση με την εργατική τάξη και την ανάπτυξη κινήματος αλληλεγγύης.
Το ζήτημα της ΕΕ που προβάλλει σήμερα. Τους προβληματισμούς για το τι είναι αλλά και το ξεκαθάρισμα για το ρόλο της σε σχέση με τους λαούς.
Το ζήτημα της συγκρότησης του κινήματος σε ταξική βάση και αγωνιστική κατεύθυνση στους εργασιακούς χώρους, απαντώντας ταυτόχρονα και σε επιμέρους ζητήματα που αφορούν τη συγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξης για τον εαυτό της.
Μπορεί να αισθανόμαστε λίγο άβολα μπροστά στο μέγεθος όλων αυτών των ζητημάτων. Είναι όμως δικά μας ζητήματα. Και στο δρόμο έχουμε συναντήσει και θα συναντήσουμε κι άλλους που τους απασχολούν.
Εχω την αίσθηση ότι αυτό που γνωρίσαμε μέχρι τώρα θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Η ταχύτητα με την οποία αλλάζουν κάποια πράγματα δεν είναι πάντα αντιληπτή. Μπορεί να ξεφουσκώνουν -όπως στη Γαλλία- αλλά αποτελούν πια προηγούμενο. Το προηγούμενο μιας νέας φάσης. Αυτής που ανοίγει μετά την ήττα.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε να πούμε και να δείξουμε αρκετά πράγματα. Και είναι και ανάγκη να το κάνουμε αυτό όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους. Ανεξάρτητα από την κατάληξη των συζητήσεων για την πρότασή μας, εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε. Με όλες μας τις δυνάμεις. Οχι σαν ένα ζήτημα της Αθήνας, αλλά ολόκληρης της οργάνωσης.
Χρυσή Περπερίδου
Θεσσαλονίκη 2/1/2006
