Προδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία 738, 19/7/2014
Την Πέμπτη, 10/7/2014 οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι του Γ. Μερτζάνη τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία. Ύστερα από μια ολιγόμηνη μάχη με την επάρατο ασθένεια του καρκίνου, υπέκυψε σ’ αυτή την ασθένεια με την οποία έδωσε άπειρες μάχες μελέτης, ιατρικής έρευνας, επιστημονικής τεκμηρίωσης και ιστορικής γνώσης.
Ήταν γνωστό σε όλους μας πως ο Γιάννης ασχολήθηκε με πάθος ενάντια σ’ αυτή τη μάστιγα που λέγεται καρκίνος και υιοθέτησε τις απόψεις του Γερμανού γιατρού Χάμερ, που στρέφεται ενάντια στην κλασσική ιατρική. Ιδιαίτερα μάλιστα στην διάρκεια και μετά την απώλεια της συζύγου του, την γνωστή σε όλους μας Μαιρούλα με την οποία απόκτησε τον μοναδικό του γιό, τον Γιώργο.
Τελικά, έφυγε με την πικρία ότι ο καρκίνος δεν καταπολεμήθηκε ακόμα και – όπως έλεγε και ο ίδιος – ο άνθρωπος μοιραία διανύει τον κύκλο της γέννησης, του έρωτα και του θανάτου. Αυτόν τον κύκλο διένυσε και ο ίδιος και τον έκλεισε στα 67 του χρόνια.
Είχε φτάσει στο σημείο στο τελευταίο διάστημα της ζωής του, να μην μπορεί να μιλήσει, να μην μπορεί να πιει νερό και δυο μέρες πριν το μοιραίο, συνεννοηθήκαμε οι δύο μας κοιτάζοντας στα μάτια ο ένας τον άλλον και λέγοντάς του εγώ, ότι κάνουμε όπως έλεγες εσύ, δεν παραδινόμαστε. Και συμφώνησε μ’ αυτά που του έλεγα με ένα δικό του τρόπο, αυτή την φορά ξεχωριστό και πολύ διαφορετικό, με το νεύμα του… αποχαιρετισμού.
Ο Γ. Μερτζάνης δεν είχε μια εύκολη ζωή. Παιδί, βρέφος ακόμα, στην αγκαλιά της μάνας του «παρακολούθησε» την δίκη του πατέρα του στο στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου οι στρατοδίκες του εμφυλίου πολέμου παίρναν τις δικαστικές αποφάσεις με συνοπτικές διαδικασίες και δεν ήταν τίποτε άλλο από αποφάσεις ήδη ειλλημένες από τα πριν και απλώς κοινοποιούνταν, το σε πόσες φορές ήταν καταδικασμένος σε θάνατο ο κατηγορούμενος.
Αυτό το γεγονός και ότι επακολούθησε, σημάδεψαν τον Γιάννη σε όλη του την ζωή και διαμόρφωσαν έναν ανθρώπινο χαρακτήρα πολύ σκληρό με τον εαυτό του και με μια μεγάλη αγκαλιά για τους συνανθρώπους του.
Τον Γιάννη τον γνώρισα από τα νεανικά μας χρόνια, τα γυμνασιακά, μιας και πηγαίναμε στο ίδιο γυμνάσιο, το γνωστό ΣΤ της Θεσσαλονίκης, το οποίο συγκέντρωνε όλα τα παιδιά της δυτικής Θεσσαλονίκης και της αντίστοιχης υπαίθρου. Και αυτά ήταν δύσκολα χρόνια για τον Γιάννη, γιατί ήταν τα χρόνια της «παιδόπολης», από τα οποία βγήκε παλικάρι και εξαίρετος μαθητής. Σπουδές που θα τον οδηγήσουν στην οδοντιατρική σχολή της θεσσαλονίκης, αλλά και με την σύνδεση του με το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της χώρας μας.
Αυτή η πολιτική του δραστηριότητα δεν πέρασε βέβαια «απαρατήρητη» από τις διωκτικές αρχές της φασιστικής χούντας και ο Γιάννης, αναγκαστικά, περνά στην παρανομία.
Στην συνέχεια, με απόφαση της Ο.Μ.Λ.Ε. φυγαδεύεται στο Παρίσι και από ‘κει στο Ντυσσελντόρφ της δυτικής Γερμανίας. Εκεί συνδέεται με τους εργάτες, τους συντρόφους και την Ελληνική κοινότητα της πόλης και αναπτύσσει πολιτική δραστηριότητα με το ΑΜΕΕ και τις άλλες οργανώσεις του κινήματος.
Επιστρέφει μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα και συμμετέχει ως ενεργό και δραστήριο μέλος μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ(μ-λ).
Ύστερα από το δεύτερο συνέδριο του ΚΚΕ(μ-λ), αποστασιοποιείται από αυτό και παρακολουθεί λίγο πολύ όλους με ένα κριτικό πνεύμα, δίχως να εντάσσεται πουθενά.
Όταν όμως αρρώστησε, όλοι οι σύντροφοί του, παλιότεροι και νεότεροι, σπεύσανε να του συμπαρασταθούν, γιατί ο Γιάννης ήταν αγαπητός, παρ’ όλες τις αυστηρές κριτικές που ασκούσε προς όλους, γιατί ήταν απλά αληθινός και προπαντός ανιδιοτελής. Να γίνεται θυσία για τον συνάνθρωπό του και να τα δίνει όλα, ακόμα και αυτά που δεν του περίσσευαν.
Τον Γιάννη ασφαλώς, του στάθηκαν στήριγμα στην δοκιμασία του όλοι. Ακόμα περισσότερο όμως, ο γιός του ο Γιώργος όπως και η Άσπα, η εξαίρετη συντρόφισσα της ζωής του.
Με το καλό κατευόδιο στα χείλη –όλοι εμείς- και με τους δύο σύντομους επικήδειους από τους συντρόφους Φώτη Ατζαμιδάκη και Στέλιο Αγκούτογλου, αποχαιρετίσαμε έτσι απλά, πολιτικά και χωρίς πολλά πολλά, όπως αυτός επιθυμούσε πάντα, τον σύντροφό μας Γιάννη Μερτζάνη.
Στέλιος Αγκούτογλου
