Σχεδόν παράλληλα με τα πυρά που εξαπολύθηκαν από την αντίπερα του Ατλαντικού ακτή για το ρόλο του γερμανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, άλλα πυρά εξαπολύθηκαν «εξ οικείων» ενάντια στη Γερμανία, μέσα από την ΕΕ αυτή τη φορά αλλά (παραδόξως;) και εντός Γερμανίας:
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε από τη Γερμανία «να συμμορφωθεί πλήρως με τους νόμους της Ε.Ε., αναφορικά με το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος και την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου». Και εάν η Γερμανία δεν ανταποκριθεί ικανοποιητικά μέσα στους επόμενους δύο μήνες, «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενδέχεται να παραπέμψει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο». Το απόσπασμα αυτό είναι από την αιτιολογημένη έκθεση της Κομισιόν για τη Γερμανία στις 27 Ιανουαρίου του 2013. Υπό τον τίτλο «Γερμανία, ο παράδεισος για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος», η γνωστή οικονομική γερμανική εφημερίδα Handelsblatt εξαπολύει μύδρους: «Ό ,τι είναι η Ελβετία και το Λίχτενσταϊν για τους φοροφυγάδες, το αντιπροσωπεύει η Γερμανία για όσους ξεπλένουν μαύρο χρήμα: έναν παράδεισο. Η εξαιρετικά υψηλή κυκλοφορία χρήματος, η ρευστότητα στην αγορά, το θωρακισμένο νομικά χρηματοπιστωτικό σύστημα και ο μικρός βαθμός διαφθοράς δημιουργούν ένα πλαίσιο που έλκει Ιταλούς, Ρώσους, Λιβανέζους και, ασφαλώς, Γερμανούς εγκληματίες οι οποίοι επιθυμούν να καθαρίσουν το βρώμικο χρήμα τους». Το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται στη Γερμανία εκτιμάται ότι κυμαίνεται ανάμεσα στα 45 με 47 δισεκατομμύρια σε ετήσια βάση. Ενώ το σύνολο της «σκιώδους οικονομίας» (δηλαδή των δραστηριοτήτων που έχουν τζίρο ο οποίος δεν φορολογείται ούτε κατ” ελάχιστο) ξεπερνά το 13,5% του ΑΕΠ της και αγγίζει το μισό τρισ. ευρώ ετησίως. Η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, κυρίως από οργανωμένο έγκλημα, «ανθεί» και στη Γερμανία. Σε περίπου 13.000 ανήλθε ο αριθμός των περιπτώσεων που κρίθηκαν ύποπτες για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, μέσω των γερμανικών τραπεζών. Τα στοιχεία προέρχονται από τις αρχές δίωξης του ίδιου του γερμανικού κράτους. Τι φοβερή ειλικρίνεια θα μπορούσε να αναφωνήσει ο γιός της «ψωροκώσταινας» που πάντα θαυμάζει το μεγάλο γερμανικό κράτος για την αποτελεσματικότητά του. Όμως, η αλήθεια είναι πως η… αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Όμως η Γερμανία πρωτοστατεί στην «ανθοφορία» της ληστρικής κερδοσκοπίας και εκτός των συνόρων της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το «θαύμα» του Λιχνενστάιν και του Λουξεμβούργου στήθηκε από τις γερμανικές τράπεζες που κατέχουν πολλές off shore εταιρίες σε «φορολογικούς παραδείσους» ανά τον κόσμο. Μάλιστα, οι ίδιες πρωτοστάτησαν στη γιγάντωση του χρηματοπιστωτικού τομέα στο Λουξεμβούργο, με την ίδρυση εκατοντάδων επενδυτικών σχημάτων και άλλων εταιριών στο Δουκάτο. Θέλετε και άλλα στοιχεία; Στους δέκα μεγαλύτερους φορολογικούς παραδείσους και κέντρα παραοικονομίας του κόσμου, συγκαταλέγεται η Γερμανία, σύμφωνα με έρευνα του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης. Την ίδια στιγμή, το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας φαίνεται να μπαίνει στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι Βρυξέλλες κινούν διαδικασία περί μακροοικονομικών ανισορροπιών κατά του Βερολίνου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Deutsche Welle, η Γερμανία συγκαταλέγεται στους δέκα μεγαλύτερους φορολογικούς παραδείσους και κέντρα παραοικονομίας του κόσμου, όπως προκύπτει από την έρευνα του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης, ένα Ελντοράντο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ειδικότερα, η Ελβετία, το Λουξεμβούργο και το Χονγκ Κονγκ προηγούνται. Ακολουθούν στην 6η θέση οι ΗΠΑ και στην 8η η Γερμανία, παρότι, σε ό ,τι αφορά στο λεγόμενο «δείκτη μυστικότητας», το Βερολίνο βρίσκεται μόλις στην 59η θέση. Στην 41η θέση του πίνακα βρίσκεται η Κύπρος.
Κάπου γράφτηκε, πως όλες αυτές οι «αποκαλυπτικές» κινήσεις ενέχουν στοιχεία υποκρισίας και έτσι είναι, αφού όλα αυτά τα στοιχεία ήταν γνωστά στα διάφορα κέντρα. Φυσικά, είναι ερώτημα κατά πόσο θα υλοποιηθούν ως ενέργειες («ενδέχεται»), αφού προς το παρόν μένουν ακόμη σε επίπεδο «έκθεσης» των Γερμανών. Οπωσδήποτε, όμως, κρύβουν τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στον σκληρό ιμπεριαλιστικό πυρήνα της ΕΕ. Με μια ιδιαίτερη, βέβαια, απόχρωση που αφορά στην αντιπαράθεση ανάμεσα στις κεντρικές αρχές της ευρωζώνης (ΕΚΤ κατά βάση) και το Βερολίνο που θέλουν να το δεσμεύσουν σε μέτρα συνολικής στήριξης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Η αντιπαράθεση αφορά, σε αυτή τη φάση, τις περιφερειακές τράπεζες («τοπικά εποπτευόμενες») της Γερμανίας και το αν θα μπουν σε διαδικασία εκκαθάρισης, όπως οι αντίστοιχες ισπανικές cayas (η Ισπανία έχει αντίστοιχο ομοσπονδιακό σύστημα), η Λαϊκή της Κύπρου ή οι πολύ μικρές ιρλανδικές τράπεζες. Επεκτείνεται, όμως, και στα άλλα σημεία της γερμανικής πολιτικής: αυστηρή νομισματική πολιτική και εξαγωγική ανάπτυξη.
Πάντως η αύξηση της κερδοφορίας των γερμανικών τραπεζών από τη αξιοποίηση της «κρίσης χρέους της ευρωζώνης» και των μνημονιακών προγραμμάτων «στήριξης» είναι αναμφισβήτητη. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), η χρηματοδότηση των γερμανικών τραπεζών από το εξωτερικό αυξήθηκε κατά 26% στο πρώτο τρίμηνο του 2012, η μεγαλύτερη αύξηση τα τελευταία 20 χρόνια. Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της BIS, ο διακρατικός δανεισμός προς τις γερμανικές τράπεζες επεκτάθηκε κατά 271 δισ. δολάρια το πρώτο τρίμηνο του 2012. Η αύξηση αυτή, μάλιστα, ήταν ο κύριος λόγος για την ανάκαμψη του παγκόσμιου(!) διατραπεζικού δανεισμού με 0,4%, η οποία ακολούθησε την μεγαλύτερη κάμψη από το 2008, σημειώνεται στην ανακοίνωση της BIS. Πρόκειται για συγκλονιστικό στοιχείο. Το χρήμα του Νότου –και όχι μόνο λόγω κλίματος και ιδιοσυγκρασίας- αποδεικνύεται ιδιαίτερα «ζεστό».
